Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word Avillius could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

1. ăvĭa, or in late Lat., ăva, ae, f. [avus], a grandmother on the father’s or the mother’s side: Matres duas habet et avias duas, Plaut. Truc. 4, 3, 34: anus avia, Curt. 3, 11, 25; Vulg. 2 Tim. 1, 5: avia tam paterna quam materna, Dig. 38, 10, 10: Inter avam et neptem tu mediata agas, Ven. Fort. 8, Carm. 18, 8.
Meton., a prejudice, as it were, inherited from a grandmother: dum veteres avias tibi de pulmone revello, old wives’ fables, Pers. 5, 92, ubi v. Gildersleeve.

2. ăvĭa, ae, f., a plant, = senecio or erigeron, groundsel, Col. 6, 14, 3; 6, 14, 6; Veg. Art. Vet. 4, 14, 2; 4, 15, 4; cf. Schneid. ad h. ll.

ăvĭārĭus, a, um, adj. [avis].

  1. I. Pertaining to birds, of birds, bird-: rete, bird-net, Varr. R. R. 3, 5, 13.
    Hence,
  2. II. Subst. (like apiarius, etc.).
    1. A. ăvĭārĭus, ii, m., a bird-keeper, Col. 8, 3, 4; 8, 5, 14; 8, 11, 12 al.
    2. B. ăvĭārĭum, ii, n., a place where birds are kept, an aviary, ὀρνιθών, Varr. R. R. 3, 3, 7; 3, 4, 3; 3, 5, 5; Cic. ad Q. Fr. 3, 1, 1; Col. 8, 1, 3 sq.; Plin. 10, 50, 72, § 141.
      Also, the abode of wild birds in the forest: Sanguineisque inculta rubent aviaria bacis, Verg. G. 2, 430 ( = secreta nemorum, quae aves frequentant, Serv.).

ăvĭcella, v. aucella.

ăvĭcŭla, ae, f. dim. [avis], a small bird: aviculae nidulus, Gell. 2, 29, 2: canorae, App. M. 11, p. 260, 21.

* ăvĭcŭlārĭus, ii, m. [avicula], = aviarius, a bird-keeper, Apic. 8, 7.

ăvĭdē, adv., v. avidus fin.

ăvĭdĭtas, ātis, f. [avidus], an eagerness for something (either lawful or unlawful), avidity, longing, vehement desire.

  1. I. In gen.: habeo senectuti magnam gratiam, quae mihi sermonis aviditatem auxit, potionis et cibi sustulit, Cic. Sen. 14, 46: aviditas legendi, id. Fin. 3, 2, 7: suscipere verbum cum omni aviditate, Vulg. Act. 17, 11: gloriae, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 16: pecuniae, id. Part. Or. 6, 1: rapiendi per occasionem triumphi, Liv. 31, 48, 2: imperandi, Tac. H. 1, 52: vini, Suet. Tib. 42 al.: ad cibos, Plin. 20, 16, 65, § 173.
    In plur.: bestiolarum aviditates, Plin. 11, 6, 5, § 15: feminarum, id. 20, 21, 84, § 227.
  2. II. Esp.
    1. A. Eagerness for money, covetousness, avarice: Inhaeret etiam aviditas, desidia, injuria, etc., Plaut. Merc. prol. 29: (justitia) eas res spernit et neglegit, ad quas plerique inflammati aviditate rapiuntur, Cic. Off. 2, 11, 38: utrumque incredibile est, et Roscium quicquam per aviditatem appetīsse et Fannium quicquam per bonitatem amisisse, id. Rosc. Com. 7, 21 (B. and K., avaritiam).
    2. B. Eagerness in eating, appetite: lactuca in cibis aviditatem incitat inhibetque eadem, Plin. 20, 7, 26, § 64; so, aviditatem excitare, id. 23, 1, 7, § 12: facere, id. 23, 8, 75, § 144; Vulg. Eccli. 37, 33.

ăvĭdĭter, adv., v. avidus fin.

ăvĭdus, a, um, adj. [1. aveo], longing eagerly for something (either lawful or unlawful), desirous, eager, earnest, greedy (diff. from avarus, q. v.).

