Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

sĭno, sīvi, sĭtum, 3 (sinit, as archaic subj. pres. formerly stood, Plaut. Curc. 1, 1, 27; Verg. Cir. 239; but in the former passage has been corrected to sierit, Fleck.; and in the latter the clause is spurious.
Perf. sii, Varr. ap. Diom. p. 371 P.: siit, Ter. Ad. 1, 2, 24, acc. to Diom. l. l.; another old form of the perf. sini, Scaur. ap. Diom. l. l.; so, too, pluperf. sinisset, Rutil. ib.
Sync. perf. sisti, Plaut. Mil. 4, 2, 80: sistis, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122.
Subj. sieris or siris, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106; cf. Trag. Rel. p. 84 Rib.; Plaut. Bacch. 3, 2, 18; id. Ep. 3, 3, 19; id. Trin. 2, 4, 120; an old formula, Liv. 1, 32: sirit, id. 28, 28, 11; 28, 34, 24: siritis, Plaut. Poen. 5, 1, 20: sirint, id. Bacch. 3, 3, 64; id. Merc. 3, 4, 28.
Pluperf. sisset, Liv. 27, 6: sissent, Cic. Sest. 19, 44; Liv. 3, 18; 35, 5, 11), v. a. [etym. dub.], orig., to let, put, lay, or set down; found so only in the P. a. situs (v. infra, P. a.), and in the compound pono (for posino, v. pono); cf. also 2. situs, I.
Hence, transf., and freq. in all styles and periods.

  1. I. In gen., to let, suffer, allow, permit, give leave (syn.: permitto, patior, tolero, fero); constr. usually with an obj.-clause, the subj., or absol., rarely with ut or an acc.
          1. (α) With obj.clause: exsulare sinitis, sistis pelli, pulsum patimini, Att. ap. Cic. Sest. 57, 122: neu reliquias sic meas sieris denudatis ossibus foede divexarier, Pac. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 106: quin tu itiner exsequi meum me sinis? Plaut. Merc. 5, 2, 88: nos Transalpinas gentes oleam et vitem serere non sinimus, Cic. Rep. 3, 9, 16: non sinam tum nobis denique responderi, id. Verr. 1, 17, 54 B. and K.: praecipitem amicum ferri sinere, id. Lael. 24, 89: latrocinium in Syriam penetrare, id. Phil. 11, 13, 32: vinum ad se importari, * Caes. B. G. 4, 2 fin.: Medos equitare inultos, Hor. C. 1, 2, 51: magnum corpus Crescere sinito, Verg. G. 3, 206; Plaut. Poen. 3, 3, 11; cf.: Cato contionatus est, se comitia haberi non siturum, Cic. Q. Fr. 2, 6, 6: sine sis loqui me, Plaut. Ps. 3, 2, 50: sine me dum istuc judicare, id. Most. 5, 2, 22; so, sine dum petere, id. Truc. 2, 7, 67 et saep.
            Pass.: vinum in dolium conditur et ibi sinitur fermentari, Col. 12, 17, 1: neque is tamen inire sinitur, id. 6, 37, 9: vitis suci gratiā exire sinitur, Plin. 14, 1, 3, § 16: hic accusare eum moderate, per senatus auctoritatem non est situs, Cic. Sest. 44, 95: sine te exorari, Plin. Ep. 9, 21, 3.
          2. (β) With subj. (so for the most part only in the imper.): sine te exorem, sine te prendam auriculis, sine dem savium, Plaut. Poen. 1, 2, 163: sine me expurgem, Ter. And. 5, 3, 29: Ch. At tandem dicat sine. Si. Age dicat; sino, id. ib. 5, 3, 24: ne duit, si non vult: sic sine astet, let him stand, Plaut. As. 2, 4, 54: sine pascat durus (captivus) aretque, Hor. Ep. 1, 16, 70: sine vivat ineptus, id. ib. 1, 17, 32: sine sciam, let me know, Liv. 2, 40, 5: sinite abeam viva a vobis, Plaut. Mil. 4, 2, 92: sinite instaurata revisam Proelia, Verg. A. 2, 669 et saep.
