Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word stitisse could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

stĭbădĭum, ii, n., = στιβάδιον, a semicircular seat or couch, Plin. Ep. 5, 6, 36; Serv. Verg. A. 1, 698; Sid. Ep. 1, 11 med.; 2, 2 med.; Mart. 14, 87 in lemm.; Inscr. Orell. 2358.

stĭbĭnus, a, um, adj. [stibium], antimonial, of antimony: lapides, Vulg. 1 Par. 29, 2.

stĭbĭum, ii, n.; also called stĭbi, is, and stimmi = στίβι, στιμμι, antimony, a sulphuret of antimony, stibium, used by women, in the form of powder, to color their eyebrows and eyelashes black; and in medicine, as an eye-salve, Plin. 33, 6, 33, § 101; 29, 6, 37, § 115; Cels. 6, 6, 6; 6, 6, 8; 6, 6, 12 sq.; Scrib. Comp. 27; 34 al.; Vulg. 4 Reg. 9, 30.

* stĭcha, ae, f., = στίχη, a kind of vine (pure Lat. apiana), Plin. 14, 9, 11, § 81.

Stĭchus, i, m.,

  1. I. the name of a slave, Gai. Inst. 2, 193; 2, 199; 4, 55; Dig. 2, 14, 27, § 7 al.
    Hence,
  2. II. Title of a comedy of Plautus.

Stictē, ēs, f., one of Actœon’s hounds, Ov. M. 3, 217; Hyg. Fab. 181.

* stĭcŭla, ae, f. dim., a kind of grape, Col. 3, 2, 27.

stigma, ătis, n. (fem. collat. form, acc. stigmam, Petr. 45, 9; 69, 1), = στίγμα, a prick, puncture (post-Aug.).

  1. I. A mark burned in, a brand impressed upon slaves or others, as a mark of disgrace.
    1. A. Lit., Petr. 103, 2; 105, 11: inscribere, Sen. Ben. 4, 37, 4: stigmata fugitivo scribere, Quint. 7, 4, 14; Suet. Calig. 27; Plin. 30, 4, 10, § 30: stigmate dignus, Juv. 10, 183; Mart. 10, 56, 6 al.; or as a mark of ownership, Vulg. Gal. 6, 17.
    2. B. Trop., a mark of disgrace, a stigma, Suet. Caes. 73; Mart. 6, 64, 26; 12, 61, 11.
  2. II. A cut on the face, made by an unskilful barber, Mart. 11, 84, 13.

stigmătĭas, ae, m., = στιγματίας.

  1. I. One who is branded, of a slave, Cic. Off. 2, 7, 25.
  2. II. Title of a comedy of Nœvius, Varr. L. L. 7, § 107 Müll.; v. Com. Rel. p. 19 Rib.

stigmo, āvi, 1, v. a. [stigma], to brand, stigmatize (late Lat.), Prud. στεφ. 10, 1079.

stigmōsus, a, um, adj. [stigma], full of brand-marks, branded, Petr. 109, 8; Regul. ap. Plin. Ep. 1, 5, 2.

Stilbon, ōnis, m., = Στίλβων (the shining, glittering),

  1. I. a name of the planet Mercury, Aus. Idyll. 18, 11; Mart. Cap. 8, § 851; Hyg. Astr. 2, 42 fin. (as Greek, Cic. N. D. 2, 20, 53).
  2. II. One of Actœon’s hounds, Hyg. Fab. 181.

Stilicho (written STELICHO, Inscr. Orell. 4999), ōnis, m., the famous general and father-in-law of the emperor Honorius, celebrated by Claudian in his poem De laudibus Stilichonis; cf. also Oros. 7, 37 sq.
Hence, adj.: Stĭlĭchōnĭus, a, um, of or belonging to Stilicho: virgo, i. e. Maria, daughter of Stilicho and wife of Honorius, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 177.

stilla, ae, f. [dim. of stĭria; cf. Fest. s. v. stiricipium, p. 345 Müll.; Corss. 1, p. 518], a drop (a dense, viscous, gummy, fatty drop; whereas gutta is a natural, liquid drop: gutta imbrium est, stilla olei vel aceti, Suet. Fragm. p. 319, 27 Roth).

  1. I. Lit. (rare but class.): stilla muriae, * Cic. Fin. 3, 14, 45; Plin. 29, 4, 21, § 70: sicca et sine stillis arbor, Vitr. 2, 9, 3; Serv. Verg. A. 3, 366: olei, App. M. 5, p. 169: stilla saeva (arborum), Plin. 17, 12, 19, § 92.
  2. II. Transf., a drop, i. e. a small quantity (post-Aug.): olei, Mart. 12, 70, 3.
    Trop.: pauculae temporum, a very little, a moment Aug. Ep. 140.
  3. III. In later Lat. = gutta, stillae pluviae, Vulg. Job, 36, 27: roris, id. ib. 38, 28: pluviarum, id. Jer. 3, 3.

stillanter, adv. [stillo], drop by drop, Ambros. Ep. 41, 14.

stillārĭum, ii, n. [stilla], an added drop, a trifling addition, Sen. Ep. 97, 2.

* stillātīcĭus, a, um, adj. [stillo], dropping, dripping, stillatitious: resina, Plin. 16, 11, 22, § 54.

* stillātim, adv. [stilla], by drops, drop by drop: stillatim cadere, Varr. L. L. 5, § 27 Müll.

stillātĭo, ōnis, f. [stillo], a dropping down, falling in drops (late Lat.): pluviae, Hier. in Mich. 1, 2, 6.

stillātīvus, a, um, adj. [stillo], dropping, dripping (late Lat.): mel, Plin. Val. 1, 18.

stillĭcĭdĭum (also written stilĭcĭd-; v. Lachm. ad Lucr. p. 33), ii, n. [stilla-cado], a liquid which falls drop by drop, a dripping moisture, stillicide: stillicidium eo quod stillatim cadat, Varr. L. L. 5, § 27 Müll.

  1. I. In gen. (poet. and in post-Aug. prose): stillicidi casus lapidem cavat, Lucr. 1, 313: grandinis, Sen. Q. N. 4, 3, 2: urinae, Plin. 30, 8, 21, § 66; cf. vesicae, id. 28, 8, 32, § 122: arborum, id. 17, 12, 18, § 89: mellis, Tert. Spect. 27 fin.: raritas nubium stillicidia dispergit, App. de Mundo, p. 61.
    1. B. Trop.: per stillicidia emittere animam quam semel exhalare, little by little, Sen. Ep. 101, 14.
  2. II. In partic., falling rain, rain-water falling from the eaves of houses (class.): jura parietum, luminum, stillicidiorum, Cic. de Or. 1, 38, 173; id. Or. 21, 79; id. Top. 5, 27; Vitr. 2, 1; Dig. 8, 6, 8; 8, 2, 20; Pall. Aug. 8, 2.

stillo, āvi, ātum, 1, v. n. and a [stilla].

