Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

The word dom��s could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

dōma, ătis, n., = δῶμα, a roof, house, dwelling (eccl. Lat.), Hier. Ep. 106, no. 63, Vulg. 2 Reg. 5, 8 al.

dŏmābĭlis, e, adj. [domo], that may be tamed, tamable (a poet. word): Cantaber, Hor. C. 4, 14, 41; Ov. M. 9, 253.

dŏmātor, ōris, v. domitor init.

* dŏmĕfactus, a, um, adj. [domo-facio], tamed, subdued.
Transf.: tellus aratro, Petr. 99, 3.

* dŏmestĭcātim, adv. [domesticus], in the house, at home: apparare aliquid (opp. oblocare macellariis), Suet. Caes. 26.

dŏmestĭcātus, ūs, m. [domesticus], the office and dignity of the princeps domesticorum (also called primiceriatus), Cassiod. Var. 10, 11 and 12.

dŏmestĭce, adv., v. the foll. art. fin.

dŏmestĭcus, a, um, adj. [domus], of or belonging to the house.

  1. I. Lit. (very rare): dico intra domesticos parietes, Cic. Deiot. 2, 5: vestis, a garment to wear in the house, id. Fin. 2, 24; Suet. Aug. 73 al.: domesticus otior, i. e. at home, Hor. S. 1, 6, 128.
    Far more freq. and class.,
  2. II. Transf., of or belonging to one’s family; domestic, familiar, household.
    1. A. In gen.
      1. 1. Adj.: in luctu domestico. Cic. Vatin. 13; cf. Ov. M. 13, 578: maeror, Suet. Calig. 5: domesticis praeceptis ernditus. Cic. Rep. 1, 22 fin.; cf.: usus et consuetudo cum ali quo, id. Rosc. Am. 6; so, usus, Quint. 4 prooem. § 1; cf. Ov. P. 4, 3, 15: homo prope domesticus, Cic. Fam. 7, 14; cf. praedones (with hospites and amici), id. Rosc. Am. 6: mala, id. Sest. 45, 97; cf. clades (with avunculus absumptus), Liv. 9, 17, 17: exempla, id. 37, 25; Quint. 9, 3, 73: religio, Suet. Claud. 12: convivium, id. ib. 44: ecclesia, the church in the house, Vulg. 1 Cor. 16, 19.
      2. 2. Subst.: dŏmestĭci, ōrum, m., the members of a family, inmates of a household, Cic. Rab. Post. 2, 4; Liv. 1, 42; Suet. Aug. 89; 78; Vulg. 2 Reg. 16, 2 al.
        Also, family domestics, household slaves, Suet. Oth. 10; and for the escort, retinue of a person, Cod. Th. 1, 12, 3; Cod. Just. 12, 7; cf. milites, i. e. body-guard, Vop. Numer. 13.
    2. B. In partic.
      1. 1. Opp. to what is foreign or public, domestic, native; private, internal: copiae rei frumentariae, Caes. B. G. 2, 10, 4: si superavissent vel domesticis opibus vel externis auxiliis, id. B. C. 2, 5 fin.; cf.: externa lubentius in tali re quam domestica recordor, Cic. Off. 2, 8: non esse transmarinis nec importatis artibus eruditus, sed genuinis domesticisque virtutibus, id. Rep. 2, 15 fin.; cf. mos (opp. adventicia doctrina), id. ib. 3, 3 Mos.: insolens domesticarum rerum fastidium, id. Fin. 1, 3 fin.: alienigenas domesticis anteferre, id. Font. 10 fin.: bellum, intestine, civil war, Caes. B. G. 5, 9, 4; cf. hostes, Cic. Vatin. 10, 25: insidiae (with intestinum scelus), id. Fam. 5, 2; cf.: et intestinum malum, id. Verr. 2, 1, 15: ac vernaculum crimen (opp. Romam de provincia apportatum), id. ib. 2, 3, 61: facta celebrare, i. e. of their own country, Hor. A. P. 287 et saep.: res domesticas ac familiares (opp. rem publicam), Cic. Tusc. 1, 1, 2; cf.: domestica et publica, id. Fam. 5, 13, 4; Liv. 1, 1 fin.: ut vestitum, sic sententiam habeas aliam domesticam, aliam forensem, Cic. Fin. 2, 24; cf. id. Or. 43 fin.: foris claros domestica destruebat infamia, Plin. Pan. 83, 4: in rebus privatis ac domesticis, Quint. 2, 21, 4 et saep.
      2. 2. (Like the Gr. οἰκεῖος) = proprius, proper, personal, one’s own (opp. alienus): si ex ipsorum domestico incommodo nullus dolor insideret, etc., ex domestico judicio atque animi conscientia, Caes. B. C. 3, 60, 2; Cic. Div. in Caecil. 10, 31; id. Verr. 2, 3, 41, § 95; id. de Or. 2, 9, 38; id. Or. 38, 132; cf.: Furiae, i. e. in his own heart, id. Rosc. Am. 24, 67.
        Adv.: dŏmestĭce, at home, privately (late Lat.): et secrete, Tert. Pall. 4: confectus libellus, Symm. Ep. 10, 36 fin.

dŏmĭcēnĭum, ii, n. [domus-cena], a meal at home, household fare: triste, Mart. 5, 78, 1: trinoctiale, id. 12, 77, 5.

dŏmĭcĭlĭum, ii, n. [domus and cel-, root of celare, to conceal; cf.: cella, occulere], a habitation, dwelling, domicile, abode (freq. and class.; for syn. cf.: aedes, domus, tectum, casa, tugurium, habitatio, mansio, sedes, etc.).

