Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word insugere could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

insuāsăbĭlĭtas, ātis, f. [2. in-suadeo], the incapacity to be persuaded, Hier. Eph. 5, 6.

* insuāsum, i, n., a kind of dark color: quia tibi insuaso infecisti pallulam, Plaut. Truc. 2, 2, 16; cf. Paul. ex Fest. p. 111 Müll.

in -sŭāvis, e, adj., unpleasant, disagreeable (class.): herba cibo non insuavis, Plin. 24, 16, 97, § 154: vita, Cic. Att. 10, 4: voces, Gell. 18, 11.
Comp.: quid insuavius quam clamor? Auct. Her. 3, 12.
Sup.: insuavissima littera, Cic. Or. 49, 163.

insŭāvĭtas, ātis, f. [insuavis], unpleasantness, disagreeableness (post-class.): per insuavitatem medentur, Tert. ad Martyr. 3; Poen. 10: dictionis, Gell. 1, 21, 4; Cael. Aur. Acut. 2, 19, 115.

in-subdĭtīvus, a, um, adj., not counterfeit, not supposititious (late Lat.): matris semen, Tert. adv. Val. 27 fin.

Insŭber, bris, adj. (Insubris for Insuber, Spart. Julian. 1; gen. plur. Insubrium, Plin. 10, 29, 41, § 77: Insubrum, id. 3, 17, 21, § 125), of or belonging to Insubria, a country in the neighborhood of Milan, Insubrian: eques, Liv. 22, 6, 3.
Subst.: Insŭber, an Insubrian: Insuber quidam fuit, Cic. Pis. 15, 34.
Plur.: Insŭbres, ium, m., the Insubrians, Cic. Balb. 14, 32; Liv. 30, 18, 1; 5, 34, 9; Plin. 3, 17, 21, § 124 sq.

insŭbĭdē, adv., v. insubidus fin.

in-sŭbĭdus, a, um, adj., stupid, foolish (post-class.), Gell. 19, 9, 9: vultus, Lampr. Commod. 17, 3: scitamenta, Gell. 18, 8, 1.
Comp., Gell. 6, 1, 2; 13, 20, 4.
Adv.: in-sŭbĭdē, stupidly, foolishly (post-class.): aliquid non insubide introspicere, Macr. S. 7, 14, § 3: disserere, Gell. 1, 2, 4.

in-subjectus, a, um, adj., unsubjected, unsubdued, Prud. Ham. 699.

Insŭbres, v. Insuber.

insubsĭdĭātus, a, um, adj. [2. in-subsidior], unsupported, Vulg. Esdr. 3, 9, 11.

in-substantīvus, a, um, adj., unsubstantial, Ambros. Hexaëm. 1, 2, 7; Interpr. Iren. 1, 10.

in-subtīlis, e, adj., not fine, not subtle (post-class.): ratio, Dig. 30, 1, 11.
Adv.: insubtīlĭter, without subtlety: dicere, Dig. 2, 14, 7, § 6; 28, 5, 1.

insŭbŭlum, i, n., for insilia, the treadle of a weaver’s loom, acc. to Isid. Orig. 19, 29, 1.

insubvertĭbĭlis, e, not to be overturned (eccl. Lat.), Anon. (Hilar.) in Job, 11, p. 186.

insūco, āvi, ātum, 1, v. a [1. in-sucus], to soak in, to steep (a favorite word of Columella): lanam vino, Col. 7, 4, 5; 7, 5, 18; 9, 13, 5: panem ex mulso, Cael. Aur. Acut. 3, 8, 77.

in-sūdo, āvi, ātum, 1, v. n., to sweat in, on, or at any thing (poet. and post-Aug.).

  1. I. Lit.: quīs (libellis) manus insudet vulgi, Hor. S. 1, 4, 72: labori, Calp. Ecl. 5, 10.
  2. II. In gen., to sweat: si corpus dormientis insudat, Cels. 1, 4, 6; 2, 2.

in-sūdus, a, um, adj., dry: insudus ἄνυδρος, ἄβροχος, Gloss. Philox.