  1. I. In gen., constr. with gen., in with acc., dat., or absol.
          1. (α) With gen.: cibi, Ter. Eun. 5, 4, 16: Romani semper appetentes gloriae praeter ceteras gentes atque avidi laudis, Cic. Imp. Pomp. 3, 7: festinatio victoriae avida, id. Phil. 3, 1; so, potentiae, honoris, divitiarum, Sall. J. 15, 4: avidissimus privatae gratiae, id. H. Fr. (Orat. Cottae ad Popul. p. 245 Gerl.): turba avida novarum rerum, Liv. 1, 8, 6: avidus poenae (sc. sumendae), id. 8, 30, 13: libidinum, Hor. C. 1, 18, 11: futuri, id. A. P. 172 et saep.: belli gerundi, Sall. J. 35, 3: malefaciundi, id. H. Fr. ap. Serv. ad Verg. A. 9, 343 (p. 251, n. 116 Gerl.): avidior properandi, id. H. Fr. 4, 30 Gerl.: videndi, Ov. M. 10, 56 et saep.
            Poet. with inf. (inst. of gen. of gerund.): avidi committere pugnam, Ov. M. 5, 75: cognoscere amantem, id. ib. 10, 472: Chaos innumeros avidum confundere mundos, Luc. 6, 696 al.
            A. more remote gen. relation is found in Lucr.: Humanum genus est avidum nimis auricularum, in respect of, Lucr. 4, 594.
          2. (β) With in with acc.: avida in novas res ingenia, Liv. 22, 21, 2: avidae in direptiones manus, id. 5, 20, 6.
          3. * (γ) With dat.: servorum manus subitis avidae, Tac. H. 1, 7.
          4. (δ) Absol. and transf. to inanimate things: ita sunt avidae (aures meae), etc., Cic. Or. 29, 104: avidi cursus frena retentat equi, Ov. P. 3, 9, 26: avidae libidines, Cic. Sen. 12, 39: amor, Cat. 68, 83: cor, Ov. Tr. 3, 11, 58: pectus, id. H. 9, 161: amplexus, id. M. 7, 143.
  2. II. Esp
    1. A. Eager for gain, avaricious, covetous, greedy of money, = avarus: me dices avidum esse hominem, Plaut. Ps. 5, 2, 34; id. Aul. prol. 9; 3, 5, 12; id. Bacch. 2, 3, 43: Sed habet patrem quendam avidum, miserum atque aridum, Ter. Heaut, 3, 2, 15: divitiasque Conduplicant avidi, Lucr. 3, 71: aliquantum ad rem avidior, Ter. Eun. 1, 2, 51: grati animi, non appetentis, non avidi signa proferri perutile est, Cic. de Or. 2, 43, 182; id. Rosc. Com. 7 fin.: avidae manus heredis, Hor. C. 4, 7, 19 al.
    2. B. Eager for food, hungry, greedy, voracious, gluttonous: Avidos vicinum funus et aegros Exanimat, Hor. S. 1, 4, 126: convivae, id. ib. 1, 5, 75: Noli avidus esse in omni epulatione, * Vulg. Eccli. 37, 32.
      Poet.: Efficit ut largis avidum mare fluminis undis, insatiable, Lucr. 1, 1031: Exitio est avidum mare nautis, Hor. C. 1, 28, 18: morbus, Lucr. 6, 1236: manus Mortis, Tib. 1, 3, 4: ignis, Ov. M. 9, 234; 12, 280: flammae, id. ib. 9, 172: morsus, id. ib. 4, 724 et saep.
    3. C. In Lucr. of space as swallowing up objects, wide, large, vast: Inde avidei partem montes silvaeque ferarum Possedere, Lucr. 5, 202: avido complexu quem tenet aether id. 2, 1066; so id. 5, 470.
      Adv., eagerly, greedily, etc.
        1. a. Anteclass. form ăvĭdĭter: invadere pocula, Val. Antias ap. Arn. 5, p. 155; so App.: merum ventri ingurgitare, Met. 4, p. 145, 27.
        2. b. Class. form ăvĭdē: ab ludis animus atque aures avent avide exspectantes mentium, Enn. ap. Varr. L. L. 6, § 83 Müll. (Trag. v. 71 Vahl.); Lucr. 4, 1108: adripere Graecas litteras, Cic. Sen. 8, 26: adpetere aliquid, id. ib. 20, 72: exspectare aliquid, id. Att. 12, 40; 16, 10: jam bibit avide, Suet. Tib. 59: pransus, Hor. S. 1, 6, 127 al.
          Comp.: avidius se in voluptates mergere, Liv. 23, 18, 11: procurrere, id. 34, 15, 4: avidius vino ciboque corpora onerant, id. 41, 2, 13: vesci, Suet. Calig. 18.
          Sup.: avidissime exspectare aliquid, Cic. Phil. 14, 1: credere aliquid, Plin. 5, 1, 1, § 4: adprehendere palmam, id. 14, 22, 28, § 147.

