Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

oblicus, v. obliquus.

ob-līdo, si, sum, 3, v. a. [laedo].

  1. I. To squeeze together (rare but class.): caelum digitulis duobus oblidere, Cic. Scaur. § 10, p. 261 Orell.: oblisis faucibus, strangled, Tac. A. 5, 9; so, obliso gutture, Prud. Psych. 589; App. M. 4, p. 147.
  2. II. To squeeze or crush to pieces (post-Aug.): fetus, Col. 7, 3, 8: oblisus pondere, Plin. Ep. 6, 20, 16.

oblĭgāmentum, i, n. [obligo].

  1. I. Lit., a band (post-class.): caput obligamento obnoxium, Tert. Cor. Mil. 14.
  2. II. Trop., an obligation: legis obligamenta, Tert. adv. Marc. 3, 22; Hier. Ephes. 1, 14; Tert. Idol. 15.

oblĭgātĭo, ōnis, f. [obligo].

  1. I. In gen.
    1. A. A binding (post-class. and very rare): propter linguae obligationem, because of his being tongue-tied, Just. 13, 7, 1.
    2. B. Trop., an ensnaring, entangling: innocentium, Dig. 48, 10, 1: declinantes in obligationes, evil devices, Vulg. Psa. 124, 5: in obligatione iniquitatis, id. Act. 8, 23.
  2. II. In partic., jurid. t. t.
    1. A. An engaging or pledging, an obligation: est gravior et difficilior animi et sententiae pro aliquo quam pecuniae obligatio, Cic. Ep. ad Brut. 1, 18, 3: obligationis onere praetoris auxilio non levabitur, Dig. 3, 3, 67: obligationes ex contractu aut re contrahuntur, aut verbis, aut consensu, ib. 44, 7, 1, § 1.
    2. B. Transf., an obligatory relation between two persons, one of whom has a right and the other a duty (the right of the creditor and the duty of the debtor): nunc transeamus ad obligationes: omnis enim obligatio vel ex contractu nascitur vel ex delicto, Gai. Inst. 3, 88; cf. sqq.: obligationum substantia in eo consistit, ut alium nobis obstringat ad dandum aliquid, vel faciendum, vel praestandum, Dig. 44, 7, 3; 45, 1, 108: ex maleficio nascuntur obligationes, ib. 44, 7, 4: obligatio et constituitur et solvitur, ib. 46, 4, 8: exstinguitur, ib. 45, 1, 140: submovetur, ib. 2, 14, 27 et saep.
    3. C. The document which confirms this relation, a bond, obligation: pignoris obligatio etiam inter absentes recte ex contractu obligatur, Dig. 20, 1, 23; 48, 11, 28.

oblĭgātōrĭus, a, um, adj. [obligo], binding, obligatory (post-class.), Dig. 17, 1, 2, § 6; Just. 3, 27, 6.

oblĭgātūra, ae, f. [obligo], a band, bandage: obligatura, κατάδεσμος, Gloss. Philox.

oblĭgātus, a, um, Part. and P. a., from obligo.

ob-lĭgo, āvi, ātum, 1, v. a.

