Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.

The word aequ�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

aequābĭlĭs, e, adj. [aequo], that can be made equal, equal, similar, like (“aequalis alterius staturae par; aequabile quod aequari potest,” Front. Differ. 2198 P.); class.; in Cic. very freq. (syn.: aequalis, aequus, planus, par, similis).

  1. I. Lit.: vis hostilis cum istoc fecit meas opes aequabiles, has made my property equal to his, Plaut. Capt. 2, 2, 52: par (sc. est jus), quod in omnes aequabile est, Cic. Inv. 2, 22, 68: praedae partitio, id. Off. 2, 11: in descriptione aequabili sumptus, id. Fl. 14, so id. N D. 1, 19 et saep.: mixtura vitiorum atque virtutum, Suet. Dom. 3.
  2. II. Transf
    1. A. Equal, consistent, uniform, equable; ut haec patientia dolorum … in omni genere se aequabilem praebeat, may appear as constantly equal to itself, Cic. Tusc. 2, 27; motus certus et aequabilis, id. N. D. 2, 9: moderati aequabilesque habitus, id. Fin 5, 12: fluvius, which always continues with the same current, id. Rep. 2, 5; so, pulvis, Sall. J. 53: aequabilior firmitas, Sen. Ep. 74: ver aequabile, Lact. 2, 11, 2.
      Hence, of discourse: aequabile et temperatum orationis genus, even and moderate style (opp vis dicendi major in orationibus, Cic. Off. 1, 1); tractus orationis lenis et aequabilis, id. de Or. 2, 13, 54: genus orationis fusum atque tractum et cum lenitate quadam aequabile profluens, id. ib. 15, 64.
    2. B. In relation to morals, equitable, just, right; constr. with in and acc. or absol.: status rei publicae. non in omnes ordines civitatis aequabilis, Cic. Rep. 2, 37: fidus Romanis, aequabilis in suos, Tac. A. 6, 31: jus aequabile, that deals alike with all, Cic. Inv. 1, 2: aequabilium legum conditor, Aur, Vict. Caes. 20, 23.
      Comp., Cic. Att. 5, 20.
      Adv.: aequābĭlĭter, uniformly, equally, in like manner, Cato, R. R. 103; Varr. R. R. 1, 6, 6; Cic. Off. 2, 11; id. N. D. 2, 45 et saep.
      Comp., Sall. C. 2.
      Sup. does not occur either in the adj. or adv.

aequābĭlĭtas, ātis, f. [aequabilis], the quality of aequabilis, equality, uniformity, evenness, equability (in the class. per., perh. only in Cic.; Lact. 5, 14).

  1. I. In gen.: motūs, Cic. N. D. 2, 5: universae vitae, tum singularum actionum, id. Off. 1, 31, 111; cf. id. ib. 26.
  2. II. Of law, equity, justice, impartiality (cf. aequabilis, II. B.): in rebus causisque civium aequabilitatis conservatio, impartiality, Cic. de Or. 1, 42, 188: in laude justitiae explicandum est quid cum fide, quid cum aequabilitate factum sit, id. ib. 2, 85.
    Of the administration of the state, an equal claim or title of all to the same political equality: ipsa aequabilitas est iniqua, cum habeat nullos gradus dignitatis, Cic. Rep. 1, 27.
  3. III. Of discourse, uniformity of style (cf. aequabilis, II.): elaborant alii in lenitate et aequabilitate et puro quasi quodam et candido genere dicendi, Cic. Or. 16, 53

aequābĭlĭter, adv., v. aequabilis fin.

aequaevus, a, um, adj. [aequus-aevum], of equal age, just as old, coeval (in gen. only poet.; esp. freq. in Claudian): amicus, Verg. A. 5. 452; so id. ib. 2, 561: aequaevi gregis, Sen. Agam. 673: majestas, Claud. IV. Cons. Hon. 121: urbs aequaeva polo, id. Bell. Get. 54 et saep.
In prose: lotos aequaeva Urbi intellegitur, Plin. 16, 44, 86, § 236: auditor, Suet. Vit. Pers.

aequālis, e, adj. [aequo], that can be put on an equality with; conseq., equal, like; constr. with dat., absol. and as subst. with gen. (syn.: aequus, aequabilis, planus, par, similis).

