Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

The word sol�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

Hĭĕrŏsŏlyma, ōrum, n. (secondary forms;

  1. I. v. infra), = Ἱεροσόλυμα, the city of Jerusalem, in Palestine, Plin. 5, 14, 15, § 70; Cic. Fl. 28, 67 sq.; Tac. H. 2, 4; 5, 1; 8; 9; Suet. Ner. 40; id. Tit. 5; Flor. 3, 5, 30.
    Also, fem. acc.: Hĭĕrŏsŏlymam, Flor. 3, 5, 30; cf. Vulg. Matt. 16, 21; Marc. 10, 32 sq.; Lact. Epit. 46, 7.
    In neutr.: Hiĕrū̆-sălem, Prud. Psych. 811; Lact. de Pass. Chr. 25; and in many other eccl. fathers.
    Also abbrev.: Sŏlyma, ōrum, n., Mart. 11, 65, 5, acc. to Tac.; so called from the Solymi, a people of Lycia, Tac. H. 5, 2 fin.; cf. Plin. 5, 27, 24, § 94.
  2. II. Derivv.
    1. A. Hĭĕrŏsŏlymārĭus, a, um, adj., of or belonging to Jerusalem; a surname given to Pompey after taking Jerusalem: ut sciat hic noster Hierosolymarius traductor ad plebem, Cic. Att. 2, 9, 1.
    2. B. Hĭĕrŏsŏ-lymītānus, a, um, adj., of Jerusalem: regnum, Aug. Civ. Dei, 17, 21.
      Sŏly-mus, a, um, adj., pertaining to Jerusalem: leges, i. e. of the Jews, Juv. 6, 544.

Sălŏmon (Sŏlŏmon), ōnis, m., = Σαλωμών, Σαλομών, Σολομών [[??]], Solomon, son of David, Prud. Hamart. 581; Juvenc. 2, 717; Alcim. 6, 387; Lact. 4, 16.
Hence,

  1. A. Sălŏmōnĭus (Sŏlŏm-), a, um, adj., of or belonging to Solomon, Solomon’s: templum, Lact. 4, 13 fin.; also called saxa, Prud. Apoth. 512.
  2. B. Să-lŏmōnĭăcus, a, um, adj. (poet.), of Solomon, Solomon’s: templum, Sid. poët. Ep. 4, 18; Ven. Carm. 1, 11, 1.

sōl, sōlis, m. [Sanscr. svar, shine; cf. Gr. Σείριος, σείρ, σέλας, Ἑλένη; and Lat. serenus].

  1. I. Sing., the sun, as a heavenly body.
    1. A. In gen.: tempora duorum generum sunt, unum annale, quod sol circuitu suo finit, Varr. R. R. 1, 27: solis cursus lunaeque meatus, Lucr. 5, 77: annum ad cursum solis accommodavit, Suet. Caes. 40: liquidi fons luminis aetherius sol, Lucr. 5, 282: quid potest esse sole majus? Cic. Ac. 2, 26, 82: illud dubium esse nulli potest quin arcus imago solis sit, Sen. Q. N. 1, 3, 11.
    2. B. Esp.
      1. 1. Sol oriens or solis ortus, the east, as a quarter of the heavens: spectant in septemtrionem et orientem solem, Caes. B. G. 1, 1; 5, 13; 7, 69; cf.: a sole exoriente supra Maeotis paludes, Cic. poët. Tusc. 5, 17, 49: si illud signum solis ortum conspiceret, id. Cat. 3, 8, 20: facem stellae ab ortu solis ad occidentem porrigi visam, Liv. 29, 14, 3: ab ortu solis flare venti, id. 25, 27, 6.
      2. 2. Sol occidens or solis occasus, the west: alterum (litus) vergit ad solem occidentem, Caes. B. G. 5, 13: laborant ut spectent sua triclinaria ad solem occidentem, Varr. R. R. 1, 13 fin.: spectat inter occasum solis et septemtriones, north-west, Caes. B. G. 1, 1: quae (pars insulae) est propius solis occasum, id. ib. 4, 28.
        Cf. poet.: sub sole cadente, Manil. 4, 791.
        In phrases, sol is often omitted by ellipsis: unde sol oritur oriens nuncupatur aut ortus; quo demergitur occidens vel occasus, Mel. 1, 1 init.; v. orior, ortus, occĭdo.
      3. 3. Sol oriens or sol (solis) ortus = sunrise; sol occidens or solis (sol) occasus = sunset: qui solem nec occidentem umquam viderint, nec orientem, Cic. Fin. 2, 8, 23: sole orto Gracchus copias educit, Liv. 24, 15, 1: prius orto Sole, Hor. Ep. 2, 1, 113: certi solis lunaeque et ortus et occasus sunt, Liv. 44, 37, 7: numquam ab orto sole ad occidentem … a curiā abscessit, id. 27, 50, 4: ut, equis insidentes, solis ortu cursum in quemdam locum dirigerent, Val. Max. 7, 3, 2 ext.: solis occasu, Caes. B. G. 1, 50; Liv. 24, 17, 7: ad (sub) solis occasum, towards sunset, Caes. B. G. 5, 8; 2, 11: in occasum declivi sole, Plin. 8, 50, 76, § 203.
        Poet.: surgente a sole, Hor. S. 1, 4, 29.
        For sol occasus, v. occidere, and Plaut. Men. 2, 3, 87 (ante solem occasum); id. ib. 5, 7, 35 (ad solem occasum); cf.: ab exortu ad occasum perstare contuentis solem, Plin. 7, 2, 2, § 22.
      4. 4. To designate a clime, country, etc., as eastern or southern (post-Aug.): ille Liberi currus triumphantem usque ad Thebas a solis ortu vehat, Sen. Vit. Beat. 25, 4: terminos civitatis nostrae cum sole metimur, id. Ot. Sap. 4 (31), 1. it tamen ultra oceanum solemque, id. Ep. 94, 63: sub alio sole, in another clime, Manil. 4, 171; cf.: ut sua orientis occidentisque terminis finiat (sc. solis), Sen. Ep. 92, 32.
      5. 5. Trop., of a great good or a great man: sol excidisse mihi e mundo videtur, Cic. Att. 9, 10, 3: solem e mundo tollere videntur qui, etc., id. Lael. 13, 47: P. Africanus, sol alter (with sole geminato), id. N. D. 2, 5, 14; cf. Hor. S. 1, 7, 24: neque mundum posse duobus solibus regi, neque orbem, etc., Just. 11, 12.
      6. 6. Prov.: et sceleratis sol oritur, Sen. Ben. 4, 26, 1; cf.: qui solem suum oriri facit super bonos et malos, Vulg. Matt. 5, 45: nondum omnium dierum sol occidit (Germ. Es ist noch nicht aller Tage Abend) = there are more days yet to come, sc. when the tables may be turned, Liv. 39, 26, 9.
    3. C. The poets reckon time in many ways by the movement, etc., of the sun: bis me sol adiit gelidae post frigora brumae, two years, Ov. Tr. 4, 7, 1: donec sol annuus omnes conficeret metas, within a year, Stat. Achill. 1, 455; cf. Nemes. Cyn. 122: octavo lumine solis, on the eighth day, Lucr. 6, 1195: sol septimus, Juv. 15, 44: cum sol Herculei terga leonis adit, in midsummer, Ov. A. A. 1, 68: O sol Pulcher, O laudande (= dies; sc. Augusti reditus), Hor. C. 4, 2, 46; cf. id. S. 1, 9, 72: supremo sole, at noon, id. Ep. 1, 5, 3: sub medium solem, Manil. 4, 651; cf. id. 4, 593: sol abit, it is growing late, Plaut. Merc. 5, 2, 32; cf.: a primo ad ultimum solem, all day long, Amm. 14, 6, 10.
    4. D. Transf., the sun, sunlight, sunshine, heat of the sun: ager soli ostentus, exposed to the sun, Cato, R. R. 6: sarmenta imponito quae frigus defendant et solem, id. ib. 48 (49): uvas ponite in sole biduum, id. ib. 112 (113): sol semper hic est a mani ad vesperum, Plaut. Most. 3, 2, 80: quin exta inspicere in sole etiam vivo licet, id. Aul. 3, 6, 29: nec res posse in sole videri, ni, etc., Lucr. 5, 292: nunc quidem paululum a sole, out of the sun, Cic. Tusc. 5, 32, 92: cum in sole ambulem, id. de Or. 2, 14, 60: apricatio in illo Lucretino tuo sole, id. Att. 7, 11, 1; cf. id. ib. 12, 6, 1: iter in calescente sole factum erat, Liv. 44, 36 init.: torrente meridiano sole, id. 44, 38: ex vehementi sole, id. 28, 15, 11: urente assiduo sole, id. 44, 33 fin.: ut veniens dextrum latus aspiciat sol, light of the morning sun, Hor. Ep. 1, 16, 6: reformidant insuetum lumina solem, Ov. P. 3, 4, 49; cf.: nam et solem lumina aegra formidant, Sen. Vit. Beat. 20, 6: adversi solis ab ictu, sunstroke, Ov. M. 3, 183: altera (spelunca) solem non recipit, Sen. Ep. 55, 6: sole correptis, Plin. 29, 6, 38, § 119: pisces, quos sole torreant, id. 7, 2, 2, § 30: siccatur in sole, id. 19, 1, 3, § 16: in agmine (Caesar) anteibat capite detecto, seu sol seu imber esset, Suet. Caes. 57: patiens pulveris atque solis, Hor. C. 1, 8, 4.
      And trop.: in solem ac pulverem procedere, or producere, into heat and dust, i. e. into practical life (opp. umbra eruditorum), Cic. Brut. 9, 37; id. Leg. 3, 6, 14.
      In a similar sense: cedat stilus gladio, umbra soli, Cic. Mur. 14, 30.
      Prov.: clarior quam solis radii, Plaut. Mil. 1, 1, 2: sole ipso est clarius, Arn. 1, n. 47; cf. the class. luce clarius, and: cum id solis luce videatur clarius, Cic. Div. 1, 3, 6.
  2. II. Plur.
    1. A. Suns, images of the sun (class.): neque pauci neque leves sunt qui se duo soles vidisse dicant, Cic. Rep. 1, 10, 15: Albae duos soles visos ferebant, Liv. 28, 11, 3: et rursus plures soles simul cernuntur, Plin. 2, 31, 31, § 99: quid eas vocem? imagines solis? Historici soles vocant, et binos ternosque adparuisse memoriae tradunt, Sen. Q. N. 1, 11, 2.
    2. B. Poet. = days (v. I. C.): nec tamen illis solibus ulla comparebat avis, Lucr. 6, 1219: saepe ego longos Cantando puerum memini me condere soles, to spend the long summer days in singing, Verg. E. 9, 52: tres solesErramus, id. A. 3, 203; cf. Sil. 3, 554: Bajani soles, the sunny days of Bajœ, Mart. 6, 43, 5: O soles! id. 10, 51, 6: soles fulsere quondam tibi candidi, Cat. 8, 3, 8: soles occidere et redire possunt, id. 5, 4: longis solibus, Stat. Th. 5, 460: solibus arctis, short winter days, id. S. 1, 3, 88.
      So, to describe certain seasons: solibus hibernisgratior, than the sun in winter, Ov. M. 13, 793: si numeres anno soles et nubila toto, the sunny and cloudy days, id. Tr. 5, 8, 31.
    3. C. Light or heat of the sun (poet. and in postAug. prose; cf. D. supra): pars terrai perusta solibus assiduis, Lucr. 5, 253; cf. Ov. H. 5, 112: pluviis et solibus icta, Lucr. 6, 1101: quae carent ventis et solibus, i. e. are buried, Hor. Epod. 16, 13; 2, 41: et soles melius nitent, id. C. 4, 5, 8; cf. id. Ep. 1, 10, 17: ex imbri soles Prospicerepoteris, Verg. G. 1, 393: inque novos soles audent se gramina tuto Credere, id. ib. 2, 332; similarly, Ov. F. 4, 404; Stat. Th. 1, 363; 4, 421; 4, 831: tum blandi soles, Ov. F. 1, 157: frigore soles juvant, id. R. Am. 405; so Mart. 10, 42: Romulus et fraterSolibus et campo corpora nuda dabant, Ov. F. 2, 366: aequora semper solibus orba tument, id. P. 1, 3, 54: solibus rupta glacies, Juv. 4, 43: geminā pereunt caligine soles, Stat. Th. 5, 154: aestivos quo decipis aere soles? id. S. 4, 4, 19: tacent exhausti solibus amnes, id. Th. 3, 2, 59; 4, 56; Mart. 10, 12, 7; 8, 14, 4; 14, 28; Ov. M. 1, 435: cura soles assiduo quaerendi, Plin. 26, 3, 8, § 16: perpeti soles, id. 36, 22, 45, § 162: evitatis solibus, id. 28, 12, 50, § 186: (sal) siccatur aestivis solibus, id. 31, 7, 39, § 73: merguntur in aquam solibus tepefactam, id. 19, 1, 3, § 17: nec campi minus soles accipiunt, id. 17, 4, 3, § 29: sarculatio novos soles admittit, id. 18, 21, 50, § 184; cf. id. 12, 5, 11, § 23; 12, 7, 14, § 26: aurea pellebant tepidos umbracula soles, Ov. F. 2, 311: dum patula defendimus arbore soles, Stat. S. 3, 1, 70.
      Very rarely of the sun’s revolution, without reference to light or heat: quae via soles praecipitet, Stat. Th. 6, 362.
      In class. prose sometimes solis ardores, with the force of the poet. soles: et nimios solis defendit ardores, Cic. Sen. 15, 53; cf.: propter nimios solis ardores, Sen. Ep. 90, 17.
  3. III. Sol, the Sun-god.
    1. A. Lit.
        1. a. The ancient Italian deity Sol, represented as driving the four-horse sun-chariot from east to west; later identified with the Greek Helios, and hence often called Titan or Phœbus by the poets: signi dic quid est? Cum quadrigis Sol exoriens, Plaut. Am. 1, 1, 269: Solaeternam suscepit lampada mundi, Lucr. 5, 402: rapax vis Solis equorum, id. 5, 402: quod magni filia Solis eram, Ov. R. Am. 276; id. M. 14, 346: Solis currus, id. P. 4, 6, 48: secundum (invocabis) Solem et Lunam, Varr. R. R. 1, 1 med.: grates tibi ago, summe Sol, Cic. Rep. 6, 9, 9: Sol Phaëthonti filio facturum se esse dixit quidquid optasset, id. Off. 3, 25, 94: Quid? illum filium Solis nonne patris ipsius luce indignum putas? id. Tusc. 3, 12, 26: qui Solem aurigando aequiperare existimaretur, Suet. Ner. 53: Solis colossus Rhodi, Plin. 34, 7, 18, § 41; 34, 8, 19, § 63.
          Comic.: credo edepol equidem dormire Solem atque adpotum probe, Plaut. Am. 1, 1, 129.
        2. b. The Phœnician sun-god Heliogabalus (Elagabal), whose worship was introduced by the later emperors (Aurelianus, Heliogabalus): ad templum Heliogabali tetenditet Romae Soli templum posuit, Vop. Aur. 25; cf. id. ib. 4; 14; 35; 39; Lampr. Heliog. 1; 3; afterwards called Sol Invictus, whose birthday, acc. to the Calendar. Const., was celebrated December 25th; cf. Julian. Or. 4, p. 156.
        3. c. Of the sun-worship of other nations: (Germani) deorum numero ducunt Solem et Vulcanum et Lunam, Caes. B. G. 6, 21; cf.: rex regum, frater Solis et Lunae, of the king of Persia, Amm. 17, 5, 3.
    2. B. The sun-god as emblem of omniscience: non potuit reperire, si ipsi Soli quaerundas dares, lepidiores ad hanc rem quam ego dabo, Plaut. Mil. 3, 1, 206: meliorem neque tu reperis, neque Sol videt, id. Stich. 1, 2, 53: at vigiles mundiSol et Luna, Lucr. 5, 1435: si hoc uno quicquam Sol vidisset iniquius, Cic. Off. 2, 8, 28: O Solem ipsum beatissimum, qui antequam se abderet fugientem vidit Antonium, id. Phil. 14, 10, 27: Solem consule, qui late facta diurna videt, Ov. F. 4, 582: quis Solem fallere possit? id. A. A. 2, 573; cf. Plaut. Bacch. 2, 3, 21; Sen. Herc. Fur. 595.
      Hence represented as betrayer of conspiracies: propiusque honos Boli, qui occulta conjurationis retexisset, Tac. A. 15, 74; to him was commended the detection of murderers, in inscriptions over the slain: SOL, TIBI COMMENDO QVI MANVS INTVLIT EI, Inscr. Orell. 4791: SOL, TV INDICES EIVS MORTEM, ib. 4792.
    3. C. Poet., to describe the times of the day: solverat flagrantes Sol pronus equos, = it was night, Stat. Th. 3, 408: Sol operum medius summo librabat Olympo Lucentes, ceu staret, equos, = it was mid-day, id. ib. 5, 85.
  4. IV. In gen., solis as an appellation.
    1. A. DIES SOLIS, Sunday (late Lat.), Inscr. Orell. 508.
    2. B. Solis gemma, a precious stone, Plin. 37, 10, 67, § 181.
    3. C. Solis insula, off the coast of Gedrosia, Plin. 6, 22, 24, § 86; 6, 23, 26, § 97.
    4. D. Solis fons, in Marmorica, Curt. 4, 7, 22; Mela, 1, 8, 1; Plin. 5, 5, 5, § 31.
    5. E. Solis promunturium, in Africa, Plin. 5, 1, 1, § 9.
  5. F. Solis oppidum, a town in Ægina, Plin. 5, 9, 11, § 61.