* insŭēfactus, a, um, adj. [1. in-sueofacio], accustomed, habituated (= assuetus): equi, Caes. B. G. 4, 24, 3.

in-suesco, suēvi, suētum, 3, v. n. and a. (insuerat, Tac. A. 4, 57), to accustom, habituate (not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Neutr., to accustom or habituate one’s self, to become accustomed to a thing; constr. with dat., with ad, or inf.
          1. (α) With dat.: corpori, Tac. A. 11, 29.
          2. (β) With ad: ad disciplinam militiae insuescere militem nostrum, Liv. 5, 6.
          3. (γ) With inf.: mentiri, Ter. Ad. 1, 1, 30: largiri, Sall. J. 8, 2: amare, potare, id. C. 11, 6.
  2. II. Act., to accuslom or habituate one to a thing; constr. aliquem aliquid or aliqua re.
          1. (α) Aliquem aliquid: insuevit pater optimus hoc me Ut fugerem, Hor. S. 1, 4, 105.
          2. (β) Aliquem aliqua re: aquā pecus, Col. 6, 4.
            Pass.: sic insuesci debent, ut, id. 11, 3: ita se a pueris insuetos, Liv. 24, 48, 6.

insuētē, adv., v. 2. insuetus fin.

insuētūdo, ĭnis, f. [2. insuetus], a being unaccustomed to (post-class.): cibi, Spart. Sev. 16, 2.

1. insuētus, a, um, Part., from insuesco.

2. in -suētus, a, um, adj., unaccustomed (class.).

  1. I. Act.
    1. A. Not accustomed to, unused to a thing; constr. with gen., dat., ad, or inf.
          1. (α) With gen.: insuetus contumeliae, Cic. Att. 2, 21: laboris, Caes. B. G. 7, 30, 4: hujus generis pugnae, id. B. C. 1, 44, 3: navigandi, id. ib. 5, 6, 3: operum, id. B. C. 3, 49: male audiendi, Nep. Dion. 7: moris ejus insueta, Liv. 6, 34, 6; 3: libertatis, Sall. H. 1, 115 Dietsch.
    2. B. Inexperienced in, unacquainted with a thing: rerum majorum, Auct. Her. 4, 4.
          1. (β) With dat.: insuetus moribus Romanis, Liv. 28, 18, 6: insuetae operi manus, Tib. 1, 4, 48.
          2. (γ) With ad: eques ad stabilem pugnam, Liv. 31, 35, 6: ad tale spectaculum, not used to, id. 41, 20, 11: corpora ad onera portanda, Caes. B. C. 1, 78, 2.
          3. (δ) With inf.: vera audire, Liv. 31, 18, 3: vinci, id. 4, 31, 4.
  2. II. Pass., to which one is not accustomed, unusual: insueta liberae civitati species, Liv. 30, 37, 8: haec, quibus insolita atque insueta sunt, Graeci timeant, id. 38, 17, 5: limen Olympi, Verg. E. 5, 56: iter, id. A. 6, 16: solitudo, Liv. 3, 52: insuetos foetus animalia edere, monsters, id. 28, 21, 16.in-suēta, n. plur., as adv.: insueta rudentem (i. e. insolito more), Verg. A. 8, 248.
    Adv.: insuētē, contrary to custom (postclass.): immorari, Cael. Aur. Tard. 5, 3, 54.
    Comp.: insuetius perscrutari, Aug. Ep. 3.

insuffĭcĭens, entis, adj. [2. in-sufficio], insufficient (late Lat.), Tert. adv. Hermog. 15.

insuffĭcĭentĭa, ae, f. [insufficiens], insufficiency (late Lat.), Tert. ad Uxor. 1, 4; Boëth. Cons. Phil. 3, pros. 3.

insufflātĭo, ōnis, f. [insufflo], a blowing into (post-class.): aceti naribus, Cael. Aur. Tard. 1, 4, 136.

in-sufflo, āvi, ātum, 1, v. a., to blow or breathe into or upon (post-class.): insufflavit in faciem ejus flatum vitae, Tert. Res. Carn. 5; Prud. περὶ στεφ. 10, 9, 19: per fistulam os plenum vino, Veg. 2, 21: ei spiritum, Vulg. Sap. 15, 11.
Absol., Vulg. Johan. 20, 22.

