Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Perseus.
The word aqu�� could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:
No entries found. Showing closest matches:
ăqua, ae (ACVA, Inscr. Grut. 593, 5; gen. aquāï, Plaut. Mil. 2, 6, 71; Lucr. 1, 284; 1. 285; 1, 307; 1, 454 et saep.; Verg. A. 7, 464; poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15; Cic. Arat. 179; Prud. Apoth. 702; the dat. aquaï also was used acc. to Charis. p. 538; v. Neue, Formenl. I. pp. 9, 11, 12; pp. 14 sq.; aquae, as trisyl., Lucr. 6, 552 Lachm.), f. [cf. Sanscr. ap = water; Wallach. apa, and Goth. ahva = river; old Germ. Aha; Celt. achi; and the Gr. proper names Μεσσ-άπι-οι and γῆ Ἀπί-α, and the Lat. Apuli, Apiola; prob. ultimately con. with Sanscr. ācus = swift, ācer, and ὠκύς, from the notion of quickly, easily moving. Curtius.].
- I.
- A. Water, in its most gen. signif. (as an element, rainwater, river-water, sea-water, etc.; in class. Lat. often plur. to denote several streams, springs, in one place or region, and com. plur. in Vulg. O. T. after the Hebrew): aër, aqua, terra, vapores, Quo pacto fiant, Lucr. 1, 567: SI. AQVA. PLVVIA. NOCET, Fragm. of the XII. Tab. ap. Dig. 40, 7, 21; cf. Dirks. Transl. p. 486; so also of titles in the Digg. 39, 3; cf. ib. 43, 20: pluvialis, rain-water, Ov. M. 8, 335, and Sen. Q. N. 3, 1; so, aquae pluviae, Cic. Mur. 9, 22; Plin. 2, 103, 106, § 233; Quint. 10, 1, 109 (and pluviae absol., Cic. Att. 15, 16, B; Lucr. 6, 519; Verg. G. 1, 92; Ov. F. 2, 71; Plin. 2, 106, 110, § 227); so, caelestes aquae, Hor. Ep. 2, 1, 135; Liv. 4, 30, 7; 5, 12, 2; Plin. 17, 2, 2, § 14; so, aquae de nubibus, Vulg. 2 Reg. 22, 12: aquae nivis, snow-water, ib. Job, 9, 30: fluvialis, river-water, Col. 6, 22; so, aqua fluminis, Vulg. Jer. 2, 18: aquaï fons, Lucr. 5, 602: fons aquae, Vulg. Gen. 24, 13: fontes aquarum, ib. Joel, 1, 20: flumen aquae, Verg. A. 11, 495: fluvius aquae, Vulg. Apoc. 22, 1: rivus aquae, Verg. E. 8, 87: rivi aquarum, Vulg. Isa. 32, 2: torrens aquae, ib. Macc. 5, 40; and plur., ib. Jer. 31, 9: dulcis, fresh-water, Fr. eau douce, Lucr. 6, 890: fons aquae dulcis, Cic. Verr. 4, 118; and plur.: aquae dulces, Verg. G. 4, 61; id. A. 1, 167: marina, sea-water (v. also salsus, amarus), Cic. Att. 1, 16; so, aquae maris, Vulg. Gen. 1, 22; ib. Exod. 15, 19: dulcis et amara aqua, ib. Jac. 3, 11: perennis, never-failing, Liv. 1, 21; and plur.: quo in summo (loco) est aequata agri planities et aquae perennes, Cic. Verr. 4, 107: aqua profluens, running-water, id. Off. 1, 16, 52; so, currentes aquae, Vulg. Isa. 30, 25; so, aqua viva, living-water, Varr. L. L. 5, 26, 35; Vulg. Gen. 26, 19; and plur.: aquae vivae, ib. Num. 19, 17; and in a spiritual sense: aqua viva, ib. Joan. 4, 10; so, vitae, ib. Apoc. 22, 17: aquae viventes, ib. Lev. 14, 5: stagna aquae, standing-water, Prop. 4, 17, 2; and plur., Vulg. Psa. 106, 35; so, stativae aquae, Varr. ap. Non. p. 217, 2: aquae de puteis, well-water, Vulg. Num. 20, 17: aqua de cisternā, cisternwater, ib. 2 Reg. 23, 16; so, aqua cisternae, ib. Isa. 36, 16: aquae pessimae, ib. 4 Reg. 2, 19: aqua recens, Verg. A. 6, 636: turbida, Vulg. Jer. 2, 18: crassa, ib. 2 Macc. 1, 20: munda, ib. Heb. 10, 22: purissima, ib. Ezech. 34, 18: aquae calidae, warm-water, ib. Gen. 36, 24; and absol.: calida, Cato, R. R. 156, 3; Plin. 25, 7, 38, § 77; Tac. G. 22; and contr.: calda, Col. 6, 13; Plin. 23, 4, 41, § 83: aqua fervens, boiling-water: aliquem aquā ferventi perfundere, Cic. Verr. 1, 67: aqua frigida, cold-water, Plaut. Cist. 1, 1, 37; Vulg. Prov. 25, 23; ib. Matt. 10, 42; and absol.: frigida, Cels. 1, 5; Plin. Ep. 3, 5, 11; Quint. 5, 11, 31: aqua decocta, water boiled and then cooled with ice or snow, Mart. 14, 116; and absol.: decocta, Juv. 5, 50; Suet. Ner. 48 al.
