Lewis & Short

ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].

  1. I. = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare): satin abiit neque quod dixi flocci existumat? Plaut. Most. 1, 1, 73: dum ne ob malefacta peream, parvi existumo, id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2: magni operam, Nep. Cat. 1, 2: minoris aliquid, id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.
    With interrog. clause: nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me? Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl.
  2. II. In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem.
    Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
          1. (α) With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.: quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare, Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21: quod ego nullo modo existimo, Cic. Tusc. 3, 11, 25: cottidianae vitae consuetudinem, pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.
            In pass.: M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est, Cic. Caecin. 4, 10; cf.: P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax, id. de Or. 2, 66, 268: qua (fama) diu princeps oratorum … existimandus est, Quint. 11, 3, 8: popularitas signum affectati regni est existimatum, id. 5, 9, 13: assimulata sunt schemata existimanda, id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.
          2. (β) With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo; merito id fieri uterque existimat, Plaut. Most. 1, 3, 147: ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc., id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19: si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum, Cic. Agr. 2, 33, 89: non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari, id. Fam. 15, 21, 4: ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos, id. Brut. 36, 138 et saep.
            In pass. with an inf. clause as subject: fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc., Cic. de Or. 2, 1, 4: disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur, Caes. B. G. 6, 13 fin.: Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc., Quint. 9, 2, 92 et saep.
            Pass. impers.: huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur, Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.
          3. (γ) With a rel. or interrog.-clause: haud existimans, quanto labore partum, Ter. Ph. 1, 1, 11: nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint, judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.: utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat, be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3: qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest, Liv. 22, 59, 14: existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent, Tac. H. 4, 81.
          4. (δ) With de: de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus, Cic. Leg. 1, 2, 7: ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus, id. Fam. 1, 7, 5: male de aliquo, to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.: tu ipse quem ad modum existimes vide, id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.
            Pass. impers.: exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest, Cic. Brut. 21, 82.
            (ε) With in and abl.: in hostium numero existimari, to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.
            (ζ) Absol.: ut Cicero existimat, Quint. 9, 1, 29: sicut multi existimarunt, id. 8, 6, 67.
            Pass. impers.: ita intellegimus vulgo existimari, Cic. Rep. 2, 15, 28.
            As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges: si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint, Cic. Brut. 24, 92.