  1. I. Prop., Plaut. Mil. 2, 5, 41; Cic. Arch. 4, 9; id. N. D. 2, 60; id. Rep. 1, 13; id. Brut. 73 fin.; Caes. B. G. 1, 30, 3; id. B. C. 1, 86, 3; Vulg. Marc. 5, 3 et saep.
  2. II. Trop. (esp. freq. in Cic.): nulla alia in civitate, nisi in qua populi potestas summa est, ullum domicilium libertas habet, Cic. Rep. 1, 31: Capuae, in Domicilio superbiae collocati, id. Agr. 2, 35 fin.: honestissimum senectutis (Lacedaemo), id. de Sen. 18, 63: imperii et gloriae (Roma), id. de Or. 1, 23; cf. gloriae, id. Balb. 5, 13: mentis, id. N. D. 1, 27, 76; cf. Vell. 2, 69, 4: improbissimorum sermonum in auribus alicujus collocare, Cic. Pis. 31, 76: cui verbo (sc. fideliter) domicilium est proprium in officio, id. Fam. 16, 17.

dŏmĭcoenĭum, v. domicenium.

dŏmĭcūrius, ii, m. [domus-cura], a steward, Ren. Insc. Afr. 260.

Dŏmĭdūcus, i, m., and Dŏmĭdūca, ae, f. [domus-duco], the god that conducts home, epithet of Jupiter and Juno, as deities of marriage, who bring the bride to her husband’s home, Aug. Civ. D. 6, 9; 7, 3; Mart. Cap. 2, § 149.

dŏmĭna, ae (dat. and abl. plur. only dominis, Curt. 3, 12, 8; Inscr. Orell. 1629), f. [dominus].

  1. I. Prop., mistress, she who rules or commands, esp. in a household, = hera, materfamilias, Plaut. Cist. 4, 2, 107; id. Stich. 2, 1, 24; Ter. Heaut. 2, 3, 57; Quint. 5, 11, 34 sq.; Ov. M. 4, 5; Juv. 6, 376; 377 al.
  2. II. In gen., like the Gr. δέσποινα, a mistress, lady: sit sane Fors domina campi, Cic. Pis. 2; cf.: haec una virtus omnium est domina et regina virtutum, id. Off. 3, 6, 28: voluptates blandissimae dominae, id. ib. 2, 10, 37: cupiditas honoris, imperii, provinciarum quam dura est domina! id. Par. 5, 2 fin.: juncti currum dominae subiere leones, i. e. of Cybele, Verg. A. 3, 113; 438; of Venus, Ov. A. A. 1, 148; Prop. 3, 3, 31 (4, 2, 31 M.); of Juno, id. 2, 5, 17; of Diana, Mart. 12, 18; of Isis, Inscr. Grut. 82, 2; cf. Inscr. Orell. 1884; Vulg. Gen. 16, 4 al.
        1. b. As adj.: domina Urbs, the queen city, Mart. 12, 21, 9.
    1. B. In partic.
      1. 1. The appellation of a lady belonging to the imperial family, Suet. Dom. 13; id. Claud. 39.
      2. 2. A term of endearment,
        1. a. Wife, Verg. A. 6, 397 Serv.; Ov. Tr. 4, 3, 9; 5, 5, 7; Inscr. Orell. 2663.
        2. b. Sweetheart, Tib. 1, 1, 46; 3, 4, 74; Prop. 1, 4, 2 et saep.

dŏmĭnans, antis, v. dominor, P. a.

dŏmĭnanter, adv., v. dominor, P. a.

dŏmĭnātĭo, ōnis, f. [dominor], rule, dominion.

  1. I. Prop., among the republican Romans, mostly with an odious secondary meaning, unrestricted power, absolute dominion, lordship, tyranny, despotism (good prose; for syn. cf.: regnum, dicio, imperium, potestas, magistratus), Cic. Rep. 1, 32 (opp. libertas, id. ib. 1, 43; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3; Sall. J. 31, 16; Liv. 3, 39; 4, 5; 6, 18; Tac. A. 6, 42 al.); Cic. Rep. 2, 9; 19; id. Phil. 3, 14, 34; id. Agr. 1, 6 fin.; id. Att. 8, 3, 6; Sall. C. 5, 6; Nep. Milt. 3, 4; Quint. 9, 2, 97; Tac. A. 1, 3 et saep.
    In the plur., Cic. Rep. 2, 26 fin. Mos.; Sall. Hist. Fragm. 1, 9, p. 214 ed. Gerl.; Tac. A. 3, 26; 12, 4; Vulg. Psa. 144, 13 al.
  2. II. Transf., = dominantes, rulers, lords, despots.
    Sing. collect.:
    totam eam dominationem in carcerem detraxit, Flor. 1, 24, 3.
    Plur., Tac. A. 13, 1.
  3. III. Trop.: regnumque judiciorum, Cic. Verr. 1, 12, 35; cf.: regia in judiciis, id. ib. 2, 5, 68: firma et moderata rationis in libididem, id. Inv. 2, 54, 164.
      1. 2. In eccl. Lat., angels, spiritual powers, Vulg. Colos. 1, 16.

dŏmĭnātor, ōris, m. [dominor], ruler, lord: rerum Deus, Cic. N. D. 2, 2, 4; Lact. 2, 14, 2; Vulg. Exod. 34, 6 al.

dŏmĭnātrix, īcis, f. [dominator], a female ruler, mistress (very rare): caeca ac temeraria dominatrix animi cupiditas, * Cic. Inv. 1, 2, 2: freti (Creta), Sen. Hippol. 85; Vulg. Jerem. 13, 18.

dŏmĭnātus, ūs (dat. dominatu, Caes. ap. Gell. 4, 16, 8), m. [dominor], rule, command; esp. absolute rule, sovereignty, mastery, tyranny (good prose; most frequent in Cicero; for syn. v. dominatio).

