No entries found. Showing closest matches:
oblicus, v. obliquus.
ob-līdo, si, sum, 3, v. a. [laedo].
- I. To squeeze together (rare but class.): caelum digitulis duobus oblidere, Cic. Scaur. § 10, p. 261 Orell.: oblisis faucibus, strangled, Tac. A. 5, 9; so, obliso gutture, Prud. Psych. 589; App. M. 4, p. 147.
- II. To squeeze or crush to pieces (post-Aug.): fetus, Col. 7, 3, 8: oblisus pondere, Plin. Ep. 6, 20, 16.
oblĭgāmentum, i, n. [obligo].
- I. Lit., a band (post-class.): caput obligamento obnoxium, Tert. Cor. Mil. 14.
- II. Trop., an obligation: legis obligamenta, Tert. adv. Marc. 3, 22; Hier. Ephes. 1, 14; Tert. Idol. 15.
oblĭgātĭo, ōnis, f. [obligo].
- I. In gen.
- A. A binding (post-class. and very rare): propter linguae obligationem, because of his being tongue-tied, Just. 13, 7, 1.
- B. Trop., an ensnaring, entangling: innocentium, Dig. 48, 10, 1: declinantes in obligationes, evil devices, Vulg. Psa. 124, 5: in obligatione iniquitatis, id. Act. 8, 23.
- II. In partic., jurid. t. t.
- A. An engaging or pledging, an obligation: est gravior et difficilior animi et sententiae pro aliquo quam pecuniae obligatio, Cic. Ep. ad Brut. 1, 18, 3: obligationis onere praetoris auxilio non levabitur, Dig. 3, 3, 67: obligationes ex contractu aut re contrahuntur, aut verbis, aut consensu, ib. 44, 7, 1, § 1.
- B. Transf., an obligatory relation between two persons, one of whom has a right and the other a duty (the right of the creditor and the duty of the debtor): nunc transeamus ad obligationes: omnis enim obligatio vel ex contractu nascitur vel ex delicto, Gai. Inst. 3, 88; cf. sqq.: obligationum substantia in eo consistit, ut alium nobis obstringat ad dandum aliquid, vel faciendum, vel praestandum, Dig. 44, 7, 3; 45, 1, 108: ex maleficio nascuntur obligationes, ib. 44, 7, 4: obligatio et constituitur et solvitur, ib. 46, 4, 8: exstinguitur, ib. 45, 1, 140: submovetur, ib. 2, 14, 27 et saep.
- C. The document which confirms this relation, a bond, obligation: pignoris obligatio etiam inter absentes recte ex contractu obligatur, Dig. 20, 1, 23; 48, 11, 28.
oblĭgātōrĭus, a, um, adj. [obligo], binding, obligatory (post-class.), Dig. 17, 1, 2, § 6; Just. 3, 27, 6.
‡ oblĭgātūra, ae, f. [obligo], a band, bandage: obligatura, κατάδεσμος, Gloss. Philox.
oblĭgātus, a, um, Part. and P. a., from obligo.
ob-lĭgo, āvi, ātum, 1, v. a.
- I. Lit.
- A. To bind or tie around, to bind or fasten to any thing (very rare): obligatus corio, bound in a leathern sack, Auct. Her. 1, 13, 23: articulis muscus obligatus, bound upon, Plin. 26, 11, 66, § 105: cibum ovis, to bind or unite with eggs, Apic. 4, 2: amylo spisso obligare, id. 2, 2; 8, 2.
- B. To bind together, bind up (rare): pecua ad hanc collo in crumena ego obligata defero, Plaut. Truc. 5, 1, 64: age obliga, obsigna cito, tie up (the letter, in order to seal it), id. Bacch. 4, 4, 96: manipulos, Col. 11, 2, 40.
- C. To bind up, bandage, swathe (class., esp. of wounds): crus fractum, Plaut. Men. 5, 3, 9: vulnus, Cic. N. D. 3, 22, 57; cf.: medicum requirens, a quo obligetur, to bind up his wounds, id. Tusc. 2, 16, 38; Suet. Vit. 2: venas, to bandage the veins, Tac. A. 6, 9: surculum libro, Varr. R. R. 1, 41, 2: oculos, Sen. Ira, 3, 11, 4: ore obligato obsignatoque simulacrum, Plin. 3, 5, 9, § 65.