- B. Particular phrases.
- 1. Praebere aquam, to invite to a feast, to entertain (with ref. to the use of water at table for washing and drinking), Hor. S. 1, 4, 88 (cf. id. ib. 2, 2, 69).
- 2. Aquam aspergere alicui, to give new life or courage, to animate, refresh, revive (the fig. taken from sprinkling one who is in a swoon): ah, adspersisti aquam! Jam rediit animus, Plaut. Truc. 2, 4, 15.
- 3. Aqua et ignis, to express the most common necessaries of life: non aquā, non igni, ut aiunt, locis pluribus utimur quam amicitiā, Cic. Lael. 6, 22.
Hence aquā et igni interdicere alicui, to deny intercourse or familiarity with one, to exclude from civil society, to banish, Cic. Phil. 1, 9; so the bride, on the day of marriage, received from the bridegroom aqua et ignis, as a symbol of their union: aquā et igni tam interdici solet damnatis quam accipiunt nuptae, videlicet quia hae duae res humanam vitam maxime continent, Paul. ex Fest. p. 3 Müll. (this custom is differently explained in Varr. L. L. 5, 9, 18): aquam et terram petere, of an enemy (like γῆν καὶ ὕδωρ αἰτεῖν), to demand submission, Liv. 35, 17: aquam ipsos (hostes) terramque poscentium, ut neque fontium haustum nec solitos cibos relinquerent deditis, Curt. 3, 10, 8.
Provv.
- a. Ex uno puteo similior numquam potis Aqua aquaï sumi quam haec est atque ista hospita, you can’t find two peas more like, Plaut. Mil. 1, 6, 70 sq.
- b. In aquā scribere = καθ’ ὕδατος γράφειν, to write in water, of something transient, useless: cupido quod dicit amanti, In vento et rapidā scribere oportet aquā, Cat. 70, 4 (cf. Keats’ epitaph on himself: here lies one whose name was writ in water; and the Germ., etwas hinter die Feueresse schreiben).
- II. Water, in a more restricted sense.
- A. The sea: coge, ut ad aquam tibi frumentum Ennenses metiantur, on the sea-coast, Cic. Verr. 2, 3, 83: laborum quos ego sum terrā, quos ego passus aquā, Ov. P. 2, 7, 30: findite remigio aquas! id. F. 3, 586.
Trop.: Venimus in portum … Naviget hinc aliā jam mihi linter aquā, in other waters let my bark now sail (cf. Milton in the Lycidas: To-morrow to fresh woods and pastures new), Ov. F. 2, 864.
- B. = la. cus, a lake: Albanae aquae deductio, Cic. Div. 1, 44 fin.
- C. A stream, a river. in Tuscae gurgite mersus aquae, i. e. Albula, Ov. F. 4, 48: alii in aquam caeci ruebant, Liv. 1, 27: sonitus multarum aquarum, of many streams, Vulg. Isa. 17, 12; ib. Apoc. 1, 15; 19, 6: lignum, quod plantatum est secus decursus aquarum, along the watercourses, ib. Psa. 1, 3.
- D. Rain: cornix augur aquae, Hor. C. 3, 17, 12: deūm genitor effusis aethera siccat aquis, Ov. F. 3, 286: multā terra madescit aquā, id. ib. 6, 198: aquae magnae bis eo anno fuerunt, heavy rains, a flood, inundation, Liv. 24, 9; 38, 28.