  1. I. Lit.: partem pedis esse aequalom alteri parti, Cic. Or. 56, 188: paupertatem divitiis etiam inter homines aequalem esse, id. Leg. 2, 10, 24: aequalem se faciens Deo, Vulg. Joan. 5, 18: aequales angelis sunt, like, ib. Luc. 20, 36: nec enim aut linguā aut moribus aequales abhorrere (Bastarnas a Scordiscis), Liv. 40, 57, 7: ut sententiae sint membris aequalibus, Quint. 9, 3, 80: aequalis ponderis erunt omnes, Vulg. Exod. 30, 34; ib. Deut. 19, 7; ib. Apoc. 21, 16.
    As subst. with gen.: Creticus et ejus aequalis Paeon, Cic. Or. 64, 215. (Another constr., v. II.)
    Hence,
  2. II. Transf.
    1. A. That can be compared in respect to age, of the same age, equally old.
      1. 1. Of persons.
        1. a. Of the same age, equal in years: cum neque me aspicere aequales dignarent meae. Pac. ap. Non. 470, 20 (Trag. Rel. p. 97 Rib.): patris cognatum atque aequalem, Archidemidem, nostine? Ter Eun. 2, 3, 35: adulescens ita dilexi senem, ut aequalem, Cic. Sen. 4, 10: P. Orbius, meus fere aequalis, id. Brut. 48 init.: Aristides aequalis fere ruit Themistocli, Nep. Arist. 1 al.
        2. b. In gen., contemporary, coeval; and subst., a contemporary, without definite reference to equality in age; Livius (Andronicus) Ennio aequalis fuit, Cic. Brut. 18: Philistus aequalis illorum temporum, id. Div 1, 20; Liv. 8, 40.
        3. c. In the comic poets, esp. in connection with amicus, of the same age: O amice salve mi atque aequalis, ut vales? Plaut. Trin. 1, 2, 10; 2, 2, 50; Ter. Heaut. 3, 1, 8; so id. Ad. 3, 4, 26: ne cuiquam suorum aequalium supplex siet, id. Phorm. 5, 6, 47.
      2. 2. Of things, coexal, coexistent, etc.: Deiotari benevolentia in populum Romanum est ipsius aequalis aetati, is as old as himself, has grown up with him, Cic. Phil. 11, 13: in memoriam notam et aequalem incurro, i. e. which belongs to our time, id. Brut. 69; id. Leg. 1, 2: ne istud Juppiter sierit urbem in aeternum conditam fragili huic et mortali corpori aequalem esse, i. e. should exist for an equally short time, Liv 28, 28.
        Rarely with cum: aequali tecum pubesceret aevo, Verg. A. 3, 491: fuit cum ea cupressus aequalis, Plin. 16, 44, 86, § 236.
    2. B. That can be compared in respect to size or form; of equal size, looking alike, resembling, similar: florentes aequali corpore Nymphae, Verg. Cir. 435: chorus aequalis Dryadum, a chorus of Dryads alike, id. G. 4, 460.
    3. C. Uniform, equable, unvarying; virtutes sunt inter se aequales et pares, Cic. de Or, 1, 18; 3, 14, 55: nil aequale homini fuit illi, Hor. S. 1, 3, 9: imber lentior aequaliorque, and more uniform, Liv. 24, 46: aequali ictu freta scindere, Ov M. 11, 463: Euphranor in quocumque genere excellens ac sibi aequalis, always equal to himself, Plin. 35, 11, 37, § 128: opus aequali quadam mediocritate, Quint. 10, 1, 54.
      Hence, but rarely, = aequus, of place, equal, uniform, level, smooth, even, plain, both in a horizontal and ascending direction: loca, Sall. J. 79: terra, Ov. M. 1, 34: gentes esse sine naribus aequali totius oris planitie, Plin. 6, 30, 35, § 187: mons aequali dorso continuus, Tac. A. 4, 47.
      Comp. prob. not used.
      * Sup.: aequalissima porticus, Tert. Anim. 17.
      Adv.: aequālĭter, equally, uniformly, in the same manner, Cic. Verr. 2, 3, 70; id. Ac. 2, 11; id. Lael. 16, 58; Caes. B. G. 2, 18; Vulg. Deut. 19, 3; ib. 1 Par. 24, 31; ib. Sap. 6, 8.
      Comp., Tac. A. 15, 21.
      Sup. not used.

aequālĭtas, ātis, f. [aequalis], equality, similarity, uniformity (syn.: similitudo, planities, aequitas).

  1. I. In gen.: similitudo aequalitasque verborum, Cic. Part. Or 6: fraterna, id. Lig. 12; Vulg. 2 Cor. 8, 13, 14.
  2. II. In Tac. freq. of political equality, = ἰσοτιμία: omnes exutā aequalitate jussa principis aspectare, Tac. A. 1, 4; 3, 74; cf. id. ib. 26, and id. H. 2, 38.
  3. III. Of equality in age (cf. aequalis, II.): et aequalitas vestra et pares honorum gradus, Cic Brut. 42.
  4. IV. The equality, evenness of a place: maris, i. e. mare tranquillum, a calm, γαλήνη, Sen, Ep. 53: (Oesypum) carnes excrescentes ad aequalitatem reducit, Plin. 30, 13, 39, § 113.

aequālĭter, adv., v. aequalis fin.

* aequāmen, ĭnis, n. [aequo], an instrument for levelling or smoothing, as explanation of amussis, and syn. to levamentum, Varr. ap. Non. 9, 18.

* aequāmentum, i, n. [aequo], an equalling, requiting, translation of hostimentum, Non. 3, 26

Aequāna, ōrum, n. (sc. juga), a mountain range near Sorrentum, Sil. 5, 466.

aequănĭmis [aequus-animus], adj. in Vet. Onomast. = εὐγνῶμων, kind, mild.
Adv.:
aequănĭmĭter, calmly, with equanimity (only in later Lat.), Macr. S. 2, 4; Sulp. Dial. 1, 14; Amm. 19, 10; Tert. Patient. 8 al.

aequănĭmĭtas, ātis, f. [aequanimis] (rare for aequus animus).

  1. I. Before the class. per., favor, good-will (favor et propitius animus, Don. ad Ter. Ad. prol. 24): bonitas vestra atque aequanimitas, Ter. Phorm. prol. 34; id. Ad. prol. 24.
  2. II. In the post-Aug. per., calmness, patience, equanimity, Plin. 18, 12, 31, § 123: patien tia est malorum cum aequanimitate perlatio, Lact. 5, 22, 3.

aequănĭmĭter, adv., v aequanimis.

aequănĭmus, a, um [aequus-animus], adj., even-tempered, patient, composed, calm: aequanimus fiam, Aus. Sept. Sap. 3: nulla fuit res parva umquam aequanimis, id. Idyll. 3, 9

aequātĭo, ōnis, f. [aequo], an equalizing, equal distribution: gratiae dignitatis suffragiorum, Cic. Mur. 23; cf. Liv. 34, 31: bonorum, community of goods, communism, Cic. Off. 2, 21, 73: juris, Liv. 8, 4 al.

aequātor mŏnētae, one who, in the coining of money, examines the equality of its weight, an assizer, Inscr. Orell. 3228

aequātus, a, um, Part. of aequo.

aequē, adv., v. aequus fin.

Aequi, ōrum, m.

  1. I. A warlike people of ancient Italy, in the neighborhood of the Latins and Volsci, on both sides of the Anio, whose cities were Alba, Tibur, Praeneste, Carseoli, etc. They were almost entirely destroyed by the dictator Cincinnatus, Cic. Rep. 2, 20; Liv. 1, 9; 4, 30 al.; cf. Nieb. Röm. Gesch. 1, 81.
    Hence,
  2. II.
    1. A. Aequĭ-cus, a, um, adj., Æquian: bellum, with the Æqui, Liv. 3, 4, 3; 10, 1, 7.
    2. B. Ae-quīcŭlus, a, um, adj., Æquian: gens, Verg. A. 7, 747 rura, Sil. 8, 371.
      Hence, subst.: Aequīcŭlus, i, m., one of the Æqui: asper, Ov. F. 3, 93; so Suet. Vit. 1.
    3. C. Aequīcūlāni = Aequiculi, Plin. 3, 12, 17, § 107.

