Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

dīvum, i, n., v. divus, B.

dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [δῖος], of or belonging to a deity, divine.

  1. I. Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so, diva caro, Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.
    Far more freq.,
    1. B. Subst.: dīvus (dīus), i, m., and dīva (dia), ae, f., a god, a goddess, a deity.
          1. (α) Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9: is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii, ib. 25, 12; cf.: dive, quem proles Niobea, etc., Hor. C. 4, 6, 1: mortalindecuit violari vulnere divum? Verg. A. 12, 797: utinam me divi adaxint ad suspendium, Plaut. Aul. 1, 1, 11: divi, Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.: divos, Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.: divom atque hominum clamat fidem, Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.: pro divum fidem, Ter. Ad. 4, 7, 28; more rarely, divorum, Verg. A. 7, 211: (munera) digna diva venustissima Venere, Plaut. Poen. 5, 4, 4: Turni sic est affata sororem Diva deam, i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447; 482: Diva Bona for Bona Dea, Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = θεοί πατρῶοι, Cat. 64, 404.
          2. (β) Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.: DEA DIA, i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.
  2. II. Transf.
    1. A. Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction: urbi Romae divae, Liv. 43, 6; cf. sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius, Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.): dia Camilla, Verg. A. 11, 657: dias in luminis oras, Lucr. 1, 22; so, Voluptas, id. 2, 172: otia, id. 5, 1389: profundum (cf. ἅλς δῖα), Ov. M. 4, 537: sententia Catonis, Hor. S. 1, 2, 32: poëmata, Pers. 1, 31 et saep.
      After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.
    2. B. dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.
      Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.: sub divum rapiam, id. ib. 1, 18, 13.