Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mĭsĕrĕo, ŭi, ĭtum, 2, v. n. and mĭsĕ-rĕor, ĭtus, 2 (inf. pres. misererier, Lucr. 5, 1023; ante- and post-class. part. perf. misertus for miseritus, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10; Hyg. Fab. 58), v. dep. [miser], to feel pity, have compassion, to pity, compassionate, commiserate.

  1. I. In the verb. finit. (in the act. form only ante-class.).
          1. (α) Form misereo: piaculumst miserere nos hominum rem male gerentum, Plaut. Truc. 2, 1, 13: miserete anuis, Enn. ap. Non. 474, 30 (Trag. v. 232 Vahl.): cogebant hostes, ut misererent, id. ap. Prisc. p. 824 P.: ipse sui miseret, Lucr. 3, 881.
          2. (β) Form misereor (class.): miseremini sociorum, Cic. Verr. 2, 1, 28, § 72: postulat, ut sui misereantur, Auct. Her. 1, 14, 24: miserere temporis, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1: nescio qui nostri miseritus tandem deus, Afran. ap. Gell. 20, 6, 5: deos miseritos nominis Romani, Liv. 27, 33 fin.: cum misereri mei debent, Cic. Att. 4, 5, 2: laborum tantorum, Verg. A. 2, 143: miserere mei, miserere meorum, Ov. H. 12, 81: miserere inopum sociorum, Juv. 8, 89.
            With dat.: cui Venus postea miserta est, Hyg. Fab. 58; Diom. p. 294 P.
            With acc. (dub.): tot miserere animas, Grat. Cyneg. 440 (al. miserare).
            Impers. pass.: ut supplicum misereatur, that we should feel pity for suppliants, Cic. Inv. 1, 30, 48.
  2. II. Impers.: miseret and (less freq.) miseretur me alicujus and alicujus rei, it distresses me, I feel pity or compassion for a person or thing.
          1. (α) Form miseret: miseret me eādem formā dicitur, quā piget, poenitet, taedet, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.: tui me miseret, mei piget, Enn. ap. Cic. Div. 1, 31, 66 (Trag. v. 82 Vahl.); cf.: quos non miseret neminis, id. ap. Fest. p. 162 Müll. (Trag. v. 174 ib.): miseret et aliorum, tui te nec miseret nec pudet, Plaut. Trin. 2, 4, 30: eorum nos miseret, Cic. Mil. 34, 92: neque te mei tergi misereret, si, etc., Plaut. Ps. 5, 2, 25: nilne te miseret, id. ib. 1, 3, 74.
          2. (β) Form miseretur, miseritum (misertum) est: patris me miseretur, Turp. ap. Non. 477, 15: neque me minus vestri quam mei miserebitur, L. Crassus ap. Prisc. p. 824: quando te nostrum et reipublicae miserebitur? Quadrig. ap. Gell. 20, 6, 11: cave te fratrum pro fratris salute obsecrantium misereatur, Cic. Lig. 5, 14, acc. to Prisc. p. 797 P. (Klotz, misereat): neque metui, neque tuorum liberum misereri potest, id. Verr. 2, 1, 30, § 77 Zumpt N. cr.: me ejus miseritum’st, Plaut. Trin. 2, 4, 29: quo me reipublicae maxime misertum est, Scip. Afric. ap. Macr. S. 2, 10.
            With gen.: miseretur tui, Pac. ap. Non. 477, 16.

mĭsĕrĕor, ĭtus, 2, v. misereo.

mĭsĕro, āre, 1, v., act. collat. form of miseror (ante-class.): ut miserarent mala, Att. ap. Non. 470, 23 (Trag. Rel. v. 195 Rib.).

mĭsĕror, ātus, 1, v. dep. (act. collat. form, v misero) [miser].

  1. I. To lament, bewail, deplore: miseratur is, qui conqueritur aliena incommoda: miseretur is, qui miserum sublevat, Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (class.): quis illaec est mulier, quae ipsa se miseratur? Plaut. Ep. 4, 1, 6: communem condicionem miserari, Cic. Mur. 27, 55: sortemque animo miseratus iniquam, Verg. A. 6, 332.
    Of a lamenting speech: eos miserando casum suum confirmat, Sall. J. 23, 2: casum alicujus miseratus, Tac. A. 3, 17: haec copiose miseratus est, Gell. 10, 3, 14.
  2. II. To have or feel compassion, to pity, compassionate: (Acestes) ab humo miserans attollit amicum, Verg. A. 5, 452; id. G. 2, 499: juvenem animi miserata, pitying in her heart, id. A. 10, 686: hostibus ipsis pallorem miserantibus, Juv. 15, 101.
          1. (β) With gen. (poet.): te conmiserabam magis, quam miserabar mei, Att. ap. Non. 445, 12 (Trag. Rel. v. 355 Rib.): eorum, Min. Fel. Oct. 28: poenae juvenem indignae miseratus, Sil. 11, 381.
          2. * (γ) With dat.: servis miseratus, Coripp. Laud. Just. 2, 402.
            Hence,
      1. 1. mĭsĕrandus, a, um, P. a., lamentable, deplorable, pitiable (class.).
    1. A. Of persons: ut aliis miserandus, aliis irridendus esse videatur, Cic. de Or. 1, 37, 169; Verg. A. 5, 509; 6, 882; Ov. M. 1, 359; 6, 276; 9, 178; 11, 704.
    2. B. Of things: haec mihi videntur misera atque miseranda, Cic. Cat. 4, 6, 12: manus Priamo, Verg. A. 11, 259: fortuna, Sall. J. 14, 7: miserandum in modum, in a pitiable manner, Cic. Prov. Cons. 3, 5.
      1. * 2. mĭsĕ-ranter, adv., pitifully, pathetically: lacrimose atque miseranter, Gell. 10, 3, 4.