Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word Jacob could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

jacea, ae, f., a wooden hay-rack: cratis, quae jacea vocatur a vulgo, Veg. Vet. 1, 56, 5 (dub. al jacca).

jăcĕo, cŭi, cĭtum (fut. part. jaci-turus, Stat. Th. 7, 777), 2, v. n. [intr. of jacio; lit., to be thrown or cast; hence], to lie.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: in limine, Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118: stratum ad pedes alicujus, id. Quint. 31, 96; id. Q. Fr. 2, 5, 2: alicui ad pedes, id. Verr. 2, 5, 49, § 129: in lecto, id. Phil. 2, 18, 45; Juv. 6, 269: in ignota harena, Verg. A. 5, 871: Tyrio sublimis in ostro, Ov. H. 12, 179: in viridi gramine, id. Am. 1, 14, 22: in teneris dominae lacertis, id. ib. 1, 13, 5: in solo, id. M. 2, 420: in viduo toro, id. H. 16, 316: in gremio, id. ib. 9, 136; 11, 4: in servi complexibus, Juv. 6, 279; for which: saxum campo quod forte jacebat, Verg. A. 12, 897: deserto lecto, Ov. H. 1, 7: saxo, id. M. 6, 100: gremio mariti, Juv. 2, 120: in aversa ora, Ov. H. 12, 63: super corpus alicujus, id. F. 2, 836: somno, Verg. E. 6, 14: spissa harena, id. A. 6, 336: humo, Ov. A. A. 2, 238: nudus humi jacet, Lucr. 5, 224; Cic. Cat. 1, 10, 26; Ov. Am. 3, 1, 12: humi ante lectum jacens, Suet. Oth. 7: mecum inter salices lenta sub vite jacere, Verg. E. 10, 40: sub alta platano, Hor. C. 2, 11, 14: strata jacent sub arbore poma, Verg. E. 7, 54.
      Absol.: Tityos jacet alitis esca, Verg. Cul. 237: vittae jacentes, Tib. 2, 5, 53: pisces jacentes, i. e. flatfish, Col. 8, 17, 9.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of sick persons, to lie ill, to be sick: cura ut valeas, ne ego te jacente bona tua comedim, Cic. Fam. 9, 20: cum tristj morbo defessa jaceres, Tib. 1, 5, 9: hic facit ut jaceas, Ov. H. 20, 173: graviter, Plin. Ep. 5. 9: sine spe, Sen. Ep. 101, 3.
      2. 2. To lie dead, to have fallen: Aeacidae telo jacet Hector, Verg. A. 1, 99; 10, 737: corpora per campos ferro quae fusa jacebant, id. ib. 11, 102: cum primi occidissent, proximi jacentibus insisterent, Caes. B. G. 2, 27, 3; 7, 25, 3: neminem jacentem veste spoliavit, Nep. Thras. 2, 6; cf.: spolia jacentis hostium exercitus, Liv. 44, 45: ne inultos imperatores suos jacere sinerent, id. 25, 37: qui bene pro patria cum patriaque jacent, Ov. H. 3, 106: Arge, jaces! id. M. 1, 720: morte jacent merita, id. F. 3, 707: fratri jacet, killed by his brother, Sil. 15, 650: rupto jacuit corpore (rana), Phaedr. 1, 24, 10: jacuit Catilina cadavere toto, Juv. 10, 288.
      3. 3. To be or lie long anywhere, to linger, tarry, stop at a place: pernam, glandium, sumen facito in aqua jaceant, Plaut. Ps. 1, 2, 33: Brundusii, to stay long at, Cic. Att. 11, 6, 2.
      4. 4. Geographically, to lie, be situate, = esse, situm esse (not in Cic. or Cæs.): jacet Vada inter Appenninum et Alpis, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2; Liv. 5, 48, 2; 6, 30, 5; 22, 3, 3: inter Taurum montem jacet et Hellespontem, Nep. Eum. 3, 2 saep.: quae gens jacet supra Ciliciam, id. Dat. 4: ad vesperam jacentis terrae, Plin. 18, 25, 57, § 216: summo in vertice montis Planities ignota jacet, Verg. A. 11, 527: quod urbes in planis jaceant, Just. 22, 5, 5: alio patriam quaerunt sub sole jacentem, Verg. G. 2, 512: jacet extra sidera tellus, id. A. 6, 795; cf.: pallente sub umbra Cimmerias jacuisse domos, Sil. 12, 132: inter eos solemque jacent immania ponti aequora, Lucr. 4, 412; cf.: Cyclades et Sporades per quingenta milia in longitudinemjacent, extend, Plin. 4, 12, 23, § 71.
      5. 5. To be low, flat, level: jacentia et plana urbis loca, Tac. H. 1, 86: despiciens terras jacentīs, Verg. A. 1, 224: praetervehor Thapsum jacentem, id. ib. 3, 689; Val. Fl. 4, 712: quaeque jacent valles, Ov. F. 2, 392; Just. 22, 5, 5: jacentes campos, Luc. 4, 52: summo despexit ab aethere terras Infelix Phaëthon penitus penitusque jacentes, Ov. M. 2, 178.