  1. I. Neutr., to drop, drip, trickle, distil (mostly poet.; syn. roro).
    1. A. Lit.: vas, unde stillet lente aqua, Varr. R. R. 1, 41, 2: gutta (dulcedinis) in cor, Lucr. 4, 1060: umorem, quasi igni cera super calido tabescens multa liquescat, id. 6, 515: cruor ferro, Prop. 2, 8, 26 (2, 8 b, 26 (10)): unguenta capillo, Tib. 1, 7, 51: de viridi ilice mella, Ov. M. 1, 112: ros, id. ib. 11, 57: hammoniaci lacrima stillat m harenis, Plin. 12, 23, 49, § 107.
    2. B. Transf., of things which drop or drop with a liquid: saxa guttis manantibu’ stillent, Lucr. 6, 943’ paenula multo nimbo, Juv. 5, 79: coma Syrio rore, Tib. 3, 4, 28: sanguine sidera, Ov. Am. 1, 8, 11; cf.’ arbor sanguineis roribus, Luc. 7, 837; Sen. Thyest 1061
      Without abl.: umida saxa, super viridi stillantia musco, Lucr. 5, 951: ille, qui stillantem prae se pugionem tulit, * Cic. Phil. 2, 12, 30: uva, Mart. 10, 56, 5; Vulg. Job, 16, 21.
    3. C. Trop.: stillantes voces, words that ooze out drop by drop, Calp. Ecl. 6, 23; cf.: orationem stillare, Sen. Ep. 40, 3: plumis stillare diem, to be full, to abound in, Stat. Th. 3, 537.
  2. II. Act., to cause to drop, let fall in drops, to drop, distil: stillabit amicis Ex oculis rorem, * Hor. A. P. 429: coctam caepam cum adipe anserino, Plin. 20, 5, 20, § 40: stillata De ramis electra, dropped, distilled, Ov. M. 2, 364: stillata cortice myrrha, id. ib. 10, 501; acre malum stillans ocellus, Juv. 6, 109.
    1. B. Trop., to drop, instil: cum facilem stillavit in aurem Exiguum de veneno, Juv. 3, 123.

* 1. stĭlo, āvi, 1, v. n. [stilus, I.], to get stalks, Col. 4, 33, 3.

2. Stĭlo, ōnis, m., a surname of L. Aelius Praeconinus, Plin. 33, 1, 7, § 29; Suet. Gram. 3; cf. v. Hensde, Disquis. de L. Aelio Stilone; and Ritschl, Parerga, p. 239.

Stilpo or Stilpon, ōnis, m., = Στίλπων.

  1. I. A proper name, Ter. ap. Cic. Or. 47, 157.
  2. II. Esp., a philosopher of Megara, Cic. Fat. 5, 10; id. Ac. 2, 24, 75; Sen. Ep. 9, 1.

stĭlus (not stylus), i, m. [for stiglus; Gr. στίζω, to stick, puncture; στίγμα, mark, point; Sanscr. tig, to be sharp; tigmas, sharp; cf. Engl. stick, sting; Lat. stimulus; not connected with στῦλος].

  1. I. In gen., a stake, pale: extra vallum stili caeci, concealed stakes, Auct. B. Afr. 31, 5; cf. Sil. 10, 415 (for which stimuli, Caes. B. G. 7, 73 fin.): ligneus, Amm. 23, 4, 5; 15, 10, 5.
    In agriculture, a pointed instrument for freeing plants from worms or from shoots which grow too rankly, etc., Col. 11, 3, 53; Pall. Mart. 10, 20.
    Of the stem or stalk of many plants (e. g. of the asparagus), Col. 11, 3, 46; 11, 3, 58; 5, 10, 13; 5, 10, 21.
  2. II. In partic.
    1. A. A style used by the Romans for writing on waxen tablets (pointed, and usually made of iron): effer cito stilum, ceram et tabellas et linum, Plaut. Bacch. 4, 4, 64; cf. id. ib. 4, 4, 76; 4, 9, 73; Quint. 1, 1, 27: cum otiosus stilum prehenderat, flaccebat oratio, Cic. Brut. 24, 93: orationes paene Attico stilo scriptae, with an Attic pen, id. ib. 45, 167; so, (comoediae quaedam) resipiant stilum Plautinum, Gell. 3, 3, 13.
      And with reference to the ecenomical use, in a double sense, Cic. de Or. 2, 23, 96.
      Writing on wax was erased with the broad upper end of the style; hence the phrase stilum vertere, for to erase what one has written, Cic. Verr. 2, 2, 41, § 101: saepe stilum vertas, iterum quae digna legi sint, Scripturus, Hor. S. 1, 10, 73.
      But cf.: et mihi vertenti stilum in Gallias, i. e. turning to write of, Amm. 29, 3, 1.
      Comically: stilis me totum usque ulmeis conscribito, i. e. with elm switches, Plaut. Ps. 1, 5, 131 (cf. conscribo).
    2. B. Transf.
      1. 1. = scriptio and scriptura, a setting down in writing, composing, composition; the practice of composing; manner of writing, mode of composition: stilus optimus et praestantissimus dicendi effector ac magister, Cic. de Or. 1, 33, 150; 1, 60, 257; cf. id. ib. 3, 49, 190; Quint. 1, 9, 2; cf.: multus stilus et assidua lectio, id. 10, 7, 4: stilus exercitatus, i. e. a practised pen, Cic. Or. 44, 150: tardior stilus cogitationem moratur, Quint. 1, 1, 28: neglegens, id. 2, 4, 13: multus, id. 10, 1, 1: tardus, id. 10, 3, 5: rudis et confusus, id. 1, 1, 28: fidelis, id. 10, 7, 7: stilo incumbere, Plin. Ep. 7, 29, 9: aliquid stilo prosequi, id. ib. 1, 8, 8; 2, 3, 3: signare stilo, Vell. 1, 16, 1: non ita dissimili sunt argumento, sed tamen Dissimili oratione sunt factae ac stilo, in speech and writing, Ter. And. prol. 12 (for which: oratione et scripturā, id. Phorm. prol. 5); cf.: unus sonus est totius orationis et idem stilus, the same tone and the same style of composition run through the whole speech, Cic. Brut. 26, 100: artifex stilus, an artistic style, id. ib. 25, 96: familiares opes velut supremo distribuens stilo, i. e. by his last will, Amm. 25, 3, 21.
      2. 2. A manner of speaking, mode of expression, style in speaking (post-Aug. and very rare; not as early as Quint.; in class. Lat. sermo, oratio, dictio, dicendi modus, ars, genus or forma): stilus pressus demissusque, Plin. Ep. 1, 8, 5: pugnax et quasi bellatorins, id. ib. 7, 9, 7: laetior, id. ib. 3, 18, 10; cf.: diligentis stili anxietas, Tac. Or. 39: (Octavius) tragoediam magno impetu exorsus, non succedente stilo, abolevit, Suet. Aug. 85: affectatione obscurabat stilum, id. Tib. 70: stili dicendi duo sunt: unus est maturus et gravis, alter ardens erectus et infensus, etc., Macr. S. 5, 1; 6, 3.
      3. * 3. A decision, verdict, opinion, App. M. 10, p. 242, 20.

stimmi, v. stibium.

