Lewis & Short

existĭmātor (existŭm-), ōris, m. [existimo], a judge of any thing, a critic (rare but class.): ut existimatores videamur loqui, non magistri, Cic. Or. 31, 112: doctus et intellegens, id. Brut. 93, 320; cf.: intellegens dicendi. id. ib. 54, 200: stultus alieni artificii, id. de Or. 3, 22, 83: non levis, Gell. 20, 1, 10: existimator metuendus (opp. admirandus orator), Cic. Brut. 39, 146.