- E. In the plur., medicinal springs, waters, baths.
- 1. In gen.: ad aquas venire, Cic. Planc. 27, 65; id. Fam. 16, 24, 2: aquae caldae, Varr. L. L. 9, 69, p. 219 Müll.: aquae calidae, Plin. 2, 103, 106, § 227: aquae medicatae, Sen. Q. N. 3, 25: aquae Salutiferae, Mart. 5, 1.
Hence,
- 2. As prop. noun, Waters. Some of the most important were.
- a. Ăquae Ăpollĭnāres, in Etruria, prob. the Phoebi vada of Mart. 6, 42, 7, now Bagni di Stigliano, Tab. Peut.
- b. Ăquae Aurēlĭae, in the Black Forest in Germany, now Baden-Baden, Inscr.
- c. Ăquae Baiae, in Campania, Prop. 1, 11, 30; earlier called Ăquae Cūmānae, Liv. 41, 16.
- d. Ăquae Călĭdae,
- (α) In Britain, now Bath; also called Ăquae Sōlis, Itin Anton.
- (β) In Zeugitana on the Gulf of Carthage, now Hammam Gurbos, Liv. 30, 24, 9; Tab. Peut.
- (γ) In Gallia, now Vichy on the Allier, Tab. Theod.
- e. Ăquae Cĭcĕrōnĭānae, at Cicero’s villa at Puteoli, Plin. 31, 2, 3, § 6.
- f. Ăquae Mattĭăcae, among the Mattiaci in Germany, now Wiesbaden, Amm. 29, 4, also called Fontes Mattĭăci in Plin. 31, 2, 17, § 20.
- g. Ăquae Sextĭae, near Massilia, once a famous watering-place, now Aix, Liv Epit 61; Vell. 1, 15; Plin. 3, 4, 5, § 36.
- h. Ăquae Tauri or Tau-ri Thermae, in Etruria, now Bagni di Ferrata, Plin. 3, 5, 8, § 52. V. Smith, Dict. Geog., s. v. Aquae.
- F. The water in the water-clock. From the use of this clock in regulating the length of speeches, etc. (cf. clepsydra), arose the tropical phrases,
- (α) Aquam dare, to give the advocate time for speaking, Plin. Ep. 6, 2, 7.
- (β) Aquam perdere, to spend time unprofitably, to waste it, Quint. 11, 3, 52.
- (γ) Aqua haeret, the water stops, i.e. I am at a loss, Cic. Off. 3, 33, 117: in hac causā mihi aqua haeret, id. ad Q. Fr. 2, 7.
- G. Aqua intercus, the water under the skin of a dropsical person; hence, as med. t., the dropsy, Plaut. Men. 5, 4, 3: medicamentum ad aquam intercutem dare, Cic. Off. 3, 24, 92: decessit morbo aquae intercutis, Suet. Ner 5; cf. Cels. 2, 8.
Trop.: aquam in animo habere intercutem, Lucil. ap. Non. p. 37, 3.
- III. Aqua, the name of a constellation, Gr. Ὕδωρ: hae tenues stellae perhibentur nomine Aquāī, Cic. Arat. 179 (as translation of τοὺς πάντας καλέουσιν Ὕδωρ); v. Orell. ad h. l.
ăquaeductĭo (ăquae ductĭo), ōnis, f., a conveyance of water, Vitr. 7, 14; 8, 6; Dig. 39, 3, 13.
ăquaeductus (ăquae ductus; also ductus ăquae, Vitr. 8, 6: ăquārum ductus, Plin. 16, 42, 81, § 224; Vitr. 8, 6, 3; and ductus ăquārum, Suet. Claud. 20), ūs, m., a conveyance of water, an aqueduct, a conduit (cf.: (Appius) aquam in urbem duxit, Liv. 9, 29): De aquae ductu probe fecisti, Cic. Att. 13, 6: usque ad Collem aquae ductūs, Vulg. 2 Reg. 2, 24: fecitque aquae ductum, ib. 3 Reg. 18, 32; ib. Isa. 7, 3 al.; also, the right of conducting water to some place, Cic. Caecin. 26; cf. Dig. 8, 3, 1. On the aqueducts of Rome, v. Smith, Dict. Antiq., s. v. aquaeductus.