* aequĭcrūrĭus, a, um, adj. [aequoscrus] = ἰσοσκελής, of equal legs, isosceles, in geom. of the triangle, Mart. Cap. 6, p. 230.

Aequĭcus, a, um, v. Aequi.

aequĭdiāle, is, n. [aequus-dies], old form for aequinoctiale, the equinox:aequidiale apud antiquos dictum est, quod nunc dicimus aequinoctiale, quia nox diei potius quam dies nocti annumerari debet. Graeci quoque in hoc consentiunt, ἰσημερίαν, id est aequidiale, dicentes,” Paul. ex Fest. p. 24 Müli.

* aequĭdĭānus, a, um, adj. [aequidiale], i. q. aequinoctialis, equinoctial: exortus, App. de Mundo, p 62 (270 ed. min. Hildebr.).

aequĭdĭci (sc. versus) [aequus-dico], verses containing corresponding words or expressions (ἀντιθέτους), as (Verg. E. 2, 18): alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur: “Albis enim nigra opposuit, ligustris autem vaccinia attribuit, et cadentibus legenda assignavit,” Diom. p. 498 P.

aequĭdistans, antis, adj. [aequusdisto]. In math. parallel, equidistant: circuli, Mart. Cap. 3, p. 276.

aequĭformis, e, adj. [aequus-forma], uniform: versus, composed of single, unconnected words, as (Verg. A. 7, 171): urbe fuit media Laurentis regia Pici, where no two successive words are connected, Diom. p 498 P.

aequĭlanx, lancis [aequus-lanx], with equal scale: trutina aequilance ponderare, Fulg. Cont. Verg.

* aequĭlātātĭo, ōnis, f. [aequus-latus], the equal distance of two parallel lines from each other, Vitr. 9, 8.

* aequĭlătĕrālis, e, adj. [aequus-latus], equilateral, Censor. de D. Nat. 8.

aequĭlătĕrus, a, um, adj. [aequus-latus]. In math. equilateral; triangulus, Mart. Cap. 6, p. 229 and 230.

* aequĭlătus, ĕris, adj. [aequus-latus]. In math. equilateral: regula, Aus. Idyll. 11, 50.

aequĭlăvĭum, i, n. [aequus-lavo], a half of the whole, said of wool, when half of the weight remains after washing, Paul. ex Fest. p. 24 Müll.

* aequĭlībrātus, a, um, adj. [aequuslibra], = aequilibris, Tert. c. Hermog. 41.

* aequĭlībris, e, adj. [aequuslibra], in perfect equilibrium or equipoise, level, horizontal, Vitr. 5, 12.

* aequĭlībrĭtas, ātis, f. [aequilibris] (a word coined by Cic. as a transl. of the Epicurean ισονομία), the equal distribution of the powers of nature: confugis ad aequilibritatem; sic enim ἰσνομίαν, si placet, appellemus, Cic. N. D. 1, 39, 109 (cf. id. ib. 19, 50, 1: ἰσονομίαν appellat Epicurus, id est, aequabilem tributionem)

aequĭlībrĭum, ii, n. [aequilibris],

  1. I. a level or horizontal position, equilibrium: quaedam ligna ad medium submersa ad aequilibrium aquae, Sen. Q. N. 3, 25; so Col. Arb. 5, 2.
  2. II. Trop., a perfect equality: rumpendi pariter membri, Gell. 20, 1.

Aequĭmaelĭum (better than Aequĭmēl-), i, n., the open space in Rome below the Capitol, not far from the Carcer, where had stood the house of the turbulent tribune of the people, Sp. Mœlius, who was slain by Ahala during the dictatorship of Cincinnatus, now in the Via di Marforio: Aequimaelium, quod aequata Maeli (Meli) domus publico, quod regnum occupare voluit is, Varr. L. L. 5, § 157 Müll.; so Liv. 4, 16, 1; 38, 28, 3. In Cicero’s time a lamb-market seems to have been there, Cic. Div 2, 17, 39. Cf. on this locality, Nieb. Röm. Gesch. 2, 474; Amm. 28; and Becker’s Antiq. 1, p. 485 sq.

aequĭmănus, a, um, adj. [aequusmanus], who can use both hands equally well, ambidextrous, ἀμφιδέξιος, Aus. Idyll. 12; Beda Orth. 2329 P.
Trop., of equal skill in two departments or in two pursuits: περιδέξιος, Symm. Ep. 9, 101 (110).

aequĭnoctĭālis, e, adj. [aequinoctium], pertaining to the equinox, or the time of equal day and night, equinoctial: circulus, the equator, Varr. L. L. 9, § 24 Müll.: aestus, Sen. Q. N. 3, 28 (cf. aequinoctium fin.). horae, Plin. 2. 97. 99, § 216: meridies, Col. 1, 6, 2.

aequĭnoctĭum, i, n. [aequus-nox], the time of equal days and nights, the equinox, Cic. Att. 12, 28, 3; Caes. B. G. 4, 36; cf. id. ib. 5, 23, Varr. L. L. 6, § 8 Müll.: autumnale, Liv 31, 47: vernum, id. 33, 3: aestus duobus aequinoctiis maxime tumentes et autumnali amplius quam verno, etc., Plin. 2, 97, 99, § 215.

aequĭpar, ăris, adj. [aequus-par], perfectly alike or equal, only in later writers, e. g. Aus. Idyll. 12; App. Flor 3.

aequĭpărābĭlis (better, aequipĕr-), e, adj. [aequiparo], that may be compared, comparable (perh only in Plaut.); with dat.: diis aequiperabile, Curc. 1, 3, 11.
With cum, Trin. 2, 4, 65 (also in Non. 304).

aequĭpărantĭa (better, aequiper-), ae, f. [aequiparo], a comparison (late Lat.), Tert. adv. Val. 16.

aequĭpărātĭo (better, aequīper-). ōnis, f. [aequiparo], an equalizing, a comparison: aequiperatio et parilitas virtutum inter se consimilium, Gell. 14, 3: rex de aequiperatione aestimanda (whether his army could be put on an equality with) quaesierat, id. 5, 5, 7

aequĭpăro (better aequĭpĕr-; cf. Dietrich in Zeitschr. für vergl. Sprachf. 1, p. 550), āvi, ātum, 1, v. a. and n. [aequipar].