- II. Trop.
- A. In gen., to bind, oblige, put under an obligation, make liable, etc. (cf.: obstringo, devincio): aliquem obligare militiae secundo sacramento, bind by a second oath, swear in again, Cic. Off. 1, 11, 36: vadem tribus milibus aeris, to bind in the sum of, Liv. 3, 13: voti sponsio, quā obligamur deo, Cic. Leg. 2, 16, 41; Liv. 9, 11: se nexu, Cic. Mur. 2, 3: se in acta cujusquam, Tib. ap. Suet. Tib. 67: se chirographo ad aliquid, Dig. 30, 103: aliquem sibi liberalitate, to bind to one’s self, Cic. Q. Fr. 2, 14, 3: obligabis me, will oblige me, lay me under an obligation, Plin. Ep. 4, 4, 2; Cic. Q. Fr. 3, 1, 5: obligari foedere, Liv. 38, 33: pro amicis alicui obligari, to lay one’s self under obligation, i. e. to solicit favors, Plin. Ep. 10, 3, 1: obligor ipse tamen, Ov. M. 9, 248: obligatus ei nihil eram, was under no obligation to him, Cic. Fam. 6, 11, 1: me obligatum tibi fore, id. Att. 13, 18: obligati sunt interrogatum, Amm. 28, 4, 10.
Poet.: Prometheus obligatus aliti, devoted, condemned to, Hor. Epod. 17, 67: ergo obligatam redde Jovi dapem, vowed, due, id. C. 2, 7, 17: obligor, ut tangam laevi fera litora Ponti, am compelled, Ov. Tr. 1, 2, 83.
- B. In partic.
- 1. To render liable through guilt, to make guilly: cum populum Romanum scelere obligāsses, Cic. Dom. 8, 20: votis caput, Hor. C. 2, 8, 5: se scelere, Suet. Caes. 42: se furti, Scaev. ap. Gell. 7, 15, 2.
Pass., to be guilty of, to commit an offence: est enim periculum, ne aut neglectis iis impiā fraude, aut susceptis anili superstitione obligemur, Cic. Div. 1, 4, 7; cf.: lege Corneliā testamentariā obligatur, offends against, Dig. 8, 10, 30.
- 2. Jurid. t. t.
- a. To bind, engage one (cf. obligatio, II. B.): obligandi, solvendi sui causā, Dig. 2, 13, 6, § 3: se obligare, ib. 4, 2, 7, § 1; 21, 1, 25, § 9.
- b. To pledge, pawn, mortgage a thing: magistratui bona ejus obligantur, Vitr. 10 praef.: omnia praedia fratri, Suet. Vesp. 4: omnia bona sua pignori, Dig. 20, 4, 21: nam fundi et aedis obligatae sunt ob amoris praedium, has a mortgage on it, Plaut. Truc. 2, 1, 4: aedes pignori, Dig. 39, 2, 44: obligata praedia, Cic. Agr. 3, 2, 9.
- (β) Transf., beyond the jurid. sphere: obligare fidem suam, to pledge one’s word, Cic. Phil. 5, 18, 51.
- 3. To impede, restrain, embarrass: judicio districtum atque obligatum esse, Cic. Verr. 1, 9, 24.
Hence, oblĭ-gātus, a, um, P. a., bound, obliged: iisdem (officiis) me tibi obligatum fore, Cic. Fam. 13, 18, 2.
Comp.: quanto quis melior et probior, tanto mihi obligatior abit, Plin. Ep. 8, 2, 8: ipsi obligati sunt, ensnared, embarrassed, Vulg. Psa. 19, 9.
ob-lĭgūrĭo (-lĭgurrĭo), 4, v. a., to devour, consume, squander (very rare): mox dum alterius obligurias omnia, Enn. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25 (dub.; Vahl. Sat. Rel. v. 29, reads abligurias): obligurisse, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 26 Mai.
oblĭgūrītor (-rr-), ōris, m. [obligurio], one who consumes his property in feasting, a squanderer, dissipated person (postclass.), Firm. Math. 5, 5, 2.
oblīmo, āvi, ātum, 1, v. a. [ob-limus], to cover with mud or slime.
