2. invŏcātus, a, um, adj. [2. in-voco].
- I. Uncalled (class.): imagines rerum, Cic. N. D. 1, 38, 108: ego ad subsellia rei occurro, id. Fam. 8, 8, 1.
- II. Uninvited: invocatus soleo esse in convivio, Plaut. Capt. 1, 1, 2: ut mihi … invocato sit locus semper, Ter. Eun. 5, 9, 29: cotidie sic ei cena coquebatur, ut quos invocatos vidisset in foro, omnes devocaret, Nep. Cim. 4, 3; Vitr. 6, 8.