Stĭmŭla (Sĭmĭla, Liv. 39, 12), ae, f. [stimulus], the goddess who pricks on, excites, stimulates to action or pleasure, Aug. Civ Del, 4, 11; 4, 16; perh. for Semele, Ov. F. 6, 503; Schol. Juv. 2, 3; cf. Müller, Etrusk. 2, 77.

stĭmŭlātĭo, ōnis, f. [stimulo], a pricking on, incitement, stimulation (post-Aug.): ingens, Plin. 35, 2, 2, § 7: privata cuique, Tac. H. 1, 90 fin.

stĭmŭlātor, ōris, m. [stimulo], a pricker-on, instigator, stimulator, Claud. ap. Ruf. 2, 501; Mamert. Grat. Act. ad Iul. 5 (in Cic. Dom. 5, 11, Orell. and B. and K. read instimulator); Vulg. Jer. 46, 20.

stĭmŭlātrix, īcis, f. [stimulator], she that pricks on, instigates, or stimulates, Plaut. Most. 1, 3, 46; 1, 3, 62.

* stĭmŭlĕus, a, um, adj. [stimulus], consisting of prickles or goads: supplicium, Plaut. Mil. 2, 6, 31.

stĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [stimulus], to prick with a goad, to prick or goad on, to urge on (syn. pungo).

  1. I. Lit. (post-Aug. and rare): quadrijugos flagello, Sil. 4, 439: equos calcaribus, Val. Max. 3, 2, 9; for which, poet. transf.: turbatos currus, Luc. 7, 570; Sil. 16, 367: aries stimulatus, Col. 7, 3, 5.
  2. II. Trop., to goad, torment, vex, trouble, disquiet, disturb (class. and freq.; syn. agito): jactor, crucior, agitor, stimulor, vorsor in amoris rota miser, Plaut. Cist. 2, 1, 4: hunc sibi ex animo scrupulum, qui se dies noctesque stimulat ac pungit, ut evellatis, postulat, Cic. Rosc. Am. 2, 6: larvae stimulant virum, Plaut. Capt. 3, 4, 66: te conscientiae stimulant maleficiorum tuorum, Cic. Par. 2, 18: me nunc et congressus hujus (Caesaris) stimulat, id. Att. 9, 15, 2: me haec solitudo minus stimulat quam ista celebritas, id. ib. 12, 13, 1: consulem cura de minore filio stimulabat, Liv. 44, 44: stimulatus furenti rabie, Cat. 63, 4: curis animum stimulantibus, Claud. in Ruf. 2, 326.
    1. B. In gen., to rouse up, set in motion; to spur on, incite, stimulate to any action (syn. cieo, excio).
          1. (α) With simple acc.: Phrygio stimulat numero cava tibia mentes, Lucr. 2, 620: aliquem, Liv. 3, 68, 10: avita gloria animum stimulabat, id. 1, 22, 2: irā stimulante animos, id. 1, 12, 1; 30, 11: cupido animum stimulabat, Curt. 4, 7, 8; 6, 5, 19: stimulata pellicis irā, Ov. M. 4, 235.
            With inanim. objects: jurgia praecipue vino stimulata, Ov. A. A. 1, 591: Persicorum sucus sitim stimulat, Plin. 23, 7, 67, § 132; so, venerem, id. 20, 5, 15, § 32; cf. conceptus, id. 2, 8, 6, § 38: fugam hostium, id. 9, 8, 9, § 32: iras functas, to revive, arouse, Stat. Th. 12, 437.
          2. (β) With ad: ad alicujus salutem defendendam stimulari atque excitari, Cic. Planc. 28, 69: ad perturbandam rempublicam, Sall. C. 18, 4: ad arma, Liv. 1, 23, 7: ad iram, Tac. H. 2, 44.
          3. (γ) With in: injuriae dolor in Tarquinium eos stimulabat, Liv. 1, 40, 4: animos eorum irā in hostes stimulando, id. 21, 11, 3; cf. in a mixed construction: ad iram saepius quam in formidinem stimulabantur, Tac. H. 2, 44 fin.
          4. (δ) With ut or ne: vetus nostra simultas antea stimulabat me, ut caverem, etc., Cic. Fam. 3, 12, 4: rubore stimulabantur, ne clientulorum loco numerarentur, Tac. Or. 37; Curt. 7, 7, 26.
            (ε) Poet., with inf.: festinare fugamiterum stimulat, Verg. A. 4, 576: stimulante metu fati praenoscere cursus, Luc. 6, 423: juvencos jactare accensis stimulavi cornibus ignes, Sil. 12, 504.
            (ζ) Absol.: stimulante fame, Ov. Tr. 1, 6, 9: stimulante conscientiā, Curt. 5, 11, 7: metu stimulante, id. 7, 7, 26.

stĭmŭlōsus, a, um, adj. [stimulus], full of incentives, stimulative (post-class.): desiderium Venereae voluptatis, Cael. Aur. Tard. 5, 9; id. Acut. 2, 14; 3, 18.

stĭmŭlus, i, m. [for stig-mulus, from the root stig; Gr. στίζω; v. stilus].

