Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. lūcus, i, m. [luceo, the shining, i. e. open place in the wood], a wood, grove, or thicket of trees sacred to a deity.

  1. I. Lit.: Silani lucus extra murumst est avius crebro salicto oppletus, Plaut. Aul. 4, 6, 8: lucus est arborum multitudo cum religione, nemus vero composita multitudo arborum, silva diffusa et inculta, Serv. Verg. A. 1, 310; cf. id. ib. 1, 441; 11, 316: vos jam, Albani tumuli atque luci, imploro, Cic. Mil. 31, 85: lucus frequenti silvā septus, Liv. 24, 3: nemora in domibus sacros imitantia lucos, Tib. 3, 3, 15: virtutem verba putas et Lucum ligna, Hor. Ep. 1, 6, 31: Ennium sicut sacros vetustate lucos adoremus, Quint. 10, 1, 88: nemoris sacri lucos tenere, Sen. Herc. Oet. 956.
  2. II. Transf.
    1. A. In gen., a wood (poet.): aut quos Oceano propior gerit India lucos, Verg. G. 2, 122: alto in luco, id. A. 11, 456.
    2. B. Wood: nec quicquam positum sine luco, auro, ebore, argento, Plaut. Fragm. ap. Charis. p. 179 P.

2. Lūcus, i, m. [1. lucus], the name of several cities in Gaul and Spain, of which the most important was Lucus, a city of the Vocontii, also called Lucus Augusti, now Lucim, Tac. H. 1, 66; Plin. 3, 4, 5, § 37.

3. lūcus, ūs, m., i. q. lux, light: cum primo lucu, at daybreak, Ter. Ad. 5, 3, 56 (dub.; Fleck. and Ussing, luci): noctu lucuque, Varr. L. L. 5, 19, § 99 Müll. (ex conj.; al. noctulucus).