            Poet. in the verb. finit: natura repugnat; Nec sinit incipiat, Ov. M. 3, 377.
          3. (γ) Absol. (syn.: pati, ferre); suspende, vinci, verbera: auctor sum, sino, Plaut. Poen. 1, 1, 18: nobiscum versari jam diutius non potes: non feram, non patiar, non sinam, Cic. Cat. 1, 5, 10: domum ire cupio: at uxor non sinit, Plaut. Men. 5, 5, 60: Ba. Ego nolo dare te quicquam. Pi. Sine. Ba. Sino equidem, si lubet, id. Bacch. 1, 1, 66: nate, cave; dum resque sinit, tua corrige vota, Ov. M. 2, 89: moretur ergo in libertate sinentibus nobis, Plin. Ep. 4, 10 fin.
          4. (δ) With ut: sivi, animum ut expleret suom, Ter. And. 1, 2, 17: sinite, exorator ut sim, id. Hec. prol. alt. 2: neque sinam, ut, id. ib. 4, 2, 14: nec dii siverint, ut hoc decus demere mihi quisquam possit, Curt. 5, 8, 13: neque di sinant ut Belgarum decus istud sit, Tac. A. 1, 43.
            (ε) With acc.: sinite arma viris et cedite ferro, leave arms to men, Verg. A. 9, 620: per te, vir Trojane, sine hanc animam et miserere precantis, id. ib. 10, 598: neu propius tectis taxum sine, id. G. 4, 47: serpentium multitudo nisi hieme transitum non sinit, Plin. 6, 14, 17, § 43: at id nos non sinemus, Ter. Heaut. 5, 5, 7; cf.: non sinat hoc Ajax, Ov. M. 13, 219; 7, 174.
            Sometimes the acc. is used elliptically, as in Engl., and an inf. (to be, remain, do, go, etc.) is to be supplied: Sy. Sineres vero tu illum tuum Facere haec? De. Sinerem illum! Ter. Ad. 3, 3, 42: dum interea sic sit, istuc actutum sino, I’ll let that by and by go, I don’t care for it, Plaut. Most. 1, 1, 68: me in tabernā usque adhuc sineret Syrus, id. Ps. 4, 7, 14: Ch. Ne labora. Me. Sine me, Ter. Heaut. 1, 1, 38: quisquis es, sine me, let me (go), id. Ad. 3, 2, 23.
  2. II. In partic.
    1. A. In colloquial language.
      1. 1. Sine, let: sine veniat! let him come! Ter. Eun. 4, 6, 1: insani feriant sine litora fluctus, Verg. E. 9, 43.
        So simply sine! be it so! granted! very well! agreed, etc.: pulchre ludificor. Sine! Plaut. Truc. 2, 8, 6; id. As. 5, 2, 48; id. Aul. 3, 2, 11; id. Bacch. 4, 7, 13; Ter. Eun. 2, 3, 90 al.: sic sine, Plaut. Truc. 5, 4.
      2. 2. Sine modo, only let, i. e. if only: cur me verberas? … Patiar. Sine modo adveniat senex! Sine modo venire salvum, etc., Plaut. Most. 1, 1, 10.
        So with subj.: sine modo venias domum, Plaut. As. 5, 2, 50 Fleck.
    2. B. Rarely like the Greek ἐᾶν, to give up, cease, leave a thing undone: Al. Vin vocem? Cl. Sine: nolo, si occupata est, Plaut. Cas. 3, 2, 14: tum certare odiis, tum res rapuisse licebit. Nunc sinite (sc. certare, etc.), forbear, Verg A. 10, 15.