- I. Lit. (rare but class.): Aegyptum Nilus irrigat, mollitosque et oblimatos ad serendum agros relinquit, * Cic. N. D. 2, 52, 130: fossae oblimatae, Suet. Aug. 18: sulcos (i. e. partes genitales), Verg. G. 3, 136.
- * B. Transf., qs. to scatter one’s fortune as if it were slime, to lavish, squander, dissipate: rem patris oblimare, Hor. S. 1, 2, 62 Heind.
- II. Trop., to darken, obscure, confuse (poet. and in post-class. prose): humanas oblimat copia mentes, Claud. Rapt. Pros. 3, 29: universa, Sol. 11.
ob-lĭnĭo, ii, itum, 4, v. a. (post-Aug. collat. form of oblino, q. v.),
- I. to bedaub, besmear: talearum capita misto fimo cum cinere oblinire, Col. 5, 9, 3; so fin.; id. 12, 2, 42; 12, 15, 2; 12, 44, 6: si quis aliquem caeno, luto oblinierit, Dig. 47, 11, 1, § 1: so, oblinierit, Scrib. Comp. 230: cinis oblinita, id. ib. 245.
- II. Transf., to blot out: veritatem, Ambros. Spir. Sanct. 3, 10, 60.
oblĭnītus, a, um, v. oblino init.
ob-lĭno, lēvi, rarely lĭni (Varr. ap. Prisc. p. 898 P.), lĭtum, 3 (form acc. to the 4th conj. oblinio, q. v.), v. a., to daub or smear over, to bedaub, besmear (syn.: inficio, induco).
- I. Lit.
- A. In gen.: cerussā malas oblinere, Plaut. Most. 1, 3, 101: se visco, Varr. R. R. 3, 7: obliti unguentis, Cic. Cat. 2, 5, 10: oblitus caeno, id. Att. 1, 21: oblitus faciem suo cruore, having besmeared his face with his own blood, Tac. A. 2, 17: caede, Ov. M. 4, 97: sanguine, id. ib. 11, 367.
- B. In partic.
- 1. To smear over, blot out, rub out any thing written (post-class.; cf.: deleo, interpolo, oblittero): vestrum obleverunt et vestri superscripserunt, Gell. 20, 6, 4.
Trop.: veritatem oblinire, to blot out, Ambros. de Spic. Savet. 3, 10, 60.
- 2. To bemire, befoul, defile (syn.: polluo, inquino, maculo): quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter? Lucil. ap. Non. 420, 22: catulos, Varr. R. R. 2, 9, 13: aliquem caeno, Dig. 47, 11, 1, § 1; cf. also II. A.
- 3. To stop up by smearing, to plaster over (syn. obturo): dolia oblinito, Cato, R. R. 36: amphoram, id. ib. 127: oblinitur minimae si qua est suspicio rimae, is stopped up, Mart. 11, 45, 5: gypso oblitus cadus, Plin. 20, 9, 39, § 98.
- C. Transf., to cover over, fill with any thing (of things; very rare): villa oblita tabulis pictis, Varr. R. R. 3, 2, 5.
- II. Trop.
- A. To befoui, defile (class.): se externis moribus. Cic. Brut. 13, 51: oblitus parricidio, id. Phil. 11, 12, 27: sunt omnia dedecore oblita, id. Verr. 2, 3, 4, § 8: geram morem vobis et me oblinam sciens, id. Rep. 3, 5, 8: aliquem versibus atris, to defame, Hor. Ep. 1, 19, 30.
- B. To cover over, to fill with any thing; to fill to excess, to overload: facetiae oblitae Latio. Roman wit which had received a Latin tincture (through the right of citizenship granted to the Latins), Cic. Fam. 9, 15, 2: divitiis oblitus actor, covered, decked, Hor. Ep. 2, 1, 204: oblita oratio, overloaded, Auct. Her. 4, 11, 16: Sallustii scripta nimiā priscorum verborum affectatione oblita, Suet. Gram. 10.