sōlācĭŏlum (sōlāt-), i, n. dim. [solacium], a little comfort or solace: sui doloris, Cat. 2, 7.

sōlācĭum (sōlāt-), ii, n. [solor],

  1. I. a soothing, assuaging; a comfort, relief, consolation, solace (class.; used equally in sing. and plur.): et vigilantibus hinc aderant solacia somni, Lucr. 5, 1405: permulcent animos solacia vitae, id. 5, 21; 6, 4: haec sunt solacia, haec fomenta summorum dolorum, Cic. Tusc. 2, 24, 59: oblectamenta et solacia servitutis, id. Verr. 2, 4, 60, § 134: perfugium ac solacium praebere, id. Arch. 7, 16: praebere solacia, Ov. Tr. 4, 10, 117: id solacio est, Plaut. Am. 2, 2, 13; Caes. B. C. 1, 22 fin.: vacare culpā magnum est solacium, Cic. Fam. 7, 3, 4: me ipse consolor et maxime illo solacio, quod, etc., id. Lael. 3, 10: frui solacio, id. Prov. Cons. 7, 16 (corresp. to consolari): uti solacio, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 26: nosque malo solacio, sed non nullo tamen, consolamur, Cic. Fam. 4, 6, 1: alicui solacia dare, id. Brut. 3, 11: magnum afferret mihi aetas ipsa solacium, id. Lael. 27, 104: surdae adhibere menti, Ov. M. 9, 654: dicere, id. ib. 10, 132; 11, 329; id. P. 4, 11, 17: hoc sibi solacii proponebant, quod, etc., Caes. B. G. 7, 15: cujus luctus nullo solacio levari potest, Cic. Phil. 9, 5, 12: solacia luctus Exigua ingentis, Verg. A. 11, 62: egregium solacium suae morti invenire, Liv. 25, 16, 20: afficere aliquem solacio, Tac. A. 3, 24: adulescentulos sacerdotiis in solacium recolere, id. H. 1, 77: cineri atque ossibus alicujus solacium reportare, i.e. an atonement, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 120; cf.: tumulo solacia posco, Ov. M. 7, 483: vos et liberos Germanici et nos parentes justis solaciis afficite, Tac. A. 3, 12; Phaedr. 1, 9, 8; Luc. 2, 91; 8, 469; Stat. Th. 1, 596; Just. 1, 8, 9: solacium annonae, Cic. Agr. 2, 29, 80; Val. Max. 4, 8, 2 ext.; Spart. Hadr. 9 fin.; Tac. A. 15, 39.
    Poet.: aves, solacia ruris, consolers (because they cheer the laborers with their singing), Ov. F. 1, 441; cf.: (musae) solacia frigida, id. P. 4, 2, 45: dicta, duri solacia casus, Verg. A. 6, 377.
  2. II. In jurid. Lat., a compensation, indemnification: solacium pro aliquā re alicui praestare, Dig. 8, 4, 13: solacium certum ei constitutum est, ib. 26, 7, 33 fin.

sōlāgo, ĭnis, f. [sol], a plant, called also heliotropium, App. Herb. 49 and 63.

sōlāmen, ĭnis [solor], a comfort, relief, solace, consolation (poet. for the class. solacium): solamen mali, Verg. A. 3, 661; 10, 493; 10, 859; Luc. 7, 181; Val. Fl. 3, 319; 4, 443; Sen. Med. 539; id. Herc. Fur. 1090.

sōlāmentum, i, n. [solor], a relief, consolation, mitigation (late Lat.), Paul. Nol. Carm. 18, 343.

sōlānum, i, n., a plant, called also strychnos, nightshade, Plin. 27, 13, 108, § 132; Cels. 2, 33; 3, 18; 5, 26.

Sōlānus, i (sc. ventus), m. [sol], the east wind, Vitr. 1, 6 med.; usually called Subsolanus, q. v.

sōlāris, e, adj. [sol], of or belonging to the sun, sun-, solar (not ante-Aug.): lumen, Ov. Tr. 5, 9, 37: arcus solares lunaresque sunt, Sen. Q. N. 1, 10 fin.: circulus, Plin. 2, 23, 21, § 86: pars piceae, sunny, towards the sun, id. 16, 12, 23, § 57: herba, i.e. a plant, called also heliotropium, Cels. 5, 27, 5.

1. sōlārĭum, ii, n. [sol].

  1. I. (Sc. horologium, which is expressed in Plin. 7, 60, 60, § 213.) A sundial: solarium dictum id, in quo horae in sole inspiciebantur, etc., Varr. L. L. 6, § 4 Müll.: ut illum Di perdant, primus qui horas repperit, Quique adeo primus statuit hic solarium, Plaut. Fragm. ap. Gell. 3, 3, 5; cf. Becker, Gallus, 2, p. 301 sq. (2d ed.): venter erat solarium, Aquil. ib. 3, 3, 4.
    1. B. Transf.
      1. 1. Ad solarium, a much-frequented place in the Forum where the sundial stood, Cic. Quint. 18, 59; Auct. Her. 4, 10, 14.
      2. 2. A clock in gen. (even a water-clock): cum solarium aut descriptum aut ex aquā contemplere, Cic. N. D. 2, 34, 87; cf. Censor. de Die Nat. 23 fin.
  2. II. A part of the house exposed to the sun, a flat house-top, a terrace, balcony, or the like, Plaut. Mil. 2, 3, 69; 2, 4, 25; Aug. ap. Macr. S. 2, 4; Suet. Ner. 16; id. Claud. 10; Pall. Mai, 11, 1; Vulg. 2 Reg. 16, 22; id. Jos. 2, 6; Dig. 8, 2, 17; Inscr. Orell. 3303; 4240; Isid. Orig. 15, 3 al.; cf. Becker, Gallus, 2, p. 200 sq. (2d ed.).
    Also on sepulchral monuments, Inscr. Orell. 4536.

2. sŏlārium, ii (sc. vectigal), n. [solum], a ground-rent, Dig. 43, 8, 2, § 17; 7, 1, 7, § 2; 13, 7, 17; 30, 1, 39, § 5; Inscr. Orell. 39; cf. Becker, Antiq. 3, 2, p. 121, n. 614.

sōlārĭus, a, um, adj., v. 1. solarium init.

sōlātĭŏlum, v. solaciolum.

sōlātĭum, v. solacium.

sōlātor, ōris, m. [solor], a comforter, consoler (poet. and very rare): ipse ego solator, Tib. 1, 3, 15: mitis lugentum, Stat. S. 5, 5, 40.

sōlātus, a, um, adj. [sol], sunburned, sunstruck; subst. masc.: solatis, id est sole correptis, prosunt, Plin. 29, 6, 38, § 118; cf. neutr.: solatum, genus morbi maxime a rusticantibus dicitur, cujus meminit etiam Afranius, a sunstroke, Fest. pp. 300 and 301 Müll.

†† soldūrĭi, ōrum, m. [Celtic], retainers or vassals of a chieftain: devoti, Caes. B. G. 3, 22.

soldus, a, um, v. solidus init.

sŏlĕa, ae, f. [solum].

  1. I. A slipper consisting of a sole fastened on by a strap across the instep, a sandal: omnia ferme id genus, quibus plantarum calces tantum infimae teguntur, cetera prope nuda et teretibus habenis vincta sunt, soleas dixerunt, nonnumquam voce Graecā crepidulas, Gell. 13, 21, 5 (worn by men in the house only: considered as a mark of effeminacy if worn out of doors): NEIVE QVIS IN POPLICO LVCI PRAETEXTAM NEIVE SOLEAS HABETO, Lex in Marin. Fratr. Arv. p. 569; cf. Hor. S. 1, 3, 128; and v. soleatus: ut vendat soleam dimidiatam, Lucil. ap. Gell. 3, 14, 10; cf. Plaut. Cas. 3, 5, 63; id. Truc. 2, 5, 26; Prop. 2, 29 (3, 27), 40; Ov. A. A. 2, 212; Plin. 34, 6, 14, § 31; Pers. 5, 169; Juv. 6, 612; Mart. 14, 65, 1.
    These sandals were taken off on reclining at table, and resumed after the meal: deme soleas: cedo, bibam, Plaut. Truc. 2, 4, 16: cedo soleas mihi: auferte mensam, id. ib. 2, 4, 12: deponere soleas, Mart. 3, 50, 3: poscere soleas, Hor. S. 2, 8, 77; Sen. Contr. 4, 25 med.: soleas festinare, to put on in haste, Sall. H. 1, 105 Dietsch; cf. Becker, Gallus, 3, p. 130 sq.
  2. II. Transf., of things of a like shape.
    1. A. A kind of fetter: ligneae, Cic. Inv. 2, 50, 149; Auct. Her. 1, 13, 23.
    2. B. A kind of shoe for animals (not nailed on, like our horseshoes, which were unknown to the ancients, but drawn on and taken off again when not needed), Cat. 17, 26; Col. 6, 12, 2; Veg. 4, 9, 2 and 4; Suet. Ner. 30 fin.; Plin. 33, 11, 49, § 140.
    3. * C. A kind of oil-press, Col. 12, 50, 6.
    4. D. A kind of fish, a sole: Pleuronectes solea, Linn.; Ov. Hal. 124; Col. 8, 16, 7; Plin. 9, 15, 20, § 52; 32, 9, 32, § 102.
      In a lusus verbb. with signif. I., Plaut. Cas. 2, 8, 59.
    5. E. A sill: solea, ut ait Verrius, est non solum ea, quae solo pedis subicitur sed etiam pro materiā robusteā, super quam paries craticius exstruitur, Fest. pp. 300 and 301 Müll.
  3. * F. The sole of the foot of animals, Veg. 1, 56, 31.

* sŏlĕāris, e, adj. [solea], like a sole or sandal, sandal-shaped: cella, Spart. Car. 9.

sŏlĕārĭus, ii, m. [solea], a sandal-maker, Plaut. Aul. 3, 5, 40; Inscr. Orell. 4085.

sŏlĕātus, a, um, adj. [solea], wearing sandals, having sandals on (if of a man and in public, a mark of effeminacy; v. solea): stetit soleatus praetor populi Romani cum pallio purpureo tunicāque talari, mulierculā nixus, Cic. Verr. 2, 5, 33, § 86; cf. id. Pis. 6, 13; Castric. ap. Gell. 13, 21, 1; Afran. ap. Non. 207, 32; Sen. Ira, 3, 18, 3; Petr. 27, 2; Mart. 12, 83, 6.

sōlemnis (sōlennis), sōlemnĭtas, sōlemnĭtus, v. sollenn-.

sōlēn, ēnis, m., = σωλήν, a kind of seamussel, the razor-fish: Solen, Linn.; Plin. 32, 11, 53, § 151; 10, 69, 88, § 192; 11, 37, 52, § 139.

sōlennis, sōlennĭtas, sōlennĭ-tus, v. sollenn-.

sŏlĕo, ĭtus, 2 (pres. solinunt, for solent, acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162 Müll.; perf. solui, Cato and Enn. acc. to Varr. L.L. 9, § 107: soluerint, Cael. ap. Non. 509, 2: soluerat, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 872 P.; or H. 2, 55 Dietsch; no fut., v. Neue, Formenl. 2, 591; 609), v. n. [cf. suesco].