  1. I. Prop., Cic. Rep. 1, 27 (opp. libertas; cf. opp. servitus, id. Deiot. 11, 30); id. Tusc. 5, 20; id. Phil. 11, 14, 36; id. de Or. 2, 55, 225; id. Div. 1, 25, 53; id. Off. 2, 1, 2; Caes. B. C. 1, 4 fin.
    In plur., Cic. Rep. 1, 39; Prud. Ham. 517.
  2. II. Transf.: animi, Cic. Rep. 1, 38; cf. consilii, id. ib.: cupiditatum, id. Par. 5, 3, 40: omnium rerum (with principatus and potestas), id. N. D. 2, 11; cf. id. Rep. 1, 17: omnis terrenorum commodorum est in homine, id. N. D. 2, 60 fin.

dŏmĭnĭcus (contr. DOMNICUS, Inscr. Orell. 3201), a, um, adj. [dominus], of or belonging to a lord or master (rare; not in Cic.).

  1. I. Prop.: gannire ad aurem numquam didici dominicam, Afran. ap. Isid. Differ. 86 (v. 282 Rib.): rationes pecuariae, Varr. R. R. 2, 10, 10: habitationes, Col. 9 praef. § 1: palatum, Sen. Ep. 47: vinum, Petr. 31, 2: jussus, id. 28, 7: GENIUS, Inscr. Orell. 1721: APOTHECA, ib. 2591 al.
  2. II. Transf.
    1. A. Since the formation of the empire, imperial: res, Cod. Just. 7, 38: coloni, ib. 3, 26, 7: OPERA, Inscr. Orell. 1243 al.
      Subst.: Dŏmĭnĭcum, i, n., a collection of poems by the Emperor Nero, Suet. Vit. 11 fin.
    2. B. In eccl. Lat.,
          1. (α) Dominica dies, the Lord’s Day, Sunday, Tert. Coron. 3; id. Jejun. 15; Vulg. Apoc. 1, 10.
          2. (β) Dominica cena, the Lord’s Supper, Vulg. 1 Cor. 11, 20.

dŏmĭnĭum, ii, n. [dominus].

  1. I. (Acc. to dominus, II. B. 1.) A feast, banquet (very rare): dominia convivia, Lucil. ap. Non. 281, 25 (with sodalitia); * Cic. Verr. 2, 3, 4 Zumpt N. cr.; S. C. ap. Gell. 2, 24, 2.
  2. II. Jurid. t. t., property, right of ownership (absolute ownership, opp. possessio, cf. Sandars, Just. Inst. Introd. p. 47); esp. paramount ownership, eminent domain: in eo solo dominium Populi Romani est vel Caesaris: nos autem possessionem tantum habere videmur, Gai. Inst. 2, 7: dominium et jus eorum qui dederint esse, Liv. 45, 13, 15 (cf.: jus et imperium, Sall. J. 14, 1); Gai. Inst. 1, 54; 2, 40; Cod. Just. 2, 3, 20; Val. Max. 4, 4 init.; cf. Rein’s Privatr. p. 129 sq.
    1. B. Lordship, rule (eccl. Lat.), Vulg. Tobiae, 8, 24; 1 Mac. 11, 8.
    2. C. Concr., lord, master.
      Trop.: incertissima dominia, Sen. Vit. Beat. 5.

dŏmĭnor, ātus (ante-class. inf domina rier, Verg. A. 7, 70), 1, v. dep. n. [dominus], to be lord and master, to have dominion, bear rule domineer (freq. and class.; for syn. cf.: regno, impero, jubeo, praesum).

  1. I. Prop., absol.: imperare quam plurimis, pollere, regnare, dominari, Cic. Rep. 3, 12; so, absol., id. 1, 33; id. Rab. Post. 14, 39; Sall. C. 2, 2; Liv. 33, 46; Tac. A. 4, 7; id. H. 1, 21; Verg. A. 2, 363 et saep.
    With in and abl.: in capite fortunisque hominum, Cic. Quint. 30, 94; so, in aliqua re, id. ib. 31, 98; id. Div. in Caecil. 7 fin.; id. Verr. 2, 1, 51 fin.; Liv. 8, 31; Verg. A. 2, 327; Ov. F. 3, 315 al.
    With inter or in: inter aliquos, * Caes. B. G. 2, 31 fin.; so Ov. Am. 3, 6, 63: dominari in cetera (animalia), id. M. 1, 77: in adversarios, Liv. 3, 53.
    With abl.: summā dominarier arce, Verg. A. 7, 70.
    With the abl. only, Verg. A. 6, 766; 1, 285; 3, 97.
    With dat.: toti dominabere mundo, Claud. in Ruf. 1, 143.
    With gen.: omnium rerum, Lact. Ira, 14, 3; Tert. Hab. Mul. 1 al. in late Lat.
  2. II. Transf., to rule, reign, govern, etc., of inanimate and abstract subjects: Cleanthes solem dominari putat, Cic. Ac. 2, 41: mare, Tac. Agr. 10 fin.: pestis in magnae dominatur moenibus urbis, Ov. M. 7, 553: inter nitentia culta Infelix lolium et steriles dominantur avenae, Verg. G. 1, 154: ubi libido dominatur, Crassus ap. Cic. Or. 65, 219; so, consilium, Cic. Rep. 1, 38: potestas (sc. censura) longinquitate, Liv. 9, 33: oratio, Quint. 8, 3, 62: fortuna, Cic. Q. Fr. 1, 1, 1, § 4: usus dicendi in libera civitate, id. de Or. 2, 8, 33; id. Caecin. 25, 71: actio in dicendo, id. ap. Quint. 11, 3, 7: effectus maxime in ingressu ac fine (causae), Quint. 8 prooem. § 7 et saep.: senectus si usque ad ultimum spiritum dominatur in suos, Cic. de Sen. 9, 38.
    Hence, dŏmĭnans, antis, P. a., ruling, bearing sway.
    Lit.: a gentibus dominantibus premi, Lact. 7, 15, 5.
    Trop.: animus dominantior ad vitam, Lucr. 3, 397; id. 6, 238: dominantia nomina = vulgaria, communia, the Gr. κύρια, proper, without metaphor, Hor. A. P. 234.
    As subst.: dŏmĭnans, antis, m., an absolute ruler: cum dominante sermones, Tac. A. 14, 56; id. H. 4, 74.
    Plur., Vulg. Jer. 50, 21; id. Apoc. 19, 16.
    Adv.: dŏmĭnante, in the manner of a ruler, Dracont. Hexaem. 1, 331.
    Note: dŏmĭnor, āri, pass., to be ruled: o domus antiqua, heu, quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139; Nigid. ap. Prisc. p. 793; Lact. Mort. Pers. 16, 7.