      6. 6. Esp., of the sea, to be level, quiet, lie still: mediusque jacet sine murmure pontus, Luc. 1, 260; 5, 434: servatum bello jacuit mare, id. 3, 523: planum mare, Juv. 12, 62: stagna jacentia, Sil. 5, 583.
      7. 7. To lie in ruins, be broken down: cui nec arae patriae domi stant, fractae et disjectae jacent, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. Rel. v. 115 Vahl.): jacent, Ilion ingens, Ov. M. 13, 505: ausa et jacentem visere regiam vultu sereno, Hor. C. 1, 37, 25: Troja jacet certe, Ov. H. 1, 3: vetus Thebe jacet, Juv. 15, 6.
      8. 8. To hang loose: vagi crines per colla jacebant, Ov. M. 2, 673; id. A. A. 3, 236: jacentia lora, lying loose on the horse’s neck, id. M. 2, 201; cf., of clothing, etc.: juvenes timidaeque puellae Praeverrunt latas veste jacente vias, id. Am. 3, 13, 24: demissa jacent tibi pallia terrae, id. ib. 3, 2, 25; id. A. A. 153.
      9. 9. Of the eyes, face, etc., to be cast down, fixed on the ground: vultusque attolle jacentes, Ov. M. 4, 144: jacentes Vix oculos tollens, id. ib. 11, 618.
  2. II. Trop.
    1. A. To be indolent or inactive, not to come forward: in pace jacere, quam in bello vigere maluit. Quamquam ille quidem numquam jacuit, Cic. Phil. 10, 7, 14: C. Marius cum a spe consulatus longe abesset et jam septimum annum post praeturam jaceret, id. Off. 3, 20, 79: ars tua, Tiphy, jacet, si non sit in aequore fluctus, Ov. Tr. 4, 3, 77: at mea numina tandem fessa jacent, Verg. A. 7, 298.
    2. B. To be cast down, dejected: Gnaeus noster ut totus jacet, Cic. Att. 7, 21, 1: ne jaceam? quis unquam minus, id. ib. 12, 40, 2: jacet in maerore meus frater, id. ib. 10, 4; id. Phil. 12, 2: militum jacere animos, Liv. 10, 35.
    3. C. To lie prostrate: victa jacet pietas, Ov. M. 1, 149: nobilitas sub amore jacet, id. H. 4, 161: Africani, Marii, Sullae, Pompeii infra Pallantis laudes jacebant, Plin. Ep. 8, 6, 2: justitia vacillat, vel jacet potius, Cic. Off. 3, 33, 118: humana cum vita jaceret, oppressa gravi sub religione, Lucr. 1, 63.
    4. D. To be refuted, overcome, disproved, to fail: jacent suis testibus, qui Clodium negant Romam fuisse rediturum, etc., Cic. Mil. 18, 47: jacet omnis ratio Peripateticorum, id. Fin. 5, 28, 86: jacet igitur tota conclusio, id. Div. 2, 51, 106.
    5. E. To lie dormant, be disused or neglected, to be of no avail: cum leges nihil valebant, cum judicia jacebant, Cic. Par. 4, 1: tota Capua et omnis hic delectus jacet, id. Att. 7, 22: dici non potest, quomodo hic omnia jaceant, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6: justitia jacet, Cic. Off. 3, 33: maximas virtutes jacere omnes necesse est voluptate dominante, id. Fin. 2, 35, 117; Quint. 9, 2, 4.
  3. F. To be despised, in no esteem: cum jacerent pretia praediorum, Cic. Rosc. Com. 12, 33: ut neque jacere regem pateremur, id. Fam. 1, 5, 3: sed nunc omnia ista jacere puto, propter nummorum caritatem, are cheap, id. Att. 9, 9, 4: dat census honores, Census amicitias: pauper ubique jacet, Ov. F. 1, 218; id. R. Am 139.
  4. G. To lie idle, neglected, or unemployed: cur tamdiu jacet hoc nomen in adversariis, Cic. Rosc. Com. 3: quomodo tibi tanta pecunia extraordinaria jacet? id. ib. 1: quae (pecuniae) vereor, ne otiosae jaceant, Plin. Ep. 10, 62, 1: nonne justius erit proximo cuique bonorum possessionem dari, ne bona jaceant, that they be not without an owner, Dig. 37, 3, 1.
  5. H. To lie open, be obvious, to be known, be at hand: neque ex alio genere (verborum) ad usum cottidianum, alio ad scenam pompamque sumuntur, sed ea nos cum jacentia sustulimus e medio, Cic. de Or. 3, 45, 177.
  1. I. Of speech or language, to be languid, lifeless, dull: quibus detractis, jacet (oratio), Quint. 9, 2, 4: jacens oratio, Gell. 1, 11, 15; cf. Quint. 8, 5, 32.