  1. I. A goad for driving cattle, slaves, etc. (class., esp. in the trop. sense).
    1. A. Lit.: jam lora teneo, jam stimulum in manu: Agite equi, etc., Plaut. Men. 5, 2, 112: parce, puer, stimulis, et fortius utere loris, Ov. M. 2, 127: aut stimulo tardos increpuisse boves, Tib. 1, 1, 30 (12); cf. Ov. M. 14, 647: ita te forabunt patibulatum per vias Stimulis, Plaut. Ps. 1, 1, 54: aliquem stimulo fodere, id. Curc. 1, 2, 40: dum te stimulis fodiam, Cic. Phil. 2, 34, 86: numquam stimulo lacessat juvencum, Col. 2, 2, 26.
      As a term of abuse of slaves: stimulorum seges, Plaut. Aul. 1, 1, 6; cf. id. Cas. 2, 8, 11: stimulorum tritor, id. Pers. 5, 2, 17.
      Prov.: si stimulos pugnis caedis, manibus plus dolet, i. e. an evil is aggravated by foolish opposition, Plaut. Truc. 4, 2, 55; cf.: advorsum stimulum calces, kick against the pricks, Ter. Phorm. 1, 2, 28.
    2. B. Trop., a goad (as in Engl., either that which vexes, irritates, torments, or, more freq., that which spurs on, incites, stimulates).
      1. 1. A sting, torment, pang: mens sibi conscia factisadhibet stimulos torretque flagellis, Lucr. 3, 1019; cf.: subesse caecum aliquem cordi stimulum, id. 3, 874: ne illa stimulum longum habet, quae usque illinc cor pungit meum, Plaut. Truc. 4, 3, 79: stimulos doloris contemnere, Cic. Tusc. 2, 27, 66; cf.: (res malae) lacerant, vexant, stimulos admovent, etc., id. ib. 3, 16, 35: stimulos in pectore caecos Condidit, Ov. M. 1, 726.
      2. 2. A spur, incentive, incitement, stimulus: animum gloriae stimulis concitare, Cic. Arch. 11, 29: quidam industriae ac laboris (with illecebrae libidinum), id. Cael. 5, 12: quot stimulos admoverit homini victoriae studioso, id. Sest. 5, 12; cf.: defendendi Vatinii, id. Fam. 1, 9, 19: omnia pro stimulis facibusque ciboque furoris Accipit, Ov. M. 6, 480: ardet, et injusti stimulis agitatur amoris, id. F. 2, 779: non hostili modo odio sed amoris etiam stimulis, Liv. 30, 14, 1: ad hanc voluntatem ipsius naturae stimulis incitamur, Cic. Rep. 1, 2, 3: ad dicendum etiam pudor stimulos habet, Quint. 10, 7, 16: agrariae legis tribuniciis stimulis plebs furebat, Liv. 2, 54; cf.: acriores quippe aeris alieni stimulos esse, id. 6, 11: subdere stimulos animo, id. 6, 34: in aliquem stimulis accendi, Tac. H. 3, 45; cf.: suis stimulis excitos Moesiae duces, id. ib. 3, 53: secundae res acrioribus stimulis animos explorant, id. ib. 1, 15: acres Subjectat lasso stimulos, Hor. S. 2, 7, 94: stimulos sub pectore vertit Apollo, Verg. A. 6, 101: movere acres stimulos irarum, Luc. 2, 324: accensae stimulis majoribus irae, Stat. Th. 11, 497: dare stimulos laudum, id. Achill. 1, 203.
  2. II. In milit. lang., a pointed stake concealed beneath the surface of the ground, to repel hostile troops (syn.: sudes, stipes), Caes. B. G. 7, 73 fin.: se stimulis induere, id. ib. 7, 82.

stinguo, ĕre, v. a. [cf. stig; Gr. στίζω; cf. also Germ. ersticken], to quench, extinguish (poet. and very rare, for the usu. extinguo): ut cernere possis Evanescere paulatim stinguique colorem, Lucr. 2, 828: ignes stingui, id. 1, 666; so, stinguuntur radii (solis), Cic. poët. Fragm. ap. Prisc. p. 882: stinguens praeclara insignia caeli, id. ib.: ardorem membris, Lucr. 4, 1098.

stipa, v. stuppa.

stīpātio, ōnis, f. [stipo], a crowd pressing around any one, a suite, retinue, train.

  1. I. Lit.: latrones dicti ab latere, qui circum latera erant regi, quos postea a stipatione stipatores appellarunt, Varr. L. L. 7, § 52 Müll. fin.: concursatio, stipatio, greges hominum perditorum, * Cic. Sull. 23, 66; cf. Sen. Q. N. 5, 3, 3; Plin. Ep. 4, 16, 1; Auct. Pan. ad Maxim. et Const. 8 fin.
    Of geese swarming together, Plin. 10, 22, 27, § 53.
  2. * II. Trop., a crowd, throng: aggressionum et enthymematum stipatio, Quint. 5, 14, 27.

stīpātor, ōris, m. [stipo; prop. one that presses upon, crowds about another; hence], an attendant of a nobleman; in plur., attendants, train, suite, retinue, bodyguard, etc. (class.; used by the Romans in a bad sense; cf. satelles): latrones dicti ab latere, qui circum latera erant regi, quos postea a stipatione stipatores appellarunt, Varr. L. L. 7, § 52 Müll.: Alexander Pheraeus praemittebat de stipatoribus suis, qui scrutarentur arculas muliebres, Cic. Off. 2, 7, 25; of a royal train, Hor. S. 1, 3, 138; Sen. Clem. 1, 13, 1; Tac. A. 4, 25; 11, 16; Just. 13, 4 al.: stipatores corporis, Cic. Agr. 2, 13, 32: Venerii, id. Verr. 2, 3, 26, § 65; cf.: Catilina omnium flagitiorum atque facinorum circum se, tamquam stipatorum, catervas habebat, Sall. C. 14, 1.

stipātrix, trīcis, adj. f. [stipator], attendant upon, thronging in attendance: turmae stipatrices, Ambros. Hexaëm. 5, 16, 53.

stīpātus, a, um, Part. and P. a. of stipo.

* stī̆pendĭālis, e, adj. [stipendium], of or belonging to tribute: foedere stĭpendiali. by which one engages to pay tribute, Sid. Ep. 8, 9.

stī̆pendĭārĭus, a, um, adj. [stipendium].

  1. I. Of or belonging to tribute, liable to impost or contribution, tributary (of imposts payable in money; whereas vectigalis denotes those payable in kind; the former was held to be the most humiliating; cf. Liv. 37, 55 fin.): civitas, Caes. B. G. 1, 30; Liv. 38, 39; 28, 25, 9: Aedui, Caes. B. G. 1, 36: oppidum, Plin. 5, 4, 4, § 29: provincia, Flor. 2, 17: vectigal, i. e. a fixed yearly impost or contribution in money, Cic. Verr. 2, 3, 6, § 12: praedia, Gai. Inst. 2, 21.
    Plur. subst.: stī̆pen-dĭārĭi, ōrum, m., tributaries (in money; whereas vectigales in kind): socii stipendiariique populi Romani, Cic. Div. in Caecil. 3, 7; id. Balb. 9, 24; id. Leg. 3, 18, 41; Caes. B. G. 7, 10; (opp. vectigales) Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134; id. Prov. Cons. 5, 10; cf. Liv. 24, 47; 37, 55 fin.
    Sing.:
    vectigalis stipendiariusque et servus populi Romani (Hannibal), Liv. 21, 41, 7.
  2. II. In milit. lang., receiving pay, serving for pay, stipendiary: (Romani) postquam stipendiarii facti sunt, Liv. 8, 8, 3: cohortes, Auct. B. Afr. 43.

stīpendĭor, ātus, 1, v. dep. n. [id.], to receive pay, to serve for pay (very rare): regi eorum peditum sexcenta M. stipendiantur, Plin. 6, 19, 22, § 68.
Transf.: (infantes Pontici) butyro stipendiati, serving for butter, getting butter for pay, i. e. for their maintenance, Tert. adv. Marc. 3, 13.