* dŏmĭnŭlus, i, m. dim. [dominus], a little lord, lordling, Dig. 32, 1, 41, § 4.

dŏmĭnus (in inscrr. sometimes written by syncop. DOMNVS), i, m. [Sanscr. damanas, he who subdues, root dam-; Gr. δαμάω, δάμνημι, v. domo] Prop., one who has subdued or conquered; hence, a master, possessor, ruler, lord, proprietor, owner (cf. herus).

  1. I. Prop.: quam dispari Dominare domino! Poëta ap. Cic. Off. 1, 39, 139: nec domo dominus, sed domino domus honestanda est, etc., Cic. ib. 39, 139; cf. id. Fin. 1, 18, 58: (vilicus) consideret, quae dominus imperaverit, fiant, etc., Cato R. R. 5, 3 sq.; so opp. servus, Plaut. Am. 2, 2, 227; id. Mil. 3, 1, 149; Ter. Ad. 5, 6, 6; id. Eun. 3, 2, 33; Varr. R. R. 1, 2, 17; id. ap. Non. 355, 19; Cic. Deiot. 11, 30; Sall. J. 31, 11 et saep.; opp. familia, Ter. Ad. 1, 2, 9; opp. ancilla, Cic. de Or. 2, 68, 276; and (with herus) Plaut. Capt. 2, 3, 3; cf. id. Ps. 4, 7, 90 sq.; Cic. N. D. 2, 63 et saep.
    Also of the master’s son, the young master, Plaut. Capt. prol. 18: siet in iis agris, qui non saepe dominos mutantde domino bono colono melius emetur, Cato R. R. 1, 4; cf. Cic. Att. 12, 19; id. de Sen. 16, 56; Hor. Ep. 2, 2, 174; so, rerum suarum, Cic. Tusc. 3, 5, 11: auctionum, id. Quint. 5, 19: insularum, Suet. Caes. 41: equi, id. ib. 61 et saep.
  2. II. In gen., a master, lord, ruler, commander, chief, proprietor, owner (in republican Rome of public men, usually with the accessory notion, unlawful, despotic): hujus principis populi et omnium gentium domini atque victoris, Cic. Planc. 4 fin.; id. Off. 3, 21, 83; cf.: quippe qui (sc. populi) domini sint legum, judiciorum, belli, pacis, foederum, capitis, uniuscujusque, pecuniae, id. Rep. 1, 32: di domini omnium rerum ac moderatores, id. Leg. 2, 7; cf. id. Fin. 4, 5; id. Univ. 7: videsne, ut de rege (sc. Tarquinio) dominus exstiterit? hic est enim dominus populi, quem Graeci tyrannum vocant, etc., id. Rep. 2, 26; cf. id. 1, 45; Verg. A. 4, 214.
    Trop.: liberatos se per eum dicunt gravissimis dominis, terrore sempiterno ac nocturno metu, Cic. Tusc. 1, 21; of the judge: qui rei dominus futurus est, id. de Or. 2, 17, 72; poët. of the possessor of an art, Ov. M. 1, 524; 13, 138.
        1. b. Poet., sometimes as an adj.: dominae manus, Ov. Am. 2, 5, 30: arae, Stat. Th. 5, 578: praebere caput domina venale sub hasta, the auction spear, Juv. 3, 33.
    1. B. In partic.
      1. 1. With or without convivii or epuli, the master of a feast, the entertainer, host, Cic. Vatin. 13; Lucil., Varr., and Sall. ap. Non. 281, 21 sq.; Varr. ap. Gell. 13, 11, 5; Liv. 23, 8 al.
      2. 2. The master of a play or of public games; the employer of players or gladiators: quae mihi atque vobis res vortat bene Gregique huic et dominis atque conductoribus, Plaut. As. prol. 3; Cic. Att. 2, 19, 3.
      3. 3. In the period of the empire (Augustus and Tiberius declined it, Suet. Aug. 53; Tib. 27), a title of the emperors, Suet. Dom. 13; Mart. 5, 8; 10, 72; Phaedr. 2, 5, 14; Inscr. Orell. 1109; 1146 al.
      4. 4. A term of endearment in addressing a lover, Ov. Am. 3, 7, 11.
      5. 5. In respectful greeting, like our Sir, Sen. Ep. 3; Mart. 6, 88; Suet. Claud. 21.
      6. 6. A master or assignee of a forfeited estate, Cic. Quint. 15, 50.
      7. 7. Of Christ, the Lord (eccl. Lat.): Augusti Caesaris temporibus natus est Dominus Christus, Oros. 6, 17 fin.; Vulg. Johan. 13, 13 et saep.

* dŏmĭporta, ae, f. [domus-porto], she that carries her house on her back, a poet. epithet of the snail, Poëta ap. Cic. Div. 2, 64, 133.

dŏmĭsĕda, ae, f. [domus-sedeo], she who stays at home, domestic (cf. sedentarius), an epithet of a woman, Inscr. Orell. 4639.

Dŏmĭtĭānus, i, m., T. Flavius, a Roman emperor, son of Vespasian, and brother of Titus, who reigned 81-96 A.D., Suet. Dom. passim; Tac. H. 3, 86.
Hence, Dŏ-mĭtĭānus, a, um, adj.: via, a road constructed by him, a branch of the Via Appia, running from Sinuessa to Puteoli, Stat. S. 4 praef.; id. ib. 4, 3: mensis, i. e. October, in which the Emperor Domitian was born, Suet. Dom. 13.

