Lewis & Short

ălĭōquī (Corssen, Ausspr. II. p. 839, questions the MS. authority for the forms ălĭ-ōquin and cĕtĕrōquin, but if they are genuine, he believes they have the prep. in affixed, as in deoin), adv. (prop. abl. alioqui, i. e. alio quo modo, in some other way; used in the ante-Aug. per. only once in Lucr.; but freq. after that per., esp. by the histt., and by Pliny the younger).

  1. I. Lit., to indicate that something has its existence or right in all but the exception given, in other respects, for the rest, otherwise; Gr. ἄλλως, often with adj. standing either before or after it: milites tantum, qui sequerentur currum, defuerunt: alioqui magnificus triumphus fuit, Liv. 37, 46 Madv.; 8, 9: Hannibal tumulum tutum commodumque alioqui, nisi quod longinquae aquationis erat, cepit, id. 30, 29, 10: atqui si vitiis mediocribus ac mea paucis Mendosa est natura, alioquin recta, Hor. S. 1, 6, 66 K. and H.: solitus alioquin id temporis luxus principis intendere, Tac. A. 13, 20 Halm; so id. ib. 4, 37; Curt. 7, 4, 8; 8, 2, 2.
    Sometimes concessive, hence also with quamquam, quamvis, cum, as for the rest, besides: triumphatum de Tiburtibus: alioqui mitis victoria fuit, i. e. although in other respects the victory was, etc., Liv. 7, 19: at si tantula pars oculi media illa peresa est, Incolumis quamvis alioqui splendidus orbis (al though in other respects uninjured and clear) occidit extemplo lumen, Lucr. 3, 414 (Lachmann rejected this line; Munro receives it and reads alioquoi): ideo nondum eum legi, cum alioqui validissime cupiam, Plin. Ep. 9, 35 Keil; so Plin. 10, 69, 93, § 198.
  2. II. Transf.
    1. A. To indicate that something exists, avails, or has influence in other cases beside those mentioned, yet, besides, moreover (syn.: porro, praeterea): sed haec quidem alioquin memoria magni professoris, uti interponeremus, effecit, Cels. 8, 4: ne pugnemus igitur, cum praesertim plurimis alioqui Graecis sit utendum, very many other Greek words besides, Quint. 2, 14, 4 Halm: non tenuit iram Alexander, cujus alioqui potens non erat, of which he had not the control at other times, Curt. 4, 2, 6; Tac. H. 3, 32: quā occasione Caesar, validus alioquin spernendis honoribus hujuscemodi orationem coepit, id. A. 4, 37.
      So in questions, Quint. 4, 5, 3.
      Also et alioqui in Pliny: afficior curā; et alioqui meus pudor, mea dignitas in discrimen adducitur, Plin Ep. 2, 9, 1; so id. ib. 10, 42, 2; id. Pan. 45, 4; 68, 7; 7, 9.
      And in copulative clauses with etet, cumtum, etc., both in general (or in other respects)and: et alioqui opportune situm, et transitus est in Labeates, Liv. 43, 19: mors Marcelli cum alioqui miserabilis fuit, tum quod, etc., id. 27, 27, 11; so Quint. 5, 6, 4; 12, 10, 63.
    2. B. To indicate that something is in itself situated so and so, or avails in a certain manner, in itself, even in itself, himself, etc.: corpus, quod illa (Phryne) speciosissima alioqui (in herself even most beautiful) diductā nudaverat tunicā, Quint. 2, 15, 9 Spald.; 10, 3, 13; 2, 1, 4.
    3. C. Ellipt. like the Gr. ἄλλως, and commonly placed at the beginning of a clause, to indicate that something must happen, if the previous assertion or assumption shall not be (which fact is not expressed), otherwise, else (cf. aliter, b. γ): vidistine aliquando Clitumnum fontem? si nondum (et puto nondum: alioqui narrāsses mihi), Plin. Ep. 8, 8; 1, 20: Nec, si pugnent inter se, qui idem didicerunt, idcirco ars, quae utrique tradita est, non erit; alioqui nec armorum, etc., Quint. 2, 17, 33; so id. 4, 2, 23: non inornata debet esse brevitas, alioqui sit indocta, id. 4, 2, 46: Da mihi liberos, alioquin moriar, Vulg. Gen. 30, 1; ib. Matt. 6, 1; ib. Heb. 9, 17: languescet alioqui industria, si nullus ex se metus aut spes, Tac. A. 2, 38.
    4. D. (Eccl. Lat.) As an advers. conj., but (cf. ceterum and the Gr. ἀλλά): alioquin mitte manum tuam et tange os ejus et carnem, Vulg. Job, 2, 5. Cf. Hand, Turs. I. pp. 234-241.