Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word quire could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

cŭris or quĭris, ītis, f. [Sabine], a spear, Ov. F. 2, 477; cf. Macr. S. 1, 9, 16; Paul. ex Fest. p. 49, 10 Müll.; v. Quirites.
Hence, Cŭrītis (Quĭrītis), is, f., a surname of Juno as protector of spearmen, Mart. Cap. 2, § 149; Inscr. Orell. 1303 sq.; 8659.

Quĭrĭāna māla, v. Quiriniana.

Quĭrīna, ae, f., a Roman tribe: Quirina tribus a Curensibus Sabinis appellationem videtur traxisse, Fest. p. 254 Müll.; Cic. Quint. 6, 24; id. Fam. 8, 8, 5 and 6; Inscr. Grut. 56, 11 et saep.

Quĭrīnālis, e (abl. QVIRINALE, Kalend. in lnscr. Orell. 2, p. 396), adj. [Quirinus].

  1. I. Of or belonging to Quirinus (Romulus), Quirinal: Quirinalis flamen, priest of Romulus, Varr. L. L. 7, § 45 Müll.: lituus, such as Romulus bore (an historical prolepsis), Verg. A. 7, 187: trabea, id. ib. 7, 612: collis Quirinalis, the Quirinal Hill, the Quirinal, one of the seven hills of Rome, now Monte Cavallo: collis Quirinalis ob Quirini fanum: sunt qui a Quiritibus, qui cum T. Tatio Curibus venerunt Romam, quod ibi habuerunt castra, Varr. L. L. 5, § 51 Müll.; cf.: Quirinalis collis qui nunc dicitur, olim Agonus appellabatur, ante quam in eum commigrarent fere Sabini Curibus venientes, post foedus inter Romulum et Tatium ictum: a quo hanc appellationem sortitus est: quamvis existiment quidam quod in eo factum sit templum Quirino, ita dictum, Fest. p. 254 Müll.; and: templa Deo (Quirino) fiunt: collis quoque dictus ab illo, Ov. F. 2, 511: collis Quirinalis terticeps cis aedem Quirini, an ancient formula in Varr. L. L. 5, § 51 Müll.; also, Quirinale jugum, Ov. F. 6, 218: Quirinalis porta dicta sive quod ea in collem Quirinalem itur, seu quod proxime eam est Quirini sacellum, Paul. ex Fest. p. 255 Müll.
  2. II. Subst.: Quĭrīnā-lĭa, ĭum, n., the festival in honor of Romulus, celebrated annually on the 17th of February (XIII. Cal. Mart.), the Quirinal festival, Cic. Q. Fr. 2, 3, 4; 2, 13, 3.

Quĭrīnĭāna and Quĭrĭāna māla, a kind of apple, Cato, R. R. 7; Varr. R. R. 1, 59; Plin. 15, 14, 15, § 50; Macr. S. 2, 15, 2.

1. Quĭrīnus, i, m. [from Quiris for Cures, a Sabine town; falsely derived from curim, a Sabine word, = hasta, Macr. S. 1, 9, 16; cf. Ov. F. 2, 475 sqq., or from curia, Corss. Ausspr. 2, p. 357 sq.], a proper name.