* stīpendĭōsus, a, um, adj. [stipendium], belonging to military service: milites (opp. tirones), soldiers in the very service, Veg. 1, 18.

stīpendĭum, ii, n. [contr. from stipipendium, from stips-pendo].

  1. I. In publicists’ lang., a tax, impost, tribute, contribution (payable in money; whereas vectigal in kind; the former being regarded as the more humiliating; v. stipendiarius, I.): Poeni stipendia pendunt, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 182 Müll. (Ann. v. 269 Vahl.); so, pendere, Caes. B. G. 1, 44; 5, 27; Sall. C. 20, 7; Liv. 2, 9; 21, 10: conferre, id. 33, 42: solvere, id. 39, 7: imponere victis, Caes. B. G. 1, 44; 7, 54: stipendio liberare aliquem, id. 5, 27: de stipendio recusare, id. ib. 1, 44: stipendi spem facere, Liv. 28, 25, 9.
    1. B. Transf.
      1. 1. In gen., tribute, dues (poet. and in post-Aug. prose): indomito nec dira ferens stipendia tauro (sc. Minotauro), Cat. 64, 173: quae finis aut quod me manet stipendium? penalty, Hor. Epod. 17, 36: alii tamen obscuriores (scriptores) aliquod stipendium nostro studio contulerunt, contribution, Col. 1, 1, 10.
      2. 2. Income, subsistence, salary: iis, ut adsiduae templi antistites essent, stipendium de publico statuit, Liv. 1, 20, 3.
  2. II. In milit. lang., pay, stipend in full: stipendium militare, Liv. 4, 60, 5; Plin. 33, 3, 13, § 45; commonly stipendium alone: militis stipendia ideo, quod eam stipem pendebant, Varr. L. L. 5, § 182 Müll.; cf. Plin. 33, 3, 13, § 43; Liv. 4, 59 and 60: cum stipendium ab legionibus flagitaretur, Caes. B. C. 1, 87: numerare militibus, Cic. Pis. 36, 88: persolvere, id. Att. 5, 14, 1: dare, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 26; Liv. 2, 12; 5, 12; cf.: dare pecuniam in stipendium, Caes. B. C. 1, 23; Liv. 27, 9 fin.: accipere, id. 5, 4: stipendio afficere exercitum, Cic. Balb. 27, 61: augere, Caes. B. C. 3, 110: fraudare, id. ib. 3, 59: stipendium duum mensium, Curt. 5, 1, 45: dum in calamitosis stipendiis versaretur, might get pay by the misfortunes of others, Amm. 19, 12, 2.
    1. B. Transf., military service (mostly in plur.): merere stipendia, Cic. Mur. 5, 12: stipendia merere (mereri), to perform military service, to serve, id. Cael. 5, 11; id. de Or. 2, 64, 258; also, facere, Sall. J. 63, 3; Liv. 3, 27; 5, 7; 42, 34 al.; cf.: opulenta ac ditia facere, id. 21, 43: emereri, to complete the time of service, to serve out one’s time, id. 25, 6; Cic. Sen. 14, 49; Sall. J. 84, 2; Liv. 3, 57; Val. Max. 6, 1, 10; v. emereo, II.: auxiliaria stipendia mereri, Tac. A. 2, 52: numerare, Liv. 4, 58: enumerare, id. 3, 58: qui (milites) jam stipendiis confecti erant, Cic. Imp. Pomp. 9, 26; cf.: stipendiis exhausti, Liv. 27, 9: adulescentuli statim castrensibus stipendiis imbuebantur, Plin. Ep. 8, 14, 5.
      Sing.: homo nullius stipendii, Sall. J. 85, 10: exercitui dare, id. H. 2, 96, 6 Dietsch: sextus decimus stipendii annus, Tac. A. 1, 17.
      1. 2. In partic., military service of a year, a year’s service, a campaign: si in singulis stipendiis is ad hostes exuvias dabit, Plaut. Ep. 1, 1, 36: quod tricena aut quadragena stipendia senes tolerent, Tac. A. 1, 17: vicena stipendia meritis, id. ib. 1, 36: stipendia sua numerari jubebant, Just. 12, 11, 4: qui eorum minime multa stipendia haberet, Liv. 31, 8 fin.
        Sing.:
        (juventus) octavo jam stipendio functa, Hirt. B. G. 8, 8, 2; cf. with both numbers together: secundo stipendio dextram manum perdidit, stipendiis duobus ter et vicies vulneratus est, Plin. 7, 28, 29 § 104.
    2. C. Trop., in gen., service (very rare): functus omnibus humanae vitae stipendiis, i. e. duties, Sen. Ep. 93, 4: tamquam emeritis stipendiis libidinis, Cic. Sen. 14, 49: plurium velut emeritis annorum stipendiis, Col. 3, 6, 4: rex cui (Hercules) duodecim stipendia debebat, services, labors, Just. 2, 4, 18.

stīpĕs, ĭtis (collat. form stips, stīpis, Petr. 43, 5), m. [root stip-, = Gr. στεφ-; v. stipo; Sanscr. sthapa-jami, to cause to stand, to fix, place; cf. stipula].

  1. I. Lit., a log, stock, post, trunk of a tree, etc. (class.; syn.: palus, sudes), Cat. 64, 289; Caes. B. G. 7, 73; id. B. C. 1, 27; Tib. 1, 1, 11 (21); Prop. 4 (5), 2, 18; Ov. M. 8, 451; id. F. 2, 642; 5, 506; Verg. A. 7, 524; Curt. 8, 10, 30; 4, 3, 10: deligare ad stipitem, to a stake, Suet. Ner. 29.
    As a term of contempt, like our log, stock, post, of a stupid person: in me quidvis harum rerum convenit, Quae sunt dicta in stultum, caudex, stipes, asinus, plumbeus, Ter. Heaut. 5, 1, 4: qui, tamquam truncus atque stipes, si stetisset modo, posset sustinere tamen titulum consulatus, Cic. Pis. 9, 19; cf. id. Har. Resp. 3, 5; id. ap. Senat. 6, 14; Claud. in Eutr. 1, 126.
  2. II. Transf., poet.
      1. 1. A tree, Ov. F. 3, 37; id. de Nuce, 32; Verg. A. 4, 444; Claud. Cons. Prob. et Olybr. 179.
      2. 2. A branch of a tree, Luc. 9, 820; Mart. 13, 19, 2: candelabri, the main stem of the candlestick, Vulg. Exod. 37, 19.

stīpĭdōsus, a, um, adj. [stipes], woody, ligneous: radix, App. Herb. 67; 74.

stīpo, āvi, ātum, 1, v. a. [στέφω, to surround, crowd upon, στέμμα, στέφανος; cf.: stipator, stipulor], to crowd or press together, to compress (class.; esp. of personal objects, and in part. perf.; cf.: comprimo, compono).