    3. C. Ne di sirint (sinant), ne Juppiter sirit, etc., God forbid! Heaven forefend! Ch. Hoc capital facisaequalem et sodalem liberum civem enicas. Eu. Ne di sirint, Plaut. Merc. 3, 4, 28; id. Bacch. 3, 3, 64; for which: ne di siverint, id. Merc. 2, 2, 51: illud nec di sinant, Plin. Ep. 2, 2, 3: ne istuc Juppiter O. M. sirit, urbem, etc., Liv. 28, 28, 11: nec me ille sierit Juppiter, Plaut. Curc. 1, 1, 27.
      Hence, sĭtus, a, um, P. a., placed, set, lying, situate (syn. positus; freq. and class.).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen.: (gallinis) meridie bibere dato nec plus aqua sita siet horam unam, nor let the water be set before them more than an hour, Cato, R. R. 89: pluma Quae sita cervices circum collumque coronat, Lucr. 2, 802: (aurum) probe in latebris situm, Plaut. Aul. 4, 2, 2; 4, 2, 8: proba merx facile emptorem reperit, tametsi in abstruso sita est, id. Poen. 1, 2, 129: Romuli lituus, cum situs esset in curiā Saliorum, etc., Cic. Div. 1, 17, 30: in ore sita lingua est finita dentibus, id. N. D. 2, 59, 149: inter duo genua naribus sitis, Plin. 10, 64, 84, § 183: ara sub dio, id. 2, 107, 111, § 240: sitae fuere et Thespiades (statuae) ad aedem Felicitatis, id. 36, 5, 4, § 39 et saep.
        Rarely of persons: quin socios, amicos procul juxtaque sitos trahunt exciduntque, Sall. H. 4, 61, 17 Dietsch; cf.: jam fratres, jam propinquos, jam longius sitos caedibus exhaustos, Tac. A. 12, 10: nobilissimi totius Britanniae eoque in ipsis penetralibus siti, id. Agr. 30: cis Rhenum sitarum gentium animos confirmavit, Vell. 2, 120, 1; cf.: gens in convallibus sita, Plin. 7, 2, 2, § 28.
      2. 2. In partic.
        1. a. Of places, lying, situate: locus in mediā insulā situs, Cic. Verr. 2, 4, 48, § 106: in quo (sinu) sita Carthago est, Liv. 30, 24, 9: urbes in orā Graeciae, Nep. Alcib. 5: urbs ex adverso (Carthaginis), Plin. 5, 1, 1, § 4: insulae ante promunturium, id. 9, 59, 85, § 180: regio contra Parthiae tractum, id. 6, 16, 18, § 46 et saep.
        2. b. Of the dead, lying, laid, buried, interred (syn. conditus): declarat Ennius de Africano, hic est ille situs. Vere: nam siti dicuntur hi, qui conditi sunt, Cic. Leg. 2, 22, 57; cf.: redditur terrae corpus et ita locatum ac situm quasi operimento matris obducitur, id. ib. 2, 22, 56: siticines appellati qui apud sitos canere soliti essent, hoc est vitā functos et sepultos, Atei. Capito ap. Gell. 20, 2: C. Marii sitae reliquiae, Cic. Leg. 2, 2, 56: (Aeneas) situs estsuper Numicium flumen, Liv. 1, 2 Drak.: Cn. Terentium offendisse arcam, in quā Numa situs fuisset, Plin. 13, 13, 27, § 84.
          Hence the common phrase in epitaphs: HIC SITVS EST, HIC SITI SVNT, etc., Inscr. Orell. 654; 4639 sq.; Tib. 3, 2, 29.
          Comically: noli minitari: scio crucem futuram mihi sepulcrum: Ibi mei sunt majores siti, pater, avus, etc., Plaut. Mil. 2, 4, 20.
        3. c. A few times in Tacitus for conditus, built, founded: urbem Philippopolim, a Macedone Philippo sitam circumsidunt, Tac. A. 3, 38 fin.; 6, 41: veterem aram Druso sitam disjecerant, id. ib. 2, 7 fin.: vallum duabus legionibus situm, id. H. 4, 22.