Jăcĕtāni, ōrum, m., a people in northern Spain, at the foot of the Pyrenees, Caes. B. C. 1, 60, 2.

jăcĭo, jēci, jactum, 3, v. a. [cf. διώκω, to pursue; Germ. jagen], to make go, cause to go, send; hence, to throw, cast, fling, hurl.

  1. I. Lit.: genu ad aliquem, to hit or push one with the knee, Plaut. Capt. 4, 2, 17: lapides, Cic. Mil. 15: fulmen in medium mare, id. Div. 2, 19: in quem scyphum de manu jacere conatus, id. Verr. 2, 4, 10: aridam materiam de muro in aggerem, Caes. B. G. 7, 24: se in profundum, Cic. Sest. 20: saxeam pilam ponto, Verg. A. 9, 712: ensem fluctibus mediis, id. ib. 10, 683: balearica plumbum Funda jacit, Ov M. 2, 728: libellos in faciem ejus, Suet. Claud. 15 fin.
    Freq. of dice-throwing: talos, Plaut. As. 4, 1, 35; 5, 2, 54; Cic. Fin. 3, 16, 54: Venerem, id. Div. 2, 59, 121; Suet. Aug. 71.
    1. B. Transf.
      1. 1. To lay, set, establish, build, found, construct, erect: urbi fundamenta, Liv. 1, 12: vallum, id. 30, 10: aggere jacto, Caes. B. G. 2, 12: molem, id. B. C. 1, 25: muros, Verg. A. 5, 631; 9, 712: moles, Cic. Att. 9, 14, 1: novae domus fundamenta, Suet. Calig. 22; Ov. F. 4, 835: molem in mare, Dig. 43, 8, 2, § 8.
      2. 2. To send forth, emit; to bring forth, produce: de corpore odorem, Lucr. 2, 846: igniculos, Cic. Att. 15, 26, 2: jacturas poma myricas, that will bear, Ov. A. A. 1, 747.
      3. 3. To throw away: scuta jacere, fugereque hostes, more habent licentiam, Plaut. Trin. 4, 3, 27: vestem procul, Ov. M. 4, 357: is sua jecit humi arma, id. ib. 3, 127: pavidas pharetras, Val. Fl. 5, 427.
        Esp., to throw overboard, Dig. 41, 2, 21, § 2; 14, 2, 2, § 7; to cast, shed: cornua, Ov. A. A. 3, 78.
      4. 4. To throw, scatter, sow: volucres semina jacta legunt, Ov. M. 5, 485; id. H. 12, 17: jacto semine, Verg. G. 1, 104: seminibus jactis, id. ib. 2, 57; 6, 11; id. F. 1, 662: flores, id. A. 5, 79: lapides, id. E. 6, 41.
      5. 5. To project as a shadow: nullam umbram, Plin. 2, 73, 75, § 183 sq.
  2. II. Trop.
    1. A. To throw, cast: contumeliam in aliquem, Cic. Sull. 7, 23: injuriam in aliquem, id. Par. 4, 1: adulteria, to lay to one’s charge, id. Planc. 12, 30: ridiculum, id. Or. 26, 87: id, quod proponendum fuit, permotis animis jacit ad extremum, id. Part. 13, 46: jecit quidam casus caput meum, in mediam contentionem, id. Fam. 1, 9, 13: probra in feminas illustres, Tac. A. 11, 13.
    2. B. To lay, set, establish: causae fundamenta, Cic. Fl. 2, 4: fundamenta pacis, id. Phil. 1, 1, 1: gradum atque aditum ad rem, id. Agr. 2, 15: odia in longum jacere, to strew, sow, Tac. A. 1, 69: fundamenta reipublicae, Suet. Aug. 28.
    3. C. To throw out in speaking, to let fall, intimate, utter, mention, declare: assiduas querelas, Cic. poët. Div 1, 8, 14: illud, quod jacis obscure, id. Att. 2, 7, 4: suspicionem, id. Fl. 3, 6: de lacu Albano, Liv. 5, 15: vera an vana, id. 6, 14: multo plura praesens audivit, quam in absentem jacta erant, id. 43, 8: Jugurtha inter alias jacit oportere, etc., Sall. J. 11: quaedam de habitu cultuque et institutis ejus, Tac. A 1, 11: fortuitos sermones, id. ib. 4, 68: ali quid per vaniloquentiam ac minas, id. ib 6, 31: multasque nec dubias significationes saepe jecit, Suet. Ner. 37: crimina non haec sunt nostro sine jacta dolore, Tib. 4, 14, 3.