1. insŭla, ae, f. [in-sul; cf. con-sul, prop. in-land].

  1. I. An island, isle, whether formed by the sea, a lake, or a river: insulam Britanniam, Cic. Fam. 15, 16, 2; id. de Imp. Pomp. 11 fin.; id. Verr. 2, 4, 64, § 144; Verg. A. 1, 159; 3, 211: in lacu, Cic. Mil. 27, 74: Rheni amnis, Tac. G. 29; Ov. F. 1, 292: in medio flumine nata, Gai. Inst. 2, 72 al.
    1. B. Transf.: apud fustitudinas ferricrepinas insulas, i. e. the mills in which, as a punishment, slaves were forced to grind, Plaut. As. 1, 1, 18.
  2. II. A house for poor people, which was let out in portions to several families; opp. domus, which was the mansion of a rich family, Cic. Off. 3, 16, 66: intellego Clodii insulam esse venalem, id. Cael. 7, 17; Tac. A. 6, 45; 15, 43; Suet. Tib. 48; id. Caes. 41; Mart. 4, 37, 4 al.; sometimes also of a single lodging in such a house, Suet. Ner. 38; cf. Preller, Regionen der Stadt Rom, p. 86 sq.; Becker, Gallus, 2, p. 146 sq. 2d edit.
  3. III. A temple (eccl.); cf. Is. Voss. ad Just. 32, 2, 2.

2. Insŭla, ae, f., nom. prop., a part of Syracuse cut off from the rest by a narrow arm of the sea, which was bridged, Liv. 24, 21, 6; Cic. Verr. 2, 4, 52, § 117.

insŭlānus, a, um, adj. [insula], of or belonging to an island: preces, offered by islanders, Sid. Ep. 9, 3; Pacat. Pan. Theod. 23, 3.
Hence, subst.: insŭlānus, i, m., an islander, Cic. N. D. 3, 18, 45.

insŭlāris, e, adj. [insula].

  1. I. Of or belonging to an island, insular (post-class.): insulari poena multavit, i. e. punished him with banishment to an island, Amm. 15, 7, 2: solitudo, id. 14, 5, 3; 24, 2, 9 al.
  2. II. in-sŭlāres, m. plur., keepers of a temple, Just. 32, 2, 2.

insŭlārĭus, ii, m. [insula].

  1. I. A tenant of an insula (post-Aug.), Petr. 95; Dig. 1, 15, 4; cf.: CERDO INSVLAR., Inscr. Orell. 2926.
  2. II. A slave who had charge of an insula, and collected the rents, Dig. 50, 16, 203; 7, 8, 16; 14, 3, 5 al.

insŭlātus, a, um, adj. [insula], made into an island, insulated (post-class.): terrae, App. de Mundo, p. 73; Aug. Civ. Dei, 4, 2.

insulcātĭo, ōnis, f. [in-sulco], a furrowing, making furrows in the ground, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. Mai. 1, 20.

in-sulco, 1, v. a., to furrow, make furrows: sulcat, insulcat, Not. Tir. p. 155.

insŭlensis, e, adj. [insula], of or belonging to an island, insular (late Lat.): ab insulense ad continentem, Sol. 54 dub.

insŭlōsus, a, um, adj. [insula], full of islands (late Lat.): mare Persicum, Amm. 23, 6, 10 al.

insulsē, adv., v. insulsus fin.

insulsĭtas, ātis, f. [insulsus]. tastelessness, insipidity, silliness, absurdity (class.): insipientia insulsitasque, Plaut. Mil. 3, 3, 11: villae, Cic. Att. 13, 29: harum rerum, id. ib. 5, 11 init.: Graecorum, id. Rab. Post. 13: orationis, id. Brut. 82, 284; Quint. 5, 13, 38.

insulsus, a, um, adj. [2. in-salsus], unsalted, insipid.