  1. I. Lit.: qui acceperant majorem numerum (assium), non in arcā ponebant, sed in aliquā cellā stipabant, id est componebant, quo minus loci occuparet, Varr. L. L. 5, § 182 Müll.: ingens argentum, Verg. A. 3, 465: apes mella Stipant, id. G. 4, 164; id. A. 1, 433: materies stipata, Lucr. 1, 345: nec tamen undique corporea stipata tenentur omnia naturā, id. 1, 329; cf. id. 2, 294; 1, 611; 1, 664: Graeci stipati, quini in lectulis, saepe plures, Cic. Pis. 27, 67: velut stipata phalanx, Liv. 33, 18: ita in arto stipatae erant naves, ut, etc., id. 26, 39: fratrum stipata cohors, Verg. A. 10, 328.
    Poet.: stipare Platona Menandro, i. e. to pack up together the works of Plato, Menander, etc., Hor. S. 2, 3, 11: custodum gregibus circa seu stipat euntem, closely surrounds her with, Prop. 3, 8 (4, 7), 13; cf. mid.: cuncta praecipiti stipantur saecula cursu, throng, crowd, Claud. Rapt. Pros. 2, 311.
  2. II. Transf., to press, cram, stuff, or fill full of any thing: ut pontes calonibus et impedimentis stipatos reperit, Suet. Calig. 51: hos (poëtas) ediscit et hos arcto stipata theatro Spectat Roma, Hor. Ep. 2, 1, 60; cf.: curia cum patribus fuerit stipata, Ov. P. 3, 1, 143: multo Patrum stipatur curia coetu, Sil. 11, 503: recessus equi, Petr. 89: tribunal, Plin. Ep. 6, 33, 4: calathos prunis, Col. 10, 405: nucein sulfure, Flor. 3, 19: calceum, Tert. Virg. Vel. 12: tectum omne, App. M. 3, p. 130, 13.
    1. B. With a personal object, of a dense crowd, to surround, encompass, environ, attend, accompany, etc. (syn.: comitor, prosequor): Catilina stipatus choro juventutis, vallatus indicibus atque sicariis, Cic. Mur. 24, 49: qui stipatus semper sicariis, saeptus armatis, munitus indicibus fuit, id. Sest. 44, 95: stipati gregibus amicorum, id. Att. 1, 18, 1; cf. id. Mil. 1, 1: telis stipati, id. Phil. 5, 6, 17: qui senatum stiparit armatis, id. ib. 3, 12, 31: stipatus lictoribus, id. Verr. 2, 4, 40, § 86: senectus stipata studiis juventutis, id. Sen. 9, 28: comitum turba est stipata suarum, Ov. M. 3, 186: juventus stipat ducem, Val. Fl. 7, 557; Plin. Pan. 23; Capitol. Max. et Balb. 13.
      Absol.: magnă stipante catervă, Verg. A. 4, 136; Liv. 42, 39: huc coetus ministrūm stipantur, Stat. S. 3, 1, 87.
      Hence, * stīpātus, a, um, P. a., begirt, surrounded: ab omni ordine, sexu, aetate stipatissimus, Sid. Ep. 3, 2.

1. stips, stĭpis (nom. does not occur, although stips is assumed by Varr. L. L. 5, § 182 Müll.; Charis. 85 P.; cf. Gloss. stips, ἔρανος), f. [kindr. with stipo, and therefore, orig., small coin in heaps; hence, in partic.], a gift, donation, alms, contribution, given in small coin: etiam nunc dis cum thesauris asses dant, stipem dicunt, Varr. L. L. 5, § 182 Müll.: stipem esse nummum signatum testimonio est, quod datur in stipendium militi et cum spondetur pecunia, quod stipulari dicitur, Fest. pp. 296 and 297 Müll.; cf.: stipendium a stipe appellatum est, quod per stipes, id est modica aera colligatur, Dig. 50, 16, 27: stipem Apollini conferre, Liv. 25, 12; so of religious donations, id. 27, 37; 5, 25; Cic. Leg. 2, 9, 21; 2, 16, 40; Suet. Aug. 57: quis beneficium dicat quadram panis aut stipem aeris abjecti, Sen. Ben. 4, 29, 2; so of alms, id. Vit. Beat. 25; Dig. 47, 22, 1; cf. Liv. 38, 45; Suet. Aug. 91 fin.: ad captandas stipes, id. Calig. 42; Ov. F. 1, 189: pastiones non minimam colono stipem conferunt, bring in no small profit, Col. 8, 1, 2: suburbanum hortum exiguā colere stipe, Curt. 4, 1, 19: parvā cur stipe quaerat opes, Ov. F. 4, 350; cf. Quint. 1, 12, 18: e prostitutis ancilla mercenariae stipis, living by the wages of prostitution, Plin. 10, 63, 83, § 172: nodosam exsolvite stipem, penalty, Val. Max. 2, 9, 1.

2. stips, īpis, v. stipes init.

stĭpŭla, ae, f. dim. [stipes], a stalk, stem, blade, halm; of grain (syn. culmus): frumenta in viridi stipulā lactentia turgent, Verg. G. 1, 315; Plin. 14, 16, 19, § 101; 17, 27, 47, § 260; 18, 18, 47, § 169: e segete ad spicilegium stipulam relinquere, Varr. L. L. 7, § 109 Müll.
Of the stalks of grain left behind in reaping, straw, stubble, Varr. R. R. 1, 53; Ter. Ad. 5, 3, 62; Verg. G. 1, 321; Ov. Am. 1, 8, 90; id. F. 4, 781: in stipulā placidi carpebat munera somni, id. ib. 3, 185; cf. Dig. 50, 16, 30.
Of hay, Varr. R. R. 1, 49, 1.
Of a reed, Verg. E. 3, 27; Plin. 37, 10, 67, § 182.
Of bean-stalks, Ov. F. 4, 725.
Prov.: flammaque de stipulā nostra brevisque fuit, of a quickly extinguished fire, Ov. Tr. 5, 8, 20: postmodo de stipulā magnus acervus erit, id. Am. 1, 8, 90.