jactābĭlis, e [jacto], that can be thrown: umeri, Cassiod. Hist. Eccl. 7, 2.

jactābundus, a, um, adj. [jacto], tossing to and fro, agitated, stormy (post-class)

  1. I. Lit.: mare, Gell. 19, 1, 1.
  2. II. Trop. boasting, vaunting: homo in Graecae facundiae gloria, Gell. 15, 2, 2.

jactans, antis, Part. and P. a., from jacto.

jactanter, adv., v. jacto fin.

jactantĭa, ae, f. [jacto], a boasting, bragging; display, ostentation (post-Aug.): sui, Tac. A. 2, 46: militaris, id. Agr. 25: frivola in parvis, Quint. 1, 6, 20; 9, 2, 74: partim jactantia ingenii, ut res cito accepisse videantur, id. 12, 8, 3: privatae studere, Plin. Ep. 1, 8, 13; id. Pan. 38, 4.

jactantĭcŭlus, a, um, adj. dim. [jactans], somewhat boasting (late Lat.), Aug. adv. Ac. 3, 8.
Subst.: jactantĭcŭlus, i, m., a braggart; plur., Schol. Juv. 11, 34.

jactātĭo, ōnis, f. [jacto], a throwing or tossing to and fro, a shaking, agitation, violent or frequent motion.

  1. I. Lit.: corporis, motion, gestures, Cic. Or. 25, 86: ubi primum ducta cicatrix, patique posse visa jactationem, Liv. 29, 32: manus, Quint. 10, 7, 26; of a storm at sea: ex magna jactatione terram videre, Cic. Mur. 2, 4: armigeri in castra referebant (eum) jactationem vulnerum haud facile tolerantem, the jolting, Curt. 6, 5, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., of mental agitation: jactationes animorum incitatae, Cic. Tusc. 5, 6, 15.
    2. B. Esp.
      1. 1. A boasting, bragging; ostentation, display, vanity: jactatio est voluptas gestiens et se efferens insolentius, Cic. Tusc. 4, 9, 20: verborum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2: nulla cultūs, Tac. G. 6: extemporalis garrulitas circulatoriae jactationis est, Quint. 2, 4, 15: eruditionis, id. 1, 5, 11: nonnullorum hominum jactationem et insolentiam ferre non potes, Cael. ap. Cic. Att. 10, 9, A, 5.
      2. 2. Jactatio popularis, a striving after popular applause, Cic. Clu. 35, 95; id. Har. Resp. 20, 43; so, jactatio cursusque popularis, id. Prov. Cons. 16, 38; cf.: eloquentia haec forensisornata verbis atque sententiis jactationem habuit in populo, id. Or. 3, 13.

jactātor, ōris, m. [jacto], one who makes an ostentatious display of himself, a boaster, braggart: rerum a se gestarum, Quint. 11, 1, 17: civilitatis, Suet. Claud. 35; Stat. Th. 6, 837; Gell. 18, 4, 1.
Poet., with inf.: ille sub hiberno somnos educere caelo Jactator, he boasts, Sil. 11, 403.

jactātrix, īcis, f. [jactator], she that boasts, Sidon.

jactātus, ūs, m. [jacto], a throwing to and fro, a tossing: pennarum, Ov. M. 6, 703: maris, Plin. 14, 18, 22, § 118; 33, 6, 32, § 99: quodlibet quassum vas et quolibet fragile jactatu, Sen. ad Marc. 11, 2.

jactĭtābundus, a, um, adj. [jactito], boasting, bragging (late Lat.), Sid. Ep. 3, 13 fin.

jactĭto, āre, v. freq. a. [jacto], to bring forward in public, to utter: ridicula intexta versibus, Liv. 7, 2, 11: come officium, Phaedr. 2, 5, 16.

jacto, āvi, ātum (jactarier, Lucr. 6, 556; Enn. Tr. 130), 1, v. freq. a. [jacio], to throw, cast, hurl.

