Lewis & Short

1. fūror, ātus, 1, v. dep. a. (act. inf. furasse, Fulg. Myth. 2, 6; sup. furatum, Plaut. Rud. 1, 2, 23; id. Trin. 4, 2, 22: furatus, in pass. signif., App. M. 10, p. 220) [fur], to steal, purloin, pilfer (syn.: latrocinor, clepo, rapio).

  1. I. Lit. (class.): solet haec, quae rapuit et furatus est dicere se emisse, Cic. Verr. 2, 1, 22, § 60: furatur aliquid aut eripit, id. Off. 2, 11, 40; id. N. D. 2, 63, 157: pecuniam ex templo, Quint. 3, 6, 41; Suet. Caes. 54.
    Absol.: ad furandum venire, Plaut. Ps. 3, 2, 61; so of pillaging, military raids: ille robore exercitus inpar, furandi melior, Tac. A. 3, 74 init.; of literary theft: ut iste in furando manibus suis uteretur, Cic. Verr. 2, 4, 15, § 33: si ego tuum (librum) ante legissem, furatum me abs te esse diceres, id. Att. 2, 1, 1; cf. Poët. ap. Quint. 8, 3, 29.
  2. II. Transf., in gen., to take away by stealth, remove secretly, to withdraw: pone caput, fessosque oculos furare labori, Verg. A. 5, 845: membra, Sil. 10, 74: sese, id. 14, 561: vultus veste, i. e. to hide, Sen. Agam. 914: non enim furatus esse civitatem, non genus suum ementitus dicitur, Cic. Balb. 2, 5: speciem furabor Iacchi, will represent, personate, Prop. 4 (5), 2, 31: audiendi facultatem, to obtain by stealth, Amm. 14, 11, 15.