- C. To cover over, blind, deceive: sicine mihi esse os oblitum, Plaut. Curc. 4, 4, 33.
oblīquātĭo, ōnis, f. [obliquo], a bending, winding, oblique direction (post-class.), Macr. S. 7, 1.
oblīquē, adv., v. obliquus fin.
oblīquĭtas, ātis, f. [obliquus],
- I. a sidelong or slanting direction, obliqueness, obliquity (post-Aug.), Plin. 3, 5, 6, § 40: sigui feri, id. 2, 19, 17, § 81.
- II. Transf., ambiguity: oraculi, Prisc. 1137 P.
oblīquo, āvi, ātum, 1, v. a. [obliquus], to turn, bend, or twist aside, awry, or in an oblique direction (poet. and in post-Aug. prose).
- I. Lit.: oculos, Ov. M. 7, 412: visus, Stat. Ach. 1, 323: equos, id. Th. 12, 749: pedes, Sen. Ep. 121, 8: crinem, to draw back, Tac. G. 38: in latus ensem, Ov. M. 12, 485: sinus (velorum) in ventum, to turn obliquely to the wind, veer to the wind, Verg. A. 5, 16.
- II. Trop.: obliquat preces, makes, utters indirectly, i. e. dissemblingly, Stat. Th. 3, 381: responsa, Arn. 3, 143: Q (littera), cujus similis (litterae K) effectu specieque nisi quod paulum a nostris obliquatur, i. e. is pronounced somewhat softer, *Quint. 1, 4, 9.
‡ Oblīquŏlŏquus, i, m. [obliquus-loquor], one who speaks indirectly, i. e. ambiguously, an epithet of Apollo, acc. to the Gr. Λοξίας, in allusion to his obscure oracles: Obliquoloquus, Λοξίας, Gloss. Philox.
oblīquus (oblīcus, v. Orthogr. Vergl. p. 449 Wagner), a, um, adj. [ob and liquus; root lek-; Gr. λέχριος, λέχρις, slantwise (cf.: λοξός, Λοξίας); Lat. licinus, limus, luxus, luxare], sidelong, slanting, awry, oblique (freq. and class.; cf.: transversus, imus).
- I. Lit.: motus corporis, pronus, obliquus, supinus, Cic. Div. 1, 53, 120: hos partim obliquos, partim aversos, partim etiam adversos stare vobis, on one side of you, sideways, id. Rep. 6, 19, 20: obliquo claudicare pede, Ov. Am. 2, 17, 20: sublicae, Caes. B. G. 4, 17: ordines, id. ib. 7, 73: iter, id. B. C. 1, 70: obliquam facere imaginem, a side-likeness, profile, Plin. 35, 10, 36, § 90: chordae, i. e. of the triangular harp, Juv. 3, 64: verris obliquum meditantis ictum Sanguine donare, Hor. C. 3, 22, 7: obliquo dente timendus aper, Ov. H. 4, 104: rex aquarum cursibus obliquis fluens, id. M. 9, 18: radix, id. ib. 10, 491: obliquo capite speculari, Plin. 8, 24, 36, § 88: non istic obliquo oculo mea commoda quisquam Limat, with a sidelong glance, an envious look, Hor. Ep. 1, 14, 37: non obliquis oculis sed circumacto capite cernere, Plin. 11, 37, 55, § 151: obliquoque notat Proserpina vultu, Stat. S. 2, 6, 102.
Adverbial phrases: ab obliquo, ex obliquo, per obliquum, in obliquum, obliquum, from the side, sideways, not straight on: ab obliquo, Ov. R. Am. 121: nec supra ipsum nec infra, sed ex obliquo, Plin. 2, 31, 31, § 99: serpens per obliquum similis sagittae Terruit mannos, Hor. C. 3, 27, 6: cancri in obliquom aspiciunt, Plin. 11, 37, 55, § 152: obliquum, obliquely, askance: oculis obliquum respiciens, App. M. 3, p. 140.
Comp.: quia positio signiferi circa media sui obliquior est, Plin. 2, 77, 79, § 188.
- II. Fig.