  1. I. Lit.: semen, to scatter, Varr. R. R. 1, 42: semina per undas, Ov. M. 4, 748: jactato flore tegente vias, id. Tr. 4, 2, 50: irrita sacrilega jactas incendia dextra, id. M. 14, 539: hastas, Cic. de Or. 2, 78, 316: vestem argentumque de muro, Caes. B. G. 7, 47: lapides vacuum in orbem, Verg. G. 1, 62: cinerem per agros, id. ib. 1, 81: se muris in praeceps, Curt. 5, 6, 7; of casting a net: rete, Dig. 19, 1, 12; also of dicethrowing: talos arripio, jacto basilicum, Plaut. Curc. 2, 3, 79; cf.: numerosque manu jactabat eburnos, Ov. A. A. 2, 203; id. ib. 3, 355; Suet. Aug. 71.
    1. B. Transf.
      1. 1. To throw or toss about; to shake, flourish: crura, Lucr. 4, 991: brachia in numerum, id. 4, 769: manus, Quint. 11, 3, 179; 10, 3, 21: umeros, id. 11, 3, 130: tinnula manu, Ov. Tr. 1, 1, 38: tintinnabulum, Phaedr. 2, 7, 5: onerosa pallia, Juv. 6, 236: cerviculam, Cic. Verr. 2, 3, 19, § 49: nisi se suo more jactavisset, i. e. to make gestures, id. Brut. 60, 217: cum multum se Curio ex more jactasset, Quint. 11, 3, 129: exsultare immoderateque jactari, Cic. Div. 1, 29, 60: corpus in suo sanguine, to wallow, Ov. M. 10, 721: videntes, Verg. G. 2, 355: a facie manus, to throw kisses, Juv. 3, 106; cf.: jactare basia, id. 4, 118: oculos, Lucr. 4, 1133: lumina, Ov. H. 3, 11: jugum, i. e. to be restless, rebellious, Juv. 13, 22.
      2. 2. To drive hither and thither, to drive about: cum adversā tempestate in alto jactarentur, Cic. Inv. 2, 31, 95; Ov. H. 17, 235; Hor. Ep. 1, 11, 15; Ov. Tr. 3, 2, 15: ut Aeneas pelagoomnia circum Litora jactetur, Verg. A. 1, 668; 10, 48; 1, 182: jactati aequore toto Troes, id. ib. 1, 29; Ov. M. 11, 441 al.: si quando, ut fit, jactor in turba, etc., Cic. Planc. 7, 17: jactatur domi suae homo honestissimus, id. Verr. 2, 1, 26, § 67: aestu febrique jactari, id. Cat. 1, 13.
        So of the sea: ut jactetur aqua, Lucr. 6, 553: cito mutata est jactati forma profundi, Ov. H. 19, 77: aequora, id. Tr. 4, 4, 57.
      3. 3. To throw away: merces, Plaut. Rud. 2, 3, 43: arma, Liv. 9, 12; Curt. 3, 3, 9.
        Esp., to throw overboard, throw into the sea, Dig. 47, 2, 43, § 10; 14, 2, 4, § 2: jactatur rerum utilium pars maxima, Juv. 12, 52.
      4. 4. To throw out, emit, spread: luna suam jactat de corpore lucem, Lucr. 5, 576: voces per umbram, Verg. A. 2, 768.
  2. II. Trop.
    1. A. To torment, disquiet, disturb: jactor, crucior, agitor, stimulor, Plaut. Cist. 2, 1, 4: nolo te jactari diutius, id. Trin. 3, 2, 59: ipsa velut navis jactor, Ov. H. 21, 41: jactari morbis, Lucr. 3, 507: clamore et convicio, Cic. Fam. 1, 5: aliquem, id. Div. in Caecil. 14, 45.
    2. B. Jactare se or jactari, not to be firm, to waver, Cic. Tusc. 4, 10.
      Of money, to fluctuate in value: jactabatur temporibus illis nummus sic, ut nemo posset scire, quid haberet, Cic. Off. 3, 20, 80.
    3. C. To consider, examine, discuss: pluribus praesentibus eas res jactari nolebat, Caes. B. G. 1, 18: multa totā die in concilio variis jactata sermonibus erant, i. e. discussed, not decided, Liv. 1, 50, 3: pectore curas, Verg. A. 1, 227: jactari magis quam peragi accusatio ejus poterat, discussed without a conclusion, to no purpose, Liv. 10, 46, 16.