  1. I. In gen., to use, be wont, be accustomed (cf. assuesco).
          1. (α) With inf. (so most freq.); act.: qui mentiri solet, pejerare consuevit, Cic. Rosc. Com. 16, 46: ruri crebro esse soleo, Ter. Hec. 2, 1, 18: nihil ego in occulto agere soleo, Plaut. Trin. 3, 2, 86: hi (servi) solent esse eris utibiles, id. Most. 4, 1, 2; id. Capt. 3, 1, 23: nam vi depugnare sues stolidi soliti sunt, Enn. ap. Fest. p. 317 Müll. (Ann. v. 109 Vahl.): quaerunt in scirpo, soliti quod dicere, nodum, Enn. ap. Fest. p. 330 Müll. (Sat. v. 46 Vahl.): qui (paterā) Pterela potitare rex solitus est, Plaut. Am. 1, 1, 105; 1, 1, 263: quā (consuetudine) solitus sum uti, Cic. de Or. 1, 30, 135: soliti prandere, Hor. S. 2, 3, 245: (cum Thucydides), id quod optimo cuique Athenis accidere solitum est, in exsilium pulsus esset, Cic. de Or. 2, 13, 56 et saep.; often solitus eram = solebam, Sall. C. 50, 1; id. J. 4, 7; Liv. 38, 1, 7 al.
          2. (β) With inf. pass.: majore operā ibi serviles nuptiae, quam liberales etiam, curari solent, Plaut. Cas. prol. 74: verum illud verbum est, vulgo quod dici solet, Ter. And. 2, 5, 15; cf. id. Heaut. 3, 2, 9: unde videri Danaum solitae naves, Verg. A. 2, 462: ad haec illa dici solent, Cic. Rep. 3, 16, 26: permirum mihi videri solet, id. ib. 5, 5, 7: si (domus) alio domino solita est frequentari, id. Off. 1, 39, 139: quod spernerentur ab iis a quibus essent coli soliti, id. Sen. 3, 7: ut solet fieri, Curt. 3, 8, 20; 4, 3, 7: ut fieri solet, Lact. 1, 15, 2 et saep.
          3. (γ) Without inf.: cave tu idem faxis, alii quod servi solent, Plaut. As. 2, 1, 8: me dico ire, quo saturi solent, id. Curc. 2, 3, 83: artior, quam solebat, somnus complexus est, Cic. Rep. 6, 10, 10: Pl. Nugas garris. Cu. Soleo, Plaut. Curc. 5, 2, 6: ita ego soleo, id. Men. 1, 2, 31: sic soleo, Ter. Ad. 5, 7, 25; cf. id. Eun. 2, 2, 48: eodem pacto ut comici servi solent, Coniciam in collum pallium, Plaut. Capt. 4, 1, 11: credo jam, ut solet, Jurgabit, Ter. Ad. 1, 1, 54: agedum, ut soles, id. Phorm. 5, 3, 1; cf.: ut solitus es, Plaut. Trin. 3, 2, 25: cum audissem Antiochum, ut solebam, Cic. Fin. 5, 1, 1: quod plerumque in atroci negotio solet, Sall. C. 29, 2: quod prava ambitio solet, id. J. 96, 3: ut solebat, Amm. 16, 11, 15: cum quaedam in collibus, ut solet, controversia pastorum esset orta, Cic. Clu. 59, 161; Sall. J. 15, 5; 25, 3; Curt. 4, 1, 24.
            So often with Plautus in the part. pres.: Di. Mala femina es. As. Solens sum: ea est disciplina, that’s my way, Plaut. Truc. 1, 2, 29; cf. id. Am. 1, 1, 43: lubens fecero et solens, id. Cas. 5, 1, 14: ego abscessi solens Paulum ab illis, id. Ep. 2, 2, 53.
  2. II. In partic., to have intercourse with, in mal. part. (rare): viris cum suis praedicant nos solere; Suas pellices esse aiunt, Plaut. Cist. 1, 1, 38; Cat. 113, 1.
    Hence, sŏlĭtus, a, um, P. a., in a passive sense (which one is used to, or which usually happens), wonted, accustomed, usual, habitual, ordinary (freq. since the Aug. per.; not in Cic. or Cæs.; cf. consuetus); absol.: solito membra levare toro, Tib. 1, 1, 44: ad solitum rusticus ibit opus, Ov. F. 4, 168: cunctantibus solita insolitaque alimenta deerant, Tac. H. 4, 60: chori, Prop. 1, 20, 46: locus, Ov. M. 4, 83: torus, Tib. 1, 1, 44: ars, id. 1, 9, 66: artes, Ov. M. 11, 242: virtus, Verg. A. 11, 415: mos, Ov. H. 21, 127; id. P. 3, 1, 165: honores, Tac. A. 3, 5: inertia Germanorum, id. G. 45: exercitationes, Suet. Tib. 13 et saep.
    With dat.: armamenta Liburnicis solita, Tac. H. 5, 23; cf. in the foll.
    Hence, subst.: sŏlĭtum, i, n., the customary, what is usual: hostibus gratiam habendam, quod solitum quicquam liberae civitatis fieret (opp. res desueta), a usual thing in a free state, Liv. 3, 38, 9: proinde tona eloquio, solitum tibi! according to your custom, Verg. A. 11, 383: ultra solitum, Tac. A. 4, 64, 1.
    In plur.: parentum neces aliaque solita regibus ausi, Tac. H. 5, 8 fin.; cf.: praeter solita vitiosis magistratibus, Sall. Fragm. ap. Non. 314, 23: si quando aliquid ex solito variaret, Vell. 2, 41, 3: nescio quā praeter solitum dulcedine laeti, Verg. G. 1, 412; so, praeter solitum, Hor. C. 1, 6, 20: supra solitum, Sen. Ben. 6, 36, 1; and esp. freq. with a comparative in the abl. comp. solito: solito formosior Aesone natus, more than usually handsome, Ov. M. 7, 84; so, solito uberior, id. ib. 9, 105: blandior, id. A. A. 2, 411: exactior, Suet. Tib. 18: frequentiores, id. ib. 37: velocius, Ov. M. 14, 388: citius, id. F. 5, 547: plus, id. H. 15, 47; Liv. 24, 9: magis, id. 25, 7.

sōlers, sōlerter, and sōlertĭa, v. sollers, etc.

Soletum, i, n., a town in Calabria, Plin. 3, 11, 16, § 101.

Sŏli (collat. form Soloe, Mel. 1, 13, 2; Plin. 5, 27, 22, § 92), ōrum, m., = Σόλοι.

  1. I. A town of Cilicia, afterwards called Pompeiopolis, now Mezetli, Cic. Leg. 2, 16, 41; Liv. 33, 20, 4; 37, 56, 8.
    Hence, Sŏleus, ei, m., = Σολεύς, of Soli: Milon, Plin. 35, 11, 40, § 146.
  2. II. A town of Cyprus, now Solia, Plin. 5, 31, 35, § 130 (Jan. Soloe).

sŏlĭar, āris, n. [solium], a covering for the feet, Varr. ap. Non. 3, 25; Fest. s. v. solla, pp. 298 and 299 Müll.

* sōlĭcănus, a, um, adj. [solus-cano], singing alone: Musae, Mart. Cap. 2, § 127.

sōlĭcātĭo, ōnis, f. [sol], a sunning, a transl. of the Gr. ἡλίωσις (late Lat.), Cael. Aur. Tard. 4, 2, 18.

sōlĭcĭtātio, sōlĭcĭto, sōlĭcĭtus, etc., v. soll-.

sŏlĭdāmen, ĭnis, n. [solido], that which makes firm or solid, a strengthener (late Lat.), Ven. Carm. 6, 2, 115.

sŏlĭdāmentum, i, n. [solido], that which makes firm or solid, a strengthener (late Lat.): corporis (ossa), Lact. Opif. Dei, 7 init.

sŏlĭdātĭo, ōnis, f. [solido], a making firm or solid; a fastening, strengthening, Vitr. 5, 3, 3; 7, 1, 7.

* sŏlĭdātrix, īcis, f. [solidator], she that makes firm or solid, a strengthener: ossium, Arn. 4, 131.

sŏlĭdē, adv., v. solidus fin.

sŏlĭdesco, ĕre, v. inch. n. [solidus], to become firm, solid, whole (post-Aug. and very rare): moles sub aquā, Vitr. 2, 6, 1: rupta cartilago, to unite, grow together, Plin. 11, 37, 87, § 216.

sŏlĭdĭ-pēs, pĕdis, adj. [solidator]; of animals whose feet are not cloven, solid-footed, whole-hoofed, Plin. 10, 65, 84, § 184; 10, 73, 93, § 199; 11, 37, 45, § 128.

sŏlĭdĭtas, ātis, f. [solidator].

  1. I. Lit., solidness, solidity (good prose), Cic. Fin. 1, 6, 17; id. N. D. 1, 19, 49; 1, 38, 105; id. Univ. 5, 13; Pall. Mai, 9, 1.
  2. II. Transf. (post-Aug.).
    1. A. Thickness, Pall. 1, 6, 9; id. Febr. 17, 5.
    2. B. Solidity, firmness, Vitr. 2, 6; 2, 8.
      Hence, plur. concr.: soliditates, firm or solid masses, Vitr. 7, 3, 7.
    3. C. In jurid. Lat., the whole, entirety (opp. a share, part): possessionis, etc., Cod. Just. 4, 52, 2; 11, 35, 2; App. Trism. p. 288 Bip.: hereditas universorum soliditas singulorum, Ambros. Psa. 118, Serm. 14, 41.

sŏlĭdo, āvi, ātum, 1, v. a. [solidator], to make firm, dense, or solid; to make whole or sound; to strengthen, fasten together (not ante-Aug., and for the most part only in the pass.; cf.: compono, reficio, stabilio).

  1. I. Lit.: (area) cretā solidanda, Verg. G. 1, 179: locus fistucationibus solidetur, Vitr. 7, 1: terra aëre, id. 2, 3 fin.: aedificia sine trabibus, Tac. A. 15, 43; cf. muri, id. H. 2, 19: ossa fracta, Plin. 28, 16, 65, § 227; Plin. Ep. 8, 20, 4; cf.: hi (nervi) incisi solidantur, Plin. 11, 37, 88, § 218; 24, 16, 95, § 152: cartilago, Cels. 8, 6: fistulae stanno, Plin. 34, 17, 48, § 160 et saep.
    Poet.: facies solidata veneno, i. e. against decay, Luc. 8, 691.
  2. II. Trop.
    1. A. To confirm, establish: rem Romanam, Aur. Vict. Caes. 33, 11: imperium Romanum ex diuturnā convulsione solidatum, Auct. Pan. ad Const. 1: illud etiam constitutione solidamus, ut, etc., establish, ordain, Cod. Th. 15, 9, 1.
    2. B. To unite: viro uxorem unius corporis compage, Lact. Epit. 6.
    3. C. To correct: rationes, Ps.-Ascon. ap. Cic. Verr. 1, 36.

sŏlĭdus, a, um (contr. collat. form sol-dus, a, um, Hor. S. 1, 2, 113; 2, 5, 65), adj. [Sanscr. sarvas, all; Gr. ὅλος, whole; old Lat. sollus; cf. sollistimus], firm, dense, compact, not hollow, solid (class.).