1. dŏmĭtĭus, a, um, adj. [domus], pertaining to the house: deus, who protects those married in the house, August. Civ. D. 6, 9.

2. Dŏmĭtĭus, a, um, adj., the appellation of a Roman gens. So Cn. Domitius Calvinus, tribune A. U. C. 695; consul 701, Cic. Sest, 53, 113; id. Vatin. 7, 16 al.
Cn. Domitius, censor 638 A. U. C., who conquered the Allobroges, Cic. Verr. 2, 1, 55; id. Clu. 42, 119; id. Font. 12; Val. Max. 2, 9, 6; and after whom, perhaps, was named the Domitia Via, in Gaul, id. ib. 4.
Cn. Domitius Aënobarbus, from whom is named the Lex Domitia de sacerdotiis, 649 A. U. C., Cic. Agr. 2, 7, 18; Gell. 15, 11, 2; Tac. Dial. 35, 1.
L. Domitius Aënobarbus, consul 699 A. U. C., and general of Pompey in the civil war, Cic. Att. 1, 1; 8, 1; id. Mil. 8; Caes. B. G. 5, 1; id. B. C. 1, 6; 2, 18 sq.
Hence, Dŏmĭtĭānus, a, um, adj.: milites, Caes. B. C. 1, 16; 22 sq.
Cn. Domitius Calvinus, consul 700 A. U. C., Cic. Deiot. 5; id. Cael. 13 et saep.
Cn. Domitius Aënobarbus, husband of Agrippina, and father of Nero, Suet. Ner. 5; Quint. 6, 1, 50.
Domitia, sister of the last-named, wife of Crispus, Quint. 6, 1, 50; 10, 1, 24; Tac. A. 13, 19.
Domitia Lepida, Messalina’s mother, Tac. A. 11, 37 sq.
But Cn. Domitius Corbulo, brother of Caesonia, Caligula’s wife, famous for his size and strength, Juv. 3, 251; Tac. A. 11, 18 sq.; 13, 8, was not of this gens.

dŏmĭto, āre, v. freq. a. [domo], to tame, break in (very rare; perh. first used by Verg.): boves, Verg. G. 1, 285: quadrupedum omne genus, Manil. 4, 234: elephantos, Plin. 8, 8, 8, § 25.
Poet.: currus (i. e. a team), Verg. A. 7, 163.

dŏmĭtor (also post-class. dŏmātor, Amm. 21, 5; but Tib. 4, 1, 116, the true reading is domante), ōris, m. [domo], a tamer, breaker (rare but class.).

  1. I. Prop.: equorum, Cic. Off. 1, 26, 90; Verg. A. 7, 189; 651 al.; Inscr. Orell. 4179.
  2. II. Transf., a subduer, vanquisher, conqueror: vexator furoris, domitor armorum, Cic. Mil. 13 fin.; cf.: belli externi, Tac. H. 2, 76 fin.: Persarum (with victor), Cic. Rep. 1, 3; cf.: Hispaniae Galliaeque, Liv. 21, 43: Trojae, Hor. Ep. 1, 2, 19: maris (Neptunus), Verg. A. 5, 799; cf.: freti Tiphys, Sen. Med. 2: domitor ac frenator infinitae potestatis (animus), Plin. Pan. 55, 9; cf.: curarum (somnus), Sen. Agam. 75.

dŏmĭtrix, īcis, f. [domitor], she who tames or subdues (very rare).

  1. I. Prop.: equorum Epidaurus, Verg. G. 3, 44; cf.: FERARVM DOMITRICEM DIANAM, Inscr. Orell. 1447; and poet.: ferarum clava (Herculis), Ov. H. 9, 117.
  2. II. Transf.: rerum omnium (ferrum), Plin. 36, 16, 25, § 127.

dŏmĭtūra, ae, f. [domo], a taming, breaking (very rare): boum, Col. 6, 2, 1; Plin. 8, 45, 70, § 179.

1. dŏmĭtus, a, um, Part., from domo.

* 2. dŏmĭtus, ūs, m. [domo], a taming: quadrupedum, Cic. N. D. 2, 60, 151.

domnaedĭus, ii, m. [dominus-aedes], a landlord, Inscr. Orell. 4787; cf.: Marini Atti, 2, p. 644.

domnĭcus, v. dominicus.

domnĭfunda, ae, f. [domina-fundus], a landlady, Inscr, Orell. 4584.

domnipraedĭa, ae, f. [domina-praedium], a landlady, Inscr. Orell. 104.

domnus, v. dominus init.

dŏmo, ui, ĭtum (also dŏmāvi, Poëta ap. Charis. p. 252 P.; cf. Flor. 3, 22, 6: domata, Petr. 74, 14), 1, v. a. [Sanscr. root dam-, dām-yāmi, to be tame; Gr. δαμνηι, δάμαρ, δαμάλης, δμώς; Germ. zähmen; Eng. tame], to tame, to break (class.; for syn. cf.: vinco, supero, devinco, fundo, fugo, profligo, subigo, subicio).