    2. B. Trop.
      1. 1. In gen., placed, situated, present, ready: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm, Enn. ap. Gell. 2, 29, 20 (Sat. v. 37 Vahl.): in melle sunt linguae sitae vostrae, Plaut. Truc. 1, 2, 76: quae ceteris in artibus aut studiis sita sunt, Cic. de Or. 1, 15, 65: quas (artes) semper in te intellexi sitas, Ter. And. 1, 1, 6: (voluptates) in medio sitas esse dicunt, within the reach of all, Cic. Tusc. 5, 33, 94.
      2. 2. In partic.: situm esse in aliquo or in aliquā re, to rest with, depend upon some one or something (a favorite figure with Cic., and found not unfreq. in other writers): in patris potestate est situm, Plaut. Stich. 1, 1, 52; cf.: assensio quae est in nostrā potestate sita, Cic. Ac. 2, 12, 37: hujusce rei potestas omnis in vobis sita est, judices, id. Mur. 39, 83; cf.: huic ipsi (Archiae), quantum est situm in nobis, opem ferre debemus, id. Arch. 1, 1: est situm in nobis, ut, etc., id. Fin. 1, 17, 57; cf. also: si causa appetitus non est sita in nobis, ne ipse quidem appetitus est in nostrā potestate, etc., id. Fat. 17, 40: summam eruditionem Graeci sitam censebant in nervorum vocumque cantibus, id. Tusc. 1, 2, 4: in officio colendo sita vitae est honestas omnis et in neglegendo turpitudo, id. Off. 1, 2, 4: qui omnem vim divinam in naturā sitam esse censet, id. N. D. 1, 13, 35: cui spes omnis in fugā sita erat, Sall. J. 54, 8: in armis omnia sita, id. ib. 51, 4: in unius pernicie ejus patriae sitam putabant salutem, Nep. Epam. 9 et saep.: res omnis in incerto sita est, Plaut. Capt. 3, 4. 4: tu in eo sitam vitam beatam putas? Cic. Tusc. 5, 12, 35: jam si pugnandum est, quo consilio in temporibus situm est, id. Att. 7, 9, 4: laus in medio, Tac. Or. 18.

1. sĭtus, a, um, Part. and P. a. of sino.

2. sĭtus, ūs, m. [sino].

  1. I. (Sino, 1. situs, A.; prop. a being laid or placed, a lying; hence, by meton.)
    1. A. The manner of lying, the situation, local position, site of a thing (class. in sing. and plur.; mostly of localities; syn. positus).
          1. (α) Sing.: terrae, Cic. Tusc. 1, 20, 45: urbem Syracusas elegerat, cujus hic situs esse dicitur, id. Verr. 2, 5, 10, § 26: loci, id. Ac. 2, 19, 61: urbis, id. Rep. 2, 11, 22; Caes. B. G. 7, 68; 7, 36; Liv. 9, 24, 2: locorum, Curt. 3, 4, 11; 7, 6, 12: Messana, quae situ moenibus portuque ornata est, Cic. Verr. 2, 4, 2, § 3; cf.: urbes naturali situ inexpugnabiles, Liv. 5, 6; Curt. 3, 4, 2: agri (with forma), Hor. Ep. 1, 16, 4: Africae, Sall. J. 17, 1: castrorum, Caes. B. G. 5, 57; id. B. C. 3, 66: montis, Curt. 8, 10, 3: loca naturae situ invia, id. 7, 4, 4; opp. opus: turrem et situ et opere multum editum, id. 3, 1, 7; 8, 10, 23; cf. Front. Strat. 3, 2, 1: figura situsque membrorum, Cic. N. D. 2, 61, 153; cf.: passeres a rhombis situ tantum corporum differunt, Plin. 9, 20, 36, § 72: Aquilonis, towards the north, id. 16, 12, 23, § 59.