  1. I. Lit.: amurcā insulsā perfundunt sulcos, Col. 2, 9: gula, that longs for tasteless things, Cic. Att. 13, 31, 4.
    Comp.: cibus insulsior, Hier. Ep. 22, 40.
  2. II. Trop.
    1. A. Bungling, awkward: Tyndaris illa bipennem insulsam et fatuam dextra laevaque tenebat, Juv. 6, 658.
    2. B. Tasteless, insipid, silly, absurd: non insulsum huic ingeniumst, Plaut. Mil. 4, 2, 79: est etiam in verbo positum non insulsum genus (ridiculi), Cic. de Or. 2, 64: multa (in sermone) nec illitterata, nec insulsa esse videntur, id. Fam. 9, 16: adulescens, id. Cael. 29: acuti, nec insulsi hominis sententia, id. Tusc. 1, 8.
      Sup.: insulsissimus homo, Cat. 17, 12.
      As subst.: insulsae, ārum, f. (sc mulieres), silly creatures, Cic. Att. 9, 10, 2.
      Adv.: insulsē, tastelessly, insipidly, foolishly, absurdly: aliquid facere, Cic. Att. 15, 4: insulse, arroganter dicere, id. ib. 5, 10: non insulse interpretari, not amiss, not badly, id. de Or. 2, 54.
      Comp.: nihil potest dici insulsius, Gell. 16, 12.
      Sup.: haec etiam addit insulsissime, Gell. 12, 2, 6.

insultābundus, a, um, adj. [insulto], insulting, full of scorn (late Lat.), Aug. Ep. 86 ad Casul.

insultātĭo, ōnis, f.

  1. I. Lit., a springing or leaping over or on, Sol. 52, 20.
  2. II. Trop., insolent behavior towards any one, a scoffing, reviling, insulting, Quint. 8, 5, 11: nihil insultatione barbarorum intolerantius, Flor. 4, 12, 36.

insultātōrĭē, adv., v. insultatorius fin.

insultātōrĭus, a, um, adj. [insulto], scornful, mocking, insulting (late Lat.): verbum, Tert. adv. Marc. 5, 10.
Adv.: in-sultātōrĭē, scornfully, insultingly, Sid. Ep. 1, 7.

insultātrix, īcis, f. [insultator], she that scoffs at, reviles, insults (late Lat.), Hier. in Isa. 5, 23, 1.

insulto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [insilio], to spring or leap at or upon a thing, to leap, bound, jump, spring.

  1. I. Lit.: fores calcibus, Ter. Eun. 2, 2, 54: floribus, Verg. G. 4, 11: sub armis Insultare solo, id. ib. 3, 116: busto, Hor. C. 3, 3, 40: fluctibus insultavere carinae, Ov. M. 1, 133: Batavi dum insultant aquis, Tac. A. 2, 8: rogis, Prop. 2, 8, 20 (2, 8, b. 4. M.).
          1. (β) With acc.: nemora avia matres Insultant thiasis, Verg. A. 7, 580.
          2. (γ) Absol.: fremit aequore toto Insultans sonipes. Verg. A. 11, 599.
  2. II. Trop., to behave insolently towards any one, to scoff at, revile, abuse, taunt, insult: alicui in calamitate, Cic. Verr. 2, 5, 50: dominis, Liv. 1, 48, 2: alicui per contumelias, id. 3, 62, 1: adversis rebus eorum, id. 36, 29, 9: jacenti, Ov. Tr. 2, 571: casibus alicujus, id. ib. 5, 8, 4.
          1. (β) With acc.: multos bonos, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 54; Serv. Verg. A. 9, 643: patientiam et segnitiam cujuspiam, Tac. A. 4, 59.
          2. (γ) With in and acc.: in rem publicam, Cic. Mil. 32: in omnes, id. N. D. 2, 29.
          3. (δ) With abl.: morte mea, at my death, Prop. 3, 6 (4, 5), 24.
            (ε) Absol.: quippe impune se insultaturos, Liv. 2, 45: cernis ut insultent Rutuli, exult, Verg. A. 10, 20.