ăquaelīcĭum (ăquīlīcĭum), ii, n. [aqua-elicio], a means (sacrifice, etc.) to produce rain: aquaelicium dicitur, cum aqua pluvialis remediis quibusdam elicitur, ut quondam, si creditur, manali lapide in urbem ducto, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.; Tert. Apol. 40.
* ăquaemănālis, e, adj. [aqua-manus], pertaining to water for the hand, i. e. to water for washing; hence, ăquaemă-nālis, is, m., sc urceus (cf. aqualis), a basin for washing the hands, a wash-basin, Varr. ap. Non. p 547, 9.
For which in Paul. Sent. 3, 6, ăquĭmĭnāle, is, n., v aquiminarium
ăquăgĭum, ii, n. [aqua-ago], a conveyance of water, an aqueduct, Paul. ex Fest. p. 2 Müll.; Dig 43, 20, 3; 8, 3, 15.
ăquālĭcŭlus, i, m. dim. [aqualis]; lit., a small vessel for water; hence,
- I. The stomach, maw, Sen. Ep. 90; Veg. Vet. 1, 40.
- II. The belly, paunch: pinguis aqualiculus, Pers. 1, 57.
ăquālis, e, adj. [aqua]
- I. Of or pertaining to water; nubes aquales, Varr. ap. Non p. 46, 2.
Hence,
- II. Subst ăquā-lis, is, comm (sc. urceus or hama), a vessel for washing, a basin, wash-basin, ewer ab aquā aqualis dictus, Varr L L. 5, § 119 Müll pertusi, Cat. ap. Fest p 169 Müll.: dare aqualem cum aquā, Plaut. Curc. 2, 3, 33. bilibris aqualis, id. Mil. 3, 2, 39.
ăquārĭŏlus, i, m. [aquarius], an attendant of lewd women, Paul ex Fest. p. 22 Müll.; App. Mag. 323, 35, Tert. Apol 43
ăquārĭus, a, um, adj. [aqua]
- I. Of or relating to water: rota, for drawing water, Cato, R. R. 11, 3: vas, Varr L. L. 5, § 119 Müll.: provincia, i.e. Ostiensis, * Cic. Vatin. 5 al.
Hence,
- II. Subst.
- A. ăquārĭus, ii, m.
- 1. A water-carrier: venit et conduc tus aquarius, Juv 6, 332.
- 2. A conduitmaster (in aqueducts, etc.), an inspector of the conduits or water-pipes: cum tabernariis et aquariis pugnare, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, so, AQVARIVS AQVAE ANIONIS, Inscr. Orell. 3203.
- 3. The Water-bearer, one of the signs of the zodiac, Gr Ὑδροχόος: cervix Aquarī, Cic. Arat. 56; 172; 176: inversum contristat Aquarius annum, Hor. S. 1, 1, 36.
- B. ăquārĭum, ii, n., a wateringplace for cattle, Cato, R. R. 1, 3.
ăquātē, adv., v. aquatus fin.
ăquātĭcus, a, um, adj [aqua].
- I. Living, growing, or found in or by the water, aquatic: aves, Plin. 8, 27, 41, § 101: arbores, id. 16, 37, 67, § 173: frutices, id. 16, 36, 64, § 156.
- II. Full of water, watery, moist, humid: Auster, Ov M. 2, 853: in aquaticis natus calamus, Plin. 16, 36, 66, § 165: Agrestia in aquatica convertebantur, * Vulg. Sap. 19, 18.
- III. Resembling water: color, of the color of water, Sol. 30 fin.
ăquātĭlis, e, adj. [aqua].
- I.
- A. Living, growing, or found, in or near water, aquatic: vescimur bestiis et terrenis et aquatilibus et volantibus, Cic. N. D. 2, 60, 151 B. and K.
- B. Subst.: ăquātĭlĭa, ium, n., aquatic animals: aquatilium in medicinā beneficia, Plin. 31, 1, 1, § 1.
- II. Having a watery taste, ὑδαρής: sunt amari absinthi, aquatiles cucumeris, cucurbitae, lactucae, Plin. 19, 12, 61, § 186.
- III. ăquātĭlĭa, ium, n., a disease of cattle, watery vesicles: hydatides, Veg. Vet. 2, 49.
ăquātĭo, ōnis, f. [aquor].
- I. A getting or fetching of water: aquationis causā procedere, Caes. B. G. 4, 11; so, Auct. B. Afr. 51; id. B. Hisp. 8; Plin. 6, 23, 26, § 102.
- II. Concr.