  1. I. Lit.
    1. A. To bind or tie around, to bind or fasten to any thing (very rare): obligatus corio, bound in a leathern sack, Auct. Her. 1, 13, 23: articulis muscus obligatus, bound upon, Plin. 26, 11, 66, § 105: cibum ovis, to bind or unite with eggs, Apic. 4, 2: amylo spisso obligare, id. 2, 2; 8, 2.
    2. B. To bind together, bind up (rare): pecua ad hanc collo in crumena ego obligata defero, Plaut. Truc. 5, 1, 64: age obliga, obsigna cito, tie up (the letter, in order to seal it), id. Bacch. 4, 4, 96: manipulos, Col. 11, 2, 40.
    3. C. To bind up, bandage, swathe (class., esp. of wounds): crus fractum, Plaut. Men. 5, 3, 9: vulnus, Cic. N. D. 3, 22, 57; cf.: medicum requirens, a quo obligetur, to bind up his wounds, id. Tusc. 2, 16, 38; Suet. Vit. 2: venas, to bandage the veins, Tac. A. 6, 9: surculum libro, Varr. R. R. 1, 41, 2: oculos, Sen. Ira, 3, 11, 4: ore obligato obsignatoque simulacrum, Plin. 3, 5, 9, § 65.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to bind, oblige, put under an obligation, make liable, etc. (cf.: obstringo, devincio): aliquem obligare militiae secundo sacramento, bind by a second oath, swear in again, Cic. Off. 1, 11, 36: vadem tribus milibus aeris, to bind in the sum of, Liv. 3, 13: voti sponsio, quā obligamur deo, Cic. Leg. 2, 16, 41; Liv. 9, 11: se nexu, Cic. Mur. 2, 3: se in acta cujusquam, Tib. ap. Suet. Tib. 67: se chirographo ad aliquid, Dig. 30, 103: aliquem sibi liberalitate, to bind to one’s self, Cic. Q. Fr. 2, 14, 3: obligabis me, will oblige me, lay me under an obligation, Plin. Ep. 4, 4, 2; Cic. Q. Fr. 3, 1, 5: obligari foedere, Liv. 38, 33: pro amicis alicui obligari, to lay one’s self under obligation, i. e. to solicit favors, Plin. Ep. 10, 3, 1: obligor ipse tamen, Ov. M. 9, 248: obligatus ei nihil eram, was under no obligation to him, Cic. Fam. 6, 11, 1: me obligatum tibi fore, id. Att. 13, 18: obligati sunt interrogatum, Amm. 28, 4, 10.
      Poet.: Prometheus obligatus aliti, devoted, condemned to, Hor. Epod. 17, 67: ergo obligatam redde Jovi dapem, vowed, due, id. C. 2, 7, 17: obligor, ut tangam laevi fera litora Ponti, am compelled, Ov. Tr. 1, 2, 83.
    2. B. In partic.
      1. 1. To render liable through guilt, to make guilly: cum populum Romanum scelere obligāsses, Cic. Dom. 8, 20: votis caput, Hor. C. 2, 8, 5: se scelere, Suet. Caes. 42: se furti, Scaev. ap. Gell. 7, 15, 2.
        Pass., to be guilty of, to commit an offence: est enim periculum, ne aut neglectis iis impiā fraude, aut susceptis anili superstitione obligemur, Cic. Div. 1, 4, 7; cf.: lege Corneliā testamentariā obligatur, offends against, Dig. 8, 10, 30.
      2. 2. Jurid. t. t.
        1. a. To bind, engage one (cf. obligatio, II. B.): obligandi, solvendi sui causā, Dig. 2, 13, 6, § 3: se obligare, ib. 4, 2, 7, § 1; 21, 1, 25, § 9.
        2. b. To pledge, pawn, mortgage a thing: magistratui bona ejus obligantur, Vitr. 10 praef.: omnia praedia fratri, Suet. Vesp. 4: omnia bona sua pignori, Dig. 20, 4, 21: nam fundi et aedis obligatae sunt ob amoris praedium, has a mortgage on it, Plaut. Truc. 2, 1, 4: aedes pignori, Dig. 39, 2, 44: obligata praedia, Cic. Agr. 3, 2, 9.
          1. (β) Transf., beyond the jurid. sphere: obligare fidem suam, to pledge one’s word, Cic. Phil. 5, 18, 51.
      3. 3. To impede, restrain, embarrass: judicio districtum atque obligatum esse, Cic. Verr. 1, 9, 24.
        Hence, oblĭ-gātus, a, um, P. a., bound, obliged: iisdem (officiis) me tibi obligatum fore, Cic. Fam. 13, 18, 2.
        Comp.: quanto quis melior et probior, tanto mihi obligatior abit, Plin. Ep. 8, 2, 8: ipsi obligati sunt, ensnared, embarrassed, Vulg. Psa. 19, 9.

ob-lĭgūrĭo (-lĭgurrĭo), 4, v. a., to devour, consume, squander (very rare): mox dum alterius obligurias omnia, Enn. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25 (dub.; Vahl. Sat. Rel. v. 29, reads abligurias): obligurisse, Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 1, 26 Mai.

oblĭgūrītor (-rr-), ōris, m. [obligurio], one who consumes his property in feasting, a squanderer, dissipated person (postclass.), Firm. Math. 5, 5, 2.

oblīmo, āvi, ātum, 1, v. a. [ob-limus], to cover with mud or slime.