  1. I. Of Romulus, after his deification: Quirine pater, veneror, Horamque Quirini, Enn. ap. Non. 120, 3 (Ann. v. 121 Vahl.); cf. Gell. 13, 22, 2: tertia (lux) dicta Quirino. Qui tenet hoc nomen, Romulus ante fuit. Sive quod hasta curis priscis est dicta Sabinis (Bellicus a telo venit in astra Deus): Sive suum regi nomen posuere Quirites: Seu quia Romanis junxerat ille Cures, Ov. F. 2, 475 sqq.; cf. Cic. Rep. 2, 10, 20: duos flamines adjecit. Marti unum, alterum Quirino, Liv. 1, 20: Remo cum fratre Quirinus, Verg. A. 1, 292; hence, populus Quirini, i. e. the Romans, Hor. C. 1, 2, 46: urbs Quirini, i. e. Rome, Ov. Tr. 1, 8, 37: turba Quirini, id. M. 14, 607.
    Poet., transf.: gemini Quirini, i. e. Romulus and Remus, Juv. 11, 105.
  2. II. Of Janus: Janum Quirinum semel atque iterum a conditā Urbe clausum, i. e. the temple of Janus, Suet. Aug. 22; August. in Monum. Ancyr. Macr. S. 1, 9; Serv. Verg. A. 7, 610; cf.: Janus Quirini, Hor. C. 4, 15, 9.
  3. III. Of Augustus (poet.), Verg. G. 3, 27.
  4. IV. Of Antony (poet.): altera classis erat tenero damnata Quirino, Prop. 4 (5), 6, 21.

2. Quĭrīnus, a, um, adj. [1. Quirinus, I.], of or belonging to Quirinus, i. e. Romulus, Quirinal (poet.): spolia ex umeris Quirinis (al. Quirini), Prop. 4 (5), 10, 11: collis, i. e. the Quirinal, Ov. M. 14, 836.
Hence, as subst.: Quĭrīna, q. v.
And hence, perh., subst., the poet. appellation Quirinus, given to Augustus and Antony, cited under 1. Quirinus.

1. quĭris or cŭris [Sabine], a spear: sive quod hasta curis (al. quiris) est dicta Sabinis, Ov. F. 2, 477.

