Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word cunctemur could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

cunctābundus (cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare): (milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse, Liv. 6, 7, 2: nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur, Tac. A. 1, 7: verba, Mamert. in Jul. 18, 6: amnis, Eum. Pan. Const. 18, 3.

* cunctālis, e, adj. [cunctus], general, Mart. Cap. 1, § 34.

* cunctāmen (cont-), ĭnis, n. [cunctor], a delaying, hesitating, Paul. Nol. 24, 416.

cunctans (cont-), antis, v. cunctor, P. a. 1.

cunctanter (cont-), adv., v. cunctor, P. a., 2. fin.

cunctātĭo (cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.; freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora … in hac cunctatione, etc., Quint. 11, 3, 157: studium semper adsit, cunctatio absit, Cic. Lael. 13, 44: boni nescio quo modo tardiores suntita ut non numquam cunctatione ac tarditateotium atque dignitatem amittant, id. Sest. 47, 100: Sabini, Caes. B. G. 3, 18: sua, id. ib. 3, 24: major invadendi, Liv. 5, 41, 7; opp. temeritas, Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.: propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem), id. G. 30 fin.: abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est, Cic. Off. 1, 21, 72; freq. sine cunctatione, id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12: nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est, Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4: pressa et decora, id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.
In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.

1. cunctātor (cont-), ōris, m. [cunctor], one who acts with hesitation or tardiness, a delayer, loiterer, lingerer (not in Cic.); in a bad sense, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3: cunctato ex acerrimo bellatore factus, Liv. 6, 23, 5.
In a good sense, a considerate or cautious person (magister equitum Fabium) pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat, Liv. 22, 12, 12; so with cautus, Tac. H. 2, 25: non cunctator iniqui Labdacus, Stat. Th. 3, 79; cf.: Atheniensium populum celerem et supra vires audacem esse ad conandum, Lacedaemoniorum cunctatorem, Liv. 45, 23, 15.

2. Cunctātor, ōris, m., a surname of the dictator Q. Fabius Maximus (prob. retained as a title of honor, from the reproach of his master of horse; v. 1. cunctator); cf. Liv. 30, 26, 9; 28, 40, 6; Quint. 8, 2, 11, and cunctor.

cunctātrix, icis, f. [cunctator], one who hesitates, acts deliberately (late Lat.): lenta virtus omnis et diuturna cunctatrix, Ambros. Ep. 67, 5.

(cunctātus, a, um, formerly assumed as P. a. of cunctor; in comp., Plin. Ep. 2, 16, 4; Suet. Caes. 60; Tac. A. 1, 71; but in all these passages recent edd. read cunctantior, cunctantius; v. cunctor, P. a. and adv.)

* cunctĭcĭnus, a, um, adj. [cunctuscano], prop. sounding all together; hence, concordant, harmonious (opp.simplex), Mart. Cap. 9, § 905.

cunctim, adv. [cunctus], all together, in a body, collectively, for conjunctim (very rare, perh. only in App.): cunctim et coacervatim (opp.: singulatim ac discretim), App. Flor. 9, p. 347, 6; id. de Deo Socr. 4, p. 43, 39 Hildebr. (al. cuncti).

* cunctĭ-părens, entis, m. [cunctus], parent of all, Prud. στεφ. 14, 128.

* cunctĭ-pŏtens, entis, m. adj. [cunctus], all-powerful, omnipotent: Jesus (i. e. omnipotens), Prud. στεφ. 7, 56.

cuncto, āre, 1, v. n. (ante-class. collat. form of cunctor), to delay, hesitate, Enn. ap. Non. p. 469, 27 (Com. Rel. v. 3 Vahl.): cunctas? intus alii festinant, Plaut. Cas. 4, 2, 13: cunctant subferre laborem, Att. ap. Non. p. 469, 24 (Trag. Rel. v. 72 Rib.).

cunctor (in many MSS. and edd. also contor), ātus, 1 (archaic inf. cunctarier, Lucr. 3, 67), v. dep. [cf. Sanscr. çank, to be anxious; Gr. ὄκνος], to delay action (from deliberation or indolence), to linger, loiter, hesitate, doubt (freq. and class.); constr. absol., with the inf. or a subj.-clause.