  1. I. Lit. (rare but class.): Aegyptum Nilus irrigat, mollitosque et oblimatos ad serendum agros relinquit, * Cic. N. D. 2, 52, 130: fossae oblimatae, Suet. Aug. 18: sulcos (i. e. partes genitales), Verg. G. 3, 136.
    1. * B. Transf., qs. to scatter one’s fortune as if it were slime, to lavish, squander, dissipate: rem patris oblimare, Hor. S. 1, 2, 62 Heind.
  2. II. Trop., to darken, obscure, confuse (poet. and in post-class. prose): humanas oblimat copia mentes, Claud. Rapt. Pros. 3, 29: universa, Sol. 11.

ob-lĭnĭo, ii, itum, 4, v. a. (post-Aug. collat. form of oblino, q. v.),

  1. I. to bedaub, besmear: talearum capita misto fimo cum cinere oblinire, Col. 5, 9, 3; so fin.; id. 12, 2, 42; 12, 15, 2; 12, 44, 6: si quis aliquem caeno, luto oblinierit, Dig. 47, 11, 1, § 1: so, oblinierit, Scrib. Comp. 230: cinis oblinita, id. ib. 245.
  2. II. Transf., to blot out: veritatem, Ambros. Spir. Sanct. 3, 10, 60.

oblĭnītus, a, um, v. oblino init.

ob-lĭno, lēvi, rarely lĭni (Varr. ap. Prisc. p. 898 P.), lĭtum, 3 (form acc. to the 4th conj. oblinio, q. v.), v. a., to daub or smear over, to bedaub, besmear (syn.: inficio, induco).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: cerussā malas oblinere, Plaut. Most. 1, 3, 101: se visco, Varr. R. R. 3, 7: obliti unguentis, Cic. Cat. 2, 5, 10: oblitus caeno, id. Att. 1, 21: oblitus faciem suo cruore, having besmeared his face with his own blood, Tac. A. 2, 17: caede, Ov. M. 4, 97: sanguine, id. ib. 11, 367.
    2. B. In partic.
      1. 1. To smear over, blot out, rub out any thing written (post-class.; cf.: deleo, interpolo, oblittero): vestrum obleverunt et vestri superscripserunt, Gell. 20, 6, 4.
        Trop.: veritatem oblinire, to blot out, Ambros. de Spic. Savet. 3, 10, 60.
      2. 2. To bemire, befoul, defile (syn.: polluo, inquino, maculo): quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter? Lucil. ap. Non. 420, 22: catulos, Varr. R. R. 2, 9, 13: aliquem caeno, Dig. 47, 11, 1, § 1; cf. also II. A.
      3. 3. To stop up by smearing, to plaster over (syn. obturo): dolia oblinito, Cato, R. R. 36: amphoram, id. ib. 127: oblinitur minimae si qua est suspicio rimae, is stopped up, Mart. 11, 45, 5: gypso oblitus cadus, Plin. 20, 9, 39, § 98.
    3. C. Transf., to cover over, fill with any thing (of things; very rare): villa oblita tabulis pictis, Varr. R. R. 3, 2, 5.
  2. II. Trop.
    1. A. To befoui, defile (class.): se externis moribus. Cic. Brut. 13, 51: oblitus parricidio, id. Phil. 11, 12, 27: sunt omnia dedecore oblita, id. Verr. 2, 3, 4, § 8: geram morem vobis et me oblinam sciens, id. Rep. 3, 5, 8: aliquem versibus atris, to defame, Hor. Ep. 1, 19, 30.
    2. B. To cover over, to fill with any thing; to fill to excess, to overload: facetiae oblitae Latio. Roman wit which had received a Latin tincture (through the right of citizenship granted to the Latins), Cic. Fam. 9, 15, 2: divitiis oblitus actor, covered, decked, Hor. Ep. 2, 1, 204: oblita oratio, overloaded, Auct. Her. 4, 11, 16: Sallustii scripta nimiā priscorum verborum affectatione oblita, Suet. Gram. 10.
    3. C. To cover over, blind, deceive: sicine mihi esse os oblitum, Plaut. Curc. 4, 4, 33.

