Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

2. suspīcĭo (in good MSS. and edd. also suspītĭo; v. Brambach s. v.; Fleckeis. in Rhein. Mus. viii. p. 225 sqq.; and so always in Plaut. and Ter. acc. to Fleck., and in Cic. acc. to B. and K.; but cf. contra Corss. Ausspr. 2, 359 sq.), ōnis. f. [1. suspicio], mistrust, distrust, suspicion.

  1. I. Lit.: improborum facta primo suspitio insequitur, deinde sermo atque fama, tum accusator, tum judex, Cic. Fin. 1, 16, 50: suspitionem et culpam ut ab se segregent, Plaut. Trin. 1, 2, 42: tanta nunc suspitio de me incidit, Ter. Ad. 4, 4, 7: redeunti ex ipsā re mi incidit suspitio; hem, etc., id. And. 2, 2, 22: in quā re nulla subest suspitio, Cic. Rosc. Am. 10, 28: erat porro nemo, in quem ea suspitio conveniret, id. ib. 23, 65: in quem ne si insidiis quidem interfectus esset, ulla caderet suspitio, id. Att. 13, 10, 3: suspitionem populi sensit moveri, id. Rep. 2, 31, 54; cf. id. Fam. 2, 16, 2: in suspitionem alicui venire, id. Verr. 2, 5, 7, § 15; id. Fl. 33, 81; cf. Suet. Tib. 12: in suspitionem cadere, Cic. Phil. 11, 10, 24: augetur Gallis suspicio, Caes. B. G. 7, 45: suspitionem levare atque ab se removere, Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136: aliquem suspitione exsolvere, Ter. Hec. 5, 2, 26: omnem offensionem suspitionis de aliquo deponere, Cic. Fam. 13, 24, 2: suspitionem falsam saeviter ferre, Enn. ap. Non. 511, 5 (Trag. v. 349 Vahl.): maligna insontem deprimit suspicio, Phaedr. 3, 10, 36: suspicione si quis errabit suā, id. 3, prol. 45: audimus eum venisse in suspitionem Torquato de morte Pansae, Brut. ap. Cic. ad Brut. 1, 6, 2.
    Plur.: in amore haec omnia insunt vitia: injuriae, Suspitiones, inimicitiae, Ter. Eun. 1, 1, 15: multae causae suspitionum offensionumque dantur, Cic. Lael. 24, 88: cum ad has suspiciones certissimae res accederent, Caes. B. G. 1, 19: si minus honestas suspitiones injectas diluemus, Cic. Inv. 1, 16, 22.
          1. (β) With gen. obj.: ne in suspitione ponatur stupri, Plaut. Am. 1, 2, 27 (Ussing, suspicione): in aliquem suspitionem amoris transferre, Ter. Heaut. 4, 5, 52: alicui suspitionem ficte reconciliatae gratiae dare, Cic. Fam. 3, 12, 4: in suspitionem avaritiae venire, id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 14: in suspitionem conjurationis vocari, id. Verr. 2, 5, 4, § 10: qui in suspitionem incidit regni appetendi, id. Mil. 27, 72: belli subita suspitio, id. Verr. 2, 5, 7, § 15: expellere aliquem suspitione cognationis, id. Rep. 2, 31, 54: belli suspicione interpositā, Caes. B. G. 4, 32: dare timoris aliquam suspicionem, id. ib. 7, 54: habebit enim suspicionem adulterii, Nep. Epam. 5, 5: ea res minime firmam suspitionem veneni habet, excites, Cic. Clu. 62, 174.
          2. (γ) With subject-clause: suspitio est mihi, nunc vos suspicarier, etc., Plaut. Ps. 1, 5, 149: jam tum erat suspitio, Dolo malo haec fieri omnia, Ter. Eun. 3, 3, 8: addit fuisse suspitionem, veneno sibi conscivisse mortem, Cic. Brut. 11, 43; cf. with quasi: unde nata suspicio est, quasi desciscere a patre temptasset, Suet. Tit. 5.
  2. II. Transf., in gen.
      1. 1. A notion, idea, suggestion (very rare; cf.: opinio, conjectura): deorum, Cic. N. D. 1, 23, 62: suspitione attingere intellegentiam aut maris aut terrae, id ib. 3, 25, 64: suspitionem nullam habebam te rei publicae causā mare transiturum, id. Att. 8, 11, D, 1.
      2. 2. Objectively, an appearance, indication: ne quam suspicionem infirmitatis daret, Suet. Tib. 72: nullā suspicione vulneris laesus, Petr. 94 fin.: mulsa quae suspicionem tantum possit habere dulcedinis, Pall. Jan. 15, 8.