1. vĕ [perh. from same root with vel, volo; but cf. Sanscr. va, or], or; leaving the choice free between two things or among several (always enclitic): quid tu es tristis? quidve es alacris? Ter. Eun. 2, 3, 13: telum tormentumve, Caes. B. C. 3, 51; 3, 56: lubidines iracundiaeve, Cic. Rep. 1, 38, 60: albus aterve fueris, ignorans, id. Phil. 2, 16, 41: si id facis facturave es, Ter. Hec. 5, 1, 13: ne quid plus minusve faxit, id. Phorm. 3, 3, 21: ne quid plus minusve, quam sit necesse, dicat, Cic. Fl. 5, 12: duabus tribusve horis, id. Phil. 14, 6, 16: Appius ad me ex itinere bis terve litteras miserat, id. Att. 6, 1, 2: amici regis duo tresve perdivites sunt, id. ib. 6, 1, 3: cum eam (quercum) tempestas vetustasve consumpserit, id. Leg. 1, 1, 2: alter ambove, etc., id. ib. 5, 19, 53; v. alter: aliquis unus pluresve, id. Rep. 1, 32, 48: ne cui meae Longinquitas aetatis obstet mortemve exspectet meam, Ter. Hec. 4, 2, 20: eho, Mysis, puer hic unde est? quisve huc attulit? id. And. 4, 4, 9: si quando aut regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, aut, etc., Cic. Rep. 1, 42, 65: decretumque, ut consules sortirentur conpararentve inter se, uter, etc., Liv. 24, 10, 2: quae civitates habent legibus sanctum, si quis quid de re publica a finitimis rumore ac famā acceperit, uti ad magistratum deferat, neve cum quo alio communicet, or (sc. it is ordered by law) that he shall not, etc., Caes. B. G. 6, 20.