* insultūra, ae, f. [insultator], a springing or leaping at or upon a thing (opp. desultura), Plaut. Mil. 2, 3, 8.

insultus, ūs, m. [insultator], a scoffing, reviling, insult (eccl. Lat.): insultus et saevae jurgia turbae, Poët. ap. Lact. Carm. de Pass. Chr. 30.

(insŭlŭla, ae, f., false reading for insula, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 85 Lamb.)

in-sum, fui, esse, v. n., to be in or upon.

  1. I. Lit.: meo patri torulus inerit aureus sub petaso, Plaut. Am. prol. 144: nummi octingenti aurei in marsupio infuerunt, id. Rud. 5, 2, 26: nec digitis anulus ullus inest, Ov. F 4, 658: comae insunt capiti, id. Am. 1, 14, 32: inerant lunaria fronti cornua, id. M. 9, 687.
  2. II. Trop., of abstract things, to be contained in, to be in, to belong or appertain to.
          1. (α) With in: superstitio, in qua inest inanis timor deorum, Cic. N. D. 1, 42: imagines divinitate praeditas inesse in universitate rerum, id. ib. 1, 43: in vita nihil insit, nisi, etc., id. Fam. 5, 15: vitium aliquod inesse in moribus, id. Off. 1, 37, 13.
          2. (β) With dat.: quibus artibus prudentia major inest, Cic. Off. 1, 2: cui virile ingenium inest, Sall. C. 20, 11: huic homini non minor veritas inerat, id. ib. 23, 2: tarda solet magnis rebus inesse fides, Ov. H. 17, 130.
          3. (γ) Absol.: inest tamen aliquid, quod, etc., Cic. Phil. 11, 1: praecipue pedum pernicitas inerat, Liv. 9, 16: inerat contemptor animus, Sall. J. 64, 1: inerat conscientia, derisui fuisse nuper falsum e Germania triumphum, Tac. Agr. 39.

in-sūmo, mpsi, mptum, 3, v. a., to take for any thing; hence to apply to, expend upon.

  1. I. Lit.
          1. (α) In aliquid: ut nullus teruncius insumatur in quemquam, Cic. Att. 5, 17, 2: sumptum in aliquam rem, id. Inv. 2, 38, 113: sestertios tricenos in cenam, Gell. 2, 24, 11.
          2. (β) With dat.: paucos dies reficiendae classi, Tac. A. 2, 53.
          3. (γ) With abl.: non est melius quo insumere possis, Hor. S. 2, 2, 102.
  2. II. Trop.
    1. A. To apply, employ, bestow: operam frustra, Liv. 10, 18: operam libellis accusatorum, Tac. A. 3, 44: vitam versibus, id. Or. 9.
          1. (β) With in and abl.: nec in evolvenda antiquitate satis operae insumitur, Tac. Or. 29.
          2. (γ) With ad: omnis cura ad speculandum hoc malum insumitur, Plin. 9, 46, 70, § 153.
    2. B. To take to one’s self, to take, assume: interficiendi domini animum, Tac. A. 14, 44: medium latus, Stat. Th. 2, 39: dignas insumite mentes Coeptibus, id. ib. 12, 643.
    3. C. To use up, exhaust, weaken: corpus, Cael. Aur. Tard. 2, 2, 60: corporis virtutem, id. Acut. 2, 37, 213.

insumptĭo, ōnis, f. [insumo],

  1. I. expense (late Lat.): sportularum, Cod. Th. 6, 24, 3.
  2. II. Exhaustion: corporis, Cael. Aur. Acut. 2, 38, 172.

insumptum, i, n. [insumo], expense: sumptus, insumptum, Not. Tir. 68.

in-sŭo, ŭi, ūtum. 3, v. a., to sew in or into, to sew up in.