  1. I. Lit.: individua et solida corpora (sc. ἀτόμοι), Cic. Fin. 1, 6, 18; cf. id. Div. 2, 67, 98: terra solida et globosa, id. N. D. 2, 39, 137: columna aurea (opp. extrinsecus inaurata), id. Div. 1, 24, 48; cf. cornua (opp. cava), Plin. 11, 37, 45, § 127: lapides, Sen. Q. N. 3, 25, 6: corpus, Ter. Eun. 2, 3, 27: paries vel solidus vel fornicatus, Cic. Top. 4, 22: sphaera solida atque plena, id. Rep. 1, 14, 22; cf.: crateres auro solidi, Verg. A. 2, 765: ex solido elephanto, id. G. 3, 26; id. A. 6, 69; 6, 552: aera, id. ib. 9, 809: telum solidum nodis, id. ib. 11, 553: vasa auro solida, Tac. A. 2, 33; 13, 10: solidum ex auro signum, Just. 39, 2, 5: nunc solida est tellus, quae lacus ante fuit, Ov. F. 6, 404; so, ripa, id. ib. 14, 49: sedes (opp. aër), id. ib. 2, 147: navis ad ferendum incursum maris solida, Sen. Ep. 76, 13: sit solidum quodcumque subest, Aus. Ed. 16, 12: solidus cibus, solid food, as opposed to fluid, Vulg. Heb. 5, 12.
    Comp.: solidior caseus factus, Col. 7, 8, 4.
    Sup.: solidissima materiaï corpora (opp. mollia), Lucr. 1, 565; 1, 951: tellus, Ov. M. 15, 262.
    Subst.: sŏlĭdum, i, n., a solid substance, solidity: cum duae formae praestantes sint, ex solidis globus, ex planis autem circulus aut orbis, Cic. N. D. 2, 18, 47: nihil tangi potest, quod careat solido, id. Univ 4, 11; cf.: quae (species deorum) nihil concreti habeat, nihil solidi, nihil expressi, id. N. D. 1, 27, 75: inane abscindere soldo, Hor. S. 1, 2, 113; cf. id. ib. 2, 1, 78: fossa fit ad solidum, to the solid ground, to the bottom, Ov. F. 4, 821: finditur in solidum cuneis via, into the hard wood, Verg. G. 2, 79; 2, 231: neque fundamenta (amphitheatri) per solidum subdidit, Tac. A. 4, 62: solido procedebat elephas in pontem, on solid ground, Liv. 44, 5.
    1. B. Transf. (opp. to that which is divided, scattered, or in parts), whole, complete, entire (= integer, totus): usurā, nec solidā, contentus est, Cic. Att. 6, 1, 3: militia semestri solidum stipendium accipere, Liv. 5, 4: solida taurorum viscera, Verg. A. 6, 253: ut solidos hauriant (serpentes) cervos taurosque, Plin. 8, 14, 14, § 36: quibus solida ungula, id. 10, 63, 83, § 173: motus terrae quasdam (civitates) solidas absorbuit, Just. 30, 4, 3: ut decies solidum exsorberet, i. e. at once, in one draught, Hor. S. 2, 3, 240: decem annos solidos errasse, Varr. ap. Non. 405, 21; cf.: partem solido demere de die, Hor. C. 1, 1, 20: annus, Liv. 1, 19: hora, Juv. 11, 205: parum solidum consulatum explere, incomplete, Liv. 4, 8 fin.: vos, quibus … solidae suo stant robore vires, Verg. A. 2, 639.
      As substt.
      1. 1. In gen.: sŏlĭdum, i, n., the whole sum: ita bona veneant, ut solidum suum cuique solvatur, Cic. Rab. Post. 17, 46; Hor. S. 2, 5, 65; Quint. 5, 10, 105; Tac. A. 6, 17; Dig. 45, 2, 2 sq.
      2. 2. In partic.: sŏlĭdus, i, m. (sc. nummus), in the time of the emperors a gold coin, at first called aureus, and worth about twenty-five denarii, afterwards reduced nearly one half in value, Dig. 9, 3, 5; 11, 4, 1; 21, 1, 42; Cod. Just. 10, 70, 5; App. M. 10, p. 242, 34; Lampr. Alex. Sev. 39; Vulg. 1 Par. 29, 7; id. 1 Esd. 2, 69; id. Ecclus. 29, 7.
  2. II. Trop., sound, solid, substantial, genuine, true, real (in this sense a favorite word with Cic.; syn.: firmus, constans, stabilis; opp. inanis, levis, vanus, mobilis, etc.): solida et perpetua fides, Plaut. Merc. 2, 3, 44; so, fides, Tac. H. 2, 7: solida et robusta et assidua frequentia, Cic. Planc. 8, 21: solida atque robusta eloquentia, Quint. 10, 1, 2: solida ac virilis ingenii vis, id. 2, 5, 23: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata, Cic. Tusc. 3, 2, 3: judicia solida et expressa, id. Planc. 12, 29: justitiae effigies, id. Off. 3, 17, 69: quod appellant honestum, non tam solido quam splendido nomine, id. Fin. 1, 18, 61: suavitas austera et solida, id. de Or. 3, 26, 103: solida veraque laus, id. Sest. 43, 93; cf.: solida laus ac vera dignitas, id. Vatin. 3, 8: gloria (with vera), id. Phil. 5, 18, 50: nostra gloria, cum sit ex solido, Curt. 9, 2, 14: nulla utilitas (with puerilis delectatio), Cic. Fin. 1, 21, 72: salus, Plaut. Bacch. 2, 2, 10: gratia, id. Curc. 3, 35; Ov. M. 12, 576: beneficium, Ter. Eun. 5, 2, 32: gaudium, id. And. 4, 1, 24: libertas, Liv. 2, 2, 6; Tac. Or. 9: fides, id. H. 2, 79: mens, firm, determined, Hor. C. 3, 3, 4: solidum opus doctrinae, Val. Max. 4, 1, ext. 1: in solidiore aliquo scripti genere, Sen. Contr. 1, 8, 16: gravior solidiorque sententia, Gell. 11, 13, 8: virtus, Val. Max. 2, 8, 5; 5, 4, ext. 5: vinum, Pall. 11, 14 fin.
    Neutr. absol.:
    quibus ex rebus nihil est, quod solidum tenere possis, Cic. Pis. 25, 60: multos in solido rursus Fortuna locavit, in safety, Verg. A. 11, 427; cf.: praesentia bona nondum tota in solido sunt, Sen. Ben. 3, 4, 2: nostra gloria, cum sit ex solido, Curt. 9, 2, 14: ut salus ejus locetur in solido, Amm. 17, 5, 11.
    Hence, adv., in two forms.
    1. A. sŏlĭdum (very rare), soundly, thoroughly: dinoscere cautus Quid solidum crepet, Pers. 5, 25: Venus irata solidum, App. M. 5, p. 171, 24.
    2. B. sŏlĭdē (not in Cic.).
      1. 1. (Acc. to I.) Densely, closely, solidly: solide et crassis viminibus contexta cista, Col. 12, 56, 2: solide natus est, i. e. without a hollow place, without wind in one’s inside, Petr. 47, 4.
        Comp.: concreta aqua, Gell. 19, 5, 5.
      2. 2. (Acc. to II.) Surely, wholly, fully, truly: neque, natus necne is fuerit, id solide scio, Plaut. Trin. 4, 2, 8; 4, 2, 47; Ter And. 5, 5, 8; App. M. 3, p. 135, 41; Spart. Ael. Ver. 8.

* sōlĭfĕr, fĕra, fĕrum, adj. [sol-fero], sun-bringing, of the east: plaga, Sen. Herc. Oet. 159.

* sōlĭferrĕum, i, v. solliferreum.

sŏlĭfūga, v. solipuga.

* sŏlĭfundĭum, ii, n. [solum-fundus], perh. landed property, Front. Princ. Hist. Fragm. 7 Mai.

* sōlĭgĕna, ae, comm. [sol-gigno], a child of the Sun: Aeetes, Val. Fl. 5, 317.

sōlĭlŏquĭum, ii, n. [solus-loquor], a talking to one’s self, a soliloquy, a word formed by Augustin, Aug. Solil. 2, 7 fin.

solino = consulo, acc. to Fest. pp. 350 and 351 Müll. [prob. the lengthened form from solo, the ground form to con-sul and con-sulo; different from solinunt-solent; v. soleo init.].

Sōlīnus, i, m. C. Julius, a Roman writer of the third century of the Christian era, author of a work entitled Polyhistor, mostly taken from Pliny’s Historia Naturalis.

sŏlĭpūga, ae, f., a kind of venomous ant (or, acc. to Solinus, a kind of venomous spider), Plin. 29, 4, 29, § 92; 22, 25, 81, § 163.
Called also solpūga, Luc. 9, 837; soli-pugna, acc. to Fest. pp. 300 and 301 Müll.; sŏlĭfūga, Sol. 4, 3 and 6; and salpūga, Plin. 29, 4, 29, § 92.

sōlistĭmum, v. sollistimus.

* 1. sŏlĭtānĕus, a, um, adj. [solitus, from soleo], usual, customary, ordinary: dolores, Marc. Emp 20 med.

* 2. sōlĭtānĕus, a, um, adj. [solus], separate, distinct: libellum confeci, Theod. Prisc. 3 praef.

* sōlĭtānus, a, um, adj. [sol], the appellation of a species of African snail, perh. named from the Promunturium Solis (Plin. 5, 1, 1, § 9); Varr. R. R. 3, 14, 4; Plin. 9, 56, 82, § 174.

sōlĭtārĭus, a, um, adj. [solus], alone, by itself, lonely, solitary (class.; syn. singularis): natura solitarium nihil amat, Cic. Lael. 23, 88: quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, conjuncta et consociata cum alterā perveniret, id. ib. 22, 83: quae (natura) non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa, id. N. D. 2, 11, 29: deus desertus ac solitarius, Lact. 1, 7, 4; Min. Fel. 10, 3: hae apes non sunt solitaria natura, ut aquilae, sed ut homines, Varr. R. R. 3, 16, 4: solitarius homo atque in agro vitam agens, living by himself, Cic. Off. 2, 11, 39: solitaria et velut umbratilis vita, Quint. 1, 2, 18: solitarium aliquod aut rarum judicatum afferre, Cic. Inv. 1, 44, 83: distentus solitariā cenā, i. e. with a dinner which he has taken by himself, Plin. Pan. 49: modo id egit, i. e. nothing else, Nazar. 33: imperium, absolute, Mamert. Grat. Act. 13: hominem solitarium tres tam validos evitasse juvenes, App. M. 3, p. 132, 2.
Pleon.: solus ac solitarius, App. M. 4, p. 146, 30.

sōlĭtas, ātis, f. [solus], a being alone, loneliness, solitude (ante- and post-class. for solitudo): tuam solitatem memorans, Att. ap. Non. 173, 28 (Trag. Rel. p. 153 Rib.); App. M. 9, p. 225, 14; id. Mag. p. 288, 5; Tert. adv. Val. 37.

* sōlĭtātim, adv. [solitas], solitarily, Front. Eloqu. p. 235 Mai.

sōlĭtaurīlĭa, v. suovetaurilia.

* sŏlĭto, āvi, 1, v. freq. n. [soleo], to be much accustomed or wont: Scipionem Africanum solitavisse in Capitolium ventitare, Gell. 7, 1, 6.

sōlĭtūdo, ĭnis, f. [solus], a being alone or solitary, loneliness, solitariness, solitude (of a person or place); a lonely place, desert, wilderness (class. in sing. and plur.; cf.: secretum, secessus).

  1. I. In gen.: ampla domus dedecori saepe domino fit, si est in solitudo, Cic. Off. 1, 39, 139: si aliquis nos deus ex hac hominum frequentiā tolleret et in solitudine uspiam collocaret, id. Lael. 23, 87; so (opp. frequentia) id. Pis. 22, 53; opp. celebritas, id. Inv. 1, 26, 38; Plin. Pan. 49, 2: audistis, quae solitudo in agris esset, quae vastitas, quae fuga aratorum, quam deserta, quam relicta omnia, Cic. Verr. 2, 4, 51, § 114; cf.: quācumque venis, fuga est et ingens Circa te solitudo, Mart. 3, 44, 3: solitudo ante ostium, Ter. And. 2, 2, 25: ubi postquam solitudinem intellexit, Sall. J. 93, 3: erat ab oratoribus quaedam in foro solitudo, Cic. Brut. 63, 227: neque vero hic non contemptus est a tyrannis atque ejus solitudo, Nep. Thras. 2, 2: mihi solitudo et recessus provincia est, Cic. Att. 12, 26, 2: in aliquā desertissimā solitudine, id. Verr. 2, 5, 67, § 171: Sigambri se in solitudinem ac silvas abdiderant, Caes. B. G. 4, 18 fin.: an malitis hanc solitudinem vestram quam urbem hostium esse? solitary, desert place (Rome), Liv. 5, 53, 7: delere omne Latium, vastas inde solitudines facere, id. 8, 13, 15; cf. id. 39, 18: nec umquam ex solitudine suā prodeuntem, nisi ut solitudinem faceret, Plin. Pan. 48 fin.: ubi solitudinem faciunt, pacem appellant, Tac. Agr. 30 fin.; Curt. 8, 8, 10; 9, 2, 24; Liv. 39, 18, 2: nivosae solitudini cohaerentes, bordering on, Amm. 23, 6, 64.
    With gen.: in hac omnis humani cultūs solitudine, Curt. 7, 3, 12.
    Plur., Cic. Rep. 6, 19, 20; id. Fam. 2, 16, 6; Caes. B. G. 6, 23: solitudines renuntiavere missi milites ad explorandum, Plin. 6, 29, 35, § 181; Vell. 2, 55, 4; Plin. 6, 13, 14, § 33; 6, 17, 20, § 53.
  2. II. In partic., analog. to the Gr. ἐρημία, in respect of something wanting, a being left alone or deserted, a state of want, destitution, deprivation: per hujus (orbae) solitudinem Te obtestor, Ter. And. 1, 5, 55; cf.: liberorum solitudo, Cic. Verr. 2, 1, 58, § 153: liberorum ac parentum solitudo, Quint. 6, 1, 18: Caesenniae viduitas ac solitudo, Cic. Caecin. 5, 13; id. Q. Fr. 1, 4, 5: solitudo atque inopia, id. Quint. 1, 5; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25: Messalina tribus omnino comitantibus (id repente solitudinis erat) spatium urbis pedibus emensa, Tac. A. 11, 32: magistratuum, Liv. 6, 35 fin.

sŏlĭtus, a, um, Part. and P. a., from soleo.

sŏlĭum, ii, n. [from the root sol, kindr. with sed, sedeo], a seat.

  1. I. Most usu. of gods, kings, or other distinguished personages.
    1. A. Lit., a seat, chair of state, throne (cf.: thronus, tribunal): regali in solio sedens, Cic. Fin. 2, 21, 69: domus regia et in domo regale solium, Liv. 1, 47, 4; cf.: solio rex infit ab alto, Verg. A. 11, 301: solio tum Juppiter aureo Surgit, id. ib. 10, 116; so, Jovis, Hor. Ep. 1, 17, 34; Suet. Calig. 57: divinum, Cic. Rep. 3, 8, 12: deorum solia, id. Har. Resp. 27, 57: regale (Jovis), Ov. F. 6, 353: sedens in solio consulantibus respondere (of solicitors), Cic. Leg. 1, 3, 10; id. de Or. 2, 33, 143: sedet Sollemni solio, Ov. M. 14, 262: acernum, Verg. A. 8, 178: eburnum, i. e. sella curulis, Claud. Laud. Stil. 3, 199; id. VI. Cons Hon. 588.
    2. B. Meton. like our throne, for rule, sway, dominion (mostly poet.): pristina majestas soliorum et sceptra superba, Lucr. 5, 1137; cf.: solio sceptroque potitur, Ov. H. 14, 113; cf. Val. Fl. 2, 309; 6, 742; Hor. C. 2, 2, 17: solio avorum aliquem depellere, Luc. 4, 690; Claud. IV. Cons. Hon. 213: Demetrium in paterno solio locaturi, Liv. 39, 53, 4: Pacorum avito Arsacidarum solio depulsuri, Tac. H. 1, 40: paternum solium per vim, per arma capere, Lact. 1, 10, 10.
  2. II. A tub, esp. for bathing, Lucr. 6, 800; Cato, R. R. 10, 4; Cels. 1, 3; 1, 4; 7, 26, 5; Liv. 44, 6; Plin. 33, 12, 54, § 152; Suet. Aug. 82 fin.; Pall. 1, 40, 3; 1, 41, 1.
    For other purposes, Plin. 19, 2, 8, § 28.
  3. III. A stone coffin for persons of distinction, a sarcophagus: solium Porphyretici marmoris, Suet. Ner. 50; cf. Curt. 10, 10, 9; Flor. 4, 11 fin.; Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 343 al.

sōlĭvăgus, a, um, adj. [solus-vagor] (Ciceron.).