oblīquātĭo, ōnis, f. [obliquo], a bending, winding, oblique direction (post-class.), Macr. S. 7, 1.

oblīquē, adv., v. obliquus fin.

oblīquĭtas, ātis, f. [obliquus],

  1. I. a sidelong or slanting direction, obliqueness, obliquity (post-Aug.), Plin. 3, 5, 6, § 40: sigui feri, id. 2, 19, 17, § 81.
  2. II. Transf., ambiguity: oraculi, Prisc. 1137 P.

oblīquo, āvi, ātum, 1, v. a. [obliquus], to turn, bend, or twist aside, awry, or in an oblique direction (poet. and in post-Aug. prose).

  1. I. Lit.: oculos, Ov. M. 7, 412: visus, Stat. Ach. 1, 323: equos, id. Th. 12, 749: pedes, Sen. Ep. 121, 8: crinem, to draw back, Tac. G. 38: in latus ensem, Ov. M. 12, 485: sinus (velorum) in ventum, to turn obliquely to the wind, veer to the wind, Verg. A. 5, 16.
  2. II. Trop.: obliquat preces, makes, utters indirectly, i. e. dissemblingly, Stat. Th. 3, 381: responsa, Arn. 3, 143: Q (littera), cujus similis (litterae K) effectu specieque nisi quod paulum a nostris obliquatur, i. e. is pronounced somewhat softer, *Quint. 1, 4, 9.

Oblīquŏlŏquus, i, m. [obliquus-loquor], one who speaks indirectly, i. e. ambiguously, an epithet of Apollo, acc. to the Gr. Λοξίας, in allusion to his obscure oracles: Obliquoloquus, Λοξίας, Gloss. Philox.

oblīquus (oblīcus, v. Orthogr. Vergl. p. 449 Wagner), a, um, adj. [ob and liquus; root lek-; Gr. λέχριος, λέχρις, slantwise (cf.: λοξός, Λοξίας); Lat. licinus, limus, luxus, luxare], sidelong, slanting, awry, oblique (freq. and class.; cf.: transversus, imus).

  1. I. Lit.: motus corporis, pronus, obliquus, supinus, Cic. Div. 1, 53, 120: hos partim obliquos, partim aversos, partim etiam adversos stare vobis, on one side of you, sideways, id. Rep. 6, 19, 20: obliquo claudicare pede, Ov. Am. 2, 17, 20: sublicae, Caes. B. G. 4, 17: ordines, id. ib. 7, 73: iter, id. B. C. 1, 70: obliquam facere imaginem, a side-likeness, profile, Plin. 35, 10, 36, § 90: chordae, i. e. of the triangular harp, Juv. 3, 64: verris obliquum meditantis ictum Sanguine donare, Hor. C. 3, 22, 7: obliquo dente timendus aper, Ov. H. 4, 104: rex aquarum cursibus obliquis fluens, id. M. 9, 18: radix, id. ib. 10, 491: obliquo capite speculari, Plin. 8, 24, 36, § 88: non istic obliquo oculo mea commoda quisquam Limat, with a sidelong glance, an envious look, Hor. Ep. 1, 14, 37: non obliquis oculis sed circumacto capite cernere, Plin. 11, 37, 55, § 151: obliquoque notat Proserpina vultu, Stat. S. 2, 6, 102.
    Adverbial phrases: ab obliquo, ex obliquo, per obliquum, in obliquum, obliquum, from the side, sideways, not straight on: ab obliquo, Ov. R. Am. 121: nec supra ipsum nec infra, sed ex obliquo, Plin. 2, 31, 31, § 99: serpens per obliquum similis sagittae Terruit mannos, Hor. C. 3, 27, 6: cancri in obliquom aspiciunt, Plin. 11, 37, 55, § 152: obliquum, obliquely, askance: oculis obliquum respiciens, App. M. 3, p. 140.
    Comp.: quia positio signiferi circa media sui obliquior est, Plin. 2, 77, 79, § 188.
  2. II. Fig.
    1. A. Of relationship, not direct, collateral (poet. and late Lat.): obliquum a patre genus, i. e. not born of the same mother with myself, Stat. Th. 5, 221: obliquo maculat qui sanguine regnum, by collateral consanguinity, Luc. 8, 286; cf.: tertio gradu veniuntex obliquo fratris sororisque filius, Paul. Sent. 4, 11, 3.
    2. B. Of speech.
      1. 1. Indirect, covert: obliquis orationibus carpere aliquem, Suet. Dom. 2: insectatio, Tac. A. 14, 11: dicta, Aur. Vict. Epit. 9: verba, Amm. 15, 5, 4.
      2. 2. In a bad sense, envious, hostile (post-class.): Cato adversus potentes semper obliquus, Flor. 4, 2, 9.
      3. 3. In gram.
        1. a. Obliquus casus, an oblique case (i. e. all the cases except the nom. and voc.), opp. rectus: alia casus habent et rectos et obliquos, Varr. L. L. 8, § 49 Müll.
        2. b. Obliqua oratio, indirect speech: apud historicos reperiuntur obliquae allocutiones, ut in T. Livii primo statim libro (c. 9): urbes quoque, ut cetera, ex infimo nasci; deinde, etc., Quint. 9, 2, 37: oratio, Just. 38, 3, 11.
          Hence, adv.: oblīquē, sideways, athwart, obliquely.
    1. A. Lit. (class.): quae (atomi) recte, quae oblique ferantur, Cic. Fin. 1, 6, 20: sublicae oblique agebantur, Caes. B. G. 4, 17, 9: procedere. Plin. 9, 30, 50, § 95: situs signifer, id. 2, 15, 13, § 63.
    2. B. Trop., indirectly, covertly (post-Aug.): aliquem castigare, Tac. A. 3, 35: perstringere aliquem, id. ib. 5, 2: admonere, Gell. 3, 2, 16: agere, id. 7, 17, 4.