    4. D. To discuss, mention, intimate, pronounce, throw out, utter, speak, say, name, propose a thing: rem jactare sermonibus, Liv. 8, 29: ultro citroque, id. 7, 9: jactamus jam pridem omnis te Roma beatum, Hor. Ep. 1, 16, 18: talia jactanti, etc., Verg. A. 1, 102: jactatum in condicionibus nequiquam de Tarquiniis in regnum restituendis, Liv. 2, 13, 3: hanc autem jactari magis causam quam veram esse, to be rather the pretext than the true reason, id. 5, 53, 2.
    5. E. To throw or fling out threats, etc.: jactare et opponere terrorem, Cic. Sest. 23, 52: minas, id. Quint. 14, 47: probra in quempiam, Liv. 29, 9; cf.: convicia, Prop. 3, 8, 11.
  3. F. To boast of, vaunt a thing: ostentare honorem aetatis, jactare urbanam gratiam et dignitatem, Caes. B. C. 3, 83: ingenium, Quint. 3, 1, 3: genus et nomen, Hor. C. 1, 14, 13: regna et virtutem, Ov. H. 16, 81: quo te jactas creatum, id. M. 9, 23; Curt. 8, 1, 23.
  4. G. With se, to talk boastfully of one’s self, to boast, make an ostentatious display.
          1. (α) Absol.: intolerantius se jactare, Cic. de Or. 2, 52, § 209: non jactandi mei causā, Quint. Decl. 268.
          2. (β) With dat.: se alicui, to boast of one’s self to a person, Ov. H. 12, 175: se Iliae querenti ultorem, Hor. C. 1, 2, 18; Liv. 35, 49, 3: ipse cum se jactaret amicae, Juv. 1, 62.
          3. (γ) With in or simple abl.: cum in eo se in contione jactavisset, Cic. Att. 2, 1, 5: ne quis sit lucus, quo se plus jactet Apollo, Verg. E. 6, 73.
          4. (δ) With de: jactat se jamdudum de Calidio, Cic. Verr. 2, 4, 21, § 46.
            (ε) With gen.: se justitiae, Hier. Ep. 23, 34.
            (ζ) With two acc.: se jactare formosum, Phaedr. 3, 8, 6.
  5. H. To carry one’s self confidently or conceitedly: qui antea solitus esset jactare se magnificentissime in illo loco, Cic. Att. 2, 21, 3.
  1. I. To be officious or active in, to give one’s self up to, devote one’s self to a thing: jactare se in causis centumviralibus, Cic. de Or. 1, 38, 173: nostrum hoc tempus aetatis forensi labore jactari, id. Q. Fr. 3, 5: in qua (re publica) tu non valde te jactas, id. Fam. 2, 15, 3: se actionibus tribuniciis, Liv. 3, 1.
  2. K. Se in pecuniis, to be prodigal of one’s money, Cic. Cat. 2, 9.
    Hence, jactans, antis, P. a., boasting, bragging, boastful, vainglorious.
      1. 1. Lit.: insolens, arrogans, jactans, Cic. Fragm. ap. Non. 322, 13: epistolae jactantes et gloriosae, Plin. Ep. 3, 9: neque vereor ne jactantior videar, etc., id. ib. 9, 23; so Verg. A. 6, 815: jactantior hic paulo est, Hor. S. 1, 3, 50.
        With gen.: tumidus ae sui jactans, Quint. 11, 1, 50: plebis jactantissimus amator, Spart. Hadr. 17.
      2. 2. Transf., proud, noble, splendid: septemgemino jactantior aethera pulset Roma jugo, Stat. S. 4, 1, 6; Claud. IV. Cons. Hon. 1.
        Adv.: jactanter, boastfully, ostentatiously: minae jactanter sonantes, Amm. 27, 2, 3; Prud. Ham. 170.
        Comp.: jactantius maerere, Tac. A. 2, 77: litteras componere, id. H. 3, 53; Prud. Ham. 170.

