Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

invītē, adv., v. invitus fin.

invītus, a, um, adj. [perh. for in-vicitus; cf. Sanscr. va
Note:-, to will; ava
Note:as, unwilling; Gr. ἑκών, ἀ-έκων], against one’s will, unwilling, reluctant (syn. coactus; class.).

  1. I. Of persons: invitus me vides, Plaut. Cas. 2, 4, 23: ut viatores invitos consistere cogant, Caes. B. G. 4, 5: soli hoc contingit sapienti, ut nihil faciat invitus, nihil dolens, nihil coactus, Cic. Par. 5, 1: ego eum a me invitissim us dimisi, very unwillingly, very much against my will, id. Fam. 13, 63: Berenicen ab urbe dimisit (Titus) invitus invitam, Suet. Tit. 7: trahit invitam nova vis, Ov. M. 7, 19.
    Abl. absol.: me (te, se, etc.) invito, against my (your, his, etc.) will, in spite of me, without my consent: vobis invitis, Plaut. Cas. 2, 5, 7: si se invito transire conarentur, against his will, Caes. B. G. 1, 8: Sequanis invitis, id. ib. 1, 9: diis hominibusque invitis, Cic. Q. Fr. 3, 2: invito numine, Verg. A. 10, 31: invita Diana, Ov. M. 8, 395: invitā Minervā, against one’s natural bent, Hor. A. P. 385: invita Minerva, id est adversante et repugnante natura, Cic. Off. 1, 31, 110: quod et illo et me invitissimo fiet, altogether contrary both to his inclination and my own, Cic. Att. 5, 21, 9.
    With ut: invitus feci, ut L. Flaminium e senatu eicerem, Cic. de Sen. 12, 42.
    With gen.: credidit, dominum non invitum fore hujus solutionis, would not be ill pleased with this payment, Dig. 16, 3, 11.
  2. II. Of things: invita in hoc loco versatur oratio, Cic. N. D. 3, 35, 85: invitae properes anni spem credere terrae, Verg. G. 1, 224: verbaque provisam rem non invita sequentur, Hor. A. P. 311: dantur in invitos impia tura focos, Ov. H. 14, 26: lyra, id. Am. 3, 9, 24: ignes, id. M. 8, 514: oculis legere, id. H. 18, 4; cf.: vultu prospicere, Val. Fl. 7, 575: ope, i. e. furnished involuntarily, Ov. P. 2, 1, 16: invito sanguine, Val. Fl. 3, 391.
    Adv.: invītē, against one’s will, unwillingly: invite cepi Capuam, Cic. Att. 8, 3, 4 (dub.).
    Comp.: invitius, Cic. de Or. 2, 89, 364.