Lewis & Short

insulto, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [insilio], to spring or leap at or upon a thing, to leap, bound, jump, spring.

  1. I. Lit.: fores calcibus, Ter. Eun. 2, 2, 54: floribus, Verg. G. 4, 11: sub armis Insultare solo, id. ib. 3, 116: busto, Hor. C. 3, 3, 40: fluctibus insultavere carinae, Ov. M. 1, 133: Batavi dum insultant aquis, Tac. A. 2, 8: rogis, Prop. 2, 8, 20 (2, 8, b. 4. M.).
          1. (β) With acc.: nemora avia matres Insultant thiasis, Verg. A. 7, 580.
          2. (γ) Absol.: fremit aequore toto Insultans sonipes. Verg. A. 11, 599.
  2. II. Trop., to behave insolently towards any one, to scoff at, revile, abuse, taunt, insult: alicui in calamitate, Cic. Verr. 2, 5, 50: dominis, Liv. 1, 48, 2: alicui per contumelias, id. 3, 62, 1: adversis rebus eorum, id. 36, 29, 9: jacenti, Ov. Tr. 2, 571: casibus alicujus, id. ib. 5, 8, 4.
          1. (β) With acc.: multos bonos, Sall. Fragm. ap. Don. ad Ter. Eun. 2, 2, 54; Serv. Verg. A. 9, 643: patientiam et segnitiam cujuspiam, Tac. A. 4, 59.
          2. (γ) With in and acc.: in rem publicam, Cic. Mil. 32: in omnes, id. N. D. 2, 29.
          3. (δ) With abl.: morte mea, at my death, Prop. 3, 6 (4, 5), 24.
            (ε) Absol.: quippe impune se insultaturos, Liv. 2, 45: cernis ut insultent Rutuli, exult, Verg. A. 10, 20.