jactūra, ae, f. [jacto], a throwing, a throwing away.

  1. I. Lit., a throwing overboard: si in mari jactura facienda sit, equine pretiosi potius jacturam faciat, an servuli vilis? Cic. Off. 3, 23, 89: gubernator, ubi naufragium timet, jactura, quidquid servari potest, redimit, Curt. 5, 9, 3; Dig. 14, 2, 2, § 2.
    1. B. Transf.
      1. 1. Loss, damage, detriment: si nullam praeterquam vitae jacturam fieri viderem, Caes. B. G. 7, 77: rei familiaris, id. ib. 7, 64: si qua jactura facienda sit in repraesentando, Cic. Att. 12, 29, 2; cf.: jacturae rei familiaris erunt faciendae, id. Fin. 2, 24, 79: jacturas afferre, Col. 1, 1: jacturam pati, id. praef. l. l.: sarcinarum potius quam disciplinae facere, Curt. 6, 6, 17: fuit ordinis retinendi causa facienda jactura, Cic. Att. 2, 1, 8: jacturam gravissimam feci, si jactura dicenda est tanti viri amissio, Plin. Ep. 1, 12, 1.
        Of men: seniorum, Liv. 5, 39: equitum, id. 22, 8; Curt. 4, 14, 17: suorum, Caes. B. G. 7, 26: sepulcri, want of, Verg. A. 2, 646.
      2. 2. Expense, cost: provincia sumptibus et jacturis exhausta, Cic. Att. 6, 1, 2; 3, 29: non magnā jacturā factā, id. Clu. 8, 23: magnis jacturis sibi quorundam animos conciliare, Caes. B. C. 3, 29: eos ad se magnis jacturis pollicitationibusque perduxerant, id. B. G. 6, 12, 1.
      3. 3. A dismissal, turning away: clientis, Juv. 3, 125.
  2. II. Trop., loss or diminution: concedam hoc ipsum, si vis, etsi magnam jacturam causae fecero, Cic. Div. 2, 15, 34: dignitatis jacturam facere, id. Planc. 2, 6: jacturam criminum facere, i. e. to omit in the accusation, id. Verr. 2, 1, 12, § 33: jacturam honoris et dignitatis facere, Caes. B. C. 1, 32: temporis, Liv. 39, 4: parvā jacturā acceptā, id. 4, 32: nulla Sophocleo veniet jactura cothurno, Ov. Am. 1, 15, 15; id. A. A. 2, 253: humani generis, id. M. 1, 246: famae, Juv. 6, 91.

jactūrālis, ἐπιζήμιος, Gloss. Philox.

jactūrārĭus, qui frequenter jacturam patitur, Gloss. Isid.

1. jactus, a, um, Part., from jacio.

2. jactus, ūs, m. [jacio], a throwing, casting, hurling; a throw, cast.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: jactus fulminum, Cic. Cat. 3, 8, 18; Plin. 2, 38, 38, § 104: haec certamina tanta Pulveris exigui jactu compressa quiescunt, Verg. G. 4, 87: glebarum et testarum, Quint. 8, 2, 5: intra jactum teli progressus, Verg. A. 11, 608: teli jactu abesse, to be a spear’s-throw distant, Liv. 8, 7 init.: usque ad jactum tali, Tac. A. 13, 40; Curt. 3, 11, 1: truces in sublime jactus (of the bull), Plin. 11, 2, 1, § 4.
    2. B. In partic., a throw or cast of dice: quid est tam incertum quam talorum jactus, Cic. Div. 2, 59, 121: in prospero tesserarum jactu, Liv. 4, 17: talorum ducere jactus, Ov. A. A. 3, 353: ita vita’st hominum quasi si ludas tesseris: si illud, quod maxime opus’t jactu non cadit, etc., Ter. Ad. 4, 7, 22.
    3. C. Transf.
      1. 1. A throwing out, spreading: jactus radiorum, Plin. 2, 45, 45, § 116.
      2. 2. A throwing down or out, throwing overboard: jactum mercium facere levandae navis causā, a jettison, Dig. 14, 2, 1 sq.: facere jactum medio in ponto, Sen. Troad. 1037: horribilis de saxo jactudeorsum, Lucr. 3, 1016; Verg. G. 4, 528.
        Absol.: decidere jactu cum ventis, Juv. 12, 33; Paul. Sent. 2, 7.
      3. 3. A cast (of the net), a haul, draught: jactum retis emere, Dig. 19, 1, 11, § 18; Val. Max. 4, 1, 7 ext.
  2. * II. Trop., a throwing out, uttering: fortuitus jactus vocis, an assertion casually thrown out, Val. Max. 1, 5, 9.

3. Jactus, i, m., a river flowing into the Po, Plin. 3, 16, 20, § 118.

jăcŭlābĭlis, e, adj. [jaculor], that may be thrown or hurled: telum, Ov. M. 7, 680: pondus, Stat. Th. 6, 658.

* jăcŭlāmentum, i, n. [jaculor], a missive weapon, missile, Non. 556, 24.

jăcŭlātĭo, ōnis, f. [jaculor], a throwing, casting, hurling.

  1. I. Lit.: fulminatio est jaculatio cum ictu, Sen. Q. N. 2, 12, 1: equestris, Plin. 8, 42, 65, § 162: fulgoris, App. de Mundo, p. 64, 22.
  2. II. Trop.: in hac veluti jaculatione verborum, Quint. 6, 3, 43.

jăcŭlātor, ōris, m. [jaculor], a thrower, caster, hurler.