  1. I. Act., to put a thing on an equality with another thing, to compare, liken; with ad, cum, or dat.: suas virtutes ad tuas, Plaut. Mil. 1, 1, 11: aequiperata cum P fratre gloria, Cic. Mur. 14, 31: Jovis Solisque equis dictatorem, Liv. 5, 23: Hadrianus Numae aequiperandus, Frontin. Princ. Hist. p. 317 Rom.
  2. II. Neutr., to place one’s self on an equality with another in worth, to become equal to, to equal, come up to, attain to (cf. aequo and adaequo); constr. with dat., but more frequently with acc., and absol.
          1. (α) With dat.: nam si qui, quae eventura sunt, provideant, aequiperent Jovi, Pac. ap. Gell. 14, 1, 34.
          2. (β) With acc.: nemo est qui factis me aequiperare queat, Enn. ap. Cic. Tusc. 5, 17, 49 (Epigr. 8, p. 162 Vahl.): urbem dignitate, Nep. Them. 6, 1; so id. Alc. 11, 3; Liv. 37, 55: voce magistrum, Verg. E. 5, 48; Ov. P. 2, 5, 44.
          3. (γ) Absol., Pac. ap. Non. 307, 11.

aequĭpĕdus, a, um, and aequipēs, ĕdis, adj. [aequus-pes], having equal feet, isosceles (of a triangle). App. Dogm. Plat. 1, p. 5, and Diom. p. 472 P.

aequĭpĕro, v. aequiparo.

aequĭpollens, entis, adj. [aequus-polleo], of equal value or significance, equivalent, a dialectic word, used several times in App. de Dogm. Plat. 3, p. 36 and 39.

* aequĭpondĭum, i, n. [aequus-pon dus], an equal weight, a counterpoise, Vitr. 10, 8.

aequĭtas, ātis, f. [aequus], the quality of being aequus (syn.: aequalitas, jus, justitia, fas).

  1. I. The uniform relation of one thing to others, equality, conformity, symmetry; portionum aequitate turbatā, Sen. Q. N. 3, 10: commoditas et aequitas (proportion, symmetry) membrorum, Suet. Aug. 79.
  2. II. Trop.
    1. A. Just or equitable conduct toward others, justice, equity, fairness, ἐπιείκεια (governed by benevolence, while justitia yields to another only what is strictly due): pro aequitate contra jus dicere, Cic. de Or. 1, 56, 240: belli aequitas sanctissime fetiali jure perscripta est, id. Off. 1, 11, 36: a verbis recedere et aequitate uti, id. Caecin. 13; Nep. Arist. 2, 2 Br.; cf. id. Milt. 2, Suet. Claud. 15. But it is sometimes used for justitia: summa bonitas et aequitas causae, Cic. Att. 16, 16: quam habet aequitatem, ut agrum qui nullum habuit, habeat? id. Off. 2, 22 fin.
      Eccl., righteousness,
          1. (α) of men, Vulg. Deut. 9, 5; ib. Mal. 2, 6.
          2. (β) Of God, Vulg. Psa. 9, 9; ib. Act. 17, 31.
    2. B. A quiet, tranquil state of mind, evenness of temper, moderation, calmness, tranquillity, repose, equanimity; often with animus: quis hanc animi maximi aequitatem in ipsā morte laudaret, si? etc., Cic. Tusc. 1, 40, 97: novi moderationem animi tui et aequitatem, id. de Sen. 1; so id. Agr. 1, 5: ut animi aequitate plebem contineant, Caes. B. G 6, 22; so Nep. Thras. 4: ubi pax evenerat aequitate, Sall. C. 9, 3.

aequĭter, adv., v. aequus fin.

aequĭternus, a, um, adj. [aequeaeternus], equally eternal, coeternal, Claud. Mam. Anim. 2, 4; Sid. Ep. 8, 13.

* aequĭ-vălĕo, ēre, v. a. [aequus], to have equal power, be equivalent, Auct. Carm. de Phil. 6.

aequĭvŏcus, a, um, adj. [aequus-voco]; in gram.: verba aequivoca, of like significations, ambiguous, equivocal, Isid. Orig. 2, 26; so Mart. Cap 4, 97.

aequo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [aequus].