- A. Watering, water: mutare pabula et aquationes, Col. 7, 5.
Of plants a watering: salices aquationibus adjuvan dae, Pall. 4, 17 fin.; 3, 19 fin.
- B. Water. rains: ranae multae variaeque per aquationes autumni nascentes, Plin. 32, 7, 24, § 76.
- C. A place whence water is brought, a watering-place: hic aquatio, * Cic. Off. 3, 14, 59.
ăquātor, ōris, m. [aquor], one that fetches water, a water-carrier, Caes. B. C. 1, 73; Liv. 41, 1.
ăquātus, a, um, P. a. [as if from aquo, āre], mixed with water; hence, watery, thin: lac vernum aquatius aestivo, Plin. 28, 9, 33, § 124; so Sen. Q. N. 1, 3 fin.; Pall. 4, 1: vinum aquatissimum, Aug. Conf. 6, 2.
Adv.: ăquātē, with water, by the use of water; comp.: temperare aliquid aquatius, Plin. Val. 1, 10.
Sup.: aquatissime vinum temperare, Cael. Aur. Tard. 1, 4.
Ăquensis, e, adj. [Aquae], of or belonging to Aquœ.
- I. To Aquae Taurīnae: Aquenses cognomine Taurini, Plin. 3, 5, 8, § 52.
- II. To Aquae Aureliae: CIVITAS, Inscr. Orell. 928; 949.
- III. To Aquae in Aquitania, now Bagnères: VICANI, Inscr. Orell. 204.
- IV. To Aquae Helveticae, now Wettingen, Inscr. Orell. 457.
Ăquĭcaldenses, ium, m., a people in Spain, whose chief city was Aquœ Calidœ, now Caldes, Plin. 3, 3, 4, § 23.
†† aquicelus, i, m., among the Taurini, pine-kernels boiled in honey, Plin. 15, 10, 9, § 36.
* ăquĭdūcus, a, um, adj. [aqua-duco], med. t., for the Gr. ὑδραγωγός, drawing off water medicamina, Cael. Aur. Tard. 3, 8.
ăquĭfŏlĭus, a, um, adj. [2. acus-folium, like antiquus from anticus, aquipenser from acipenser], having pointed leaves; hence, aquifolia ilex, or absol.: ăquĭfŏ-lĭa, ae, f., or ăquĭfŏlĭum, ii, n., the holly-tree, or the scarlet holm: llex aquifolium, Linn.; Plin. 16, 8, 12, § 32; 16, 18, 30, § 73, 16, 43, 84, § 230.
And adj.: vectes aquifolii, made of holly-wood, Cato, R. R. 31.
* ăquĭfŭga, ae, comm. [aqua-fugio], one fearful of water, med. t., one having hydrophobia, ὑδροφόβος, Cael. Aur. Acut. 3, 15.
* ăquĭgĕnus, a, um, adj. [aqua-gigno], born in the water: animalia, Tert. adv. Marc. 2, 12.
1. ăquĭla, ae, f. [gen. aquilāï, Cic. Arat 372) [perh. from aquilus, from its common color, Gr μελανάετος; cf. Engl. eagle; Fr. aigle; Germ. Adler], an eagle.
- I. Lit.: Falco melanaëtus, Linn.; Plin. 10, 3, 3, § 6 sqq.; Cic. Div 1, 15, 26; 2, 70, 144; Varr. R. R. 3, 16, 4, Liv 1, 34, 8; Verg. A. 11, 751; Ov. M. 1, 506; Hor. C. 4, 4, 32: aquilis velociores, Vulg. 2 Reg. 1, 23 si exaltatus fueris ut aquila, ib. Abd. 4: dilata calvitium tuum ut aquila, ib. Mich. 1, 16.
Poet., the lightningbearer of Jupiter. Jovis satelles, Cic. Tusc. 2, 10, 24: armigera Jovis, Plin. l. l.; cf. Serv ad Verg. A. 1, 398.
- II. Transf.
- A. The eagle, as the principal standard of a Roman legion (while signa are the standards of the single cohorts; cf. Schwarz ad Plin. Pan. 82; Web. ad Luc. 7, 164; Smith, Dict. Antiq.): aquila argentea, Cic. Cat. 1, 9, 24; aquilae duae, signa sexaginta sunt relata Antonii, Galba ap. Cic. Fam. 10, 30; Plin. 13, 3, 4, § 23 et saep.