stĭpŭlātĭo, ōnis, f. [stipulor], jurid. t. t., a promise given on demand; an engagement, agreement, bargain, covenant, stipulation, obligation (syn. pactum), Gai. Inst. 2, 31: stipulatio est verborum conceptio, quibus is qui interrogatur, daturum facturumve se, quod interrogatus est, respondet, Dig. 45, 1, 5: stipulatio non potest confici, nisi utroque loquente, etc., ib. 45, 1, 1 sq.: pacta, conventa, stipulationes, Cic. de Or. 2, 24, 100: ut ea pecunia ex stipulatione debeatur, id. Leg. 2, 21, 53: aliquem stipulatione alligare, id. Rosc. Com. 12, 36: nondum stipulationes legeram, id. Att. 16, 11, 7: stipulationum et judiciorum formulas conponere, id. Leg. 1, 4, 14; Nep. Att. 9, 5; Just. Inst. 3, 19 pr.; Paul. Sent. 5, 7, 1: is contractus stipulationum sponsionum sponsalia, Serv. Suip. ap. Gell. 4, 4, 2; Vulg. Jer. 32, 11.

* stĭpŭlātĭuncŭla, ae, f. dim. [stipulatio], a little, insignificant promise or stipulation, Cic. de Or. 1, 38, 174.

stĭpŭlātor, ōris, m. [stipulor], jurid. t. t., one who demands a formal promise or covenant (opp. promissor, the one who gives the promise); a bargainer, stipulator, Dig. 2, 10, 3; 45, 1, 41 sq.; 45, 38, 5; Suet. Vit. 14; Isid. Orig. 10, 5.

stĭpŭlātus, ūs, m. [stipulor], jurid. t. t., a promise formally demanded; a bargain, stipulation, Quint. Decl. 12, 21: si quid adversus pactionem fiat, non ex stipulatu agitur, etc., Gai. Inst. 3, 94; 4, 116; Dig. 45, 1, 1; 45, 1, 4 sq.; 45, 1, 103 sq.; Paul. Sent. 5, 7, 2 sq. al.

stĭpŭlo, āre, 1, v. a. (collat. form of stipulor), to exact, bargain for, stipulate, Symm. Ep. 1, 11: ἐπερωτῶ, stipulo, Gloss.; mostly pass.: Suetonius autem passivo protulit in IIII. Pratorum, Laetoria, quae vetat minorem annis viginti quinque stipulari (ἐπερωτᾶσθαι), Prisc. 8, 4, 21, p. 794 P.; cf. id. 18, 19, 149, p. 1164 ib.
Part. pass.: pecunia stipulata (for promissa), Cic. Rosc. Com. 5, 14.

stĭpŭlor, ātus, 1 (inf. paragog. stipularier, Plaut. Ps. 4, 6, 14), v. dep. [acc. to Varr. L. L. 5, § 182 Müll., kindr. with stips: qui pecuniam alligat, stipulari et restipulari; cf. also: cum spondetur pecunia, stipulari dicitur, Fest. p. 297 Müll.
More prob. from unused adj. stipulus, firm, from root stip-; v. stipo], jurid. t. t., to demand a formal promise; to bargain, covenant, stipulate.

  1. I. Lit.: stipularier, Plaut. Ps. 4, 6, 14 sq.; cf. id. ib. 1, 1, 115; Gai. Inst. 3, 92 sq.: itaque stipulantur sic, Illas capras hodie recte esse et bibere posse habereque recte licere, haec spondesne? Varr. R. R. 2, 3, 5; cf. id. ib. 2, 5, 11: si is, cui legatum est, stipulatus est id ipsum, quod legatum est, ut ea pecunia ex stipulatione debeatur, Cic. Leg. 2, 21, 53: reliquum est, ut stipulatum se esse dicat. … Stipulatus es? ubi? quo praesente? quis spopondisse me dicit? id. Rosc. Com. 5, 13: quantumvis stipulare, et protinus accipe quod do, i. e. ask, demand, Juv. 7, 165: quod stipulanti spoponderam, Col. 10 praef.; Dig. 45, 1, 4; 46, 7, 3.
  2. II. Sometimes transf., of him who gives the promise or pledges himself (for the usu. promittere), to promise, engage, pledge one’s self: si quis usuras solverit, quas non erat stipulatus, Dig. 46, 3, 5; so ib. 12, 6, 26 fin.; 13, 4, 7.

stĭpŭlus, a, um, adj. (old Lat.), firm: stipulum apud veteres firmum appellabatur, Just. Inst. 3, 15; Paul. Sent. 5, 7, § 1.

1. stīrĭa, ae, f. [cf. stilla; Engl. tear], a frozen drop; an ice-drop, ice-drop, icicle (poet. and in post-Aug. prose), Verg. G. 3, 366; so too Plin. 34, 12, 32, § 124; Mart. 7, 37, 5; Claud. B. Get. 327; Tert. Pall. 4.

2. Stĭrĭa, ae, f., an island near the coast of Cilicia, Plin. 5, 31, 35, § 129.

* stīrĭăcus, a, um, adj. [stiria], frozen: gutta, Sol. 27 med.

stīrĭcĭdĭum, ii, n. [stiria-cado], a falling of snow-flakes, a snowing: stiricidium quasi stillicidium, cum stillae concretae frigore cadunt. Stiria enim principale est, stilla deminutivum, Fest. p. 345 Müll.; so Cato ib. p. 344.

stirpes, v. stirps init.

* stirpesco, ĕre, v. inch. n. [stirps], to run to stalk: asparagus, Plin. 19, 8, 42, § 149.

stirpĭtus, adv. [id.; cf. radicitus from radix], by the stalk, by the roots, root and branch, stock and stump (very rare).

  1. * I. Lit.: arborem transferre, Dig. 47, 7, 3, § 4.
    1. * B. Transf.: barbam forcipibus evellere, Sid. Ep. 1, 2.
  2. * II. Trop. (for the usu. radicitus), utterly: hunc errorem, quasi radicem malorum omnium, stirpitus extrahere, Cic. Tusc. 4, 38, 83.

stirps (collat. form of the nom. stir-pes or stirpis, in the best MSS., Liv. 1, 1 fin.; 41, 8, 10; 26, 13, 16; v. Drak. ad locc.), pis, f. (poet. and post-Aug.; also m., Enn. ap. Fest. p. 313 Müll., and ap. Non. 226, 32 (Ann. 184); Pac. ap. Non. 227, 2 (Trag. Fragm. 421), and ap. Charis. p. 85 P.; Cato, R. R. 40, 2; Verg. G. 2, 379; id. A. 12, 208; 12, 770; 12, 781; Col. 5, 9, 13; Plin. 8, 26, 40, § 96; cf. Quint. 1, 6, 2) [root star-; cf. sternere; Gr. στορέννυμι; prop. that which extends or spreads].