  1. I. Act., to make one thing equal to another; constr. with cum and (in gen. in the histt.) with dat., and with cop. conj. (cf. adaequo).
          1. (α) With cum: inventum est temperamentum, quo tenuiores cum principibus aequari se putarent, Cic. Leg. 3, 10: cum suas quisque opes cum potentissimis aequari videat, Caes. B. G. 6, 22: numerum (corporum) cum navibus, Verg. A. 1, 193.
          2. (β) With dat.: Insedabiliter sitis arida, corpora mersans, Aequabat multum parvis umoribus imbrem, an unquenchable, burning thirst … made the most copious stream seem to them as only a few drops, Lucr. 6, 1176: per somnum vinumque dies noctibus aequare, Liv. 31, 41: aequavit togatus armati gloriam collegae, id. 4, 10, 8: cujus magnitudini semper animum aequavit, id. 33, 21, 3 (but in id. 6, 20, 8, facta dictis aequando, dictis is abl.; v Weissenb. ad h. l.); Vell. 2, 127; aequare solo templum, to level with the ground, Tac. A. 1, 51; so domum, Quint. 3, 7, 20, and Aur. Vict. Vir. lllustr. 17. 5; and in an extended sense: Scipio Numantiam excisam aequavit solo, Vell. 2, 4.
            Hence, trop.: solo aequandae sunt dictaturae consulatusque, entirely abolished, Liv 6, 18.
          3. (γ) With cop. conj.: Curios aequare Fabriciosque, Aur. Vict. Caes. 18, 2.
            Poet.: si protinus illum Aequāsset nocti ludum, had played through the whole night, Verg. A. 9, 338.
            Hence also,
    1. B. In comparison, to place a thing on an equality with, to compare.; in Cic. with cum; later with dat.: aequare et conferre scelera alicujus cum aliis, Cic. Verr. 1, 1, 8: ne aequaveritis Hannibali Philippum, ne Carthaginiensibus Macedonas: Pyrrho certe aequabitis, Liv. 31, 7: Deum homini non aequabo, Vulg. Job, 32, 21: quis in nubibus aequabitur Domino, ib. Psa. 88, 7.
    2. C. Of places, to make level, even, or smooth: aequata agri planities, Cic. Verr. 2, 4, 48; and trop.: aequato discrimine, at an equal distance, Lucr. 5, 690: aequato omnium periculo, Caes. B. G. 1, 25: aequato Marte, Liv. 1, 25: aequato jure omnium, id. 2, 3.
      Poet.: ibant aequati numero, divided into equal parts, Verg. A. 7, 698: foedera regum Vel Gabiis vel cum rigidis aequata Sabinis, i. e. aequis legibus icta, Hor. Ep. 2, 1, 25; cf.: si foedus est, si societas aequatio juris estcur non omnia aequantur? placed in the same circumstances? Liv. 8, 4.
    3. D. T. t.
      1. 1. Aequare frontem, milit. t., to make an equal front, Liv. 5, 38: aequatis frontibus, Tib. 4, 1, 102; v. frons.
      2. 2. Aequare sortes, to see that the lots are equal in number to those who draw, of the same material, and each with a different name. The classical passage for this phrase is Plaut. Cas. 2, 6, 35: conicite sortes: uxor, aequa (sc. eas); v. the preceding verses. So Cic. Fragm. Or. Corn. 1, p. 449 Orell.: dum sitella defertur, dum aequantur sortes, dum sortitio fit, etc.
  2. II. Neutr. or act., to become equal to one, to equal, come up to, attain to (mostly in the histt.); constr. with dat., but oftener with acc. (cf. adaequo and aequipero, and Zumpt, § 389, 1): qui jam illis fere aequārunt, Cic. Off. 1, 1, 3; Ov. M. 6, 21: ea arte aequāsset superiores reges, ni, etc., Liv. 1, 53; so, cursu equum, id. 31, 35; for which Curtius: cursum alicujus, 4, 1: gloriam alicujus, Suet. Caes. 55: eam picturam imitati sunt multi, aequavit nemo, Plin. 35, 11, 40, § 126; Luc. 3, 456.
    Poet.: sagitta aequans ventos, like the winds in swiftness, Verg. A. 10, 248: valet nondum munia comparis Aequare (juvenca), i. e. cannot yet draw even with her mate, Hor. C. 2, 5, 2.

aequor, ŏris, n. [aequus].

  1. I. In gen., an even, level surface (ante-Aug. poet.; only once in Cic. and once in Sallust): speculorum aequor, a plane surface, as of a mirror, Lucr. 4, 106; 291: in summo aequore saxi, upon the polished, smooth marble surface, id. 3, 905: camporum patentium aequora, * Cic. Div. 1, 42: campi, Verg. A. 7, 781; and without campus: Daren ardens agit aequore toto, id. ib. 5, 456: at prius ignotum ferro quam scindimus aequor, id. G. 1, 50; 1, 97; of the desert, id. ib. 2, 105: immensum spatiis confecimus aequor, id. ib. 541: primus in aequore pulvis, Juv. 8, 61; and once of the heavens: aequora caeli Sensimus sonere, Att. ap. Non. 505, 8 (Trag. Rel. p. 139 Rib.).
  2. II. Esp., the even surface of the sea in its quiet state, the calm. smooth sea (“aequor mare appellatum, quod aequatum, cum commotum vento non est,” Varr. L. L. 7, § 23 Müll.: quid tam planum videtur quam mare? ex quo etiam aequor illud poëtae vocant, Cic. Ac. Fragm. ap. Non. 65, 2 (cf. πόντου πλάξ, Pind. P. 1, 24).
    Also, in gen., the sea, even when agitated by storms, Lucr. 1, 719: turbantibus aequora ventis, id. 2, 1: silvaeque et saeva quiērant aequora, Verg. A. 4, 523 et saep.: per undosum aequor, id. ib. 313: contracta pisces aequora sentiunt, Hor. C. 3, 1, 33: juventus Infecit aequor sanguine Punico, id. ib. 3, 6, 34 al.
    Sometimes pleonast. with mare or pontus: vastum maris aequor arandum, Verg. A. 2, 780: tellus et aequora ponti, id. G. 1, 469.
    Of the surface of the Tiber, Verg. A. 8, 89 and 96 (so, mare of the Timavus, id. ib. 1, 246; and unda of rivers, as of the Simoïs, id. ib. 1, 618).
    In prose writers after the Aug. per.: placidum aequor, Tac. A. 2, 23: penetrare aequora, Val. Max. 9, 1, 1; so Curt. 4, 7; Plin. 4, 12, 24, § 76; Mel. 1, 2. Once even in Sallust: aequore et terrā, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 1, 13 (p. 390, n. 81 Kritz.) dub.

aequŏrĕus, a, um, adj. [aequor], of or pertaining to the sea (only poet.): rex, Neptune, Ov. M. 8, 604: Britanni, the Britons surrounded by the sea, id. ib. 15, 753: genus, the ocean kind, fish, Verg. G. 3, 243: aquae, Mart. 10, 51 al.

aequus (aecus, Pac. 32 Rib.; Lucr. 5, 1023 Lachm. and Munro; AIQVOS, S. C. de Bacch. 1. 26), a, um, adj. [formerly referred to ΕΙΚΩ, ἔοικα, but Pott connects it with Sanscr. ēka = one, as if properly, one and uniform; others consider it as akin to aemulor, q. v.].