  1. I. Lit., wandering or roving alone; of animals that lead a solitary life: earum (bestiarum) partim solivagas, partim congregatas, Cic. Tusc. 5, 13, 38.
    Of persons: non est enim singulare nec solivagum genus hoc (hominum), id. Rep. 1, 25, 39: (elephanti) minume ex omnibus solivagi, Plin. 8, 7, 7, § 23; v. solitarius.
  2. II. Transf., alone, by itself, single, solitary (rare): caelo solivago et volubili et in orbem incitato, Cic. Univ. 6, 18: solivaga, cognitio et jejuna, contracted, id. Off. 1, 44, 157: virginitas, standing alone, incomparable, Mart. Cap. 1, § 40.

sollemnis (less correctly sōlemnis, sollennis, sōlennis, sollempnis), e, adj. [sollus, i. e. totus-annus], prop. that takes place every year; in relig. lang. of solemnities, yearly, annual; hence, in gen.,

  1. I. Lit., stated, established, appointed: sollemne, quod omnibus annis praestari debet, Fest. p. 298 Müll. (cf. anniversarius): sollemnia sacra dicuntur, quae certis temporibus annisque fleri solent, id. p. 344 ib.: sacra stata, sollemnia, Cato ap. Fest. s. v. stata, p. 344 ib.; so, ad sollemne et statum sacrificium curru vehi, Cic. Tusc. 1, 47, 113 (v. sisto, P. a.): sacra, id. Leg. 2, 8, 19: sacrificia, id. N. D. 1, 6, 14; id. Leg. 2, 14, 35; Liv. 1, 31: dies festi atque sollemnes, Cic. Pis. 22, 51: ab Aequis statum jam ac prope sollemne in singulos annos bellum timebatur, Liv. 3, 15: Idus Maiae sollemnes ineundis magistratibus erant, id. 3, 36: sollemnis dapes Libare, Verg. A. 3, 301: caerimoniae, Val. Max. 1, 1, 1.
  2. II. Transf., according as the idea of the religious or that of the established, stated nature of the thing qualified predominates.
    1. A. With the idea of its religious character predominating, religious, festive, solemn: suscipiendaque curarit sollemnia sacra, Lucr. 5, 1162: sollemni more sacrorum, id. 1, 96: religiones, Cic. Mil. 27, 73: iter ad flaminem, id. ib. 10, 27: epulae, id. de Or. 3, 51, 197: ludi, id. Leg. 3, 3, 7; cf.: coetus ludorum, id. Verr. 2, 5, 72, § 186: precatio comitiorum, id. Mur. 1, 1: omnia sollemnibus verbis dicere, id. Dom. 47, 122: sicuti in sollemnibus sacris fleri consuevit, Sall. C. 22, 2: sollemnia vota Reddere, Verg. E. 5, 74: ferre sollemnia dona, id. A. 9, 626: sollemnis ducere pompas, id. G. 3, 22: sollemnis mactare ad aras, id. A. 2, 202: dies jure sollemnis mihi, sanctiorque natali, Hor. C. 4, 11, 17: fax, Ov. M. 7, 49: sollemni voce movere preces, id. F. 6, 622: ignis, id. Tr. 3, 13, 16: festum sollemne parare, id. F. 2, 247: sollemnes ludos celebrare, id. ib. 5, 597: habitus, Liv. 37, 9: carmen, id. 33, 31: epulae, Tac. A. 1, 50: sacramentum, id. H. 1, 55: nullum esse officium tam sanctum atque sollemne, quod, etc., Cic. Quint. 6, 26.
      Comp.: dies baptismo sollemnior, Tert. Bapt. 19.
      Sup.: die tibi sollemnissimo natali meo, Front. Ep. ad Anton. 1, 2: preces, App. M. 11, p. 264.
        1. b. As subst.: sollemne, is, n., a religious or solemn rite, ceremony, feast, sacrifice, solemn games, a festival, solemnity, etc. (so perh. not in Cic.); sing.: inter publicum sollemne sponsalibus rite factis, Liv. 38, 57: sollemne clavi figendi, id. 7, 3 fin.: soli Fidei sollemne instituit, id. 1, 21; cf. id. 9, 34: sollemne allatum ex Arcadiā, festal games, id. 1, 5; cf. id. 1, 9: Claudio funeris sollemne perinde ac divo Augusto celebratur, Tac. A. 12, 69; cf. plur. infra: per sollemne nuptiarum, Suet. Ner. 28; cf. infra.
          Plur.: sollemnia (Isidis), Prop. 2, 33 (3, 31), 1: ejus sacri, Liv. 9, 29; cf. id. 2, 27: Quinquatruum, Suet. Ner. 34: triumphi, id. ib. 2: nuptiarum, Tac. A. 11, 26 fin.: funerum, id. ib. 3, 6: tumulo sollemnia mittent, Verg. A. 6, 380: referunt, id. ib. 5, 605; cf. Stat. Th. 8, 208; Juv. 10, 259.
    2. B. With the idea of stated, regular character predominant, wonted, common, usual, customary, ordinary (syn.: consuetus, solitus; freq. only after the Aug. period): prope sollemnis militum lascivia, Liv. 4, 53, 13: socer arma Latinus habeto, Imperium sollemne socer, Verg. A. 12, 193: arma, Stat. Th. 8, 174: cursus bigarum, Suet. Dom. 4: Romanis sollemne viris opus (venatio), Hor. Ep. 1, 18, 49: mihi sollemnis debetur gloria, Phaedr. 3, prol. 61: sufficit sollemnem numerum (testium) exaudire, Dig. 28, 1, 21: viā sollemni egressi, the public way, Amm. 20, 4, 9: Romae dulce diu fuit et sollemne, reclusa Mane domo vigilare, Hor. Ep. 2, 1, 103: spectari sollemne olim erat, Suet. Aug. 44; Gell. 15, 2, 3: annua complere sollemnia, tribute, Amm. 22, 7, 10.
      As subst.: sol-lemne, is, n., usage, custom, practice, etc.: nostrum illud sollemne servemus, ut, etc., usual custom, practice, Cic. Att. 7, 6, 1: novae nuptae intrantes etiamnum sollemne habent postes adipe attingere, Plin. 28, 9, 37, § 135.
      Plur.: mos traditus ab antiquis inter cetera sollemnia manet, etc., Liv. 2, 14: proin repeterent sollemnia, their customary avocations, Tac. A. 3, 6 fin.: testamentum non jure factum dicitur, ubi sollemnia juris defuerunt, usages, customary formalities, Dig. 28, 3, 1: testamenti, ib. 28, 1, 20.
      Adverb.: mutat quadrata rotundis: Insanire putas sollemnia me neque rides, in the common way, Hor. Ep. 1, 1, 101.
      Hence, adv.: sollemnĭter (sollenn-, sōlemn-; very rare; not in Cic.).
      1. 1. (Acc. to II. A. supra.) In a religious or solemn manner, solemnly, = rite: omnibus (sacris) sollemniter peractis, Liv. 5, 46: intermissum convivium sollemniter instituit, with pomp or splendor, Just. 12, 13, 6: lusus, quem sollemniter celebramus, App. M. 3, p. 134, 13.
      2. 2. (Acc. to II. B. supra.) According to custom, in the usual or customary manner, regularly, formally: (greges elephantorum) se purificantes sollemniter aquā circumspergi, Plin. 8, 1, 1, § 2: praebere hordeum pullis, Pall. 1, 28 fin.: jurare, Dig. 12, 2, 3: cavere, ib. 26, 7, 27: acta omnia, ib. 45, 1, 30: nullo sollemniter inquirente, Amm. 14, 7, 21: transmisso sollemniter Tigride, id. 20, 6, 1.
        Comp. and sup. of adj. (late Lat.); v. supra, II. A. No comp. and sup. of adv.

sollemnĭtas (sollenn-, solenn-, and solemn-), ātis, f. [sollemnis] (postclass.; cf.: sollemne, celebratio).

  1. I. A solemnity, festival, celebration of a day: dierum variae sollemnitates, Gell. 2, 24, 15: pristina (ludorum Isthmiorum), Sol. 7: condendi honoris, Aus. Grat. Act. 36: sacrorum sollemnitate prisco more completa, Amm. 23, 3, 7; Vulg. Deut. 16, 16 et saep.
  2. II. A usage, formality: juris, Dig. 26, 8, 19; 1, 7, 25.

sollemnĭter, adv., v. sollemnis fin.

* sollemnĭtus (sollenn-, sōlenn-, sōlemn-), adv. [sollemnis], solemnly, Liv. Andron. ap. Non. 176, 14.

sollers (sōlers), tis (abl. regularly sollerti; sollerte, Ov. P. 4, 14, 35), adj. [sollus, i. e. totus-ars, and therefore qs. all art; hence, in gen.], skilled, skilful, clever, dexterous, adroit, expert (class.; syn.; sagax, subtilis, expertus).

  1. I. Of persons: quae liberum Scire aequom est adulescentem, solertem dabo, to make ready, accomplished, Ter. Eun. 3, 2, 25: vigilans ac sollers, sicca, sana, sobria sum, Afran. ap. Non. 21, 33: in omni vel officio vel sermone sollers, Cic. Rep. 2, 21, 37: pictor sollers in arte, Plin. 35, 11, 40, § 142: sollertem tu me facis, Ov. H. 20, 26: ancilla, id. Am. 1, 8, 87: vir, id. Ib. 279: Ulixes, id. P. 4, 14, 35: agricola, Nep. Cat. 3, 1.
    Comp.: sollertior et ingeniosior, Cic. Rosc. Com. 11, 31.
    Sup.: Sulla, rudis antea et ignarus belli, sollertissimus omnium factus est, Sall. J. 96, 1: hostis, Suet. Caes. 35.
    Poet., with inf.: coloribus Sollers nunc hominem ponere nunc deum, Hor. C. 4, 8, 8; Ov. Am. 2, 7, 17; Sil. 1, 79; 8, 260.
    With gen.: Musa lyrae sollers, Hor. A. P. 407: sollers cunctandi Fabius, Sil. 7, 126.
    With ad and acc.: cum esset deus ad excogitandum providentissimus, ad faciendum sollertissimus, Lact. 2, 8, 3.
  2. II. Transf., of things, ingenious, sagacious, intelligent, inventive: opera providae sollertisque naturae, Cic. N. D. 2, 51, 128: animus, Liv. 7, 14; cf.: sollerti corde Prometheus, Cat. 64, 295: sollerti astu, Ov. M. 4, 776: sollers subtilisque descriptio partium, Cic. N. D. 2, 47, 121: frugum et pecudum custodia sollers, Verg. G. 4, 327: genus acuminis in reprehendendis verbis versutum et sollers, Cic. Brut. 67, 236: ingenium, Ov. F. 3, 840: hominum natura, id. Am. 3, 8, 45: manus, Tib. 1, 8, 29.
    Comp.: nihil sollertius, Cic. Sen. 15, 54: sollertius est multo genus virile, Lucr. 5, 1356.
    Sup.: fundus sollertissimus, qs. most creative, i. e. most productive, fruitful, Cato, R. R. 8 fin.
    Hence, adv.: sollerter (sōlert-), skilfully, dexterously, shrewdly, sagaciously, ingeniously: aliquid consequi, Cic. Leg. 1, 8, 26: patefacere futura, Tac. A. 6, 21: explorans, Spart. Hadr. 10.
    Comp.: simulata sollertius, Cic. N. D. 2, 35, 88: exprimere incessus, vultum, etc., Ov. M. 11, 635: colere hortos, id. ib. 14, 624: imperare, Treb. Poll. Gall. 13.
    Sup.: aliquid sollertissime perspicere, Cic. Verr. 2, 4, 44, § 98: tempora persequi, Vop. Car. 4.

sollertĭa (sōlert-), ae, f. [sollers], skill, shrewdness, quickness of mind, ingenuity, dexterity, adroitness, expertness, etc. (class.; syn.: acumen, subtilitas, scientia): data est quibusdam bestiis machinatio quaedam atque sollertia, Cic. N. D. 2, 48, 123: nulla ars imitari sollertiam naturae potest, id. ib. 1, 33, 92: Chaldaei sollertiā ingeniorum antecellunt, id. Div. 1, 41, 91; cf.: est genus (Gallorum) summae sollertiae, Caes. B. G. 7, 22: hominum adhibita sollertia, id. B. C. 2, 8 fin.: ingenii sollertia, shrewdness, Sall. J. 7, 7: in hac re tanta inest ratio atque sollertia, knowledge and skill, Cic. Rep. 1, 16, 25; so (with ratio) Tac. G. 30: ut artis pariat sollertia, Claud. Rapt. Pros. 3, 33: in omni re fugienda est talis sollertia, such subtlety, Cic. Off. 1, 10, 33: mirari non modo diligentiam sed enim sollertiam ejus, id. Sen. 17, 59: quae tua formosos cepit sollertia? Tib. 1, 4, 3: omnia conando docilis sollertia vicit, Manil. 1, 95; Luc. 8, 283: placuit sollertia tempore etiam adjuta, the ingenious plan, Tac. A. 14, 4.
Plur.: egregiis ingeniorum sollertiis ex aevo collocatis, Vitr. 7 praef. med.

        1. (β) With gen. obj.: (honestum) aut in perspicientiā veri sollertiāque versatur, aut, etc. (shortly after: perspicere et explicare rationem), the perception and intelligent development of the true, Cic. Off. 1, 5, 14: agendi cogitandique sollertia, adroitness, quickness, id. ib. 1, 44, 157: judicandi, id. Opt. Gen. 4, 11: belli, Sil. 6, 309.

sollĭcĭtātĭo (sōlĭc-), ōnis, f. [sollicito].