  1. I. Lit.: boves, Varr. R. R. 1, 20, 2; Plaut. Pers. 2, 3, 7; 13; cf. poet.: vim taurorum, Enn. ap. Charis. p. 252 P. (Trag. v. 315 ed. Vahl.): et condocefacere feras beluas, Cic. N. D. 2, 64, 161; cf. id. Rep. 2, 40; id. Off. 2, 4, 14; Plaut. Truc. 2, 2, 64: pecus, Sall. J. 75, 4: vitulos, Verg. G. 3, 164: elephantos, Plin. 8, 8, 8, § 25 et saep.: asinum ad aliquid, Varr. R. R. 2, 6, 4; cf.: boves aratro, Col. 6, 22, 1; so, trop., linguam, Vulg. Jac. 3, 8.
  2. II. Transf., to subdue, vanquish, overcome, conquer: quas nationes nemo umquam fuit, quin frangi domarique cuperet, Cic. Prov. Cons. 13 fin.; so id. ib. § 32; id. Font. 1, 2; Liv. 7, 32; Tac. Agr. 13; Hor. C. 1, 12, 54; 2, 12, 6 ct saep.; cf. poet.: hostis vino domiti somnoque sepulti, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. 291 ed. Vahl.): quae te cumque domat Venus. Hor. C. 1, 27, 14: acrior illum Cura domat, Verg. G. 3, 539: illos longa domant inopi jejunia victu, Ov. M. 1, 312: terram rastris, Verg. A. 9, 608: ferrum igne, Plin. 36, 27, 68, § 200; cf.: plurima sulphure, id. 35, 15, 50, § 174: vim fluminis, Liv. 21, 30; cf.: impetus fluminum, Plin. 36, 1, 1, § 1.
    Poet.: uvam prelo, 1. e. to press, Hor C. 1, 20, 9 partem tergoris ferventibus undis, i e. to boil soft, Ov. M. 8, 651: impexos crines certo ordine, Stat. Achill. 1, 328: domitos habere oculos et manus, Plaut. Mil. 2, 6, 81; cf.: domitas habere libidines, coercere omnes cupiditates, Cic. de Or. 1, 43 fin.: virtus omnia domuerat, Sall. C. 7, 5; cf.: horrida verba, Tib. 1, 5, 6: avidum spiritum, Hor. C. 2, 2, 9: invidiam, id. Ep. 2, 1, 12: iracundias, Plin. 37, 10, 54, § 144 et saep.

dŏmŭcŭla, ae, f. dim. [domus], a little house, a porch, Vulg. 3 Reg. 7, 8.

dŏmŭĭtĭo, ōnis, f. [for domum itio; cf.: reditum ac domum itionem dari, Civ. Div. 1, 32, 68], a returning home (ante- and postclass.), Pac. and Lucil. ap. Non. 96, 2 sq.; Att. ib. 357, 9; Poëta (Enn.) ap. Auct. Her. 3, 21, 34 (cf. Enn. Trag. v. 270 ed. Vahl.); App. M. 2 fin.

dŏmuncŭla, ae, f. dim. [domus], a small house (not ante- Aug.), Vitr. 6, 10; App. M. 4, p. 146, 31; Val. Max. 4, 4, 8; Dig. 47, 12, 3 fin. (perh. also App. M. 4, p. 154, inst. of domuscula).

dŏmus, ūs and i, 2d and 4th decl., f. [Sanscr. damas, house; Gr. root δέμ-ω, to build, whence δόμος, δεσ-πότης for δεμσπότης; cf. Germ. Zimmer; Eng. timber, etc.],