  1. I. Of personal subjects.
          1. (α) Absol., so the verse of Ennius upon the dictator Q. Fab. Maximus Cunctator: unus homo nobis cunctando restituit rem, Enn. ap. Cic. Off. 1, 24, 84 (Ann. v. 313 Vahl.; also cited Cic. Sen. 4, 10; id. Att. 2, 19, 2; Liv. 30, 26, 9); imitated by Verg., A. 6, 846, Ov. F. 2, 242 (the idea contained in cunctando is expressed by sedendo, Varr. R. R. 1, 2, 2; cf.: sedendo et cunctando bellum gerebat, Liv. 22, 24, 10; and by non pugnando, Plin. 22, 5, 5, § 10): assequor omnia si propero, si cunctor amitto, Cic. Att. 10, 8, 5: an etiam tunc quiesceretis, cunctaremini, timeretis? id. Sest. 38, 81; cf.: ne quis cessetqui cunctatus fuerit, etc., Liv. 35, 35, 17, and v. cesso: nostris militibus cunctantibus, Desilite, inquit, etc., Caes. B. G. 4, 25: alius alium exspectantes cunctamini, Sall. C. 52, 28; Ov. M. 8, 753 et saep.: in vitā cunctatur et haeret, Lucr. 3, 407; cf. Cic. Tusc. 1, 46, 111: inter metum et iram cunctatus, Tac. A. 2, 66: ille inter pudorem et iram cunctatus, id. ib. 14, 49: cunctante ad ea Mithridate, id. ib. 12, 46: ut ad laborem capessendum nihil cunctentur, Gell. 2, 29, 12.
            Impers. pass.: nec cunctatum apud latera, Tac. A. 3, 46: non esse cunctandum, Cic. Fam. 1, 7, 5: non cunctandum neque cessandum esse, Liv. 35, 18, 8.
          2. (β) With inf.: non est cunctandum profiteri, hunc, etc., Cic. Univ. 3 fin.: utrisque cunctantibus periculum summae rerum facere, Liv. 25, 39, 18; 31, 7, 5: ne cunctetur ipse propius accedere, Sall. C. 44, 6; id. J. 13, 6; Col. 8, 15 fin.; Suet. Caes. 70; id. Vesp. 16: ne cunctaretur Agrippam morte adficere, Tac. A. 1, 6.
          3. (γ) With rel.-clause (rare): vos cunctamini etiam nunc, quid faciatis? Sall. C. 52, 25: diu cunctatus an, etc., Suet. Caes. 81; id. Aug. 8: primum cunctati, utrumne … an, etc., id. Caes. 80: non cunctandum existimavit quin, etc., Caes. B. G. 3, 23 fin.
  2. II. Poet. transf., of things as subjects: tardum cunctatur olivum, runs slowly, Lucr. 2, 392: refrigescit cunctando plaga, id. 4, 703: turpis contemptus et acris egestasvidentur cunctarier, id. 3, 67; cf.: cunctatur et amnis Rauca sonans revocatque pedem Tiberinus ab alto, Verg. A. 9, 124.
    Hence, cunctans, antis, P. a., delaying, lingering, dilatory, slow, tardy.
      1. 1. Of persons (post-Aug. and rare): erat cunctantior cautiorque, Plin. Ep. 9, 13, 6; cf. id. ib. 2, 16, 4: ad dimicandum cunctantior, Suet. Caes. 60; cf.: familia cunctans ad opera, Col. 11, 1, 14: naturā ac senectā cunctantior, Tac. H. 3, 4.
        With acc. respect.: alternos aegro cunctantem poplite gressus, Val. Fl. 2, 93.
      2. 2. Of things, tenacious, tough, slow, resisting, etc. (poet. and rare): mellis cunctantior actus, Lucr. 3, 193: corripit Aeneas extemplo avidusque refringit Cunctantem (ramum), Verg. A. 6, 211: glaebas cunctantis exspecta, id. G. 2, 236: corda viri, Val. Fl. 3, 693: ira, Stat. Th. 5, 680.
        Adv.: cunctanter, slowly, with delay (rare), Liv. 1, 36, 4; 10, 4, 8; Tac. H. 2, 52 al.
        Comp., Suet. Galb. 12; id. Caes. 19; Tac. A. 1, 71.

cunctus, a, um, and more freq. in plur. cuncti, ae, a, adj. [contr. from conjunctus], all in a body, all together, the whole, all, entire (cf. Paul. ex Fest. p. 50, 15 Müll.: cuncti significat quidem omnes, sed conjuncti et congregati; very freq. and class.).

    1. 1. Sing.
        1. (α) Masc.: senatus, Cic. Fam. 4, 4, 3: senatus populusque, Liv. 9, 6, 7: terrarum orbis, Verg. A. 1, 233: pelagi fragor, id. ib. 1, 154: in ordinem, Cic. Leg. 3, 14, 32: a populo, id. Fam. 3, 11, 2.
        2. (β) Fem.: Aegyptus, Cic. Agr. 2, 16, 41: Gallia, Caes. B. G. 7, 10: civitas, Sall. J. 69, 3; Cic. Phil. 2, 9, 21: plebes, Sall. C. 37, 1: terra, Cic. N. D. 2, 39, 99: provincia, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 5: gens, Verg. G. 3, 473: gratia, Plaut. Most. 5, 2, 46: ad cunctam militarem disciplinam, Liv. 44, 1, 5: vis, Sall. H. 3, 61, 5 Dietsch: a Graeciā, Nep. Them. 9, 4.
        3. (γ) Neutr.: vulgus, Hor. S. 2, 3, 63: pectore, Cat. 64, 92; Stat. Th. 5, 202.
    2. 2. Plur.: deduntque se … In dicionemcuncti Thebano poplo, Plaut. Am. 1, 1, 103: quin cuncti vivi caperentur, Caes. B. G. 7, 11 fin.: cuncti aut magna pars Siccensium, Sall. J. 56, 5: prope cunctis civibus lucem ingenii sui porrigens, Cic. de Or. 1, 40, 184: cunctarum exordia rerum, Lucr. 2, 333; 4, 115: cuncta maria terraeque patebant, Sall. C. 10, 1: moenia, id. J. 57, 2: inconsulto cuncta simul agebant, id. C. 42, 2; cf. agitare, id. J. 66, 1: Mario procedere, id. ib. 65, 5: deorum nutu portendi, id. ib. 92, 2: putas unā virtute minora, Hor. Ep. 1, 12, 11 et saep.
      1. b. Poet. or in post-Aug. prose, with gen.
        1. (α) In the gender of the noun (cf. Rudd. 2, p. 80; Zumpt, Gram. § 430; Kühner, Gram. II. p. 314): hominum cunctos ingenti corpore praestans, Ov. M. 4, 631: Baetica cunctas provinciarum diviti cultu praecedit, Plin. 3, 1, 3, § 7: postquam cuncta scelerum suorum pro egregiis accipi vidit, Tac. A. 14, 60 Nipperd. ad loc.
        2. (β) In neutr. plur., with masc. or fem. gen.: viaï cuncta, Lucr. 5, 739; so, terrarum, Hor. C. 2, 1, 23: camporum, Tac. H. 5, 10: curarum, id. A. 3, 35.