Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ad-mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2, v. a. (admōram, admōrim, etc., sync. for admoveram, admoverim, etc., Verg. A. 4, 367; Ov. P. 3, 7, 36), to move a person or thing; to bring, conduct, lead, carry, etc., to or toward a place (syn.: adduco, adicio, adhibeo, appello).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., constr. with ad or with dat. (in the histt., of an army, implements for besieging, etc.; class. at all periods): dum ne exercitum propius urbem Romam CC milia admoveret, Cic. Phil. 6, 3, 5: copias in locum, Liv. 42, 57: signa Achradinae, id. 25, 24 ext.; so Flor. 1, 24, 3, 23: castra, Sil. 1, 296.
      Hence, also, sometimes absol., to draw near, to approach, to bring near: jam admovebat rex, Curt. 9, 4: jam opera admoventi deditio est facta, Liv. 32, 32: scalas moenibus, Tac. A. 13, 39.
      Trop.: quot admovi illi fabricas! quot fallacias! Plaut. Cist. 2, 2, 5 (where formerly admoenivi was erroneously read): tamquam aliquā machinā admotā, capere Asinii adulescentiam, Cic. Clu. 13; so also: ignes ardentesque laminae ceterique cruciatus admovebantur (sc. civi Romano), id. Verr. 2, 5, 63: dolorum faces, id. Off. 2, 10, 37: cumque quasi faces ei doloris admoverentur, id. Tusc. 2, 25, 61: fasciculum ad nares, id. ib. 3, 18 fin.: pecus flagrantibus aris, Verg. A. 12, 171: admotae hostiae (sc. aris), Tac. A. 2, 69; so Suet. Calig. 32; Luc. 7, 165: Hannibalem admotum, i. e. adductum altaribus, led or conducted to, Liv. 21, 1: labra poculis, Verg. E. 3, 43: ignes templis, Tib. 3, 5, 11: exercitum Ariminum, Liv. 28, 46: vultum ad auditores, Auct. Her. 3, 15: animam admotis fugientem sustinet herbis, Ov. M. 10, 188: (opes) Stygiis admoverat umbris, id. ib. 1, 139: manus operi, to apply, id. ib. 10, 254: capiti diadema, Suet. Caes. 79: digitum scripturae, id. Aug. 80: oscula, to give a kiss, Ov. M. 10, 644: aliquem ad munera publica, to promote, advance, Suet. Tib. 10: infantes papillae, to put to, id. Tib. 44 al.: gressum, to approach nearer, Stat. Th. 11, 560 (cf.: addere gressum).
    2. B. Esp.
      1. 1. To bring one thing near to another, and in the pass. poet. of places, to lie or be situated near: nocturna ad lumina linum nuper ubi extinctum admoveas, Lucr. 6, 901: quae nisi admoto igne ignem concipere possit, Cic. de Or. 2, 45 fin.: culina ut sit admota, i. e. near or close by, Varr. R. R. 1, 13, 2: genus admotum Superis, nearly related, Sil. 8, 295: admota Nilo Africa, Juv. 10, 149.
        Hence, aliquem alicui, to bring one near another, i. e. to make friends, to reconcile: mors Agrippae admovit propius Neronem Caesari, Vell. 2, 96.
      2. 2. With the access. idea of regard to an object to be attained, to move, bring, or apply a thing to; e. g. admovere aures (or aurem), to lend an ear to: manus (or manum) operi, to put one’s hand to a work, etc.: accessi, adstiti, animam (my breath) compressi, aurem admovi, Ter. Phorm. 5, 6, 28: admovere aures et subauscultando excipere voces, Cic. de Or. 2, 36 (cf.: aures adhibere, id. Arch. 3: praebere aures, Ov. Tr. 3, 7, 25; and: tenere aures, id. ib. 4, 10, 49); and aures, poet. for auditores: cum tibi sol tepidus plures admoverit aures, Hor. Ep. 1, 20, 19: admovent manus vectigalibus populi Rom., Cic. Agr. 1, 4; Ov. M. 15, 218; Liv. 5, 22, 4: in marmoribus, quibus Nicias manum admovisset, which he had put his hand to, Plin. 35, 11, 40, § 133; Curt. 6, 7: ruderibus purgandis manus primus admovit, Suet. Vesp. 8. But sometimes manus admovere signif., to lay violent hands on, to attack or assault: numquam deos ipsos admovere nocentibus manus, Liv. 5, 11 fin. al.
  2. II. Fig., of mental objects, to put, apply, or direct to any thing: quid praedicemquot stimulos admoverit homini, put the goad to, Cic. Sest. 5, 12: mulier saevissima est, Cum stimulos odio pudor admovet, Juv. 10, 328: num admoveri possit oratio ad sensus animorum inflammandos, Cic. de Or. 1, 14, 60: animis judicum admovere orationem, tamquam fidibus manum, id. Brut. 54, 200: sed alia quaedam sit ad eum admovenda curatio (just before: adhibenda oratio; cf. adhibeo), id. Tusc. 4, 28, 61: mentem ad voces alicujus, to direct to, attend to, Auct. Harusp. Resp. 10: serus enim Graecis admovit acumina chartis, not until late did (the Roman) apply his wits to Greek literature, Hor. Ep. 2, 1, 161: terrorem, to strike with terror, Liv. 6, 10; 41, 17: spes est admota, Ov. M. 11, 454: spes cupiditati admota occaecavit animum, Liv. 43, 10; id. 27, 43: desiderium patriae, to instil or infuse, Curt. 6, 2 al.