- A. Of relationship, not direct, collateral (poet. and late Lat.): obliquum a patre genus, i. e. not born of the same mother with myself, Stat. Th. 5, 221: obliquo maculat qui sanguine regnum, by collateral consanguinity, Luc. 8, 286; cf.: tertio gradu veniunt … ex obliquo fratris sororisque filius, Paul. Sent. 4, 11, 3.
- B. Of speech.
- 1. Indirect, covert: obliquis orationibus carpere aliquem, Suet. Dom. 2: insectatio, Tac. A. 14, 11: dicta, Aur. Vict. Epit. 9: verba, Amm. 15, 5, 4.
- 2. In a bad sense, envious, hostile (post-class.): Cato adversus potentes semper obliquus, Flor. 4, 2, 9.
- 3. In gram.
- a. Obliquus casus, an oblique case (i. e. all the cases except the nom. and voc.), opp. rectus: alia casus habent et rectos et obliquos, Varr. L. L. 8, § 49 Müll.
- b. Obliqua oratio, indirect speech: apud historicos reperiuntur obliquae allocutiones, ut in T. Livii primo statim libro (c. 9): urbes quoque, ut cetera, ex infimo nasci; deinde, etc., Quint. 9, 2, 37: oratio, Just. 38, 3, 11.
Hence, adv.: oblīquē, sideways, athwart, obliquely.
- A. Lit. (class.): quae (atomi) recte, quae oblique ferantur, Cic. Fin. 1, 6, 20: sublicae oblique agebantur, Caes. B. G. 4, 17, 9: procedere. Plin. 9, 30, 50, § 95: situs signifer, id. 2, 15, 13, § 63.
- B. Trop., indirectly, covertly (post-Aug.): aliquem castigare, Tac. A. 3, 35: perstringere aliquem, id. ib. 5, 2: admonere, Gell. 3, 2, 16: agere, id. 7, 17, 4.
obliscor, oblisci, paragog. obliscier, archaic collat. form of obliviscor, Att. ap. Non. 500, 1 (Trag. Rel. v. 190 Rib.).
Fut.: obliscar, Att. ap. Non. 500, 1 (Trag. Rel. v. 488 Rib.); v. obliviscor.
oblīsus, a, um, Part., from oblido.
ob-lĭtesco, tŭi, 3, v. inch. n. [latesco], to hide or conceal one’s self (rare but class.): a nostro aspectu oblitescant, Cic. Univ. 10, 33: ne in rimis (areae) grana oblitescant, Varr. R. R. 1, 51, 1: qui velut timidum atque iners animal metu oblituit, Sen. Ep. 55, 5; id. Q. N. 7, 29, 3.
oblītor, ōris, m. [obliviscor; but perh. from oblino, a defiler], a forgetter (late Lat.): judiciorum oblitores, Hier. in Psa. 88.
ob-littĕrātĭo (oblīt-), ōnis, f. [oblittero], a blotting out, erasing, effacing, obliteration; and, in partic., a blotting out from the memory, a forgetting, forgetfulness (postAug.): aeris oblitteratio, Plin. 34, 7, 18, § 47: vetustatis, Arn. 6, 194: praeteritorum, Amm. 30, 6, 1.
ob-littĕrātor (oblīt-), ōris, m. [oblittero], a blotter out, obliterator, sc. from the memory (eccl. Lat.): commemorator, non oblitterator vetustatum, Tert. adv. Marc. 4, 26 fin.; Paul. Nol. Ep. 16, 7.
oblittĕro (oblīt-), āvi, ātum, 1, v. a. [oblino], to blot out, strike out, erase, obliterate.
- I. Lit. (post-Aug. and very rare; syn. deleo): oblitterata aerarii monumenta, Tac. A. 13, 23 fin.
- II. Trop., to blot out of remembrance, consign to oblivion, cause to be forgotten (esp. freq. in post-Aug. prose; principally in Tac.): inimicitias Pelopidarum exstinctā tam oblitteratas memoriā renovare, Att. ap. Non. 146, 30 (oblitterare est obscurefacere et in oblivionem ducere, Non. 146, 28); Cic. Vatin. 6, 15: famam rei, Liv. 39, 20: rem, id. 3, 71: memoriam, id. 21, 29: mandata, Cat. 64, 232: rem silentio, Suet. Tib. 22: ne ritus sacrorum oblitterarentur, Tac. A. 11, 15: conjugia, id. ib. 3, 34: oblitterari in animo, to become forgotten, Liv. 26, 41.
