Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word irruerit could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

irrŭbesco (inr-), bŭi, 3,

  1. I. v. inch. n. [in-rubesco], to grow red, be reddened: nec sanguine ferrum irrubuit, Stat. Th. 6, 231; 9, 647: haemachates sanguineis maculis irrubescit, Sol. 5, 27.
  2. II. To throw a red light upon a thing: tuis ut mihi vultibus ignis irrubuit, Stat. S. 5, 3, 32.

* irructo (inr-), āre, v. a. [in-ructo], to belch into: alicui in os, Plaut. Ps. 5, 2, 6.

irrŭdis, e, adj. [2. in-rudis], not raw, Not. Tir. p. 123.

irrūfo (inr-), āvi, ātum, 1, v. a. [inrufo], to make red (post-class.): capillum, Hier. Ep. 107, n. 5: barba facta irrufata, Tert. Apol. 22.

irrūgātĭo (inr-), ōnis, f. [irrugo], a wrinkling, Serv. Verg. A. 1, 648.

irrŭgĭo (inr-), ĭi, 4, v. n. [in-rugio], to cry loudly, Vulg. Gen. 27, 34.

irrūgo (inr-), āre, v. a. [in-rugo], to wrinkle, make wrinkled.

  1. I. Lit.: aequor ventris, Gell. 12, 1, 8.
  2. II. Transf., to fold: sinum, Stat. Th. 4, 266.

irrŭmātĭo (inr-), ōnis, f. [irrumo], Cat. 21, 8; for signif. see irrumo, I.

irrŭmātor (inr-), ōris, m. [irrumo],

  1. I. one who practises beastly obscenity, Firm. Math. 8, 20.
  2. II. Transf., a vile person, Cat. 10, 12.

irrŭmo (inr-), āvi, ātum, 1, v. a. [ruma], to extend the breast to, to give suck; hence,

  1. I. In mal. part., Cat. 16, 1; Auct. Priap. 36, 5; Mart. 4, 50, 2.
  2. II. Transf.
    1. A. To treat in a foul or shameful manner, to abuse, deceive, Cat. 28, 9.
    2. B. Irrumata unda, i. e. defiled, Mart. 2, 70, 3.

irrumpĭbĭlis, ἄρρηκτος, Gloss. Philox.

irrumpo (inr-), rūpi, ruptum, 3, v. n. and a. [in-rumpo], to break, burst, or rush in or into.

  1. I. Lit.
          1. (α) With advv. or prepp.: cesso huc intro inrumpere? Ter. Eun. 5, 6, 26: nec inrumpo, quo non licet ire, Ov. P. 1, 7, 23: quocunque, id. Tr. 2, 305: qua irrumpens oceanus, etc., Plin. 3 prooem. § 3: in castra, Cic. Div. 1, 24, 50; Caes. B. G. 4, 14; 6, 36: in eam partem hostium, id. ib. 5, 43: in medios hostes, id. ib. 7, 50: in castellum, id. B. C. 3, 67: cum telis ad aliquem, Sall. C. 50, 2: ad regem, Vulg. 4 Reg. 3, 26: mare in aversa Asiae, Plin. 6, 13, 15, § 36: intra tecta, Sen. Oct. 732: tellurem irrumpentem in sidera, Sil. 15, 167: se in curiam, Varr. ap. Non. 263, 21: irrumpentis in curiam turbae, Suet. Calig. 14: in Macedoniam, Just. 24, 6, 1: vacuos in agros, Luc. 2, 441.
          2. (β) With acc.: quin oppidum irrumperent, Caes. B. C. 2, 13. 4: domum alicujus, id. ib. 3, 111, 1: portam, Sall. J. 58, 1; 25, 9: castra, Just. 2, 11, 15: interiora domus irrumpit limina, Verg. A. 4, 645: moenia Romae, Sil. 13, 79: stationes hostium, Tac. H. 3, 9: Italiam, id. ib. 4, 13: Karthaginem, Plin. 35, 4, 7, § 23: cubiculum, Suet. Claud. 37: triclinium, id. Vesp. 5: vacuam arcem, Sil. 2, 692.
          3. (γ) With dat.: thalamo, Verg. A. 6, 528: templo, Sil. 2, 378: trepidis, id. 9, 365: sacris muris, id. 10, 368: tectis, id. 13, 176.
          4. (δ) Absol.: cum irrumpere nostri conarentur, Caes. B. C. 3, 67: ad primum gemitum, upon the first groan, Suet. Oth. 11: dixit et irrupit, Ov. F. 6, 453: cognoscit hostes pluribus agminibus inrupturos, Tac. Agr. 25.
  2. II. Trop., to break or rush in or upon; to intrude upon, invade, attack, interrupt: quo modo in Academiam irruperit, Cic. Ac. 2, 44, 136: imagines in animos per corpus irrumpunt, id. ib. 2, 40, 125: in alicujus patrimonium, id. de Or. 3, 27, 108: luxuries in domum irrupit, id. ib. 3, 42, 168: in nostrum fletum, id. Lig. 5, 13: calamitates, quae ad me irruperunt, Sen. Ep. 117: irrumpet adulatio, Tac. H. 1, 15: grammatici ad prosopopoeias usque … irrumpunt, venture upon, i. e. presume to teach, Quint. 2, 1, 2: Deos, i. e. boldly inquire the will of the gods, Stat. Achill. 1, 508: Phoebe, hanc dignare irrumpere mentem, to enter, inspire, id. Th. 10, 341: animos populi, Luc. 1, 470; 5, 167: extremique fragor convexa irrupit Olympi, id. 7, 478.
    1. B. To break, violate: foedus, Lact. 1, 18, 17; Vulg. 2 Macc. 13, 25: institutum, Lact. de Ira Dei, 14, 6: legem, Tert. adv. Marc. 4, 20: pacem, Cassiod. Var. 5, 43.