  1. I.
    1. A. Of place, that extends or lies in a horizontal direction, plain, even, level, flat (esp. freq. in the strategic descriptions of the histt.; syn.: planus, aequalis, aequabilis, par, similis, justus): locus ad libellam aequus, level, Varr. R. R. 1, 6 fin.: aequus et planus locus, Cic. Caec. 17 fin.: in aequum locum se demittere, Caes. B. G. 7, 28: legio, quae paulo aequiore loco constiterat, id. ib. 7, 51: in aequum locum deducere, Sall. J. 42 (cf. in Gr. εἰς τὸ ἴσοϝ καταβαίνειν, Xen. Anab. 4, 6, 18).
      Trop.: sive loquitur ex inferiore loco sive aequo sive ex superiore, i. e. before the judges, sitting on raised seats, or in the Senate, or in the assembly of the people from the rostra, Cic. de Or. 3, 6, 23: meos multos et ex superiore et ex aequo loco sermones habitos cum tuā summā laude, from the tribune, and on private matters, id. Fam. 3, 8.
      In the histt., sometimes subst.: aequum, i, n., with a gen., level ground, a plain: facilem in aequo campi victoriam fore, Liv. 5, 38: ut primum agmen aequo, ceteri per acclive jugum insurgerent, Tac. Agr. 35: in aequum digredi, id. ib. 18: in aequo obstare, id. ib. 36; id. H. 4, 23.
      Also, an eminence, if it rises without inequalities: dum Romanae cohortes in aequum eniterentur, up the slope, Tac. A. 2, 80.
      As a level place is more favorable for military operations than an uneven one, aequus has the signif.,
    2. B. Favorable, convenient, advantageous (as its opp., iniquus, uneven, has that of unfavorable, etc.).
      1. 1. Of place: locum se aequum ad dimicandum dedisse, Caes. B. C. 3, 73: etsi non aequum locum videbat suis, Nep. Milt. 5, 4: non hic silvas nec paludes, sed aequis locis aequos deos, Tac. A. 1, 68.
      2. 2. Of time: judicium aequiore tempore fieri oportere, more propitious, Cic. Corn. Fragm. ap. Ascon. p. 72: et tempore et loco aequo, Liv. 26, 3: tempore aequo, Suet. Caes. 35.
      3. 3. In gen., of persons or things (freq. and class.), favorable, kind, friendly, benevolent, etc.; constr. absol. with dat., or in and acc. (in poets in with abl.).
          1. (α) Absol.: consequeris, ut eos ipsos, quos contra statuas, aequos placatosque dimittas, Cic. Or. 10, 34: nobilitate inimica, non aequo senatu, id. Q. Fr. 2, 3 med.: meis aequissimis utuntur auribus, id. Fam. 7, 33: oculis aspicere aequis, Verg. A. 4, 372: O dominum aequum et bonum, Suet. Aug. 53: boni et aequi et faciles domini, id. Tib. 29.
          2. (β) With dat.: aequa Venus Teucris, Pallas iniqua fuit, Ov. Tr. 1, 2, 6; id. A. A. 2, 310.
          3. (γ) With in and acc.: quis hoc statuit, quod aequum sit in Quintium, id iniquum esse in Maevium, Cic. Quint. 14.
          4. (δ) With in and abl.: victor erat quamvis, aequus in hoste fuit, Prop. 4, 18, 28.
            Hence,
      4. 4. aequus, i, m. subst., a friend: ego ut me tibi amicissimum esse et aequi et iniqui intellegant, curabo, both friends and enemies, Cic. Fam. 3, 6 fin.: aequis iniquisque persuasum erat, Liv. 5, 45.
  2. II. That is equal to another in any quality, equal, like; and of things divided into two equal parts, a half: aequo censu censeri, Plaut. Trin. 2, 4, 92: partīs, Lucr. 3, 125; so Aur. Vict. Orig. 19, 1; and Vulg. 1 Reg. 30, 24: aequa erit mensura sagorum, ib. Exod. 26, 8: pondera, ib. Lev. 19, 36: portio, ib. 2 Mach. 8, 30: aequa dementia, Lucr. 1, 705 al.: aequā manu discedere, to come off with equal advantage, Sall. C. 39; so, aequo Marte pugnare, with equal success, Liv. 2, 6; Curt. 4, 15, 29; Flor. 4, 2, 48 al.: urbs erat in summo nubibus aequa jugo, Ov. P. 4, 7, 24: aequum vulnus utrique tulit, id. M. 9, 719 (cf. id. ib. 7, 803: aequales urebant pectora flammae): sequiturque patrem non passibus aequis, Verg. A. 2, 724: pars aequa mundi, Plin. 2, 19, 17, § 81: utinam esset mihi pars aequa amoris tecum, i. e. aeque vicissim amaremus, Ter. Eun. 1, 2, 12: non tertiam portionem, verum aequam, Plin. 3, 1, 1, § 5 al.
    Hence the adverbial phrases,
      1. 1. Ex aequo, in like manner, in an equal degree, equally ( = ἐξ ἴσου, Hdt., Dem.), Lucr. 1, 854: dixit et ex aequo donis formaque probata, etc., Ov. H. 16, 87; 20, 123; id. Am. 1, 10, 33; id. A. A. 2, 682; id. M. 3, 145; 4, 62; Liv. 36, 37: adversarum rerum ex aequo socii sunt (Fosi Cheruscis), cum in secundis minores fuissent, Tac. G. 36 fin.
      2. 2. In aequo esse or stare, to be equal: qui cogit mori nolentem, in aequo est, quique properantem impedit, Sen. Phoen. 98: ut naturam oderint, quod infra deos sumus, quod non in aequo illis stetimus, id. Ben. 2, 29: in aequo ponere aliquem alicui, to make equal, to put on an equality, to compare: in aequo eum (Philopoemenem) summis imperatoribus posuerunt, Liv. 39, 50 fin.
    1. B. Morally.
      1. 1. Of persons, fair, equitable, impartial in conduct toward others (diff. from justus, just; v. aequitas, II.); constr. absol., with dat.; more rarely with gen.: praetor aequus et sapiens, Cic. Verr. 2, 4, 65; 2, 5, 59: aequissimus aestimator et judex, id. Fin. 3, 2: praebere se aequum alicui, id. Fam. 2, 1: absentium aequi, praesentibus mobiles, benevolent toward, Tac. A. 6, 36.