  1. I. a house, home (for syn. cf. aedes, casa, domicilium, habitatio; mansio, sedes, tectum, tugurium; aedificium, moles).
    Forms of the cases.
        1. a. Sing.
          1. (α) Nom.: domus, Plaut. Am. 1, 1, 206; id. Bacch. 3, 1, 6 al.; Ter. And. 5, 3, 20; id. Eun. 5, 9, 8 al.; Cic. Lael. 27, 103; id. Rep. 1, 43; 3, 9 et saep.
          2. (β) Gen., in the comic poets only the ante-class. form domi: haud quod tui me neque domi distaedeat, Plaut. Am. 1, 3, 5: commeminit domi, id. Trin. 4, 3, 20; cf.: domi focique fac vicissim ut memineris, Ter. Eun. 4, 7, 45: domi cupio (i.q. cupidus sum), Plaut. Trin. 4, 1, 22; acc. to Don. Ter. l. l.: decora domi, Caecil. ap. Don. l. l.: conviva domi, Afran. ap. Non. 337, 23. But since Varro (except as infra, 2.): domūs, Varr. L. L. 5, § 162 Müll. (twice); Cat. 64, 246; Verg. G. 4, 209; id. A. 1, 356; 4, 318; 645; 6, 27; 53; 81; Hor. C. 4, 12, 6; id. S. 2, 5, 108; Ov. M. 2, 737; Stat. S. 5, 2, 77; Suet. Caes. 81 et saep. The uncontr. form domuis, Varr. ap. Non. 491, 22; and Nigidius, acc. to Gell. 4, 16, 1; the form domos, used by Augustus exclusively, acc. to Suet. Aug. 87 (or domuos, acc. to Ritschl; v. Neue Formenl. 1, 362; cf. SENATVOS from senatus in the S. C. de Bacan.).
          3. (γ) Dat.: domo, Cato R. R. 134, 2; 139; 141, 2; Hor. Ep. 1, 10, 13 (ex conj. Lachm.; also Lucr. 5, 1267); much more freq. domui, Caes. B. C. 3, 112, 8; Quint. 1, 10, 32; 7, 1, 53 Spald. and Zumpt N. cr.; Tac. H. 4, 68; Ov. M. 4, 66; id. Tr. 1, 2, 101; 3, 12, 50; id. Pont. 1, 2, 108; 3, 1, 75.
          4. (δ) Acc.: domum, Plaut. Aul. prol. 3; id. Bacch. 3, 3, 54; Ter. Eun. 2, 3, 90; Cic. Rep. 1, 39; 2, 5; 6, 19; 23; 26 et saep.
            Apoc. form do = δῶ (for δῶμα): endo suam do, Enn. ap. Diom. p. 436 P.; and ap. Aus. Idyll. 12, 18 (Ann. v. 563 ed. Vahl.).
            (ε) Voc.: domus, Enn. ap. Cic. Off. 1, 39, 139; id. ap. Cic. de Or. 3, 26, 102; 3, 58, 217; Nov. ap. Non. 510; Verg. A. 2, 241.
            (ζ) Abl., usually domo, Plaut. Aul. 1, 2, 27; id. Curc. 1, 3, 53 et saep.; Ter. Eun. 5, 5, 18; Cic. Rep. 2, 4; id. Off. 1, 39, 139 (four times) et saep.: domu, Plaut. Mil. 2, 1, 48; Cic. Phil. 2, 18, 45; id. Verr. 2, 5, 49, § 128; Inscr. Grut. 599, 8; cf. Quint. 1, 6, 5.
        2. b. Plur.
          1. (α) Nom., only domus, Verg. G. 4, 481; Liv. 3, 32, 2; 42, 1, 10; Suet. Ner. 38.
          2. (β) Gen.: domorum (poet.), Lucr. 1, 354; 489 saep.; Verg. G. 4, 159; id. A. 2, 445; usually domuum, Plin. 36, 13, 19, § 88; 8, 57, 82, § 221; Tac. A. 3, 24; 6, 45; Juv. 3, 72; Sen. Ep. 122, 9; Dig. 33, 2, 32, § 2 et saep.
          3. (γ) Dat. and abl., only domibus, Varr. L. L. 5, § 160 Müll.; Caes. B. G. 6, 11, 2; id. B. C. 3, 42 fin.; Quint. 9, 4, 4; Tac. A. 3, 6; id. H. 1, 4; id. G. 46; Verg. G. 2, 443; Hor. C. 1, 22, 22; id. S. 2, 6, 71 et saep.
          4. (δ) Acc. usually domos, Plaut. Poen. 3, 6, 19; Lucr. 1, 18; 6, 241; Cic. Rep. 1, 13 (twice); Caes. B. G. 1, 30, 3; id. B. C. 3, 82, 4; Sall. C. 12, 3 and 4; Verg. G. 1, 182 et saep. The MSS. often vary between domos and domus; cf. Beier Cic. Off. 2, 18, 64; Drak. Liv. 3, 29, 5; Oud. Suet. Claud. 25; so Verg. A. 1, 140; id. G 4, 446 al. The form domus is certain, Att. ap. Gell. 14, 1, 34; Quadrig. ib. 17, 2, 5; so Cic. Verr. 2, 4, 4, § 7; Liv. 45, 1, 10.
      1. 2. Adverbial forms.
        1. a. Domi (also domui in good MSS. of Cic. Cat. 2, 6, 13; id. Tusc. 1, 22, 51; id. Mil. 7, 16; id. Att. 12, 25, 1; id. Off. 3, 26, 99; and Auct. Her. 4, 30, 41; 4, 54, 67; v. Neue, Formenl. 1, 540), at home, in the house, Plaut. Am. 2, 1, 12 et saep; Ter. And. 3, 2, 34 et saep.; Cic. Lael. 1, 2; id. Rep. 1, 13; id. Fin. 5, 15, 42 et saep.; Verg. E. 3, 33; Hor. S. 1, 1, 67; id. Ep. 1, 5, 3 et saep.; cf. opp. foris, Plaut. Capt. 1, 2, 33; id. Merc. 3, 4, 2 (twice); Cic. Phil. 2, 11, 26; Sall. C. 52, 21 et saep.: meae domi, Plaut. Aul. 3, 2, 18; id. Most. 1, 3, 34; id. Mil. 2, 2, 3; Ter. Hec. 2, 2, 15; and in the order domi meae, Cato ap. Charis. p. 101 P.; Plaut. Ep. 4, 1, 36; Cic. Fam. 10, 25 fin.: tuae domi, id. ib. 4, 7, 4: suae domi, Plaut. Pers. 4, 3, 43; and in the order domi suae, Plaut. Truc. 2, 6, 50; Cic. Mil. 7; id. Caecin. 4, 10; Quint. 1, 1, 22 al.: nostrae domi, Plaut. Men. 2, 3, 9; id. Poen. 4, 2, 16; Cic. Tusc. 5, 39; and in the order domi nostrae, Plaut. Most. 4, 1, 18; Cic. Verr. 2, 2, 2: alienae domi, id. Tusc. 1, 22, 51; id. Fam. 4, 7, 4; id. Dom. 40, 105: domi Caesaris, id. Att. 1, 12, 3; 2, 7, 3 Orell. N. cr.: istius domi (educatus), id. Quint. 5, 21; cf.: domi illius (fuisti), id. Div. in Caecil. 18, 58; id. Cluent. 60, 165: cujus domi fueras, id. Verr. 2, 5, 42: id. Phil. 2, 14, 35; 2, 19, 48; id. Fam. 9, 3 fin.