  1. I. Vexation, anxiety: nuptiarum, i. e. on account of, Ter. And. 1, 5, 26.
  2. II. An inciting, instigating, instigation (good prose): omnium, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 2: Allobrogum, Cic. Cat. 3, 9, 22: Diogenis, id. Clu. 19, 53.
    Plur.: sollicitationibus expugnari, seductions, allurements, Sen. Contr. 2, 15 med.: sollicitationibus periclitari, to find by trial, Caes. B. G. 2, 8 (dub.).

sollĭcĭtātor (sōlic-), ōris, m. [sollicito], a tempter, seducer (post-Aug.): alienarum nuptiarum, Dig. 47, 11, 1; 11, 3, 14 fin.; Sen. Contr. 2, 15 med.: servi, Dig. 11, 3, 11; 11, 3, 14.

sollĭcĭtē, adv., v. sollicitus fin.

sollĭcĭto (sōlĭ-), āvi, ātum, 1, v. a. [sollicitus], to disturb, stir, agitate, move; to distress, harass, make uneasy, vex, solicit, tempt, seduce, attract, induce.

  1. I. Lit., to stir, put in lively motion, move violently, disturb, shake, exercise (poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Histri tela manu jacientes sollicitabant, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.): myropolas omnes sollicito; ubicumque unguentum est, ungor, keep them busy, Plaut. Cas. 2, 3, 10: nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis .. ex sedibus, Lucr. 5, 162: pinnisque repente sollicitant divum nocturno tempore lucos, id. 4, 1008; 2, 965: teneram ferro sollicitavit humum, stirred, i. e. by the plough, Tib. 1, 7, 30; so, tellurem, Verg. G. 2, 418: herbae, Quas tellus, nullo sollicitante (i. e. eam) dabat, Ov. F. 4, 396: remis freta, Verg. G. 2, 503: spicula dextrā, id. A. 12, 404: totum tremoribus orbem, Ov. M. 6, 699: stamina docto Pollice, pregn., excite by handling, id. ib. 11, 169 (v. II. B. 1. infra): stomachum vomitu, alvum purgatione, to move, Cels. 1 praef. fin.: mox, velut aurā sollicitante, provecti longius, as if a breeze were moving us on, Quint. 12, prooem. 2: hic (spiritus naturae), quamdiu nonpellitur, jacet innoxiusubi illum extrinsecus superveniens causa sollicitat, compellitque et in artum agit, etc., stirs up, Sen. Q. N. 6, 18, 2: sollicitavit aquas remis, Claud. Rapt. Pros. 1, 2: lucus, qui primus anhelis sollicitatur equis, id. Idyll. 1, 3: seu remige Medo sollicitatur Athos, id. Ruf. 1, 336: Maenalias feras, to hunt, Ov. Am. 1, 7, 14: ne salebris sollicitentur apes, Col. 9, 8, 3.
      Of a river: cum Danubius non jam radices nec media montium stringit, sed juga ipsa sollicitat, Sen. Q. N. 3, 27, 9.
      In mal. part., Ov. Am. 3, 7, 74; Mart. 11, 22, 4; 11, 46, 4; Petr. 20, 2.
    2. B. To produce by stirring, excite, cause to come forth, to arouse, draw out (rare): radices in ipsā arbore sollicitando, by starting roots from the tree (cf. the context), Plin. 17, 13, 21, § 98; cf.: sollicitatur id in nobis quod diximus ante semen, Lucr. 4, 1037.
  2. II. Trop., = sollicitum facere.
    1. A. With the notion of distress, to cause distress, anxiety, uneasiness, to distress, disturb.
      1. 1. Of the body (very rare and poet.): mala copia Aegrum sollicitat stomachum, distresses, Hor. S. 2, 2, 43.
      2. 2. Of the mind; constr. with acc. of person, with animum, etc.
          1. (α) To fill with apprehension, cause fear, suspense of the mind, and anxiety for the future; and pass., = sollicitum esse, to be distressed, to torment one’s self: nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis, Plaut. Aul. 1, 1, 26: certo scio, non ut Flamininum sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1: jamdudum equidem sentio, suspicio quae te sollicitet, Plaut. Bacch. 4, 7, 50: sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier? Ter. And. 4, 2, 6: egonid timeo? Ph. Quid te ergo aliud sollicitat? id. Eun. 1, 2, 82; so id. Heaut. 2, 3, 10: aut quid sit id quod sollicitere ad hunc modum? id. Hec. 4, 4, 54: me autem jam et mare istuc et terra sollicitat, Cic. Q. Fr. 3, 3, 1: an dubitas quin ea me cura (pro genero et filio) vehementissime sollicitet? id. Fam. 2, 16, 5: multa sunt quae me sollicitant anguntque, id. Att. 1, 18, 1: ne cujus metu sollicitaret animos sociorum, Liv. 45, 28 med.: cum Scipionem exspectatio successoris sollicitaret, id. 30, 36 fin.: desiderantem quod satis est neque Tumultuosum sollicitat mare, Nec, etc., Hor. C. 3, 1, 26; cf. Mart. 7, 54, 2.
            With de: de posteris nostris et de illā immortalitate rei publicae sollicitor, quae, etc., Cic. Rep. 3, 29, 41.
            Hence, like verbs of fearing, with ne, that (lest): et Quibus nunc sollicitor rebus! ne aut ille alserit, Aut uspiam ceciderit, etc., Ter. Ad. 1, 1, 11: sollicitari se simulans, ne in ejus perniciem conspirarent, Amm. 14, 7, 9.
            Also with quod, like verbs of emotion: me illa cura sollicitat angitque vehementer, quodnihil a te, nihil ex istis locis … affluxit, Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.
          2. (β) More rarely, to grieve, afflict, make wretched: istuc facinus quod tuom sollicitat animum, id ego feci, Plaut. Aul. 4, 10, 8: sed erile scelus me sollicitat, id. Rud. 1, 3, 19: cur meam senectutem hujus sollicito amentiā? why do I make my old age miserable by, etc., Ter. And. 5, 3, 16: haec cura (ob miserum statum rei publicae) sollicitat et hunc meum socium, Cic. Brut. 97, 331.
            With subject-clause: nihil me magis sollicitat quamnon me ridere tecum, Cic. Fam. 2, 12, 1.
          3. (γ) To disturb the rest or repose of a person or community, to trouble, harass, = perturbare: quid me quaeris? quid laboras? quid hunc sollicitas? Plaut. Ep. 5, 2, 15; so, quae roget, ne se sollicitare velis, Ov. A. A. 1, 484: temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant, et semper sollicitant, Cic. Fin. 1, 16, 50: anxitudo, prona ad luctum et maerens, semperque ipsa se sollicitans, id. Rep. Fragm. 2, 41, 68: quoniam rebellando saepius nos sollicitant, Liv. 8, 13, 13: finitimi populi, qui castra, non urbem positam in medio ad sollicitandam omnium pacem crediderant, to disturb the peace, id. 1, 21, 2: unde neque ille sollicitare quietae civitatis statum possit, id. 21, 10, 12; so, pacem, id. 34, 16 fin.: ira Jovis sollicitati prava religione, id. 1, 31, 8: ea cura quietos (deos) sollicitat, Verg. A. 4, 380: alium ambitio numquam quieta sollicitat, Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2: eum non metus sollicitabit, id. ib. 9 (28), 4: (voluptas) licet alia ex aliis admoveat, quibus totos partesque nostri sollicitet, id. Vit. Beat. 5, 4: et magnum bello sollicitare Jovem, Ov. F. 5, 40: sollicitatque feros non aequis viribus hostes, Luc. 4, 665: ut me nutricibus, me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent, praeferret, Quint. 6, prooem. § 8: sollicitare manes, to disturb the dead by mentioning their names: parce, precor, manes sollicitare meos, Ov. Tr. 3, 11, 32; cf.: cur ad mentionem defunctorum testamur, memoriam eorum a nobis non sollicitari? Plin. 28, 2, 5, § 23.
            Hence, pregn.: sollicito manes, I disturb the dead, Ov. M. 6, 699: sollicitare umbras = ciere, citare, in necromancy, Manil. 1, 93.
    2. B. Without the idea of distress or uneasiness.
      1. 1. To stir, rouse, excite, incite (poet. and in post-Aug. prose): unicus est de quo sollicitamur honor, Ov. F. 6, 10, 76: sollicitatque deas, id. M. 4, 473: vanis maritum sollicitat precibus, id. ib. 9, 683: quoque Musarum studium a nocte silenti Sollicitare solet, Claud. VI. Cons. Hon. praef. 12: cupidinem lentum sollicitas, Hor. C. 4, 13, 6: labris quae poterant ipsum sollicitare Jovem, Mart. 66, 16: me nova sollicitat, me tangit serior aetas, Ov. Am. 2, 4, 45: deinde (luxuria) frugalitatem professos sollicitat, Sen. Ep. 56, 10.
        Hence,
      2. 2. To attract, to tempt, to invite (poet. and in post-Aug. prose): si quis dotatam uxorem habet, eum hominem sollicitat sopor, Plaut. Most. 3, 2, 15 Lorenz: nullum sollicitant haec, Flacce, toreumata canem, Mart. 12, 74, 5: cum, mira specie, feminarum sollicitaret oculos, Val. Max. 4, 5, 1 ext.: non deest forma quae sollicitet oculos, Sen. Ep. 88, 7: in his (praediis venalibus) me multa sollicitant, Plin. Ep. 3, 19, 1: quibuscum delinimentis potest animos omnium sollicitat, Just. 21, 1, 5: omni studio sollicitatum spe regni, id. 8, 3, 8: in Graeciam Philippus cum venisset, sollicitatus paucarum civitatum direptione (i. e. spe diripiendi), id. 9, 1: sollicitati praeda, id. 23, 1, 10; 2, 13 fin.: te plaga lucida caelisollicitet, Stat. Th. 1, 27: magno praemio sollicitatus, bribed, Front. Strat. 3, 6, 4.
        So, to attract the attention, occupy the mind: ut vix umquam ita sollicitari partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus, Quint. 11, 3, 151.
  3. III. Transf., to incite one to do something.
    1. A. To urge to wrong-doing, to inveigle, seduce, incite, stimulate, provoke, tempt, abet (class.).
      1. 1. Absol.: servum sollicitare verbis, spe promissisque corrumpere, contra dominum armare, Cic. Deiot. 11, 30: non sollicitabit rursus agrarios? id. Phil. 7, 6, 18: sollicitant homines imperitos Saxo et Cafo, id. ib. 10, 10, 22: necare eandem voluit: quaesivit venenum; sollicitavit quos potuit, id. Cael. 13, 31: Miloquos ex aere alieno laborare arbitrabatur, sollicitabat, Caes. B. C. 3, 22: quos ingenti pecuniae spe sollicitaverant vestri (sc. to murder Philip), Curt. 4, 1, 12: ipsam ingentibus sollicitare datis, Ov. M. 6, 463: pretio sperare sollicitari animos egentium, Cic. Cat. 4, 8, 17; Liv. 2, 42, 6; Nep. Paus. 3, 6.
        So esp. milit. t. t., = temptare (freq. in the historians), to strive to win over, tempt, instigate, incite to defection, attack, etc.: ad sollicitandas civitates, Caes. B. G. 7, 63: Germanos Transrhenanos sollicitare dicebantur, id. ib. 5, 2; so id. B. C. 3, 21; id. B. G. 5, 55; 6, 2; 7, 53; 7, 54: servitia urbana sollicitare, Sall. C. 24 fin.: nobilissimos Hispanos in Italiam ad sollicitandos popularesmiserunt, Liv. 24, 49, 8: vicinos populos haud ambigue sollicitari, id. 8, 23, 2: ad continendas urbes, quas illinc Eumenes, hinc Romani sollicitabant, id. 37, 8, 5: num sollicitati animi sociorum ab rege Perseo essent, id. 42, 19 fin.: omnes sollicitatos legationibus Persei, sed egregie in fide permanere, id. 42, 26 fin.; so, diu, id. 31, 5, 8; 40, 57, 2; 41, 23, 7; 45, 35, 8: interim qui Persas sollicitarent mittuntur, Curt. 5, 10, 9; Suet. Oth. 5; id. Ner. 13; id. Tit. 9; Nep. Paus. 3, 6.
      2. 2. With ad and acc.: in servis ad hospitem necandum sollicitatis, Cic. Cael. 21, 51: servum ad venenum dandum, id. Clu. 16, 47: opifices et servitia ad Lentulum eripiendum, Sall. C. 50, 1: qui ultro ad transeundum hostes vocabant sollicitabantque, Liv. 25, 15, 5.
        After in: cum milites ad proditionem, amicos ad perniciem meam pecunia sollicitet, Curt. 4, 11, 1.
      3. 3. With ut: civitates sollicitant ut in libertate permanere vellent, Caes. B. G. 3, 8: se sollicitatum esse ut regnare vellet, Cic. Fam. 15, 2, 6: missis ad accolas Histri, ut in Italiam irrumperent sollicitandos, Liv 39, 35: Darei litterae quibus Graeci milites sollicitabantur ut regem interficerent, Curt. 4, 10, 16.
      4. 4. With gen., gerund., and causa: comperi legatos Allobrogum tumultus Gallici excitandi causa a P. Lentulo esse sollicitatos, Cic. Cat. 3, 2, 4.
      5. 5. With in and acc. (post-class.; the prevailing constr. in Just.): amicum in adulterium uxoris sollicitatum, Just. 1, 7, 18: Alexander in Italiam sollicitatus, urgently invited, id. 12, 2, 1: Iones sollicitare in partes suas statuit, id. 2, 12, 1: qui Peloponnenses in societatem armorum sollicitaret, id. 13, 5; so id. 13, 5, 10; 32, 4, 1; 29, 4, 5.
      6. 6. With acc. of abstract objects (poet.): nuptae sollicitare fidem (= nuptam sollicitare ad fidem violandam), to make attempts against, Ov. H. 16 (17), 4; cf. id. Am. 3, 1, 50; id. M. 6, 463; 7, 721; id. P. 3, 3, 50.
    2. B. In gen., without implying an evil purpose, to induce, incite, stimulate, solicit, urge, invite, exhort, move (poet. and in postAug. prose): antequam est ad hoc opus (historiam scribendi) sollicitatus, induced to undertake this work, Quint. 10, 1, 74: quae Hecubae maritum posset ad Hectoreos sollicitare rogos, Mart. 6, 7, 4: cum, sollicitatus ex urbe Roma (a Mithridate), praecepta pro se mitteret, Plin. 25, 2, 3, § 6: sollicitandi (parentes) ad hunc laborem erant, it was necessary to give inducements to the parents to undertake this labor, Sen. Ben. 3, 11, 1: cum juventutem ad imitationem sui sollicitaret, id. Cons. Helv. 10, 10: alios Orientis regis ut idem postularent sollicitare temptavit, Suet. Dom. 2: juvenumcorpora nunc pretio, nunc ille hortantibus ardens sollicitat dictis, Stat. Th. 2, 485: sollicitat tunc ampla viros ad praemia cursu celeres, id. ib. 6, 550: ut per praecones susceptores sollicitarent, Just. 8, 3, 8: Alexander in Italiam a Tarentinis sollicitatus, id. 12, 2, 1: avaritia sollicitatus (= permotus), id. 32, 2, 1: sollicitatoque juvene ad colloquium, allured him to the conference, id. 38, 1, 9: hoc maxime sollicitatus ad amicitiam, Plin. 6, 22, 24, § 85: serpentes sollicitant ad se avis, id. 8, 23, 35, § 85: hyaena ad sollicitandos canes, id. 8, 30, 44, § 106: velut vacua possessione sollicitatus, Just. 31, 3, 2: remansit in caelibatu, neque sollicitari ulla condicione amplius potuit (i. e. ad uxorem ducendam), Suet. Galb. 5: quod me, tamquam tirunculum, sollicitavit ad emendum (signum), Plin. Ep. 3, 6, 4: ut ex copia studiosorum circumspicias praeceptores quos sollicitare possimus (sc. ut huc veniant), id. 4, 13, 11.
      With inf. (poet.): finemque expromere rerum sollicitat superos, urgently implores to disclose the issue, Luc. 5, 69: cum rapiant mala facta bonossollicitor nullos esse putare deos, Ov. Am. 3, 8, 36; cf.: sollicitat spatium decurrere amoris, Lucr. 4, 1196.
      With ne: maritum sollicitat precibus, ne spem sibi ponat in arte, Ov. M. 9, 683.

