Lewis & Short

oblīviscor, lītus (archaic inf. obliscier. Att. Tr. 190; 488), 3, v. dep. [ob and livor, q. v.; livēre, to become dark; hence, to have the mind darkened, forget], to forget; constr. with gen. of pers. and with gen. or acc. of thing; less freq. with inf. or a rel.clause (class.; cf. dedisco).

        1. (α) With gen. of person: vivorum memini, nec tamen Epicuri licet oblivisci, Cic. Fin. 5, 1, 3: nescio hercule, neque unde eam, neque quorsum eam; ita prorsum oblitus sum mei, I have so completely forgotten myself, been lost in thought, Ter. Eun. 2, 3, 15: regisque ducumque meique, Ov. M. 13, 276: dum tu ades, sunt oblitae sui, Cic. Fam. 9, 12, 1: nec oblitus sui est Ithacus discrimine tanto, was not forgetful of himself, untrue to his nature, Verg. A. 3, 629; cf. Val. Fl. 3, 664: sui, to forget one’s self, know nothing of one’s former self, sc. after death, Sen. Herc. Fur. 292; also, to forget one’s self in a character represented or assumed: tamquam in eo tragoediae argumento sui oblitus tantum Catonem cogitāsset, Tac. Or. 2.
        2. (β) With gen. of thing: meminens naturae et professionis oblitus, Sid. Ep. 4, 12: nec umquam obliviscar noctis illius, etc., Cic. Planc. 42, 101; cf.: oblivisci temporum meorum, id. Fam. 1, 9, 8: ut nostrae dignitatis simus obliti, id. ib. 1, 7, 7: veterumque oblitus honorum, Ov. M. 7, 543; Just. 4, 2, 5: oblivisci veteris contumeliae, recentium injuriarum, Caes. B. G. 1, 14: controversiarum ac dissensionum, id. ib. 7, 34: pristini instituti, id. B. C. 3, 57: offensarum, Tac. H. 2, 1: tot exemplorum, Quint. 9, 2, 86.
        3. (γ) With acc. of thing: qui quod dedit id ob litust datum, Plaut. Truc. 2, 1, 24: officium meum, id. Cas. 1, 1, 16: injurias, Cic. Cael. 20, 50; cf.: artificium obliviscatur, id. Rosc. Am. 17, 49: res praeclarissimas, id. Mil. 23, 63: totam causam, id. Brut. 60, 218: haec tam crebra Etruriae concilia, Liv. 5, 5, Drak. N. cr.: ut alia obliviscar, Cic. Rosc. Am. 31, 87.
          With acc. of person: obliti sunt Deum, Vulg. Psa. 105, 21; 49, 22.
        4. (δ) With inf.: oblita pharetram tollere, Ov. M. 2, 439: suas quatere pennas, id. ib. 4, 676: dicere aliquid. Ter. And. 5, 1, 22: obliviscor, Roscium et Cluvium viros esse primarios, Cic. Rosc. Com. 17, 50.
          (ε) With a rel.clause: in scriptis obliviscebatur, quid paulo ante posuisset, Cic. Brut. 60, 218.
      1. b. Poet., transf., of things: saeclis obliviscentibus, i. e. causing forgetfulness, Cat. 68, 43: oblito pectore, id. 64, 207: pomaque degenerant sucos oblita priores, forgetting, i. e. being deprived of losing, Verg. G. 2, 59; imitated by Col. poët. 10, 408.
      2. c. Prov.: oblivisci nomen suum, to forget one’s own name, to have a bad memory, Petr. 66.
      3. d. Part. fut. pass.: oblitusque meorum, obliviscendus et illis, Hor. Ep. 1, 11, 9: obliviscendi stratiotici, Plaut. Mil. 4, 8, 49.
        Note: In Pass. signif. (poet. and late Lat.): post emancipationem in totum adoptivae familiae obliviscuntur, Dig. 23, 2, 60, § 6: oblita carmina, Verg. E. 9, 53; Val. Fl. 2, 388: oblitos superūm dolores, id. 1, 791: suis hominibus oblitus, August. Mus. 4, 4.