Lewis & Short

vātĭcĭnor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [vates], to foretell, predict, prophesy, forebode, vaticinate (syn.: ominor, divino).

  1. I. Lit.: furor vera vaticinatur, Cic. Div. 1, 31, 67: quod et somniantibus saepe contingit et vaticinantibus per furorem, id. ib. 1, 18, 34: haec duce praedico vaticinorque deo, Ov. P. 3, 4, 94; cf. Liv. 2, 41, 5; 5, 15, 4; Quint. 4, 2, 3; Ov. H. 16, 278; id. Ib. 268 al.
    With object-clause: saevam laesi fore numinis iram Vaticinatus erat, Ov. M. 4, 9; 8, 773.
    Poet.: parcite, vaticinor, cognatas caede nefandā Exturbare animas, i.e. I warn you as a prophet, Ov. M. 15, 174; cf.: venturi praescia Manto Per medias fueratVaticinata vias, id. ib. 6, 159: vaticinor moneoque, id. P. 1, 1, 47.
  2. II. Transf.
    1. A. To sing or celebrate as a poet: Agrigentinum quidem doctum quendam virum carminibus Graecis vaticinatum ferunt, quae in rerum naturā totoque mundo constarent quaeque moverentur, ea contrahere amicitiam, dissipare discordiam, Cic. Lael. 7, 24: Ps. ParricidaSacrilegePerjure. Ba. Vetera vaticinamini, you’re singing the old song, Plaut. Ps. 1, 3, 129.
    2. B. To rave, rant, talk foolish stuff: vaticinari atque insanire, Cic. Sest. 10, 23: sed ego fortasse vaticinor, et haec omnia meliores habebunt exitus, id. Fam. 2, 16, 6.