            Poet.: exegi monumentum aere perennius Regalique situ pyramidum altius, i. e. the structure (prop. the manner of construction), Hor. C. 3, 30, 2 (cf. the Part. situs, in Tac., = conditus, built; v. sino, P. a. A. 2. c.).
          2. (β) Plur.: opportunissimi situs urbibus, Cic. Rep. 2, 3, 5; so, oppidorum, Caes. B. G. 3, 12: terrarum, Cic. Div. 2, 46, 97; cf. Hor. Ep. 2, 1, 252: locorum, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4: castrorum, Caes. B. G. 7, 83: situs partium corporis, Cic. Ac. 2, 39, 122: revocare situs (foliorum), position, arrangement, Verg. A. 3, 451.
    2. B. Transf. (= regio), a quarter of the world, region (Plinian): a meridiano situ ad septentriones, Plin. 2, 108, 112, § 245; 2, 47, 48, § 127; 3, 12, 17, § 108; cf. Sill. ad Plin. 16, § 2.
      Plur.: (pantherae) repleturae illos situs, Plin. 27, 2, 2, § 7.
      1. 2. Soil (late Lat.): quae loca pingui situ et cultu, Amm. 24, 5, 3.
      2. 3. Description (late Lat.): cujus originem in Africae situ digessimus plene, Amm. 29, 5, 18.
  2. II. Lit.
      1. 1. Rust, mould, mustiness, dust, dirt, etc., that a thing acquires from lying too long in one place (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.; syn.: squalor, sordes): corrumpor situ, Plaut. Truc. 5, 23; cf.: quae in usu sunt et manum cottidie tactumque patiuntur, numquam periculum situs adeunt, Sen. Ben. 3, 2, 2: tristia duri Militis in tenebris occupat arma situs, Tib. 1, 10, 50: arma squalere situ ac rubigine, Quint. 10, 1, 30: immundo pallida mitra situ, Prop. 4 (5), 5, 70: ne aut supellex vestisve condita situ dilabatur, Col. 12, 3, 5: per loca senta situ, Verg. A. 6, 462: araneosus situs, Cat. 23, 3: immundus, Ov. Am. 1, 12, 30; cf. id. ib. 1, 8, 52; id. Tr. 3, 10, 70: detergere situm ferro, Sil. 7, 534: deterso situ, Plin. Pan. 50: prata situ vetustatis obducta, Col. 2, 18, 2.
      2. 2. Filthiness of the body: genas situ liventes, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Com. Rel. p. 225 Rib.: situm inter oris et barba, etc.): en ego victa situ, Verg. A. 7, 452; Ov. M. 7, 290; 7, 303; 8, 802; Luc. 6, 516; Plin. 21, 6, 17, § 33.
    1. B. Trop.
      1. 1. Neglect, idleness, absence of use: indigna est pigro forma perire situ, Ov. Am. 2, 3, 14: et segnem patiere situ durescere campum, Verg. G. 1, 72; Col. 2, 2, 6: gladius usu splendescit, situ rubiginat, App. Flor. 3, p. 351, 32.
      2. 2. Of the mind, a rusting, moulding, a wasting away, dulness, inactivity: senectus victa situ, Verg. A. 7, 440: marcescere otio situque civitatem, Liv. 33, 45 fin.: situ obsitae justitia, aequitas, Vell. 2, 126, 2: quae (mens) in hujusmodi secretis languescit et quendam velut in opaco situm ducit, Quint. 1, 2, 18; cf. id. 12, 5, 2: ne pereant turpi pectora nostra situ, Ov. Tr. 5, 12, 2: depellere situm curis, Stat. S. 5, 3, 34: flebis in aeterno surda jacere situ (carmina), i. e. oblivion, Prop. 1, 7, 18: (verba) priscis memorata Catonibus Nunc situs informis premit et deserta vetustas, Hor. Ep. 2, 2, 118; cf.: verborum situs, Sen. Ep. 58, 3: nec umquam passure situm, Stat. Th. 3, 100: passus est leges istas situ atque senio emori, Gell. 20, 1, 10.