Poet.: ut locupletem aquilam tibi sexagesimus annus Adferat, the office of a standard-bearer, Juv. 14, 197.
Hence, meton., a legion: erat acies tredecim aquilis constituta, Auct. B. Hisp. 30; Luc. 5, 238.
- * B. In arch.: aquilae, as in Gr. ἀετοί and ἀετώματα, the highest parts of a building, which supported the front of a gable. sustinentes fastigium aquilae, Tac. H. 3, 71.
- * C. The Eagle, a constellation, Cic. Arat. 372.
- D. A species of fish of the ray genus, the sea-eagle: Raja aquila, Linn.; Plin. 9, 24, 40, § 78.
- E. Aquilae senectus, prov., acc. to Donatus, of an old man fond of drinking (since it was believed that the eagle, in old age, drank more than it ate; but more prob., a vigorous old age), Ter. Heaut. 3, 2, 10, ubi v. Don.
2. Ăquĭla, ae, m., a Roman proper name.
- I. L. Pontius Aquna, Cic. Phil. 11, 6.
- II. Julius Aquila, Tac. A. 12, 15.
- III. Vedius Aquila. Tac. A. 12, 15.
- IV. Aquila Romanus, author of a work De Figuris Sententiarum et Elocutionis; v. Teuffel, Rom. Lit. § 384.
- V. Julius Aquila, a Roman jurist, author of Liber Responsorum, of which there are extracts in Dig.; v. Bach, Hist. Jurisp. Rom. III. 3.
- VI. Aquila, the name of a Christian Jew, Vulg. Act. 18, 2; ib. Rom. 16, 3.
Aquilarĭa, ae, f., a town of Zeugitana, now prob. Alhowareah, Caes. B. C. 2, 23.
ăquĭlĕgus, a, um, adj. [aqua-lego].
- I. Water-drawing: rota, Tert. Anim. 33.
- II. Subst. = aquilex, a conduit-master, Cassiod. Var. 3, 53 dub.
Ăquĭlēia, ae, f., = Ἀκυληἱα, a town in Upper Italy, still called Aquileia, not far from Tergeste, built by the Romans after the second Punic war, as a protection against the neighboring tribes, Liv. 40, 34; Caes. B. G. 1, 10; Mart. 4, 25; Plin. 3, 18, 22, § 127; Mel. 2, 4, 3; cf. Mann. Ital. I. 74 sq.
Hence, Ăquĭlēiensis, adj.: ager, Liv. 39, 45; and Ăquĭlēienses, ium, m., the inhabitants of Aquileia, id. 43, 17.
* ăquĭlentus, a, um, adj. [aqua], full of water, humid, wet: luna, bringing rain, Varr. ap. Non. 4, 318.
ăquĭlex, ĕgis (ĭcis post-class., Tert. adv. Marc. 3, 5; Serv. ad Verg. G. 1, 109), m. [aqua-lego], a conduit-master, water-inspector (= indagator aquarum, Col. 2, 2, 20), Varr. ap. Non. p. 69, 21; Plin. 26, 6, 16, § 30: Plin. Ep. 10, 46; Sen. Q. N. 3, 15.
Ăquilĭānus (Ăquill-), a, um, adj., Aquilian, proceeding from the jurist Aquilius (a friend of Cicero): quod si Aquiliana definitio vera est, Cic. Off. 3, 15, 61.
ăquīlīcĭum, v. aquaelicium.
ăquĭlĭfer, fēri, m. [aquila-fero], an eaglebearer, standard-bearer, an officer who carried the chief standard of the Roman legion, Caes. B. G. 5, 37; id. B. C. 3, 64; Suet. Aug. 10; Inscr. Orell. 3389; 3477; 4729.
ăquĭlīnus, a, um, adj. [aquila], of or pertaining to the eagle, aquiline: ungulae, Plaut. Ps. 3, 2, 63: aspectus, i. e. sharp, App. M. 2, p. 115.
Ăquilĭus (on coins and in inscrr. Ăquill-; in MSS. Ăquil-), a, um, adj., name of a Roman gens; hence,
- I. Subst.: Ăquilĭus, m.
- 1.
- A. M. Aquilius Gallus, consul A.U.C. 653, Cic. Ac. 3, 54, 125; id. de Or. 2, 28, 124.
- B. C. Aquilius Gallus, a Roman jurist and orator, Cic. Brut. 42, 154; id. Off. 2, 14, 50.