2. Quĭrīs, ītis, and mostly plur., Quĭ-rītes, tĭum (or tum, Aus. Prof. 22, 9), m. [Cures].

  1. I. Originally, the inhabitants of the Sabine town Cures, the Quirites (very rare): prisci Quirites, Verg. A. 7, 710 Serv.: veteres illi Sabini Quirites, Col. praef. § 19.
    After the Sabines and the Romans had united in one community, under Romulus, the name of Quirites was taken in addition to that of Romani, the Romans calling themselves, in a civil capacity, Quirites, while, in a political and military capacity, they retained the name of Romani: post foedus Titi (Tatii) et Romuli placuit, ut quasi unus de duobus fieret populus. Unde et Romani Quirites dicti sunt, quod nomen Sabinorum fuerat a civitate Curibus; et Sabini a Romulo Romani dicti sunt, Serv. Verg. A. 7, 710; cf. Liv. 1, 13.
    Joined with populus Romanus, the technical expression is usually POPVLVS ROMANVS QVIRITIVM, qs. the Roman commonwealth of Quirite citizens, the Roman nation of Quirites; but not unfreq. also in apposition: POPVLO ROMANO QVIRITIBVS (like homines prisci Latini, and populus priscorum Latinorum): QVOD BONVM FORTVNATVM FELIXQVE SALVTAREQVE SIET POPVLO ROMANO QVIRITIVM, REIQVE PVBLICAE POPVLI ROMANI QVIRITIVM … OMNES QVIRITES, PEDITES ARMATOS PRIVATOSQVE VOCA INLICIVM HVC AD ME, Tab. Censor. ap. Varr. L. L. 6, § 86 Müll.: populo Romano Quiritium, Liv. 8, 9; 41, 16: populus Romanus Quiritium, id. 1, 32: populi Romani Quiritium, id. 1, 24; 32; 10, 28; 22, 10 al.
    In the other form: POPVLD ROMANO QVIRITIBVS, Inscr. Marin. Fratr. Arv. tab. 24, 1, 34; cf. id. ib. 41, 2, 24; so, an ancient formula ap. Gell. 1, 12, 14, acc. to the MSS.; so, too, id. 10, 24, 3; Macr. S. 1, 4 fin.
    We rarely meet with the form populo Romano Quiritibusque, Liv. 8, 6 (al. om. que); cf. Paul. ex Fest. s. v. dici, p. 67 Müll.: devovisse eos se pro patriā Quiritibusque Romanis, Liv. 5, 41: Quiritium Romanorum exercitus, id. 26, 2: factum hoc populi Romain Quiritibus ostentum Cimbricis bellis, to the citizens of the Roman nation, Plin. 16, 32, 57, § 132.
    It was a reproach for soldiers to be addressed as Quirites, Tac. A. 1, 42; Suet. Caes. 70; Lampr. Alex. Sev. 52 sq.; Luc. 5, 358: Quiritium fossae dicuntur, quibus Ancus Marcius circumdedit urbem, quam secundum ostium Tiberis posuit, ex quo etiam Ostiam, et quia populi opera eas faceret, appellavit Quiritium, Fest. p. 254 Müll.: jus Quiritium, full Roman citizenship: ago gratias, domine, quod et jus Quiritium libertis necessariae mihi feminae, et civitatem Romanam Harpocrati iatraliptae meo indulsisti, Plin. Ep. 10, 6 (22), 1: Latinis jus Quiritium (constituit), Suet. Claud. 19: Latini jus Quiritium consequuntur his modis, beneficio principali, etc., Ulp. Reg. tit. 4, de Latinis.
    Sing.: Quiris (also Quiritis, acc. to Prisc. p. 633 P.), a Roman citizen, a Quirite: ollus Quiris Leto datus, an ancient formula in Fest. p. 254 Müll.: dona Quiritis, Hor. Ep. 1, 6, 7: reddere jura Quiriti, Ov. M. 14, 823: minimum de plebe Quiritem, id. Am. 1, 7, 29; Juv. 8, 47: quibus una Quiritem Vertigo facit, makes a Roman citizen, sets free (for in the ceremony of manumission the slave was turned around), Pers. 5, 75: quis te redonavit Quiritem Dis patriis? an uninjured Roman citizen, Hor. C. 2, 7, 3: epulis repleto Quirite, i. e. populo Romano, Claud. Carm. 12, 16: Romani more Quiritis, i. e. civis, Luc. 2, 386: Quiris Eoüs, an eastern Roman, i. e. an inhabitant of Constantinople, Sid. Carm. 1, 31.
    In fem.: Q. TVLLIVS Q. F. PONTIFEX SACR. IVNONIS QVIRITIS, Inscr. Grut. 308, 1.
  2. II. (Poet. transf.) Of bees, citizens, commonalty: ipsae regem, parvosque Quirites Sufficiunt, Verg. G. 4, 201.

* quĭrītātĭo, ōnis, f. [quirito], a plaintive cry, a scream, shriek: quiritatio facta, Liv. 33, 28.

quĭrītātus, ūs, m. [quirito], a plaintive cry, a wail, scream, shriek (post-Aug.): ululatus feminarum, infantium quiritatus, Plin. Ep. 6, 20, 14: lamentabiles, Val. Max. 9, 2, 1; 6, 2, 8.

Quĭrītes, v. Quiris.

quĭrīto, āre (in a dep. form: de Fenestellā quiritatur, Varr. ap. Diom. p. 377 P.), v. n. and a. [Quirites, i. e. to cry: pro fidem, Quirites!], orig., to implore the aid of the Quirites or Roman citizens; hence, in gen.

  1. I. Neutr., to raise a plaintive cry, to wail: quiritare dicitur is, qui Quiritum fidem clamans implorat, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.: ut quiritare urbanorum, sic jubilare rusticorum, id. ib. 6, § 68 ib.: clare quiritans, Lucil. ap. Non. 21, 21: vox quiritantium, Liv. 39, 8.
    1. B. In partic., of an orator, to scream, shriek, Quint. 3, 8, 54.
  2. II. Act.
    1. A. To shriek out, cry aloud something: illi misero quiritanti, Civis Romanus natus sum, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3.
    2. B. To bewail, lament, aliquid: insanā voce casum mariti, App. M. 8, p. 203, 33; 8, p. 209, 27.

quirrīto, āre, v. n., to utter the natural sound of the boar, to grunt: quirritant verres, Auct Carm. Philom. 55.