Ăvĭēnus, i, m.: Rufus Festus Avienus, a Roman poet in the last half of the fourth century, whose most distinguished work is a Metaphrasis Periegesos Dionysii, and a metaphrase of the Phœnomena of Aratus; cf. Bähr, Lit. Gesch. pp. 128 sq. and 153; Teuffel. Rom. Lit. § 413.

ăvĭ-pēs, pĕdis, adj. [avis], bird-footed, swift-footed: avipedis animula leporis, Serenus ap. Mart. Cap. 5, § 518 (also in Ter. Maur. p. 2415 P., and in Mar. Vict. pp. 2546 and 2595 P.).

ăvis, is, f. (abl. sing. avi and ave; cf. Varr. L. L. 8, § 66 Müll.; Prisc. p. 765 P.; Rhem. Palaem. p. 1374 P.; Neue, Formenl. I. pp. 218, 222; in the lang. of religion, the form avi is most common; v. infra) [cf. Sanscr. vā (which may imply av), to blow (to wave); vis, a bird; Zend, vi; with which Curt. compares οἰ-ωνός, a large bird, and Benfey αἰ-ετός, an eagle].

  1. I. Lit., a bird; or collect., the winged tribe: Liber captivos avis ferae consimilis est, Plaut. Capt. 1, 2, 7: videmus novis avibus canere undique silvas, Lucr. 1, 256: arguta, Prop. 1, 18, 30: istā enim avi (sc. aquilā) volat nulla vehementius, Cic. Div. 2, 70, 144: ave ad perfugia litorum tendente, Plin. 10, 3, 3, § 9; Vulg. Gen. 1, 2; ib. Deut. 4, 17; ib. Marc. 4, 32; ib. Luc. 13, 34 et saep.
    In Varr. once of bees: de incredibili earum avium naturā audi, Varr. R. R. 3, 16, 3.
    A description of birds is found ap. Plin. lib. 10; of their habits, ap. Varr. R. R. 3, 3 sq. and ap. Col. 8, 1 sq.
  2. II. Transf.
    1. A. Esp., in reference to auguries, since the Romans took their omens or auguries from birds (v. augurium and auspicium): post quam avem aspexit templo Anchises, Naev. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31.
      Hence, avis, meton., = omen a sign, omen, portent, freq. with the epithets bona, mala, sinistra ( = bona; v. sinister), adversa, etc.: liquido exeo foras Auspicio avi sinistrā, Plaut. Ep. 2, 2, 2: ducam legiones meas Avi sinistrā, auspicio liquido atque ex sententiā, id. Ps. 2, 4, 72: solvere secundo rumore aversāque avi, poët. ap. Cic. Div. 1, 16, 29, where B. and K. read adversā: malā ducis avi domum, with a bad omen, Hor. C. 1, 15, 5: este bonis avibus visi natoque mihique, Ov. F. 1, 513; so id. M. 15, 640: di, qui secundis avibus in proelium miserint, Liv. 6, 12, 9: Quā ego hunc amorem mihi esse avi dicam datum? Plaut. Cas. 3, 4, 26: Hac veniat natalis avi, Tib. 2, 2, 21.
      In abl., form ave: tunc ave deceptus falsā, Ov. M. 5, 147.
    2. B. Comically, for a man in the garb of a bird: Sed quae nam illaec est avis, quae huc cum tunicis advenit? Plaut. Poen. 5, 2, 15.
    3. C. Avis alba, v. albus, I. B. 3. e.

