Lewis & Short

dōlĭum, ii, (plur. written DOLEA, Calend. ap. Orell. Inscr. II. p. 381), n. [cf. Gr. δαίδαλος, δαιδάλεος, skilfully wrought; Lat. dolo], a very large jar of globular form, with a wide mouth (cf.: vas, arpa, seria, cadus, lagena, culeus, amphora, urna, congius, cyathus, urceus, testa, etc.): dolium aut seria, Varr. ap. Serv. Verg. A. 6, 31; Cato R. R. 69, 1; Juv. 14, 308; Varr. R. R. 3, 15, 2; Col. 11, 2, 70; Plaut. Cist. 2, 2, 7; Ter. Heaut. 3, 1, 51; Hor. C. 3, 11, 27; id. Epod. 2, 47 et saep.: de dolio haurire, wine from the jar, i. e. new, not yet drawn off, Cic. Brut. 83, 288.
Prov.: in pertusum ingerimus dicta dolium, for to talk in vain, Plaut. Ps. 1, 3, 135; cf. cribrum.

  1. B. A meteor having the form of a dolium, Manil. 1, 847.