        1. (α) With acc.: aliquem in culleum, Cic. Rosc. Am. 25, 70; id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 5: asinum jugulare, totisque vacuefactum praecordiis, per mediam alvum virginem insuere, App. M. 6, p. 187.
          Pass.: terga boum plumbo insuto, i. e. the cestus, Verg. A. 5, 405.
        2. (β) With dat.: aliquem culleo, Sen. Clem. 1, 23, 1; Suet. Aug. 33: pilos vulneri, Plin. 29, 5, 32, § 99 (al. inseruere): patrio tener (infans) insuitur femori, Ov. M. 3, 312: insutum vestibus aurum, embroidered, id. A. A. 3, 131.
        3. (γ) Absol.: si Phryges insuerent, Tert. Hab. Mulier. 1 (but in Liv. 40, 51, 2, the correct reading is imposuerat).

in-sŭper, adv. and prep.

  1. I. Adv., above, on the top, overhead.
    1. A. Lit.: cumulata videbis insuper esse aliis alia, Lucr. 6, 192: insuper bipedalibus trabibus immissis, Caes. B. G. 4, 17; id. B. C. 2, 9: montes insuper altos Imposuit, Verg. A. 1, 61: cumulatis in aquas sarcinis, insuper incumbebant, Liv. 22, 2, 8: eum muniunt undique parietes atque insuper camera, Sall. C. 55, 4.
      1. 2. From above: sed eam (manum) gravis insuper ictus Amputat, Luc. 3, 610: jugum insuper imminens, Liv. 21, 34, 6; Tac. G. 16.
    2. B. Transf., over and above, moreover, besides: aut satisfaciat mihi, atque adjuret Insuper, etc., Plaut. Am. 3, 2, 8: parumne est quod amat, Ni sumptuosus insuper etiam siet, id. Merc. 4, 2, 1: etiam insuper defraudat, Ter. Ad. 2, 2, 38: si id parum est, insuper poenas expetite, Liv. 3, 67, 4; cf.: stipendio etiam insuper imposito, id. 21, 1, 5: insuper quam, besides that, id. 23, 7: non negando minuendove, sed insuper amplificando ementiendoque, Suet. Caes. 66: haec insuper addidit, Verg. A. 2, 593: insuper habere, i. q. contemnere, to make light of, to slight, Gell. 1, 19; 4, 1; App. M. 1, p. 107, 33; 4, 154, 7; Dig. 11, 7, 43; 34, 9, 17.
  2. II. Prep. with acc. and abl., over, above.
    1. A. With acc. (rare): insuper arbores trabem planam imponito, Cato, R. R. 18, 5: insuper eam exaequationem pila struatur, Vitr. 5, 12, 4.
    2. B. With abl. (poet. and late Lat.): insuper his, campi quod rex habet ipse Latinus, Verg. A. 9, 274: quibus (trabibus) insuper transtra sustinent culmen, Vitr. 5, 1: quo (tigno) insuper collocata erat materies, id. 10, 21; cf. Hand, Turs. III. 383-387.

in-sŭpĕrābĭlis, e, adj., that cannot be passed over.

  1. I. Lit., insurmountable: transitus Alpium, Liv. 21, 23: via, id. ib. 36.
  2. II. Transf.
    1. A. Unconquerable: genus bello, Verg. A. 4, 40; cf.: caput bello, Ov. M. 12, 613.
      Of a disease, incurable: valetudo, Plin. Ep. 2, 2.
    2. B. Unavoidable, inevitable: fatum, Ov. M. 15, 807: necessitas fati, Gell. 13, 1.
      Adv.: insŭpĕrābĭ-lĭter, unconquerably, Aug. Civ. Dei, 5, 8.

insŭpĕrātus, a, um, adj. [2. in-supero], unconquered, unconquerable, Max. Gall. 1, 34.

in-sŭpĕro, āvi, ātum, 1, v. n., to pass over, surpass; hence, to conquer: semper dux in proeliis insuperavi, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 3, Mai.

insupportābĭlis, e, adj., unsupportable (eccl. Lat.), (Hilar.) Anon. in Job, 1, 93.

in-surgo, surrexi, rectum, 3, v. n.