        2. b. Domum, home, homewards, to the house, Plaut. Am. 1, 1, 40 et saep.; Ter. And. 1, 5, 20 et saep.; Cic. Lael. 3, 12; id. Verr. 1, 9, 25; id. Ac. 1, 3 et saep.; Verg. E. 1, 36; 10, 77 et saep.: domum meam, Cic. Att. 1, 1, 3; id. Fam. 9, 19: domum suam, Plaut. Am. 2, 2, 31; Cic. Rep. 1, 14; 2, 9; id. Rosc. Am. 18 fin.; Caes. B. G. 2, 10, 4 al.: domum regiam (comportant), Sall. J. 76 fin.: Pomponii domum (venisse), Cic. Off. 3, 31, 112: domum Roscii, id. Rosc. Com. 9, 26: cujusdam hominis nobilis domum, id. Or. in Toga Cand. p. 521 ed. Orell.: domum reditio, Caes. B. G. 1, 5: domum concursus, id. B. C. 1, 53.
          When more persons than one are spoken of, the plur. is freq. used: domos, Liv. 3, 5; 27, 51; 28, 2; Curt. 9, 8, 1 al.: domos nostras, Plaut. Poen. 3, 6, 19: domos suas, Sall. J. 66, 3; and: suas domos, Liv 2, 7; but the sing. also: Suebi domum reverti coeperunt, Caes. B. G. 1, 54.
          Sometimes also with in and acc.: rex in domum se recepit, Liv. 44, 45: in domos atque in tecta refugere, id. 26, 10: cur non introeo in nostram domum? Plaut. Am. 1, 1, 253; id. Capt. 4, 4, 3: venisse in M. Laecae domum, Cic. Cat. 1, 4; cf. Caes. B. C. 2, 18, 2; and Suet. Vesp. 5.
        3. c. Domo.
          1. (α) From home, out of the house, Plaut. Am. 1, 3, 4; id. Stich. 1, 1, 29; id. Trin. 4, 3, 3; id. Mil. 4, 2, 7 et saep.; Ter. Eun. 4, 3, 19; id. Phorm. 4, 1, 20; Cic. Rep. 1, 12; id. Fl. 6, 14; id. Or. 26, 89 et saep.
          2. (β) For domi, at home, in the house (rare): domo sibi quaerere remedium, Cic. Clu. 9, 27: haec ubi domo nascuntur, Varr. R. R. 1, 8, 2: domo se tenere, Nep. Epam. 10, 3: domo abditus, Suet. Caes. 20 tabulae domo asservantur, App. Apol. p. 541.
            With in: in domo furtum factum ab eo, qui domi fuit, Quint. 5, 10, 16: rem quam e villa mea surripuit, in domo mea ponat, Sen. Const. Sap. 7 med.: in domo sua facere mysteria, Nep. Alcib. 3 fin.: quid illuc clamoris obsecro in nostra domo est? Plaut. Cas. 3, 4, 29; id. Ps. 1, 1, 82; Sen. Cons. ad Marc. 26: educatus in domo Pericli, Nep. Alcib. 2; so, in domo ejus, id. Lys. 3, 5; Tac. A. 4, 21.
      2. 3. In colloq. lang.: domi habere aliquid, to have a thing at home, i. e. to have it about one, to have in abundance, to be provided with it, to have or know it one’s self: domi habet animum falsiloquum … Domi dolos, domi delenifica facta, domi fallacias, Plaut. Mil. 2, 2, 36 sq.: domi habuit unde disceret, Ter. Ad. 3, 3, 59 Ruhnk. In a like sense: id quidem domi est, Cic. Att. 10, 14, 2; cf. Plaut. Truc. 2, 5, 4: sed quid ego nunc haec ad te, cujus domi nascuntur? γλαῦκ’ εἰς Ἀθήνας, Cic. Fam. 9, 3 fin.
    1. B. Poet. transf., any sort of building or abode. So of the labyrinth, Verg. A. 6, 27; of a sacred grotto, id. ib. 6, 81; of the abode of the gods, id. ib. 10, 1; 101; Ov. M. 4, 736; 6, 269 al.; of the winds, Verg. G. 1, 371; Ov. M. 1, 279; of animals, Verg. G. 2, 209; id. A. 5, 214; Stat. Th. 1, 367; of birds, Verg. A. 8, 235; of Danaë’s prison, Prop. 2, 20, 12 (3, 13, 12 M.); of the tomb: marmorea, Tib. 3, 2, 22; the same, DOMVS AETERNA, Inscr. Orell. 1174; 4525 sq.: AETERNALIS, ib. 4518 (cf. in Heb. [??] for the grave, Eccl. 12, 5); and: CERTA, ib. 4850; of the body, as the dwelling of the soul, Ov. M. 15, 159; 458 et saep.
  2. II. Meton.
    1. A. In a wider sense, one’s native place, country, home. M. Su. Siculus sum Syracusanus. M. So. Ea domus et patria est mihi, Plaut. Men. 5, 9, 10; so (with patria), id. Merc. 3, 4, 68; Verg. A. 7, 122; also with patria as an adjective, Plaut. Merc. 5, 1, 2; Ov. M. 11, 269; cf. also Plaut. Mil. 2, 5, 41; Verg. A. 5, 638; Ov. M. 13, 227 al.: domi aetatem agere, opp. patriă procul, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6; cf. Plaut. Ps. 4, 7, 75; id. Capt. 2, 1, 3; id. Poen. 5, 2, 6; Caes. B. G. 1, 18, 6; 1, 20, 2; Cic. Verr. 2, 1, 17; id. Q. Fr. 2, 14 fin.; Sall. C. 17, 4; id. J. 8, 1 et saep.: legiones reveniunt domum, Plaut. Am. 1, 1, 33; so id. ib. 52; Cic. Fam. 7, 5; Caes. B. C. 1, 34, 3; Liv. 23, 20 al.: ut (Galli) domo emigrent, Caes. B. G. 1, 31, 14: qui genus? unde domo? Verg. A. 8, 114; 10, 183.
      Hence, the phrases belli domique, and domi militiaeque, in war and peace, v. bellum and militia; and cf.: noster populus in pace et domi imperat … in bello sic paret, ut, etc., Cic. Rep. 1, 40.
    2. B. A household, family, race (cf. the Gr. οἶκος, and the Heb. [??], v. Gesen. Lex. s. h. v. 7): domus te nostra tota salutat, Cic. Att. 4, 12; id. Fam. 13, 46; Liv. 3, 32; Quint. 7, 1, 53 (twice); Tac. A. 3, 55; id. Agr. 19; Suet. Aug. 25; Verg. A. 1, 284; 3, 97: tota domus duo sunt, Ov. M. 8, 636; id. F. 4, 544; Hor. C. 1, 6, 8; 3, 6, 26; Vulg. Matt. 10, 6 et saep.
      Hence,
        1. b. In philos lang., a philosophical school, sect, Cic. Ac. 1, 4; Sen. Ep. 29 fin.; id. Ben. 5, 15.

dŏmuscŭla, ae, f., v. domuncula.