* oblittĕrus (oblīt-), a, um, adj. [oblino], for oblitteratus, consigned to forgetfulness, forgotten (ante-class.): Laevius oblitteram gentem pro oblitteratam dixit, Gell. 19, 7, 4.
1. oblĭtus, a, um, Part., from oblino.
2. oblītus, a, um, Part., from obliviscor.
oblīvĭālis, e, adj. [oblivio], that causes forgetfulness, oblivious (post-class.): poculum, Prud. Cath. 6, 16.
oblīvĭo, ōnis, f. [obliviscor].
- I. Lit., a being forgotten, forgetfulness, oblivion (class.): oblivio veteris belli, Cic. Imp. Pomp. 4 init.: laudem alicujus ab oblivione atque a silentio vindicare, to rescue from oblivion, id. de Or. 2, 2, 7: meam tuorum erga me meritorum memoriam nulla umquam delebit oblivio, id. Fam. 2, 1, 2: dare aliquid oblivioni, to consign to oblivion, Liv. 1, 31, 3: oblivione obruere, Cic. Brut. 15, 60; for which (late Lat.): oblivioni tradere, Aug. Civ. Dei, 18, 31, 2; Hier. in Psa. 68, 1 al.: omnes ejus injurias voluntariā quādam oblivione contriveram, had consigned to oblivion, Cic. Fam. 1, 9, 20: in oblivionem negoti venire, to forget, id. Verr. 2, 4, 35, § 79: satius erat ista in oblivionem ire, to be forgotten, Sen. Brev. Vit. 13, 7 init.: in oblivionem diuturnitate adduci, Cic. Verr. 1, 17, 54: capit me oblivio alicujus rei, I forget something, id. Off. 1, 8, 26: per oblivionem, through forgetfulness, Suet. Caes. 28: in oblivione est, is forgotten, Vulg. Luc. 12, 6.
In plur.: carpere lividas Obliviones, Hor. C. 4, 9, 34; Gell. 9, 5, 6; Quint. Decl. 306.
- II. Transf.
- A. Subject., a forgetting, forgetfulness (post-Aug.): in eo (Claudio) mirati sunt homines et oblivionem et inconsiderantiam, Suet. Claud. 39, Tac. A. 11, 38.
- B. Concr
- 1. Oblivio litterarum, a poet. designation of Orbilius Pupillus, a grammarian, who lost his memory in his old age, Bibacul. ap. Suet. Gram. 9.
- 2. Flumen Oblivionis, an appellation of the river Limia, in Hispania Tarraconensis, acc. to the Gr. ὁ τῆς λήθης, Mel. 3, 1, 8; Flor. 2, 17, 12; called flumen Oblivio, Liv Epit. 55.
oblīvĭōsus, a, um, adj. [oblivio].
- I. Lit., that easily forgets, forgetful, oblivious (rare but class.): hos (senes) significat credulos, obliviosos, Cic. Sen. 11, 36.
Sup.: homo obliviosissimus, Tert. Anim. 24.
- II. Transf., that produces forgetfulness, oblivious (poet.): Massicus (i. e. sollicitudinum oblivionem afferens), Hor. C. 2, 7, 21.
oblīviscor, lītus (archaic inf. obliscier. Att. Tr. 190; 488), 3, v. dep. [ob and livor, q. v.; livēre, to become dark; hence, to have the mind darkened, forget], to forget; constr. with gen. of pers. and with gen. or acc. of thing; less freq. with inf. or a rel.clause (class.; cf. dedisco).