  1. I. To rise upon, to rise up or to: insurgite remis, rise on your oars, i. e. ply your oars vigorously, Verg. A. 3, 560; 3, 207; 5, 189; so, remis insurgitur, Val. Fl. 2, 14: insurgit transtris, id. ib. 1, 450: nigro glomerari pulvere nubem Prospiciunt Teucri, ac tenebras insurgere campis, Verg. A. 9, 33: sibilat insurgens capiti, raising its head, Sil. 10, 546.
          1. (β) With acc.: jugum (i. q. in jugum), App. M. 1, p. 103.
  2. II. To raise one’s self, to rise, mount: insurgat Aquilo, Hor. Epod. 10, 7: si forte prolapsus est, attolli et insurgere haud licitum, Tac. G. 39, 8: altior insurgens et cursu concitus heros, Verg. A. 12, 902: et (serpens) sibilat ore, Arduus insurgens, id. ib. 11, 755: acuta silex Speluncae dorso insurgens, id. ib. 8, 233: inde colles insurgunt, Liv. 22, 4, 2: pone tergum insurgebat silva, Tac. A. 2, 16; so in fight, to rise for a blow: ostendit dextram insurgens Entellus, Verg. A. 5, 443: altior, Sil. 5, 294.
    1. B. Transf.
      1. 1. To rise, grow in power: insurgere regnis alicujus, to rise against, i. e. to aim at seizing one’s kingdom, Ov. M. 9, 444: Caesar insurgere paulatim, Tac. A. 1, 2: Romanas opes insurgere, id. ib. 11, 16.
      2. 2. Of waters, floods: vastius insurgens decimae ruit impetus undae, Ov. M. 11, 530: Atax usque eo solitus insurgere, ut se ipse non capiat, Mel. 2, 6, 6.
      3. 3. To arise: insurgunt fremitus, Val. Fl. 2, 82.
      4. 4. To rise up, to rouse or bestir one’s self: invigilare publicis utilitatibus et insurgere, Plin. Pan. 66, 2.
      5. 5. Of speech, to rise above the level of ordinary language, to become sublime: Horatius insurgit aliquando, Quint. 10, 1, 96: augeri debent sententiae, et insurgere, id. 9, 4, 23: haec sunt, quibus mens pariter et oratio insurgant, id. 12, 2, 28; id. 11, 3, 13.

insurrectĭo, ōnis, f. [insurgo], a rising up, insurrection: insurrectio, ἐπανάστασις, Gloss. Philox.

in-susceptus, a, um, adj., not taken upon one’s self: vota, Albin. 1, 197.

in-suspĭcābĭlis, e, adj., not thought of, unexpected (eccl. Lat.); only subst.

    1. 1. insuspĭcābĭlis, is, m., one unexpected, not thought of: portavit diadema, Vulg. Sir. 11, 5.
    2. 2. Plur.: insuspĭcābĭlĭa, ĭum, n., fancies, imaginations: insuspicabilia cordis, Vulg. Sir. 25, 9.

in-sustentābĭlis, e, adj., unbearable, intolerable (late Lat.): dominatio, Lact. 7, 16, 4: dolor, id. Mort. Pers. 49; Cael. Aur. Acut. 2, 16, 100.

insŭsurrātĭo, ōnis, f. [insusurro], a whispering to, a suggesting (late Lat.), Capit. Marc. Aur. 19, 11.

in-sŭsurro, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to whisper in, into, or to; to insinuate, suggest.

  1. I. Lit.
          1. (α) Neutr.: alicui, Cic. Tusc. 5, 36, 103: in aures, id. Q. Fr. 1, 1, 4: ad aurem familiariter, id. Verr. 2, 5, 41, § 107: modo insusurrans, Suet. Cal. 22.
            Impers.: in aurem ejus insusurratum, Cic. Verr. 2, 1, 46, § 120.
          2. (β) Act.: alicui cantilenam, Cic. Att. 1, 19, 8: vota diis, Sen. Ep. 10: insusurratum nomen, id. Brev. Vit. 14.
  2. II. Transf.: non solum nauta significat, sed etiam Favonius ipse insusurrat, navigandi nobis tempus esse, suggests to us, reminds us, Cic. Ac. 2, 48, 147.

(insŭtīcĭus, false reading for insiticius, App. M. 6, p. 186.)

insūtus, a, um, Part., from insuo.