      2. 2. Of things, fair, right, equitable, reasonable: ITA. SENATVS. AIQVOM. CENSVIT., S. C. de Bach. 1. 26: et aecum et rectum est, Pac. ap. Non. 261, 13 (Trag. Rel. p. 81 Rib.): aequa et honesta postulatio, Cic. Rosc. Am. 2: quod justum est et aequum, servis praestate, just and fair, Vulg. Col. 4, 1: postulo primum id, quod aequissimum est, ut, etc., Cic. Clu. 2: aequa lex et omnibus utilis, id. Balb. 27: aequissimis legibus monere, Aur. Vict. Caes. 9, 5: aequae conditiones, Vell. 2, 25; see Fischer, Gr. II. 611.
        Hence,
      3. 3. ae-quum, i, n. subst., what is fair, equitable, or just; fairness, equity, or justice, etc.: jus atque aequum, Enn. ap. Non. p. 399, 10 (Trag. v. 224 Vahl.): utilitas justi prope mater et aequi, Hor. S. 1, 3, 98: aequi studium, Aur. Vict. Caes. 24, 6.
        Often with comparatives, more than is right, proper, reasonable: lamentari amplius aequo, Lucr. 3, 966: injurias gravius aequo habere, to feel too deeply, Sall. C. 50: potus largius aequo, Hor. Ep. 2, 2, 215.
        Hence, aequum est, it is reasonable, proper, right, etc.; constr. with acc. and inf., in good prose also with dat. pers. and ut, Rudd. II. p. 235, n. 21: nos quiescere aequom est, Enn. ap. Diom. p. 382 P. (Trag. v. 199 Vahl.): quae liberum scire aequom est adulescentem, Ter. Eun. 3, 2, 25: significant Imbecillorum esse aecum misererier omnīs, Lucr. 5, 1023: non est aequum nos derelinquere verbum Dei, Vulg. Act. 6, 2: aequius est mori quam auctoritatem imperii foedare, Aur. Vict. Epit. 12, 7: ut peritis? Ut piscatorem aequomst (sc. perire), fame sitique speque, Plaut. Rud. 2, 2, 7; so, sicut aequum est homini de potestate deorum timide et pauca dicamus, Cic. Imp. Pomp. 16, 47.
        In Plaut., with abl.: plus vidissem quam med atque illo aequom foret, would be becoming in me and him, Plaut. Bacch. 3, 3, 84; id. Rud. prol. 47.
      4. 4. Aequum as subst. very freq. with bonum = aequitas, equitable conduct toward others, fairness, equity, etc.: neque quidquam queo aequi bonique ab eo impetrare, what is right and just, Plaut. Curc. 1, 1, 65: cum de jure civili, cum de aequo et bono disputaretur, Cic. Brut. 38: ex aequo et bono, non ex callido versutoque jure rem judicari oportere, id. Caecin. 23: fit reus magis ex aequo bonoque quam ex jure gentium, in accordance with justice and equity, Sall. J. 35.
        Also without et: illi dolum malum, illi fidem bonam, illi aequum bonum tradiderunt, Cic. Top. 17.
        So also, aequius melius, according to greater equily, Cic. Off. 3, 15; id. Top. 17.
    2. C. Of a state of mind, even, unruffled, calm, composed, tranquil, patient, enduring (cf. aequitas, II. B.); esp. freq. with animus or mens: animus aequos optumum est aerumnae condimentum, Plaut. Rud. 2, 3, 71: concedo et quod animus aequus est et quia necesse est, Cic. Rosc. Am. 50: quodadest memento Componere aequus, Hor. C. 3, 29, 32: tentantem majora, fere praesentibus aequum, id. Ep. 1, 17, 24; and so, aequam memento rebus in arduis Servare mentem, etc., id. C. 2, 3, 1.
      Esp. freq. in the adv. abl.: aequo (aequiore, aequissimo) animo, with even mind, with equanimity, patiently, calmly, quietly, with forbearance: ego, nisi Bibulus adniteretur de triumpho, aequo animo essem, nunc vero αἰσχρὸν σιωπᾶν, Cic. Att. 6, 8: carere aequo animo aliquā re, id. Brut. 6: ferre aliquid, Nep. Dion. 6, 7; Aur. Vict. Orig. 6, 3: accipere, Sall. C. 3, 2: tolerare, id. J. 31: quo aequiore animo Germanicus celerem successionem operiretur, Suet. Tib. 25: testem se in judiciis interrogari aequissimo animo patiebatur, id. Aug. 56.
      In eccl. Lat. = bono animo: aequo animo esto, be of good cheer, Vulg. 3 Reg. 21, 7: aequo animo (aliquis) est? Psallat, ib. Jacob. 5, 13.
      Hence: aequi bonique facere aliquid, to regard as fair and reasonable (prop., a gen. of value, Roby, § 1191), to put up with, be content with, submit to, acquiesce in, etc.: istuc aequi bonique facio, Ter. Heaut. 4, 5, 40: tranquillissimus animus meus totum istuc aequi boni facit, Cic. Att. 7, 7; Liv. 34, 22 fin.: aequi istuc faciam, it will be all the same to me, Plaut. Mil. 3, 1, 189.
      So also: aequi bonique dicere, to propose any thing reasonable, Ter. Phorm. 4, 3, 32.
      Hence, aequē, adv., in like manner, equally, just as = ex aequo, pariter, Gr. ἴσως, όμοιως (indicating the entire equality of two objects compared, while similiter denotes only likeness): (benevolentiā) non pariter omnes egemushonore et gloriā fortasse non aeque omnes egent, Cic. Off. 2, 8, 30: non possum ego non aut proxime atque ille aut etiam aeque laborare, id. Fam. 9, 13, 2: universa aeque eveniunt justo et impio, Vulg. Eccl. 9, 2.
      1. 1. In the comic poets with cum or the comp. abl. (cf. adaeque); in Cic. and good class. authors gen. with et, atque, ac, ac si; less class. with quam, ut, quam ut; in Petr. with tamquam.
          1. (α) Aequecum: animum advorte, ut aeque mecum haec scias, Plaut. As. 2, 2, 66, id. Poen. prol. 47: novi aeque omnia tecum, Ter Phorm. 5, 9, 43. But in Plaut. As. 4, 1, 26, tecum una postea aeque pocla potitet, una belongs with tecum to potitet, and aeque is put absol. (sc. ut tu).