obliscor, oblisci, paragog. obliscier, archaic collat. form of obliviscor, Att. ap. Non. 500, 1 (Trag. Rel. v. 190 Rib.).
Fut.: obliscar, Att. ap. Non. 500, 1 (Trag. Rel. v. 488 Rib.); v. obliviscor.

oblīsus, a, um, Part., from oblido.

ob-lĭtesco, tŭi, 3, v. inch. n. [latesco], to hide or conceal one’s self (rare but class.): a nostro aspectu oblitescant, Cic. Univ. 10, 33: ne in rimis (areae) grana oblitescant, Varr. R. R. 1, 51, 1: qui velut timidum atque iners animal metu oblituit, Sen. Ep. 55, 5; id. Q. N. 7, 29, 3.

oblītor, ōris, m. [obliviscor; but perh. from oblino, a defiler], a forgetter (late Lat.): judiciorum oblitores, Hier. in Psa. 88.

ob-littĕrātĭo (oblīt-), ōnis, f. [oblittero], a blotting out, erasing, effacing, obliteration; and, in partic., a blotting out from the memory, a forgetting, forgetfulness (postAug.): aeris oblitteratio, Plin. 34, 7, 18, § 47: vetustatis, Arn. 6, 194: praeteritorum, Amm. 30, 6, 1.

ob-littĕrātor (oblīt-), ōris, m. [oblittero], a blotter out, obliterator, sc. from the memory (eccl. Lat.): commemorator, non oblitterator vetustatum, Tert. adv. Marc. 4, 26 fin.; Paul. Nol. Ep. 16, 7.

oblittĕro (oblīt-), āvi, ātum, 1, v. a. [oblino], to blot out, strike out, erase, obliterate.

  1. I. Lit. (post-Aug. and very rare; syn. deleo): oblitterata aerarii monumenta, Tac. A. 13, 23 fin.
  2. II. Trop., to blot out of remembrance, consign to oblivion, cause to be forgotten (esp. freq. in post-Aug. prose; principally in Tac.): inimicitias Pelopidarum exstinctā tam oblitteratas memoriā renovare, Att. ap. Non. 146, 30 (oblitterare est obscurefacere et in oblivionem ducere, Non. 146, 28); Cic. Vatin. 6, 15: famam rei, Liv. 39, 20: rem, id. 3, 71: memoriam, id. 21, 29: mandata, Cat. 64, 232: rem silentio, Suet. Tib. 22: ne ritus sacrorum oblitterarentur, Tac. A. 11, 15: conjugia, id. ib. 3, 34: oblitterari in animo, to become forgotten, Liv. 26, 41.