  1. I. In gen.: Enceladus jaculator audax (truncorum), Hor. C. 3, 4, 55: fulminis, Stat. Th. 12, 562; Arn. 4, 22: missis a rege Boccho jaculatoribus, Sen. Brev. Vit. 13, 6.
  2. II. In partic.
    1. A. A thrower of the dart or javelin (a sort of light-armed soldier, who carried only a dart or javelin): jaculatorum manus, Liv. 36, 18; 21, 21 al.
    2. B. A caster of the net, a fisherman, Plaut. ap. Isid. Orig. 19, 5, 2.
  3. III. Trop., an accuser: felix orator quoque maximus et jaculator, Juv. 7, 193.

jăcŭlātōrĭus, a, um, adj. [jaculator], of or for throwing or shooting: campus, where the exercise of throwing the javelin is practised, Dig. 9, 2, 9 fin.
Transf.: preces, Hier. Ep. 120.

jăcŭlātrix, īcis, f. [jaculator], she that hurls; the huntress, an epithet of Diana, Ov. M. 5, 375; id. F. 2, 155; id. H. 20, 229.

jăcŭlātus, ūs, m. [jaculor], a throwing, hurling, Tert. Spect. 18.

jăcŭlo, active form of the following, Inscr. Orell. 7416 λ; Ven. Fort. Vit. S. Mart. 2, 139; Isid. 18, 7, 8.
Pass., Luc. 3, 568.

jăcŭlor, ātus (inf. jacularier, Arn. 6, 16), 1, v. dep. [jaculum], to throw, cast, hurl.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: qui jaculum emittit jaculari dicitur, Quint. 8, 2, 5: in jaculando brachia reducimus, etc., id. 10, 3, 6: duros jaculatur Juppiter imbres, Col. poët. 10, 329: se in hostium tela, Flor. 1, 14, 4: in quas partes se jaculetur cometes, Plin. 2, 25, 23, § 92: puppibus ignes, Verg. A. 2, 276: rapidum e nubibus ignem, id. ib. 1, 42.
    2. B. In partic.
      1. 1. To throw the javelin, fight with the javelin: laudem consequi, equitando, jaculando, Cic. Off. 2, 13, 45: totum diem jaculans, id. Div. 2, 59, 121: cum in latus dextrum, quod patebat, Numidae jacularentur, Liv. 22, 50; Dig. 9, 2, 9, § 4.
      2. 2. To throw out, emit, spread: oculi lupo splendent, lucemque jaculantur, Plin. 11, 37, 55, § 151: umbram, id. 36, 10, 15, § 72.
      3. 3. To throw or hurl at, to strike, hit: cervos jaculari, Hor. C. 3, 12, 11: dextera sacras jaculatus arces, id. ib. 1, 2, 3: aliquem ferro acuto, Ov. Ib. 49: aëra disco, id. ib. 589: Juppiter igne suo lucos jaculatur et arces, id. Am. 3, 3, 35.
  2. II. Trop., to shoot at, assail, revile: verbum, Lucr. 4, 1129: sententias vibrantes digitis, Quint. 11, 3, 120: dicta in calvos, Petr. S. 109, 8: probris procacibus jaculari, in aliquem, Liv. 42, 54, 1: in uxorem obliquis sententiis, Quint. 9, 2, 79.
    1. B. To aim at, strive for: quid brevi fortes jaculamur aevo Multa? Hor. C. 2, 16, 17.
    2. C. (Eccl. Lat.) To utter rapidly, to ejaculate, Aug. Ep. 121 (130), 10, 20.

jăcŭlum, i, n. [jaculus].

  1. I. Lit., a dart, javelin: solem prae jaculorum multitudine et sagittarum non videbitis, Cic. Tusc. 1, 42, 101: murum jaculo traicere, id. Fin. 4, 9, 22: has (litteras) ille in jaculo illigatas affert, Caes. B. G. 5, 44: acutum, Ov. M. 10, 130: torquere, Juv. 5, 155; 8, 124.
    1. B. Trop.: fulminis, Mart. Cap. 2, § 151: radiorum solis, id. 1, § 13.
  2. II. A net, v. jaculus.

jăcŭlus, a, um, adj. [jacio], that is thrown (mostly subst.). So, rete jaculum and simply jaculum, a casting-net, fishingnet, Plaut. Truc. 1, 1, 14; id. As. 1, 1, 86; cf.: hi jaculo pisces, illi capiuntur ab hamis, Ov. A. A. 1, 763.
Also of the net of the gladiator retiarius, Isid. Orig. 18, 54.
Hence, subst.: jăcùlus, i, m.

  1. A. (Sc. serpens.) A serpent that darts from a tree on its prey: jaculi volucres, Luc. 9, 720; 9, 822; Plin. 8, 23, 35, § 85.
  2. B. Jaculus (sc. funis or laqueus), a sling or noose which is thrown over the horns of oxen, a lasso, Col. 6, 2, 4 (al. laquei).