dŏmĭcĭlĭum, ii, n. [domus and cel-, root of celare, to conceal; cf.: cella, occulere], a habitation, dwelling, domicile, abode (freq. and class.; for syn. cf.: aedes, domus, tectum, casa, tugurium, habitatio, mansio, sedes, etc.).
- I. Prop., Plaut. Mil. 2, 5, 41; Cic. Arch. 4, 9; id. N. D. 2, 60; id. Rep. 1, 13; id. Brut. 73 fin.; Caes. B. G. 1, 30, 3; id. B. C. 1, 86, 3; Vulg. Marc. 5, 3 et saep.
- II. Trop. (esp. freq. in Cic.): nulla alia in civitate, nisi in qua populi potestas summa est, ullum domicilium libertas habet, Cic. Rep. 1, 31: Capuae, in Domicilio superbiae collocati, id. Agr. 2, 35 fin.: honestissimum senectutis (Lacedaemo), id. de Sen. 18, 63: imperii et gloriae (Roma), id. de Or. 1, 23; cf. gloriae, id. Balb. 5, 13: mentis, id. N. D. 1, 27, 76; cf. Vell. 2, 69, 4: improbissimorum sermonum in auribus alicujus collocare, Cic. Pis. 31, 76: cui verbo (sc. fideliter) domicilium est proprium in officio, id. Fam. 16, 17.