Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word adsedistis could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

adse-, adsi-, adso-. Words beginning thus, v. under asse-, assi-, asso-.

assĕcla (ads-, B. and K., Jahn; ass-, Halm), ae, comm. acc. to Charis. p. 37 P. (but examples are found only in masc.) [assequor], a follower, an attendant, servant, sycophant (with the accessory idea of contempt, different from assectator; cf. Ruhnk. ad Vell. 2, 83): assentatores eorum atque adseculae, Cic. Corn. Fragm. ap. Orell. IV. 2, p. 453: legatorum adseculae, id. Verr. 2, 1, 25: cum adseculae suo tetrarchian dedisset, id. Div. 2, 37, 79; id. Sest. 64 fin. Orell. (ed. min.); id. Att. 6, 3, 6: assecla praetoris, Nep. Att. 6, 4: adseculae, Juv. 9, 48 dub. Jahn.

assectātĭo (ads-), ōnis, f. [assector].

  1. I. An (assiduous, respectful) attendance (as that of clients, etc.): in petitionibus opera atque adsectatio, Cic. Mur. 34: so Q. Cic. Petit. Cons. 9.
  2. II. Observation, study: magna caeli adsectatio, Plin. 2, 20, 18, § 82.

assectātor (ads-), ōris, m. [assector], he that is in attendance upon any one (as friend, servant, client, etc.), a follower, an attendant (in a good sense, while assecla is used in a contemptuous sense).

  1. I. Lit.: vetus adsectator ex numero amicorum, Cic. Verr. 2, 2, 11: cum comitatu adsectatoribusque, id. Balb. 27 fin.: hujus autem rei (sc. adsectationis) tres partes sunt: una salutatorum, cum domum veniunt; altera deductorum, tertia adsectatorum, who are always in attendance upon the candidates, Q. Cic. Petit. Cons. 9 al.: cancer dapis adsectator, Plin. 9, 42, 66, § 142.
  2. II. Trop., a disciple: sapientiae, i. e. philosophus, Plin. 8, 17, 21, § 59: eloquentiae, id. 29, 1, 5, § 8: dicendi, id. 20, 14, 57, § 160: auditor adsectatorque Protagorae, Gell. 5, 10, 7.

as-sector (ads-, Kayser, Halm, K. and H.), ātus, 1, v. dep. a.

  1. I. To attend one with zeal, eagerness, etc., to accompany, follow, wait upon, be in attendance upon (esp. of the friends of candidates for office): cum aedilitatem P. Crassus peteret, eumque major natu, etiam consularis, Ser. Galba adsectaretur, * Cic. de Or. 1, 56, 239: studia adulescentulorum in suffragando, in adsectando mirifice et magna et honesta sunt, Q. Cic. Petit. Cons. 8 fin.: cum adsectaretur: Num quid vis? occupo, Hor. S. 1, 9, 6: omnis inferioris Germaniae miles Valentem adsectabatur, Tac. H. 2, 93 fin.; id. A. 6, 19; id. Or. 2: cum celebritatem adsectarentur adulescentium scholae, Plin. 33, 12, 54, § 152; Suet. Caes. 19.
  2. II. In jurid. Lat.: feminam, to follow a woman (considered as a wrong), Dig. 47, 10, 15, § 22.
    Note: Pass.: adsectari se omnes cupiunt: adsectari passive, ἀκολουθεῖσθαι, Enn. ap. Prisc. p. 792 P.

* assĕcūtor (ads-), ōris, m. [assequor], an attendant: Cupidinis, Mart. Cap. 9, p. 306.

as-sellor (ads-), ātus, 1, v. dep. [sella], to go to stool, to void (perh. only in Veg.): multum stercoris assellatus, Veg. 2, 22, 2; 5, 44, 1; 5, 56, 1: sanguinem, id. 5, 9, 1.

as-sĕnesco (ads-), ĕre, v. inch. n., to become old to any thing: Cereri, Tert. Exhort. ad Cast. 13.

as-sensĭo (ads-), ōnis, f. [assentior], an assent, agreement, approbation, applause (esp. in rhetor. and philos. lang.; beyond this sphere assensus is more usu.): orationis genus exile nec satis populari adsensioni accommodatum, Cic. Brut. 30, 114; id. Inv. 1, 31, 51: crebrae adsensiones, multae admirationes, id. ib. 84, 290; id. Mil. 5: plurium, Sen. Ep. 7: simulata, Quint. 6, 3, 73; so Plin. Ep. 3, 4, 4; 4, 12, 6 al.
In philos. lang., an assent to the reality of sensible appearances: nunc de adsensione atque adprobatione, quam Graeci συγκατάθεσιν vocant, pauca dicemus, Cic. Ac. 2, 12, 37: non sunt neque adsensiones neque actiones in nostrā potestate, id. Fat. 17 (v. the context, and id. ib. 19).

assensor (ads-), ōris, m. [assentior], he that assents to or agrees with any one: cotidie commemorabam te unum in tanto exercitu mihi fuisse adsensorem, Cic. Fam. 6, 21; Auct. ad Her. 3, 23: vindictae, Val. Max. 6, 3, 6: irae, Sen. Hippol. 1207.