          2. (β) Aeque with comp. abl.: nullus est hoc meticulosus aeque, as this person, Plaut. Am. 1, 1, 137: qui me in terrā aeque fortunatus erit, id. Curc. 1, 2, 51.
          3. (γ) Aequeet or aequeque (as in Gr. ἴσον καί, ἴσα καί, Soph. Oed. Tyr. 611; Thuc. 3, 14). nisi aeque amicos et nosmet ipsos diligamus, equally as ourselves, Cic. Fin. 1, 20, 67. versūs aeque prima et media et extrema pars attenditur, id. de Or. 3, 50, 192; id. Rosc. Com. 1, 2; so id. Mur. 13, 28; id. Clu. 69, 195, id. Tusc. 2, 26, 62 al.: quod Aeque neglectum pueris senibusque nocebit, Hor. Ep. 1, 1, 26.
          4. (δ) Aequeatque, —ac, —ac si, as … as; as much as, as: vide ne, quem tu esse hebetem deputes aeque ac pecus, is, etc., Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 45: pumex non aeque aridus atque hic est senex, Plaut Aul. 2, 4, 18; Ter. Phorm 1, 2, 43; Varr. R. R. 3, 8, 2: nisi haberes, qui illis aeque ac tu ipse gauderet, Cic. Lael. 6, 22: sed me colit et observat aeque atque patronum suum, id. Fam. 13, 69; 2, 2; so id. Brut. 71, 248; id. Rosc. Am. 40, 116; Cels. 6, 15; Tac. H. 4, 5; Suet. Caes. 12 al.: aeque ac si. with the subj., just as if. altogether as if: Egnatii absentis rem ut tueare, aeque a te peto ac si mea negotia essent, Cic. Fam. 13, 43, 3; Auct Her 2, 13, 19: quo factum est, ut jumenta aeque nitida ex castellis educeret ac si in campestribus ea locis habuisset, Nep Eum. 5. 6; Liv. 10, 7, 4; 44, 22, 5 al.
            (ε) Aequequam (only in Plaut. and prose writers from the Aug. per.; neither in Cic. nor in Cæs.), as … as, in the same manner as, as well … as, like, Plaut. Mil. 2, 5, 55; nullum esse agrum aeque feracem quam hic est, id. Epid. 2, 3, 1: nihil aeque eos terruit quam robur et color imperatoris, Liv. 28, 26, 14, 5, 6, 11; so 5, 3, 4; 31, 1, 3; in navibus posita aeque quam in aedificiis, Plin. 2, 81, 83, § 196; so 2, 70, 72, § 180; Tac. A. 14, 38; id. H. 2, 10; 4, 52; Suet. Aug. 64, 89; id. Galb. 4 al.
            (ζ) Aequeut, a rare combination, and unworthy of imitation (in authors of the class. per. its reception rests, for the most part, upon false readings for aeque et or aeque ac), as much as, like, cui nihil aeque in causis agendis ut brevitas placet, Plin. Ep. 1, 20, 1 Keil. accinctus aeque ut discinctus, Vulg. 3 Reg. 20, 11. Possidebitis eam (terram) singuli aeque ut frater suus, ib. Ezech. 47, 14: idemque proficeret aeque ut rosaceum, Plin. 23, 4, 45, § 89, where Jan reads proficeret quod rosaceum.
            In Plaut. once aequequasi for the class. aeque ac. quem videam aeque esse maestum quasi dies si dicta sit, Plaut. As. 5, 1, 11 Fleck.
            (η) Sometimes aequeaeque, as well as, as much as. aeque pauperibus prodest, locupletibus aeque, Hor. Ep. 1, 1, 25: aeque discordiam praepositorum, aeque concordiam subjectis exitiosam, Tac. Agr. 15.
      2. 2. The comparison is often to be supplied from the whole sentence or context; hence, aeque stands absol. for aeque ac, etc. (ante-class. freq.; also in Cic. and Liv.), equally, as much as, as: eadem oratio non aeque valet, Enn. ap. Gell. 11, 4 (from Eurip. Hec. 295: λόγος … οὐ ταὐτὸν σθένει): satin habes, si feminarum nullast quam aeque diligam? Plaut. Am. 1, 3, 11: Aetna mons non aeque altus, id. Mil. 4, 2, 73; 4, 7, 10; id. Most. 1, 3, 85, etc.; Ter. Phorm. 3, 3, 32; Cic. Fam. 4, 6, 1; so id. ib. 5, 21; id. Fin. 4, 33, 62: aeque sons, Liv. 29, 19, 2; so 29, 19, 4 al.: aeque non est dubium, it is as little doubtful, Plin. 2, 15, 13, § 68.
      3. 3. With omnes, uterque, and definite numerals, to indicate that a thing applies equally to all the objects designated, equally: non omnia eadem aeque omnibus suavia esse scito, Plaut. As. 3, 3, 51; Ter. Hec. 2, 1, 2; so Cic. Off. 2, 8, 31; id. Fin. 4, 27, 75 al.: etsi utrique nostrum prope aeque gratae erant (litterae), id. Fam. 13, 18; so id. Quint. 28, 86; Verg. G. 3, 118; Ov. Tr. 3, 8, 33; id. Fast. 1, 226: aeque ambo pares, Plaut. Men. 5, 9, 60: duae trabes aeque longae, Caes. B. C. 2, 10; Suet. Aug. 101.
      4. 4. Sometimes absol., with several substantives, alike, equally: Tragici et comici Numquam aeque sunt meditati, Plaut. Pers. 4, 2, 4. imperium bonus ignavus aeque sibi exoptant, Sall. C. 11.
      5. 5. In Plaut. Capt. 3, 5, 42, nec est mihi quisquam, melius aeque cui velim, melius velle is, perhaps, to be taken together as a phrase, and the comp. considered as used in a restricted sense, as in melius est. Others consider the comp. as used for the simple positive; cf. adaeque.
    3. B. Justly, with equity: mihi id aeque factum arbitror, Plaut. Mil. 5, 22 dub. (Ritschl: jureque id factum arbitror).
      Comp.: ferro quam fame aequius perituros, more willingly, Sall. H. Fragm.
      Sup.: aequissime jus dicere, Aur. Vict. Epit. 11, 2: judicas ut qui aequissime, Sid. 15, Ep. 11.
      Note: An old adverb. form, aequĭter, also occurs: praeda per participes aequiter partita est, Liv. Andr. ap. Non. 512, 31; so Pac. ib., Att. ib., and Plaut. acc. to Prisc. 1010 P.