* oblittĕrus (oblīt-), a, um, adj. [oblino], for oblitteratus, consigned to forgetfulness, forgotten (ante-class.): Laevius oblitteram gentem pro oblitteratam dixit, Gell. 19, 7, 4.

1. oblĭtus, a, um, Part., from oblino.

2. oblītus, a, um, Part., from obliviscor.

oblīvĭālis, e, adj. [oblivio], that causes forgetfulness, oblivious (post-class.): poculum, Prud. Cath. 6, 16.

oblīvĭo, ōnis, f. [obliviscor].

  1. I. Lit., a being forgotten, forgetfulness, oblivion (class.): oblivio veteris belli, Cic. Imp. Pomp. 4 init.: laudem alicujus ab oblivione atque a silentio vindicare, to rescue from oblivion, id. de Or. 2, 2, 7: meam tuorum erga me meritorum memoriam nulla umquam delebit oblivio, id. Fam. 2, 1, 2: dare aliquid oblivioni, to consign to oblivion, Liv. 1, 31, 3: oblivione obruere, Cic. Brut. 15, 60; for which (late Lat.): oblivioni tradere, Aug. Civ. Dei, 18, 31, 2; Hier. in Psa. 68, 1 al.: omnes ejus injurias voluntariā quādam oblivione contriveram, had consigned to oblivion, Cic. Fam. 1, 9, 20: in oblivionem negoti venire, to forget, id. Verr. 2, 4, 35, § 79: satius erat ista in oblivionem ire, to be forgotten, Sen. Brev. Vit. 13, 7 init.: in oblivionem diuturnitate adduci, Cic. Verr. 1, 17, 54: capit me oblivio alicujus rei, I forget something, id. Off. 1, 8, 26: per oblivionem, through forgetfulness, Suet. Caes. 28: in oblivione est, is forgotten, Vulg. Luc. 12, 6.
    In plur.: carpere lividas Obliviones, Hor. C. 4, 9, 34; Gell. 9, 5, 6; Quint. Decl. 306.
  2. II. Transf.
    1. A. Subject., a forgetting, forgetfulness (post-Aug.): in eo (Claudio) mirati sunt homines et oblivionem et inconsiderantiam, Suet. Claud. 39, Tac. A. 11, 38.
    2. B. Concr
      1. 1. Oblivio litterarum, a poet. designation of Orbilius Pupillus, a grammarian, who lost his memory in his old age, Bibacul. ap. Suet. Gram. 9.
      2. 2. Flumen Oblivionis, an appellation of the river Limia, in Hispania Tarraconensis, acc. to the Gr. ὁ τῆς λήθης, Mel. 3, 1, 8; Flor. 2, 17, 12; called flumen Oblivio, Liv Epit. 55.

oblīvĭōsus, a, um, adj. [oblivio].

  1. I. Lit., that easily forgets, forgetful, oblivious (rare but class.): hos (senes) significat credulos, obliviosos, Cic. Sen. 11, 36.
    Sup.: homo obliviosissimus, Tert. Anim. 24.
  2. II. Transf., that produces forgetfulness, oblivious (poet.): Massicus (i. e. sollicitudinum oblivionem afferens), Hor. C. 2, 7, 21.

oblīviscor, lītus (archaic inf. obliscier. Att. Tr. 190; 488), 3, v. dep. [ob and livor, q. v.; livēre, to become dark; hence, to have the mind darkened, forget], to forget; constr. with gen. of pers. and with gen. or acc. of thing; less freq. with inf. or a rel.clause (class.; cf. dedisco).