1. assensus (ads-), a, um, Part. of assentior.

2. assensus (ads-), ūs, m. [assentior], an agreement, assent, approval, approbation.

  1. I. In gen.: adsensu omnium dicere, Cic. N. D. 2, 2, 4: volgi adsensu et populari approbatione, id. Brut. 49, 185: omnium adsensu, Liv. 5, 9; 8, 5; 8, 4 fin.; cf. id. 3, 72: adsensu senatūs, Plin. Pan. 71: adsensum consequi agendo, id. Ep. 7, 6, 13; so Tac. A. 14, 12; 15, 22; Suet. Aug. 68; id. Tib. 45 et saep.
    In the plur.: dicta Jovis pars voce probant; alii partes assensibus implent, Ov. M. 1, 245; 8, 604: hinc ingentes exciri adsensus, Tac. Or. 10 fin.
    Also joyful, loud assent: exposuit cum ingenti adsensu, Liv. 27, 51.
  2. II. Esp.
    1. A. In philos. lang., like assensio, an assent to the reality of sensible appearances: concedam illum ipsum sapientemretenturum adsensum, nec umquam ulli viso adsensurum, nisi, etc., Cic. Ac. 2, 18, 57: tollendus adsensus est, id. ib. 2, 18, 59; 2, 18, 33 fin.; id. Fin. 3, 9, 31 al.
    2. B. Poet., an echo: Et vox adsensu nemorum ingeminata remugit, Verg. G. 3, 45: Aereaque adsensu conspirant cornua rauco, id. A. 7, 615; Claud. VI. Cons. Hon. 615.

assentātĭo (ads-), ōnis, f. [assentor].

  1. I. A flattering assent, flattery, adulation: istaec illum perdidit adsentatio, Plaut. Bacch. 3, 3, 7: nullam in amicitiis pestem esse majorem quam adulationem, blanditiam, adsentationem, Cic. Lael. 25, 94: adsentationes, blanditiae et pejor odio amoris simulatio, Plin. Pan. 85: Graeci diuturnā servitute ad nimiam adsentationem eruditi, Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 5: se blanditiis et adsentationibus in Asinii consuetudinem penitus immersit, id. Clu. 13: inflatus adsentationibus, Liv. 24, 6 al.
  2. II. Rarely in a good sense, approbation, assent, Vell. 2, 128: ad neutram partem adsentationem flectere, Petr. 17.

assentātĭuncŭla (ads-), ae, f. dim. [assentatio], petty, trivial flattery: adsentatiunculae ac perjuratiunculae parasiticae, * Plaut. Stich. 1, 3, 75: non vereor, ne adsentatiunculā quādam aucupari tuam gratiam videar, * Cic. Fam. 5, 12.

assentātor (ads-), ōris, m. [assentor], one who assents flatteringly, a flatterer (most freq. in Cic.).

  1. I. Lit.: semper auget adsentator id, quod is, cujus ad voluntatem loquitur, vult esse magnum, Cic. Lael. 26, 98: ita fit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime ipse delectet, id. ib. 26, 97; id. Off. 1, 14, 42; 1, 26, 91; 2, 18, 63; id. Caecin. 5, 14: Adsentatores jubet ad lucrum ire poëta Dives agris, * Hor. A. P. 420.
  2. II. Trop.: non auctor, sed adsentator mali, one who connives at, Tert. adv. Herm. 10.

* assentātōrĭē (ads-), adv. [assentor], in a flattering manner, fawningly: dubitare te, non adsentatorie (i. e. non tibi indulgens), sed fraterne veto, Cic. ad Q. Fr. 2, 15, 6, 3.

* assentātrix (ads-), īcis, f. [assentator], a female flatterer: adsentatrix scelestast, Plaut. Most. 1, 3, 100.

assentĭo (ads-), v. assentior.

as-sentĭor (ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one’s inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one’s self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.; but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis, Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.: cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret, Liv. 1, 54: Adsensere atque etc., Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801: Adsentio, Plaut. Rud. 4, 3, 36: adsensi sunt omnes, Vulg. Gen. 34, 24: cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus, Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27: si ulli rei sapiens adsentietur, id. Ac. 2, 21, 67: cui (sententiae) sunt adsensi ad unum, id. Fam. 10, 16: quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo, Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.: sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc., id. Ac. 2, 21, 67: verbo adsentiri, Sall. C. 52, 1: omnes adsensi sunt partibus dividundis, Liv. 25, 30; 41, 24 al.: cui non adsentior, Quint. 9, 3, 49 Spald.: ne adsentiri necesse esset, Suet. Caes. 80 et saep.
So of conduct, to yield: quam ob rem adsentire nobis, Vulg. Dan. 13, 20.
With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.: non habeo autem quid tibi adsentiar, Cic. N. D. 3, 25, 64: vitiosum est adsentiri quidquam falsum, id. Ac. 2, 21, 68: cetera adsentior Crasso, id. de Or. 1, 9, 35: Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant, Plaut. Am. 2, 2, 192: illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior, Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.
Note: Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.
And impers.: Bibulo adsensum est, Cic. Fam. 1, 2.

