Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

fūr, fūris, comm. [root fer-, v. fero; cf. Gr. φώρ, Gell. 1, 18], a thief (syn.: latro, praedo, pirata, raptor).

  1. I. Lit.: quodsi duodecim tabulae nocturnum furem quoquo modo, diurnum autem, si se telo defenderet, interfici impune voluerunt, etc., Cic. Mil. 3, 9: ita in legibus posiverunt, furem duplici comdemnari, feneratorem quadrupli, Cato, R. R. praef. § 1: fures privatorum furtorum, opp. fures publici, id. ap. Gell. 11, 18, 18: canes aluntur in Capitolio, ut significent, si fures venerint, Cic. Rosc. Am. 20, 56: fures aerari, Sall. C. 52, 12: a Philippo interrogatus, quid latraret, furem se videre respondit, Cic. de Or. 2, 54, 220: M. Carbo condemnatus, fur magnus, e Sicilia, i. e. extortioner, id. Fam. 9, 21, 3: ne quis fur esset, neu latro, neu quis adulter, Hor. S. 1, 3, 106: (Priapus) furum aviumque Maxima formido, id. ib. 1, 8, 3: Sallustius historicus priscorum verborum ineruditissimus fur, Suet. Gram. 15: fur tuos, i. e. who carried you off, Plaut. Capt. 5, 4, 21.
    In the fem.: fures estis ambae, Plaut. Poen. 5, 4, 67.
  2. II. Transf.
    1. A. As a term of vituperation applied to slaves, thief, rascal, rogue, knave: tuntrium litterarum homo Me vituperas? fur, etiam fur trifurcifer, Plaut. Aul. 2, 4, 47; cf.: non fur, sed trifur? id. ib. 4, 4, 6; 4, 10, 38 sc.; id. Cas. 3, 6, 1; id. Ps. 1, 3, 131 et saepe quid domini faciant, audent cum talia fures! Verg. E. 3, 16: manipulus furum, Ter. Eun. 4, 7, 6.
    2. B. A robber-bee, drone, usually called fucus, Varr. R. R. 3, 16, 19.

2. fŭrĭo, īre, v. n. [furiae], to be mad, to rage (late Lat. for furere): ut furiat, Sid. Carm. 22, 94.

Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a,

  1. I. a Roman family name.
      1. 1. M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.
      2. 2. M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.
      3. 3. A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.
      4. 4. L. Furius Philus, consul in the year 618 A.U.C., who is introduced as a speaker in Cicero’s Republic al.
  2. II. Derivv.
    1. A. Fūrĭus (Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian): data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias), Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109; so, lex Furia (testamentaria), Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.: lex Furia Caninia (de manumissionibus), id. ib. 1, 42; for which: lex Fusia Caninia, Cod. Just. 7, 3.
    2. B. Fūrĭānus a, um, adj., Furian: poëmata, i. e. of the poet A. Furius Antias, Gell. 18, 11, 4.
      Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.

fŭro, ŭi (perf. rare, Sen. Orest. 846; Serv. Verg. A. 1, 41 al.; usually supplied by insanivi, Diom. p. 376 P.; Prisc. 817 P.; gen. plur. part. sync. furentum, Verg. A. 11, 838), 3, v. n. [cf. Gr. θοῦρος, hasty; θορεῖν, θρώσκω, to leap; cf. θηρ, wild; Lat. fera, ferox; v. Curt. Gr. Etym. p. 256], to rage, rave (in sickness or when in a passion), to be out of one’s mind, to be mad, furious (syn.: insanio, deliro, desipio).

  1. I. Lit. (class.): quem nos furorem, μελαγχολίαν illi (Graeci) vocant: quasi vero atra bili solum mens ac non saepe vel iracundiā graviore vel timore vel dolore moveatur: quo genere Athamantem, Alcmaeonem, Ajacem, Orestem furere dicimus, etc., Cic. Tusc. 3, 5, 11: quid est aliud furere, non cognoscere homines, non cognoscere leges, non senatum, id. Pis. 20, 47; cf.: qui valetudinis vitio furunt et melancholici dicuntur, id. Div. 1, 38, 81; and Dig. 23, 2, 9: primum inquiram, quid sit furere, etc., Hor. S. 2, 3, 41: insanire ac furere, Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: furere et bacchari, id. Brut. 80, 276; cf.: non ego sanius Bacchabor Edonis: recepto Dulce mihi furere est amico, to play the fool, act foolishly (an imitation of the Anacreontic θέλω θέλω μανῆναι), Hor. C. 2, 7, 28: Telamon iratus furere luctu filii videretur, to be distracted, Cic. de Or. 2, 46, 193: ille, si non acerrime fureret, auderet, etc., id. Pis. 21, 50: furere adversus aliquem, Tiber. ap. Suet. Tib. 61: num furis? an prudens ludis me obscura canendo? Hor. S. 2, 5, 58: furit ille dolore, Ov. M. 12, 478: amore, Val. Fl. 5, 427; cf.: ex quo destiti Inachia furere, to be madly in love with (Gr. μαίνεσθαι ἐπί τινι), Hor. Epod. 11, 6: in aliqua, Quint. Decl. 289: in celeres iambos Misit (me) furentem, Hor. C. 1, 16, 25.
          1. (β) With acc. and inf.: (Clodius) furebat, a Racilio se contumaciter urbaneque vexatum, Cic. Q. Fr. 2, 1, 3.
            With inf.: furit vinci dominus profundi, Sen. Med. 597: ecce furit te reperire atrox Tydides, Hor. C. 1, 15, 27.
          2. (γ) With acc. (poet.): hunc sine me furere ante furorem, Verg. A. 12, 680: praecipuum tunc caedis opus, Gradive, furebas, Stat. Th. 9, 5.
  2. II. Transf., of inanim. and abstr. things (poet. and in post-Aug. prose): nubes interdum perscissa furit petulantibus auris, Lucr. 6, 111; cf.: furit mugitibus aether concussus, Verg. G. 3, 150: ventus, Lucr. 6, 687: impetus Aetnae, id. 2, 593; cf.: flamma in Aetna, Hor. Epod. 17, 33: ignis in stipulis, Verg. G. 3, 100: stella vesani leonis, Hor. C. 3, 29, 19: atra tempestas effusis imbribus, Verg. A. 5, 694: furit aestus harenis, id. ib. 1, 107: flammae furentes, id. ib. 4, 670: furit ardor edendi, Ov. M. 8, 828: nec copia argenti tantum furit vita, Plin. 33, 11, 53, § 147.
    With acc. and inf.: fama furit, versos hostes Poenumque salutem Invenisse fugā, Sil. 7, 504.
    Hence, * fŭrenter, adv., furiously: pueri autem aiunt eum furenter irasci, was furiously enraged, Cic. Att. 6, 1, 12.