irrŭo (inr-), rŭi, 3, v. n. [in-ruo], to rush or force one’s way into, invade, press into, make an attack upon.

  1. I. Lit.: ilico equites jubet dexterā inruere, Plaut. Am. 1, 1, 88 (dub.; Ussing, inducere): quam mox inruimus? Ter. Eun. 4, 7, 18: irruimus ferro, Verg. A. 3, 222: in aedis alienas, Ter. Ad. 1, 2, 8: in mediam aciem, Cic. Fin. 2, 19, 61: in aliquem, id. Dom. 45: super collum alicujus, to embrace eagerly, Vulg. Gen. 46, 29: super gladium suum, id. 1 Par. 10, 4.
          1. (β) With dat.: flammis, Claud. Cons. Mall. Theod. 194.
          2. (γ) With acc.: proximos agros, Front. 1, 5, 16: Rhodopen, Claud. IV. Cons. Hon. 50: Alpes, id. Epigr. 77, 5: has terras, of waters, Amm. 17, 13, 4.
          3. (δ) With se: vide ne ille huc prorsus se irruat, Ter. Ad. 4, 2, 11.
  2. II. Trop., to force one’s way into, rush into, enter eagerly into or upon, seize upon: in alienas possessiones, Cic. de Or. 1, 10, 41: verecunda debet esse translatio, ut deducta esse in alienum locum, non irruisse videatur, id. ib. 3, 41, 165: in odium alicujus et offensionem, to incur, id. Verr. 1, 12, 35: inruente in se Spiritu Dei, Vulg. Num. 24, 2: permulta sunt circumspicienda, ne quid offendas, ne quo irruas, make a hasty blunder in speaking, Cic. de Or. 2, 74, 301.
          1. (β) With dat.: cladibus, Luc. 7, 60.

irruptĭo, ōnis, f. [irrumpo], a breaking or bursting in, an irruption.

  1. I. In gen.: irruptionem facere in popinam, Plaut. Poen. prol. 42: ferarum, Plin. Pan. 81: belli, Flor. 2, 12, 5: luminis, Pall. 10, 17: aquarum, Sen. Q. N. 3, 30, 5.
  2. II. Esp., as milit. t. t., an invasion, incursion, sally: hostis, Suet. Tib. 6: etiamsi irruptio facta nulla sit, Cic. de Imp. Pomp. 6, 15: Gallorum, Aug. Civ. Dei, 3, 31.

1. irruptus, ūs, m. [irrumpo], an irruption (late Lat.), Fab. Claud. Gord. Fulg. Aet. Mund. 11, p. 141.

2. irruptus (inr-), a, um, Part., from irrumpo.

* 3. irruptus (inr-), a, um, adj. [2. in-rumpo], unbroken, unsevered: copula, Hor. C. 1, 13, 18.

irrŭtĭlo (inr-), āvi, 1, v. n. [in-rutilo], to glimmer redly, to be ruddy, Ambros. de Isaac et Anim. 7, 60; id. Apol. Dav. 8, 45 al.