  1. I. Lit., the lower part of the trunk of plants, including the roots; a stock, stem, stalk; a root (class. and very freq.; cf. radix): arborum altitudo nos delectat. radices stirpesque non item, Cic. Or. 43, 147: terra stirpes amplexa alat, id. N. D. 2, 33, 83; cf. id. ib. 2, 10, 26; 2, 47, 120; 2, 51, 127: ut tantum modo per stirpis alantur suas, id. ib. 2, 32, 81: sceptrum in silvis imo de stirpe recisum, Verg. A. 12, 208: harundo omnis ex unā stirpe numerosa, Plin. 16, 36, 65, § 163: palmarum stirpibus ali, Cic. Verr. 2, 5, 38, § 99; so, palmarum, id. ib. 2, 5, 50, § 131 (for which: radices palmarum, id. ib. 2, 5, 33, § 87); cf.: lento in stirpe moratus, Verg. A. 12, 781 (for which, just before: lentā in radice): stirpes raptas volvere, Hor. C. 3, 29, 37: validis amplexae stirpibus ulmos, Verg. G. 2, 367: hic stirpes obruit arvo, id. ib. 2, 24: domos avium cum stirpibus imis Eruit, id. ib. 2, 209; cf. of hair: vellere albos ab stirpe capillos, Prop. 3 (4), 25, 13; Tib. 1, 8, 45: ex hac nimiā licentiā, ut ex stirpe quādam, exsistere, etc., Cic. Rep. 1, 44, 68.
    1. B. Transf.
      1. 1. Of vegetables.
        1. a. A plant, shrub (esp. freq. in plur.): stirpium naturae, Cic. Fin. 5, 4, 10; cf.: cum arborum et stirpium eadem paene natura sit, id. ib. 5, 11, 33; so (with arbores) id. Phil. 2, 22, 55; (with herbae) id. N. D. 2, 64, 161: pati (terram) stirpium asperitate vastari, id. ib. 2, 39, 99: stirpes tenent, Luc. 4, 42: internatas saxis stirpes et herbas vellentes, Tac. H. 4, 60.
        2. b. A shoot, sprout: rami stirpesque, Lucr. 5, 1100: stirpem praecisum circumligato, etc., Cato, R. R. 40, 2: probatissimum genus stirpis deponere, i. e. malleolos, Col. 3, 5, 4: stirpem post annum praecidi, id. 5, 6, 13: stirpis committere ramis, engraft, Lucr. 5, 1365.
      2. 2. Of persons.
        1. a. A stem, stock, race, family, lineage (cf.: genus, familia): ignoratio stirpis et generis, Cic. Lael. 19, 70: stirpis ac gentilitatis jus, id. de Or. 1, 39, 176: qui sunt ejusdem stirpis, id. Rab. Post. 1, 2: a stirpe supremo, Enn. ap. Non. 226, 32 (Ann. v. 184 Vahl.): divinae stirpis Acestes, Verg. A. 5, 711: Priami de stirpe, id. ib. 5, 297: Herculis stirpe generatus, Cic. Rep. 2, 12, 24: hinc orti stirpe antiquissimā sumus, id. Leg. 2, 1, 3: hominum sceleratorum, Caes. B. G. 6, 34: ab stirpe socius et amicus populi Romani, Sall. J. 14, 2 et saep.: unum relictum, stirpem genti Fabiae futurum, Liv. 2, 50 fin.
        2. b. Like Engl. scion, = offspring, descendant, progeny (mostly poet.; not in Cic.): stirps liberum, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 16 Müll. (Trag. v. 317 Vahl.); so, liberum, Liv. 45, 11; cf.: aliquis magnā de stirpe nepotum, Verg. A. 6, 864: stirps et genus omne futurum, id. ib. 4, 622; cf.: en stirps et progenies tot consulum, tot dictatorum, Tac. A. 2, 37 fin.: stirpis virilis, Liv. 1, 1, 11; cf.: qui stirpem ex sese domi relinquerent, id. 41, 8, 9.
  2. II. Trop., source, origin, foundation, first beginning, cause, etc.: altae stirpes stultitiae, Cic. Tusc. 3, 6, 13: superstitionis stirpes, id. Div. 2, 72, 149: virtutis, id. Cael. 32, 79: quā ex stirpe orirentur amicitiae cognationum, id. Fin. 4, 7, 17: quodsi exquiratur usque ab stirpe auctoritas, Plaut. Trin. 1, 2, 180: populum a stirpe repetere, Cic. Rep. 3, 12, 21 Mos.: repetam stirpem juris a naturā, id. Leg. 1, 6, 20: stirps ac semen malorum omnium, id. Cat. 1, 12, 30; cf.: ea pars, quae quasi stirps est hujus quaestionis, id. Fin. 4, 2, 5: non ingenerantur hominibus mores tam a stirpe generis ac seminis, quam, etc., original nature, id. Agr. 2, 35, 95; cf.: exoletā stirpe gentis, Liv. 37, 8, 4.
    So esp. in phrase ab stirpe, utterly: Karthago ab stirpe interiit, Sall. C. 10, 1: gens ab stirpe exstincta est, Liv. 9, 34, 19: omne genus ab stirpe sublatum esse, id. 34, 2, 3; cf.: omnis intra annum cum stirpe exstinctos, id. 9, 29, 10: velut ab stirpibus renata urbs, id. 6, 1, 3.

stīva, ae, f., a plough-handle, Varr. L. L. 5, § 135 Müll.; Verg. G. 1, 174; Ov. M. 8, 218; id. F. 4, 825; Col. 1, 9, 3; Amm. 15, 4, 3.

stīvārĭus, i, m. [stiva], a ploughman (late Lat.), Aldhel. Laud. Virg. 28.

stuppa (less correctly stūpa, stī-pa), ae, f., = στύππη (στύπη), the coarse part of flax, tow, hards, oakum, Plin. 19, 1, 3, § 17; Varr. ap. Gell. 17, 3, 4; Lucr. 6, 880; Caes. B. C. 3, 101; Liv. 21, 8, 10; Verg. A. 5, 682; Pers. 5, 135; cf. Fest. p. 317 Müll.

stypsis (stipsis), is, f., = στύψις, the contracting power, tendency: vini, astringency, Cassiod. Var. 12, 4 (in Cael. Aur. Tard. 4, 1, 1, as Greek).