sollĭcĭtūdo (sōlic-), ĭnis, f. [sollicitus, II.],

  1. I. uneasiness of mind, care, disquiet, anxiety, solicitude (class.; used equally in sing. and plur.; syn.: aegritudo, dolor, anxietas): sollicitudo aegritudo cum cogitatione, Cic. Tusc. 4, 8, 18: quibus nunc me esse experior summae sollicitudini, Plaut. Mil. 3, 1, 77: istaec mihi res sollicitudini’st, Ter. Phorm. 4, 1, 22: aliquem afficere curā et sollicitudine, id. ib. 2, 4, 1: vita vacua metu, curā, sollicitudine, Cic. Rep. 3, 16, 26; id. Tusc. 1, 40, 96: sollicitudo animi, id. Clu. 18, 51: sollicitudinem falsam mittere, Ter. Heaut. 1, 2, 3: sed dices, me ipsum mihi sollicitudinem struere, Cic. Att. 5, 21, 3: ne tu me sollicitudine magnā liberaris, id. ib. 6, 1, 11: duplex nos afficit sollicitudo, id. Brut. 97, 332: tibi sollicitudinem adferre, id. Fam. 9, 17, 3: sollicitudinem sustineo, id. ib. 10, 4, 4: quaenam sollicitudo vexaret impios sublato suppliciorum metu? id. Leg. 1, 14, 40: sollicitudine provinciae urgebamur, id. Att. 6, 5, 3: te torquerier omni Sollicitudine districtum, Hor. S. 2, 8, 68; cf. Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2 et saep.
    Plur., Ter. And. 4, 1, 27; Cic. Off. 3, 21, 84; id. Fin. 1, 16, 51; id. Div. 2, 72, 150; id. Att. 1, 18, 2; Hor. C. 1, 18, 4; id. Epod. 13, 10.
    Prov.: amor otiosae causa est sollicitudinis, Publ. Syr. v. 34 Rib.
          1. (β) With gen. obj.: nuptiarum, Ter. And. 1, 5, 26: gemmarum, i. e. care lest they be broken to pieces, Plin. 33, 1, 6, § 25.
  2. II. Transf., care, forethought, duty, responsibility (late Lat.): cursūs vehicularis, Dig. 50, 4, 18: sollicitudinem cursualem agere, Cod. Th. 6, 29, 7: castella quae sollicitudo pervigil veterum per opportunos saltus erexit, Amm. 14, 8, 13.

sollĭcĭtus (sōlĭcĭtus), a, um, adj. [sollus-cieo; cf. sollicito], thoroughly moved, agitated, disturbed.

  1. I. Of physical motion (poet. and rare).
      1. 1. As attrib. of motus, restless, unceasing: quae sollicito motu carerent, referring to the elements in constant motion, as air, water, etc., Lucr. 1, 343: sic igitur penitus qui in ferro’st abditus aër Sollicito motu semper jactatur, i. e. an unceasing air-current within the iron, to explain its attraction by the magnet, id. 6, 1038.
      2. 2. Of the sea agitated by storms: ut mare sollicitum stridet, Verg. G. 4, 262.
      3. 3. Pregn., with the idea of distress (v. II. B.): utile sollicitae sidus utrumque rati, to a ship in distress, Ov. F. 5, 720: sollicitae porro plenaeque sonoribus aures, agitated, vibrating (by disease), Lucr. 6, 1185: corpus, Sen. Herc. Fur. 1299.
      4. 4. Sollicitum habere (cf. II. A. and B. infra), = sollicitare: omnes sollicitos habui, kept them busy, on the move, Ter. Heaut. 3, 1, 52 Donat. ad loc.
  2. II. Of mental affections, full of anxiety, excitement, distracted by cares, engaged, troubled, disturbed (opp. quietus).
    1. A. Of cares of business; esp. sollicitum habere, to keep busy, engaged (Plaut. and Ter.): (clientes) qui neque leges colunt, neque, etc., sollicitos patronos habent, Plaut. Men. 4, 2, 12 Brix ad loc.; 4, 2, 21: quorum negotiis nos absentum sollicitae noctes et dies sumus semper, id. Stich. 1, 1, 6: hem, tot mea Solius solliciti sunt curā, of servants busy in attending their master, Ter. Heaut. 1, 1, 77: numquid vis? Py. Ne magis sim pulcer quam sum: ita me mea forma habet sollicitum, Plaut. Mil. 4, 2, 95; cf.: Hispaniae armis sollicitae, Sall. H. 1, 48 Dietsch.
    2. B. Of restlessness from fear, suspense, etc., full of anxiety, agitated, alarmed, solicitous, anxious (opp. securus; freq. and class.): sollicitum habere, to fill with apprehension and fear, keep in anxiety; constr.,
      1. 1. Absol.: in quibus si non erunt insidiaeanimus tamen erit sollicitus, Cic. Phil. 12, 11, 36: diutius videtur velle eos habere sollicitos a quibus se putat diuturnioribus esse molestiis conflictatum, id. Fam. 6, 13, 3: quae maxime angere atque sollicitam habere vestram aetatem videtur, id. Sen. 19, 66: sollicitum te habebat cogitatio periculi mei, id. Fam. 7, 3, 1; so id. Att. 2, 18, 1; id. Sest. 11, 25: initia rerum quaesollicitam Italiam habebant, Caes. B. C. 3, 22: cum satis per se ipsum Samnitium bellum et, … sollicitos haberet patres, Liv. 8, 29, 1: solliciti et incerti rerum suarum Megaram referre signa jubent, id. 24, 23, 5: sollicitae ac suspensae civitati, id. 27, 50 med.: quid illis nos sollicitis ac pendentibus animi renuntiare jubetis, id. 7, 30, 22: sollicitae mentes, Ov. F 3, 362: pectus, id. M. 2, 125: mens, Curt. 4, 13, 2: animi, Hor. Ep. 1, 5, 18: ego percussorem meum securum ambulare patiar, me sollicito? Sen. Clem. 1, 9, 4: sollicitus est et incertus sui quem spes aliqua proritat, id. Ep. 23, 2: ut sollicitus sim cum Saturnus et Mars ex contrario stabunt, alarmed, id. ib. 88, 14: fertur sollicitas tenuisse deas, kept them in anxious suspense, Stat. Achill. 2, 338: nunc sollicitam timor anxius angit, Verg. A. 9, 89.
        And opposed to securus and securitas: quid est turpius quam in ipso limine securitatis esse sollicitum? Sen. Ep. 22, 5: securo nihil est te pejus, eodem Sollicito nihil est te melius, Mart. 4, 83, 1; so id. 5, 31, 8; Sen. Ep. 124, 19; Quint. 11, 3, 151; Tac. H. 4, 58.
      2. 2. With abl.: sollicitam mihi civitatem suspitione, suspensam metutradidistis, Cic. Agr. 1, 8, 23: Sophocles, ancipiti sententiarum eventu diu sollicitus, Val. Max. 9, 12, 5 ext.
      3. 3. With de: sollicitus eram de rebus urbanis, Cic. Fam. 2, 12, 1: de tuā valetudine, id. ib. 16, 7, 1: sollicita civitas de Etruriae defectione fuit, Liv. 27, 21 med.: sollicitum te esse scribis de judicii eventu, Sen. Ep. 24, 1: desii jam de te esse sollicitus, id. ib. 82, 1.
      4. 4. With pro: ne necesse sit unum sollicitum esse pro pluribus, Cic. Lael. 13, 45.
      5. 5. With propter: sollicitus propter iniquitatem locorum, Liv. 38, 40, 9; 44, 3, 5 infra.
      6. 6. With adverb. acc. vicem, for the fate of: sollicito consuli et propter itineris difficultatem et eorum vicem, … nuntius occurrit, Liv. 44, 3, 5: ut meam quoque, non solum reipublicae vicem videretur sollicitus, id. 28, 43, 9: clamor undique ab sollicitis vicem imperatoris militibus sublatus, id. 28, 19, 17.
      7. 7. With gen.: non sollicitus futuri, pendet (filius tuus mortuus), Sen. Cons. Marc. 19, 6.
      8. 8. With dat. (late Lat.): ne solliciti sitis animae vestrae, neque corpori vestro, Vulg. Matt. 6, 25.
      9. 9. With ex: ex hoc misera sollicita’st, diem Quia olim in hunc, etc., Ter. And. 1, 5, 33: haec turba sollicita ex temerariā regis fiduciā, Curt. 3, 1, 17.
      10. 10. With ne, like verbs of fearing: (mater) sollicita est ne eundem conspiciat, etc., Cic. Mur. 41, 88: legati Romanorum circuire urbes, solliciti ne Aetoli partis alicujus animos ad Antiochum avertissent, apprehensive, Liv. 35, 31, 1: sollicitis populis ne suas operiant terras, Plin. 11, 29, 35, § 104: sollicitus Solon, ne tacendo parum reipublicae consuleret, Just. 2, 7, 9; Front. Strat. 1, 1, 6.
      11. 11. With interrog.-clause: solliciti erant quo evasura esset res, Liv. 30, 21 init.: quam sim sollicitus, quidnam futurum sit, Cic. Att. 8, 6, 3.
    3. C. In gen., troubled, disturbed, afflicted, grieved; constr. absol., with abl. alone, or with de: sollicitus mihi nescio quā re videtur, Plaut. Merc. 2, 3, 30: neque est consentaneum ullam honestam rem, ne sollicitus sisdeponere, lest you be troubled by cares, Cic. Lael. 13, 47: vehementer te esse sollicitum et praecipuo quodam dolore angi, id. Fam. 4, 3, 1: vehementer populum sollicitum fuisse de P. Sullae morte, id. ib. 9, 10, 3: num eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse, afflicted by remorse, id. Fin. 2, 17, 55: hoc genus omne Maestum ac sollicitum est cantoris morte Tigelli, Hor. S. 1, 2, 3.
    4. D. Excited, passionate (rare): qui, ut sint pudici, solliciti tamen et anxii sunt, Cic. Tusc. 4, 33, 70: atqui sollicitae nuntius hospitae, Suspirare Chloen .. Dicens, etc., Hor. C. 3, 7, 9; so, = avidus, with gen. or de (poet. and post-class.): hominem cuppedinis sollicitum, Lucr. 5, 46: de regno sollicitus ( = avidus regni potiundi), Just. 1, 10, 6.
    5. E. Very careful for, concerned in, punctilious, particular about (post-Aug.; freq.); constr. absol., with de, circa, in, or obj.-inf.: ne decet quidem, ubi maxima rerum monumenta versantur, de verbis esse sollicitum, Quint. 8, 3, 13: de quorum sumus judicio solliciti, for whose judgment we care, id. 10, 7, 24: dixit Cicero, non se de ingenii famā, sed de fide esse sollicitum, id. 11, 1, 74: nec sum in hoc sollicitus, dum res ipsa appareat, id. 8, 4, 15: eloquentia non in verba sollicita, Sen. Ben. 7, 8, 2: si tamen contingere eloquentia non sollicito potest, id. Ep. 75, 5: cur abis, non sollicitus prodesse bonis, nocere malis? id. Hippol. 976; cf. in double sense, Mart. 4, 83, 2 and 5.
  3. F. = sollicitatus (v. sollicito; poet.): solliciti jaceant terrāque premantur iniquā qui, etc., without repose, Ov. Am. 2, 16, 15.
  4. III. Of abstr. and inanim. things.
      1. 1. In gen., solicitous, mournful, full of or connected with cares and anxiety, anxious, disturbed (class.; often approaching the signif. II.): scio quam timida sit ambitio, et quam sollicita sit cupiditas consulatūs, how full of cares is the desire for the consulship, Cic. Mil. 16, 42: id est proprium civitatis ut sit libera et non sollicita rei cujusque custodia, i. e. that nobody be disturbed in the quiet possession of his property, id. Off. 2, 22, 78: est enim metus futurae aegritudinis sollicita exspectatio, id. Tusc. 5, 18, 52: quam sit omnis amor sollicitus et anxius, fraught with solicitude, id. Att. 2, 24, 1: assentior, sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, id. Fragm. Rep. ap. Prisc. p. 801 P. (Rep. 3, 27, 39): sollicitam lucem rapuisti Ciceroni, the mournful light, i. e. life, Vell. 2, 66: in sollicito civitatis statu, Quint. 6, 1, 16: Hermagoras, vir diligentiae nimium sollicitae, evercareful, id. 3, 11, 22: sollicitum dicendi propositum, anxiously accurate, id. 11, 1, 32: sollicita parentis diligentia, earnest care, id. 6, prooem. 1; so id. 6, 12, 16: sollicitae actiones, carefully elaborated, id. 4, 1, 57: causae sollicitae (opp. securae), very doubtful cases, i. e. in which there is anxious suspense about the issue, id. 11, 3, 151: captarum (ferarum) sollicita possessio; saepe enim laniant dominos, Sen. Vit. Beat. 14, 2: maxima quaeque bona sollicita sunt, id. ib. 17, 4; id. Ep. 14, 18: noctes, id. Ira, 2, 20, 1: tutela, id. Cons. Marc. 11, 3: sollicitos fecisti, Romule, ludos, Ov. A. A. 1, 101: quisque, sibi quid sit Utile, sollicitis supputat articulis, id. P. 2, 3, 18: sollicito carcere dignus eras, a prison carefully guarded, id. Am. 1, 6, 64: Cressasollicito revocavit Thesea filo, Stat. S. 2, 6, 26: pudor, Mart. 11, 45, 7: amor, Ov. H. 19 (18), 196: os, id. P. 4, 9, 130: frons, Hor. C. 3, 29, 16: manus, Ov. Tr. 5, 2, 2: preces, id. P. 3, 1, 148: prex, Hor. C. 1, 35, 5: vita, id. S. 2, 6, 62: lux, Ov. Tr. 4, 10, 116: senecta, id. M. 6, 500: libelli, Mart. 9, 58, 5: saccus, id. 12, 60 b, 3: fuga, Ov. Tr. 4, 1, 50: sedes, id. ib. 4, 1, 85: via, id. ib. 1, 11, 2: terrae, id. M. 15, 786.
        Hence,
      2. 2. = sollicitum habens, that causes distress, distressing, trying: quid magis sollicitum dici potest, what more distressing fact can be mentioned? Cic. Mil. 2, 5: in quā (tyrannorum) vitā nullapotest esse fiducia, omnia semper suspecta atque sollicita, causing alarm, id. Lael. 15, 52: sollicitumque aliquid laetis intervenit, Ov. M. 7, 454: o mihi sollicitum decus ac suprema voluptas, Stat. Th. 7, 363; so, opes, Hor. S. 2, 6, 79: aurum, Sen. Hippol. 519: pretia, id. Herc. Fur. 461: timor or metus, Ov. H. 1, 12; 8, 76; 13, 124; id. P. 3, 2, 12; id. Tr. 3, 11, 10: cura, id. P. 1, 5, 61; Sen. Thyest. 922: dolor, Ov. A. A. 3, 374: taedium, Hor. C. 1, 14, 17: fatum, Ov. P. 4, 10, 11.
  5. IV. Of animals (rare): sollicitum animal (canis) ad nocturnos strepitus, very attentive to, i. e. watchful, Liv. 5, 47, 3; so Ov. M. 11, 599: solliciti terrentur equi, id. F. 6, 741: lepus, timid, id. ib. 5, 372.
  6. V. Comp.: sollicitior (mostly post-Aug.; for which Cic. has magis sollicitus; v. III. 2. supra) homo, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3: nos circa lites raras sollicitiores, too particular about, Quint. 7, 1, 43: sollicitior rei familiaris diligentia, id. 12, 1, 6: innocentiam sollicitiore habituri loco, Sen. Ben. 3, 13, 1: (pauperes) sollicitiores divitibus, id. Cons. Helv. 12, 1: quod est sollicitius, id. Tranq. 1, 15: qui non sollicitior de capitis sui decore sit quam de salute, id. Brev. Vit. 12, 3: pro vobis sollicitior, Tac. H. 4, 58.
    Sup. (post-Aug. and rare): illorum brevissima ac sollicitissima aetas est, Sen. Brev. Vit. 16, 1.
    Adv.: sollĭcĭtē (post-Aug.).
      1. 1. Carefully, punctiliously, anxiously: vestis nec servata, nec sumenda sollicite, Ser. Samm. ap. Sen. Tranq. 1, 5: in conviviis lingua sollicite etiam ebriis custodienda est, Sen. Clem. 1, 26, 2: recitare, Plin. Ep. 6, 15, 4: exspectatus, Front. Strat. 3, 12, 1; id. Aquaed. 103: sollicitius et intentius, Plin. Ep. 1, 4, 2: custodiendus est honor, id. ib. 1, 19, 4: cavere, App. Mag. p. 274, 35.
        Sup.: urbis curam sollicitissime agere, Suet. Claud. 18.
      2. 2. With grief, solicitude (class.: sollicito animo): sollicite possidentur, their possession is connected with solicitude, Sen. Ep. 76, 30: laetus, Sil. 6, 572.
        Sup., Sen. Ep. 93, 12.

