Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. ăd-ĕo, ĭī, and rarely īvi, ĭtum (arch. adirier for adiri, Enn. Rib. Trag. p. 59), 4, v. n. and a. (acc. to Paul. ex Fest. should be accented a/deo; v. Fest. s. v. adeo, p. 19 Müll.; cf. the foll. word), to go to or approach a person or thing (syn.: accedo, aggredior, advenio, appeto).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., constr.
          1. (α) With ad (very freq.): sed tibi cautim est adeundum ad virum, Att. ap. Non. 512, 10: neque eum ad me adire neque me magni pendere visu’st, Plaut. Cur. 2, 2, 12: adeamne ad eam? Ter. And. 4, 1, 15; id. Eun. 3, 5, 30: aut ad consules aut ad te aut ad Brutum adissent, Cic. Fragm. ap. Non. 208, 5: ad M. Bibulum adierunt, id. Fragm. ap. Arus. p. 213 Lind.: ad aedis nostras nusquam adiit, Plaut. Aul. 1, 1, 24: adibam ad istum fundum, Cic. Caec. 29
          2. (β) With in: priusquam Romam atque in horum conventum adiretis, Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26 ed. Halm.
            Esp.: adire in jus, to go to law: cum ad praetorem in jus adissemus, Cic. Verr. 4, § 147; id. Att. 11, 24; Caes. B. C. 1, 87, and in the Plebiscit. de Thermens. lin. 42: QVO DE EA RE IN IOVS ADITVM ERIT, cf. Dirks., Versuche S. p. 193.
          3. (γ) Absol.: adeunt, consistunt, copulantur dexteras, Plaut. Aul. 1, 2, 38: eccum video: adibo, Ter. Eun. 5, 7, 5.
          4. (δ) With acc.: ne Stygeos adeam non libera manes, Ov. M. 13, 465: voces aetherias adiere domos, Sil. 6, 253: castrorum vias, Tac. A. 2, 13: municipia, id. ib. 39: provinciam, Suet. Aug. 47: non poterant adire eum, Vulg. Luc. 8, 19: Graios sales carmine patrio, to attain to, Verg. Cat. 11, 62; so with latter supine: planioribus aditu locis, places easier to approach, Liv. 1, 33.
            With local adv.: quoquam, Sall. J. 14: huc, Plaut. Truc. 2, 7, 60.
    2. B. Esp.,
      1. 1. To approach one for the purpose of addressing, asking aid, consulting, and the like, to address, apply to, consult (diff. from aggredior, q. v.).
        Constr. with ad or oftener with acc.; hence also pass.: quanto satius est, adire blandis verbis atque exquaerere, sintne illa, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 35: aliquot me adierunt, Ter. And. 3, 3, 2: adii te heri de filia, id. Hec. 2, 2, 9: cum pacem peto, cum placo, cum adeo, et cum appello meam, Lucil. ap. Non. 237, 28: ad me adire quosdam memini, qui dicerent, Cic. Fam. 3, 10: coram adire et alloqui, Tac. H. 4, 65.
        Pass.: aditus consul idem illud responsum retulit, when applied to, Liv. 37, 6 fin.: neque praetores adiri possent, Cic. Q. Fr. 1, 2, 5.
        Hence: adire aliquem per epistulam, to address one in writing, by a letter: per epistulam, aut per nuntium, quasi regem, adiri eum aiunt, Plaut. Mil. 4, 6, 9 and 10; cf. Tac. A. 4, 39; id. H. 1, 9.
        So also: adire deos, aras, deorum sedes, etc., to approach the gods, their altars, etc., as a suppliant (cf.: acced. ad aras, Lucr. 5, 1199): quoi me ostendam? quod templum adeam? Att. ap. Non. 281, 6: ut essent simulacra, quae venerantes deos ipsos se adire crederent, Cic. N. D. 1, 27: adii Dominum et deprecatus sum, Vulg. Sap. 8, 21: aras, Cic. Phil. 14, 1: sedes deorum, Tib. 1, 5, 39: libros Sibyllinos, to consult the Sibylline Books, Liv. 34, 55; cf. Tac. A. 1, 76: oracula, Verg. A. 7, 82.
      2. 2. To go to a thing in order to examine it, to visit: oppida castellaque munita, Sall. J. 94: hiberna, Tac. H. 1, 52.
      3. 3. To come up to one in a hostile manner, to assail, attack: aliquem: nunc prior adito tu, ego in insidiis hic ero, Ter. Ph. 1, 4, 52: nec quisquam ex agmine tanto audet adire virum, Verg. A. 5, 379: Servilius obvia adire arma jubetur, Sil. 9, 272.
  2. II. Fig.
    1. A. To go to the performance of any act, to enter upon, to undertake, set about, undergo, submit to (cf.: accedo, aggredior, and adorior).
      With ad or the acc. (class.): nunc eam rem vult, scio, mecum adire ad pactionem, Plaut. Aul. 2, 2, 25: tum primum nos ad causas et privatas et publicas adire coepimus, Cic. Brut. 90: adii causas oratorum, id. Fragm. Scaur. ap. Arus. p. 213 Lind.: adire ad rem publicam, id. de Imp. Pomp. 24, 70: ad extremum periculum, Caes. B. C. 2, 7.
      With acc.: periculum capitis, Cic. Rosc. Am. 38: laboribus susceptis periculisque aditis, id. Off. 1, 19: in adeundis periculis, id. ib. 24; cf.: adeundae inimicitiae, subeundae saepe pro re publica tempestates, id. Sest. 66, 139: ut vitae periculum aditurus videretur, Auct. B. G. 8, 48: maximos labores et summa pericula. Nep. Timol. 5: omnem fortunam, Liv. 25, 10: dedecus, Tac. A. 1, 39: servitutem voluntariam, id. G. 24: invidiam, id. A. 4, 70: gaudia, Tib. 1, 5, 39.
      Hence of an inheritance, t. t., to enter on: cum ipse hereditatem patris non adisses, Cic. Phil. 2, 16; so id. Arch. 5; Suet. Aug. 8 and Dig.; hence also: adire nomen, to assume the name bequeathed by will, Vell. 2, 60.
    2. B. Adire manum alicui, prov., to deceive one, to make sport of (the origin of this phrase is unc.; Acidalius conjectures that it arose from some artifice practised in wrestling, Wagner ad Plaut. Aul. 2, 8, 8): eo pacto avarae Veneri pulcre adii manum, Plaut. Poen. 2, 11; so id. Aul. 2, 8, 8; id. Cas. 5, 2, 54; id. Pers. 5, 2, 18.