- C. Aquilius Niger, a Roman historian, Suet. Aug. 11.
- 2. Ăqui-lĭa, f.
- II. Adj.: Aquilia lex de damno injuriā dato, perh. introduced by the tribune Aquilius Gallus, Cic. Brut. 34, 131.
ăquĭlo, ōnis, m. [perh. from aqua, as bringing wet weather, or aquilus, dark, as bringing lowering and stormy weather].
- I.
- A. Lit., the north wind; Gr. Βορεας; plur., Cic. N. D. 2, 10, 26; Ov. M. 2, 132; 5, 285; 10, 77 al.; acc. to accurate nautical designation, north-one-third-east wind, between the septentrio and vulturnus, opp. to Auster Africanus or Libonotus, Sen. Q. N. 5, 16; Plin. 2, 47, 46, § 119 sq.: horrifer Aquilonis stridor gelidas molitur nives, Att. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 68: cum ille vento Aquilone venisset Lemnum, Nep. Milt. 1, 5: Aquilo frigidus, Verg. G. 2, 404: densus, id. ib. 3, 196: stridens Aquilone procella, id. A. 1, 102: hiems aquilonibus asperat undas, id. ib. 3, 285: impotens, Hor. C. 3, 30, 3: clarus, Verg. G. 1, 460: Threïcius, Hor. Epod. 13, 3: ad aquilonem et ad austrum, Vulg. 1 Par. 9, 24; ib. Luc. 13, 29: ad aquilonem et meridiem, ib. Gen. 13, 14 et persaepe (in the Vulg. only in sing.).
Plur.: Africum Decertantem aquilonibus, Hor. C. 1, 3, 13: Neptunus classes aquilonibus arcet, id. A. P. 64 al. persaepe.
- B. Meton. for the north: spelunca conversa ad aquilonem, Cic. Verr. 2, 4, 48.
- II. Ăquĭlo, ōnis, m.; in mythology, the husband of Orithyia and father of Calais and Zetes, who dwelt in a cave of Hæmus, Cic. Leg. 1, 1, 3; Ov. M. 7, 3; Mel. 3, 5, 1; Val. Fl. 4, 432; Hyg. Fab. 14.
ăquĭlōnāris, e, adj. [aquilo.].
- I. Northerly, northern: regio tum aquilonaris, tum australis, Cic. N. D. 2, 19, 50 (but v. aquilonius).
- II. Piscis aquilonaris, a constellation, the Northern Fish, Vitr. 9, 6; cf. Cic. Fragm. ix. 2, p. 580 Orell.
Ăquĭlōnĭa, ae, f., a town of the Hirpini, upon the river Aufidus, now Lacedogna, Liv. 10, 38; 39, 41 sq.; cf. Mann. Ital. I. 797.—Ăquĭlōni, ōrum, m., its inhabitants, Plin. 3, 11, 16, § 105.
* Ăquĭlōnĭgĕna, ae, comm. [aquilogigno], born in the north, of northern extraction; a poet. epithet of northern nations: Britanni, Aus. Mos. 407.
ăquĭlōnĭus, a, um, adj. [aquilo].
- I. Northern, northerly, of the north: quae (regio) tum est aquilonia tum australis, Cic. N. D. 2, 19, 50 B. and K.: hiems, Plin. 17, 2, 2, § 12: luna, toward the north, id. 2, 97, 99, § 215: loca, id. 27, 13, 119, § 144: Aquilonius piscis, a constellation (cf. aquilonaris), Col. 11, 2, 24 and 63; Plin. 18, 26, 65, § 237.
- II. (Acc. to aquilo, II.) Of or pertaining to Aquilo (as a person): proles, i.e. Calais and Zetes, Prop. 1, 20, 25; Val. Fl. 4, 462: pignora, Stat. Th. 5, 432.
ăquĭlus, a, um, adj. [etym. uncertain; cf. Paul. ex Fest. p. 22 Müll.], dark-colored, dun, swarthy (very rare): Aquilus color est fuscus et subniger, Paul. ex Fest. l. l.: Staturā haud magnā, corpore aquilo, Plaut. Poen. 5, 2, 152: color inter aquilum candidumque, * Suet. Aug. 79; Arn. 3, p. 108.
ăquĭmĭnāle, v. aquaemanalis and aquiminarium.