sollĭcūrĭa in omni re curiosa, Fest. s. v. sollo, p. 298 Müll.

sollĭferreum (sōlĭf-), i, n. (sc. telum) [sollus-, i. e. totus-ferrum], a missile weapon made wholly of iron, an iron javelin, Liv. 34, 14 fin.; Gell. 10, 25, 2; cf. Fest. s. v. sollo, p. 298 Müll.; Paul. ex Fest. p. 299 ib.; and s. v. solitaurilia, p. 293 ib.

sollistĭmus (sōlist-), a, um, adj. [old sup. form of sollus = salvus; v. Corss. Krit. Beitr. p. 313 sq.], most perfect, only in the expression tripudium sollistimum, in augural lang.; the most favorable omen, when the chickens ate so greedily that the corn fell from their bills to the ground, Fest. p. 298 Müll.; Cic. Div. 1, 15, 28; 2, 34, 72; Liv. 10, 40; cf. Becker, Antiq. II. pt. 3, p. 79; and Lange, Antiq. I. p. 257.

sollus, a, um, adj. [cf. Sanscr. sarva, entire; Gr. ὅλος; Lat. salvus; v. Corss. Krit. Beitr. p. 313], whole, entire, unbroken: vasa quoque omnino redimit non solla dupundi, Lucil. ap. Fest. p. 298 (Sat. v. 38 Gerl.): sollum Osce totum et solitum significat, unde tela quaedam solliferrea vocantur tota ferrea, et homo bonarum artium sollers, etc., Fest. s. v. solitaurilia, p. 293 Müll.; cf. Paul. ex Fest. s. v. sollo, p. 298 ib. (v. also the com. pounds sollennis, sollers, sollistimus, and sollicitus).

1. sōlo, āvi, ātum, 1, v. a. [solus], to make lonely or desolate; to lay waste, desolate (only a few times in the post-Aug. poets): urbes populis, Stat. Th. 4, 36: domos, id. ib. 5, 149; Sen. Oedip. 4.

2. Sŏlo, v. 1. Solon.

Sŏloe (dissyl.), v. Soli, I. and II.

sŏloecismus (sŏlĭcismus, Aus. Epigr. 138), i, m., = σολοικισμός.

  1. I. Lit., a grammatical fault in the construction of a sentence, a solecism (cf. stribligo): vitia in sermone, quo minus is Latinus sit, duo possunt esse: soloecismus et barbarismus. Soloecismus est, cum in verbis pluribus consequens verbum superiori non accommodatur. Barbarismus est, cum verbum aliquod vitiose effertur, Auct. Her. 4, 12, 17; cf. Sinn. Capito ap. Gell. 5, 20, 1 (who called it, in pure Latin, imparilitas); Quint. 1, 5, 16; 1, 5, 36 sq.; Sen. Suas. 2, § 13; Gell. 1, 7, 3; Juv. 6, 452; Aus. Epigr. 138; Tert. adv. Nat. 1, 3.
  2. II. Transf., a fault, in gen., Mart. 11, 19, 2: apud Christianos soloecismus est magnus et vitium, turpe quid vel narrare vel facere, Hier. in Helv. 16.

sŏloecista, ae, m., = σολοικιστής, one that speaks faultily, that commits solecisms, Hier. in Ruf. 3, 6.

sŏloecŏphănĕs, is, n., = σολοικοφανές, that which appears to be a solecism, Cassiod. Or. 6.

sŏloecum, i, n., = σόλοικον, = soloecismus, Auct. ap. Gell. 5, 20, 6; Gell. 17, 2, 11.

1. Sŏlon or Sŏlo (the latter in Cic. Rep. 2, 1, 2), ōnis, m., = Σόλων.

  1. I. A famous legislator of the Athenians, one of the seven sages of Greece, Cic. Brut. 7, 27; 10, 39; id. de Or. 1, 44, 197; id. Leg. 2, 23, 59; 2, 25, 64; Liv. 3, 31 fin.; Juv. 10, 274.
    Plur.: aerumnosi Solones, i. e. philosophers, Pers. 3, 79 al.
  2. II. A commander in Pydna, Liv. 44, 45.

2. Sŏlōn, ōnis, m., = Σολώνιον, a city of the Allobroges, in Gallia Narbonensis, north-west of the Rhodanus, perh. near the modern Sortie, Liv. Epit. 103.

Sŏlonātes, ĭum, m., a Gallic tribe in Gallia Cisalpina, south-west of Forum Julii, now probably Torre di Sole, Plin. 3, 15, 20, § 116; Inscr. Orell. 5124.

Solonĭum, ii, n., a district near Lanuvium, on the Via Ostiensis, Cic. Div. 1, 36, 79; 2, 31, 66; id. Att. 2, 3, 3.
Called also Solonius ager, Liv. 8, 12; Fest. s. v. pomonal, p. 250, b. Müll.

sōlor, ātus, 1, v. dep. a.

  1. I. To comfort, console, solace (poet. and in post-Aug. prose; while consolor is class.): diffidentem verbis solatur suis, Plaut. Ep. 1, 2, 9: lenire dolentem Solando cupit, Verg. A. 4, 394: quos bonus Aeneas dictis solatur amicis, id. ib. 5, 770; Ov. F. 5, 237: inopem et aegrum, Hor. Ep. 2, 1, 131; Verg. A. 9, 290; Cat. 38, 5: solantia tollite verba! your words of comfort, Ov. M. 11, 685: solandus cum simul ipse fores, id. Tr. 5, 4, 42: et Caesar quamvis posthabitam deciens sestertii dote solatus est, Tac. A. 2, 86.
  2. II. With inanim. and abstr. objects, to soothe, ease, lighten, lessen, relieve, assuage, mitigate: famem concussā quercu, Verg. G. 1, 159: fluviis gravem aestum, Hor. C. 2, 5, 7: laborem cantu, Verg. G. 1, 293: aegrum testudine amorem, id. ib. 4, 464: curas, id. A. 9, 489: metum, id. ib. 12, 110: lacrimas, Ov. F. 2, 821: singulorum fatigatio quamlibet se rudi modulatione solatur, Quint. 1, 10, 16: desiderium fratris amissi aut nepote ejus aut nepte, Plin. Ep. 8, 11, 3: cladem Lugdunensem, Tac. A. 16, 13 fin.: quamvis repulsam propinqua spes soletur, id. ib. 2, 36.

Solorius, ii, m., a mountain in Hispania Tarraconensis, Plin. 3, 1, 2, § 6.

sŏlox, ōcis, adj. (cf.: salvus, solidus; v. Corss. Ausspr. 1, 486; ante- and post-class.).

  1. I. Lit., of raw, unwrought wool, of a coarse staple, coarse, harsh, bristly: solox, lana crassa, et pecus, quod passim pascitur non tectum, Fest. p. 301 Müll.: lana, Titin. ap. Fest. 1. 1.: pecore hirto atque soloce, Lucil. ap. Fest. 1. 1.; cf. Paul. ex Fest. p. 300 Müll.: solox, ἔριον παχύ, Gloss. Philox.: pallium philosophorum soloci lana, Fronto Eloq. p. 228 Mai.
    1. * B. Transf., subst.: solox, ōcis, f. (sc. vestis), a dress of coarse woollen stuff, Tert. Pall. 4 med.
  2. * II. Trop.: elaboratam filo soloci accipe cantilenam, coarse, Symm. Ep. 1, 1 med. (cf.: munusculum levidense crasso filo, Cic. Fam. 9, 12, 2).

solpūga, v. solipuga.

solsequĭum, ii, n., a plant, also called heliotropium, App. Herb. 49.

solstĭtĭālis, e, adj. [solstitium].

  1. I. Lit., of or belonging to the summer solstice, solstitial (opp. brumalis): (sol) Brumales adeat flexus, atque inde revortens Cancri se ut vortat metas ad solstitiales, Lucr. 5, 617: dies, the day on which the sun enters Cancer, the longest day, Cic. Tusc. 1, 39, 94: tempus, Ov. F. 6, 790; Vitr. 9, 5: nox, i. e. the shortest, Ov. P. 2, 4, 26: ortus sideris, Just. 13, 7, 10: circulus, the tropic of Cancer, Varr. L. L. 9, § 24 Müll.; Plin. 2, 11, 8, § 50.
    Called also orbis, Cic. N. D. 3, 14, 37: exortus, the point where the sun rises at the summer solstice, Plin. 18, 34, 77, § 333.
  2. II. Transf.
    1. A. Of or belonging to midsummer or summer heat: herba, i. e. a summer plant or one that quickly withers, Plaut. Ps. 1, 1, 36; Aus. Prof. 6, 35; Plin. 26, 5, 14, § 26: spinae, Col. 2, 17, 1: acini, Plin. 14, 16, 18, § 99: tempus, Liv. 35, 49 Drak.: caput Leonis, Luc. 6, 338: morbus, the midsummer fever, Plaut. Trin. 2, 4, 143.
    2. B. Of or belonging to the sun, solar (for solaris): annus, qui solstitiali circumagitur orbe, in a solar revolution, Liv. 1, 19, 6; for which, annus, Serv. A. 4, 653: plaga, i. e. the south, Sol. 25.

A maximum of 100 entries are shown.