        1. (α) With gen. of person: vivorum memini, nec tamen Epicuri licet oblivisci, Cic. Fin. 5, 1, 3: nescio hercule, neque unde eam, neque quorsum eam; ita prorsum oblitus sum mei, I have so completely forgotten myself, been lost in thought, Ter. Eun. 2, 3, 15: regisque ducumque meique, Ov. M. 13, 276: dum tu ades, sunt oblitae sui, Cic. Fam. 9, 12, 1: nec oblitus sui est Ithacus discrimine tanto, was not forgetful of himself, untrue to his nature, Verg. A. 3, 629; cf. Val. Fl. 3, 664: sui, to forget one’s self, know nothing of one’s former self, sc. after death, Sen. Herc. Fur. 292; also, to forget one’s self in a character represented or assumed: tamquam in eo tragoediae argumento sui oblitus tantum Catonem cogitāsset, Tac. Or. 2.
        2. (β) With gen. of thing: meminens naturae et professionis oblitus, Sid. Ep. 4, 12: nec umquam obliviscar noctis illius, etc., Cic. Planc. 42, 101; cf.: oblivisci temporum meorum, id. Fam. 1, 9, 8: ut nostrae dignitatis simus obliti, id. ib. 1, 7, 7: veterumque oblitus honorum, Ov. M. 7, 543; Just. 4, 2, 5: oblivisci veteris contumeliae, recentium injuriarum, Caes. B. G. 1, 14: controversiarum ac dissensionum, id. ib. 7, 34: pristini instituti, id. B. C. 3, 57: offensarum, Tac. H. 2, 1: tot exemplorum, Quint. 9, 2, 86.
        3. (γ) With acc. of thing: qui quod dedit id ob litust datum, Plaut. Truc. 2, 1, 24: officium meum, id. Cas. 1, 1, 16: injurias, Cic. Cael. 20, 50; cf.: artificium obliviscatur, id. Rosc. Am. 17, 49: res praeclarissimas, id. Mil. 23, 63: totam causam, id. Brut. 60, 218: haec tam crebra Etruriae concilia, Liv. 5, 5, Drak. N. cr.: ut alia obliviscar, Cic. Rosc. Am. 31, 87.
          With acc. of person: obliti sunt Deum, Vulg. Psa. 105, 21; 49, 22.
        4. (δ) With inf.: oblita pharetram tollere, Ov. M. 2, 439: suas quatere pennas, id. ib. 4, 676: dicere aliquid. Ter. And. 5, 1, 22: obliviscor, Roscium et Cluvium viros esse primarios, Cic. Rosc. Com. 17, 50.
          (ε) With a rel.clause: in scriptis obliviscebatur, quid paulo ante posuisset, Cic. Brut. 60, 218.
      1. b. Poet., transf., of things: saeclis obliviscentibus, i. e. causing forgetfulness, Cat. 68, 43: oblito pectore, id. 64, 207: pomaque degenerant sucos oblita priores, forgetting, i. e. being deprived of losing, Verg. G. 2, 59; imitated by Col. poët. 10, 408.
      2. c. Prov.: oblivisci nomen suum, to forget one’s own name, to have a bad memory, Petr. 66.
      3. d. Part. fut. pass.: oblitusque meorum, obliviscendus et illis, Hor. Ep. 1, 11, 9: obliviscendi stratiotici, Plaut. Mil. 4, 8, 49.
        Note: In Pass. signif. (poet. and late Lat.): post emancipationem in totum adoptivae familiae obliviscuntur, Dig. 23, 2, 60, § 6: oblita carmina, Verg. E. 9, 53; Val. Fl. 2, 388: oblitos superūm dolores, id. 1, 791: suis hominibus oblitus, August. Mus. 4, 4.

oblīvĭum, ii, n. [obliviscor], forgetfulness, oblivion (poet. and once in Tac. for oblivio; usually in the plur.): oblivia rerum, Lucr. 3, 828; so id. 3, 1066; 6, 1213: longa oblivia potant, Verg. A. 6, 715: ducere sollicitae jucunda oblivia vitae, Hor. S. 2, 6, 62: taedae, Sil. 2, 628: agere oblivia laudis, to forget, Ov. M. 12, 539: suci, qui patriae faciant oblivia, id. P. 4, 10, 19.
In sing.. sententiam oblivio transmittere, Tac. H. 4, 9, Ambros. Apol. Dav. 31, 16.

* oblīvĭus, a, um, adj. [oblivio], sunk into oblivion, forgotten: verba, i. e. obsolete, Varr. L. L. 5, § 10 Müll.