ăquĭmĭnārĭum, ii, n. [aqua-manus] (post-class. for ăquaemănālis), a waterbasin, wash-basin, Dig. 34, 2, 19, § 12; 34, 2, 21 (Paul. Sent. 3, 6, has ăquĭmĭnāle, is, n.).
Ăquīnĭus (or Ăquīnus), i, m., an inferior poet, friend of Cicero: Mihi fuit cum Aquinio amicitia, Cic. Tusc. 5, 22, 63.
As an appell.: Caesios, Aquinos, Cat. 14, 18.
Ăquīnum, i, n., a town in Latium, not far from Casinum, now Aquino, the birthplace of the poet Juvenal, Cic. Phil. 2, 41; id. Fam. 16, 24; Plin. 3, 5, 9, § 63; Juv. 3, 319; cf. Mann. Ital. I. 674.
Hence, Ăquī-nas, ātis, adj., belonging to Aquinum: colonia, Tac. H. 2, 63: nescit Aquinatem potantia vellera fucum, i.e. the purple color manufactured at Aquinum, Hor. Ep. 1, 10, 27.—Ăquīnātes, ium, m.
- I. The inhabitants of Aquinum, Cic. Clu. 68; Inscr. Orell. 133; 3851.
- II. A community in the Saltus Gallianus in Gallia Cispadana, Plin. 3, 15, 20, § 116.
Ăquītānĭa, ae, f.
- I. A province in Southern Gaul, between the Loire and the Pyrenees, Caes. B. G. 1, 1; 3, 20; Plin. 4, 19, 33, § 108 sq.
- II. Derivv.
- A. Ăquītānus, a, um, adj., Aquitanian: gens, Tib. 1, 7, 3.
- B. Ăquītāni, ōrum, m., the inhabitants of Aquitania, Plin. 33, 6, 31, § 97; Caes. B. G. 1, 1.
- C. Ăquītānĭcus, a, um, adj., Aquitanian: sinus, Plin. 4, 19, 33, § 108: provincia, id. 26, 1, 3, § 4.
- D. Ăquītā-nensis, e, adj., Aquitanian, Inscr. Grut. 440, 3.
ăquĭ-vergĭum, ii [vergo], a place in which water is collected, Agrim. Goes. pp. 225, 234.
ăquor, ātus, 1, v. dep. [aqua], to bring or fetch water for drinking.
- I. Lit. (a milit. t. t.): aquabantur aegre, Caes. B. C. 1, 78; Auct. B. G. 8, 40: miles gregarius castris aquatum egressus, Sall. J. 93, 2.
- II. Metaph., of bees, to get water, Verg. G. 4, 193; Plin. 11, 18, 19, § 61; Pall. Apr. 8, 1.
Of the earth, to get water, be watered: quam diutissime aquari gaudet (solum), ut praepinguis et densa ubertas diluatur, Plin. 18, 17, 45, § 162 (where some, but unnecessarily, regard aquari as a real passive).
ăquōsus, a, um, adj. [aqua], abounding in water, rainy, moist, humid, full of water (not used in Cic.): aquosissimus locus, Cato, R. R. 34; so Varr. R. R. 1, 6, 6; Col. 5, 10: aquosior ager, Plin. 18, 17, 46, § 163: hiems, rainy winter, Verg. E. 10, 66: nubes, rain-clouds, Ov. M. 4, 622; 5, 570; Verg. A. 8, 429; so, Orion, id. ib. 4, 52; Prop. 2, 16, 51: Eurus, Hor. Epod. 16, 54: Ida, id. C. 3, 20, 15: crystallus, i.e. bright, clear, pellucid, Prop. 4, 3, 52: languor, i.e. the dropsy (cf. aqua, II. G.), Hor. C. 2, 2, 15: Mater, i.e. Thetis, Ov. H. 3, 53: Aquosus Piscis, a constellation, id. M. 10, 165.
ăquŭla (archaic, ăquŏla; ăcŭla), ae, f. dim. [aqua], a little water, a small stream of water (perh. only in the foll. exs.): suffundam aquolam, Plaut. Curc. 1, 3, 3 Fleck.; id. Cist. 3, 2, 38: quae (umbra) mihi videtur non tam ipsā aquulā, quae describitur, quam Platonis oratione crevisse, i. e. the Ilissus, Cic. de Or. 1, 7, 28, where Ellendt and Sorof write acula; v. aqua init.
Trop.: non seclusa aliqua aquula, sed universum flumen, Cic. de Or. 1, 2, 39.