- (α) With gen. of person: vivorum memini, nec tamen Epicuri licet oblivisci, Cic. Fin. 5, 1, 3: nescio hercule, neque unde eam, neque quorsum eam; ita prorsum oblitus sum mei, I have so completely forgotten myself, been lost in thought, Ter. Eun. 2, 3, 15: regisque ducumque meique, Ov. M. 13, 276: dum tu ades, sunt oblitae sui, Cic. Fam. 9, 12, 1: nec oblitus sui est Ithacus discrimine tanto, was not forgetful of himself, untrue to his nature, Verg. A. 3, 629; cf. Val. Fl. 3, 664: sui, to forget one’s self, know nothing of one’s former self, sc. after death, Sen. Herc. Fur. 292; also, to forget one’s self in a character represented or assumed: tamquam in eo tragoediae argumento sui oblitus tantum Catonem cogitāsset, Tac. Or. 2.
- (β) With gen. of thing: meminens naturae et professionis oblitus, Sid. Ep. 4, 12: nec umquam obliviscar noctis illius, etc., Cic. Planc. 42, 101; cf.: oblivisci temporum meorum, id. Fam. 1, 9, 8: ut nostrae dignitatis simus obliti, id. ib. 1, 7, 7: veterumque oblitus honorum, Ov. M. 7, 543; Just. 4, 2, 5: oblivisci veteris contumeliae, recentium injuriarum, Caes. B. G. 1, 14: controversiarum ac dissensionum, id. ib. 7, 34: pristini instituti, id. B. C. 3, 57: offensarum, Tac. H. 2, 1: tot exemplorum, Quint. 9, 2, 86.
- (γ) With acc. of thing: qui quod dedit id ob litust datum, Plaut. Truc. 2, 1, 24: officium meum, id. Cas. 1, 1, 16: injurias, Cic. Cael. 20, 50; cf.: artificium obliviscatur, id. Rosc. Am. 17, 49: res praeclarissimas, id. Mil. 23, 63: totam causam, id. Brut. 60, 218: haec tam crebra Etruriae concilia, Liv. 5, 5, Drak. N. cr.: ut alia obliviscar, Cic. Rosc. Am. 31, 87.
With acc. of person: obliti sunt Deum, Vulg. Psa. 105, 21; 49, 22.
- (δ) With inf.: oblita pharetram tollere, Ov. M. 2, 439: suas quatere pennas, id. ib. 4, 676: dicere aliquid. Ter. And. 5, 1, 22: obliviscor, Roscium et Cluvium viros esse primarios, Cic. Rosc. Com. 17, 50.
(ε) With a rel.clause: in scriptis obliviscebatur, quid paulo ante posuisset, Cic. Brut. 60, 218.
- b. Poet., transf., of things: saeclis obliviscentibus, i. e. causing forgetfulness, Cat. 68, 43: oblito pectore, id. 64, 207: pomaque degenerant sucos oblita priores, forgetting, i. e. being deprived of losing, Verg. G. 2, 59; imitated by Col. poët. 10, 408.
- c. Prov.: oblivisci nomen suum, to forget one’s own name, to have a bad memory, Petr. 66.
- d. Part. fut. pass.: oblitusque meorum, obliviscendus et illis, Hor. Ep. 1, 11, 9: obliviscendi stratiotici, Plaut. Mil. 4, 8, 49.
Note: In Pass. signif. (poet. and late Lat.): post emancipationem in totum adoptivae familiae obliviscuntur, Dig. 23, 2, 60, § 6: oblita carmina, Verg. E. 9, 53; Val. Fl. 2, 388: oblitos superūm dolores, id. 1, 791: suis hominibus oblitus, August. Mus. 4, 4.
oblīvĭum, ii, n. [obliviscor], forgetfulness, oblivion (poet. and once in Tac. for oblivio; usually in the plur.): oblivia rerum, Lucr. 3, 828; so id. 3, 1066; 6, 1213: longa oblivia potant, Verg. A. 6, 715: ducere sollicitae jucunda oblivia vitae, Hor. S. 2, 6, 62: taedae, Sil. 2, 628: agere oblivia laudis, to forget, Ov. M. 12, 539: suci, qui patriae faciant oblivia, id. P. 4, 10, 19.
In sing.. sententiam oblivio transmittere, Tac. H. 4, 9, Ambros. Apol. Dav. 31, 16.
* oblīvĭus, a, um, adj. [oblivio], sunk into oblivion, forgotten: verba, i. e. obsolete, Varr. L. L. 5, § 10 Müll.