ăvītē, adv., v. avitus fin.

* ăvĭtĭum, ii, n. [avis], the winged race: tam pulcra ales, quae ex omni avitio longe praecellit, App. de Deo Socr. prol. p. 186 Hildebrand.

1. ăvītus, a, um, adj. [avus], of or belonging to a grandfather, coming from a grandfather, ancestral.

  1. I. Lit.: paternae atque avitae possessiones, Cic. Agr. 2, 30, 81: bona paterna et avita, id. Cael. 14, 34: res patrita et avita, id. Verr. 1, 5, 13: patrita illa et avita philosophia, id. Tusc. 1, 19, 45: avitus ac patritus mos, Varr. ap. Non. p. 161, 5: leges avitae et patritae, id. ib.: hospitium, Cic. Fam. 13, 34: divitiae, Cat. 68, 121; so, res, Hor. S. 1, 6, 79: quae (pallium, sudarium etc.) palam soles habere tamquam avita, Cat. 25, 8: solium, Verg. A. 7, 169; Ov. M. 6, 650: fundus, Hor. C. 1, 12, 43: cellae, id. ib. 1, 37, 6: regnum, Cic. Imp. Pomp. 8, 12; Liv. 1, 15: sanguis, Prep. 3, 19, 37: nomen, Ov. M. 6, 239: umbrae, id. F.1, 43: nobilitas, Tac. A. 2, 38: spes, Plin. 9, 35, 58, § 117 et saep.
  2. II. Transf. to animals: asinus fortitudinem celeritatemque avitam refert, Col. 6, 37, 4: color, id. 6, 37, 4, § 7.
    In gen., very old or ancient: merum, Ov. A. A. 2, 695.
    Comp. and sup. not found; cf. Neue, Formenl. II. p. 230.
    * Adv.: ăvītë;, from ancient times, Tert. adv. Val. 39 dub.

2. Ăvītus, i, m., a Roman cognomen: A. Cluentius Avitus, Cic. Clu. 5, 11 sqq.

ā-vĭus, a, um, adj. [via], that is out of the way, remote, out of the right way; also, untrodden, unfrequented, solitary, lonely, etc. (while devius signifies leading from the right way; and invius, having no way, pathless; in the poets and histt. freq.).

  1. I. Lit.
    1. A. Silvani lucus extra murum est avius, Plaut. Aul. 4, 6, 8: Avia Pieridum peragro loca, nullius ante Trita solo, Lucr. 1, 926: nemora avia, id. 2, 145: virgulta, Verg. G. 2, 328: montes, Hor. C. 1, 23, 2: aviis itineribus, through by-ways, Sall. J. 54, 9: cujus (Caesaris) sibi species itinere avio occurrisset, Suet. Aug. 96: solitudines, Vell. 2, 55: avia commeatibus loca, Liv. 9, 19, 16.
      Also,
    2. B. Subst.: āvĭum, ii, n., a by-way, a desert, wilderness; in a pun with avium, from avis: hunc avium dulcedo ducit ad avium, Auct. ad Her. 4, 21, 29.
      More freq. in plur.: āvĭa, ōrum: avia cursu Dum sequor, et notā excedo regione viarum, Verg. A. 2, 737: per avia ac derupta, Tac. A. 6, 21: per avia, Ov M. 1, 701; 2, 205.
      So with gen.: avia vinerum, Vell. 2, 75: nemorum, Ov. M. 1, 179: saltuum, Tac. A. 2. 68: Oceani, id. ib. 2, 15: Armeniae, id. ib. 13, 37.
    3. C. Poet., of persons, wandering, straying: Continuo in montes sese avius abdidit altos, Verg. A. 11, 810.
  2. II. Trop.: Avius a verā longe ratione vagaris, astray, Lucr. 2, 82; 2, 229; 2, 740; 3, 463: init nunc avia coepto Consilia, i. e. leading away from the undertaking, Sil. 12, 493.