assentor (ads-; v. assentior init.), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.: Etiam tu quoque adsentaris huice? Plaut. Am. 2, 2, 70; cf. assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc., Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48: tibi adsentabor, Plaut. Most. 1, 3, 89: Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari, Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37: ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet, Cic. Lael. 26, 97: ut nihil nobis adsentati esse videamur, id. Ac. 2, 14, 45: quia mihi ipse adsentor fortasse, id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12: adsentante majore convivarum parte, Just. 12, 6: cui ergo consilio adsentabimur? Tert. Exhort. ad Cast. 4.

* assĕquēla (ads-), ae, f. [assequor], a succeeding, succession, Mar. Vict. p. 2500 P.

as-sĕquor (ads-, Fleck., B. and K., Halm), sĕcūtus (or sĕquutus; v. sequor), 3, v. dep., to follow one in order to come up to him, to pursue.

  1. I.
    1. A. In gen. (only ante-class. in the two foll. exs.): ne sequere, adsequere, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, § 73 Müll.: Adsequere, retine, Ter. Phorm. 5, 8, 89.
      Far more freq.,
    2. B. Esp., to reach one by pursuing him: sequendo pervenire ad aliquem: nec quicquam sequi, quod adsequi non queas, Cic. Off. 1, 31, 110.
      Hence, to overtake, come up with a person or thing (with the idea of active exertion; while consequi designates merely a coming up with, a meeting with a desired object, the attainment of a wish; cf. Doed. Syn. III. p. 147 sq. According to gen. usage, adsequor is found only in prose; but consequor is freq. found in the poets): si es Romae jam me adsequi non potes, sin es in viā, cum eris me adsecutus, coram agemus, Cic. Att. 3, 5; poët. ap. Cic. Tusc. 1, 39, 94: Pisonem nuntius adsequitur, Tac. A. 2, 75.
      In the histt. also absol.: ut si viā rectā vestigia sequentes īssent, haud dubie adsecuturi fuerint, Liv. 28, 16: in Bruttios raptim, ne Gracchus adsequeretur, concessit, id. 24, 20: nondum adsecutā parte suorum, arrived, id. 33, 8; Tac. H. 3, 60.
  2. II. Trop.
    1. A. To gain, obtain, procure: eosdem honorum gradus adsecuti, Cic. Planc. 25, 60: immortalitatem, id. ib. 37, 90: omnes magistratus sine repulsā, id. Pis. 1, 2; so Sall. J. 4, 4: regnum, Curt. 4, 6 al.: nihil quicquam egregium, Cic. de Or. 1, 30, 134; id. Verr. 2, 1, 57: quā in re nihil aliud adsequeris, nisi ut, etc., id. Rosc. Am. 34, 96: adsecutas virtute, ne, etc., Just. 2, 4.
    2. B. To attain to one in any quality, i. e. to come up to, to equal, match; more freq. in regard to the quality itself, to attain to: Sisenna Clitarchum velle imitari videtur: quem si adsequi posset, aliquantum ab optimo tamen abesset, Cic. Leg. 1, 2 fin.: benevolentiam tuam erga me imitabor, merita non adsequar, id. Fam. 6, 4 fin.; so id. ib. 1, 4 fin.: qui illorum prudentiam, non dicam adsequi, sed quanta fuerit perspicere possint, id. Har. Resp. 9, 18: ingenium alicujus aliquā ex parte, Plin. Ep. 4, 8, 5: ut longitudo aut plenitudo harum multitudinem alterius adsequatur et exaequet, Auct. ad Her. 4, 20.
  3. III. Transf. to mental objects, to attain to by an effort of the under standing, to comprehend, understand: ut essent, qui cogitationem adsequi possent et voluntatem interpretari, Cic. Inv. 2, 47, 139: quibus (ratione et intellegentiā) utimur ad eam rem, ut apertis obscura adsequamur, id. N. D. 3, 15, 38: ut scribas ad me, quid ipse conjecturā adsequare, id. Att. 7, 13 A fin.: Quis tot ludibria fortunaeaut animo adsequi queat aut oratione complecti? Curt. 4, 16, 10; Sex. Caecil. ap. Gell. 20, 1, 5: quid istuc sit, videor ferme adsequi, Gell. 3, 1, 3: visum est et mihi adsecuto omnia a principio diligenter ex ordine tibi scribere, Vulg. Luc. 1, 3: adsecutus es meam doctrinam, ib. 2 Tim. 3, 10; ib. 1 Tim. 4, 6.
    Note: Pass. acc. to Prisc. p. 791 P., but without an example; in Cic. Verr. 2, 2, 73 fin., instead of the earlier reading, it is better to read, ut haec diligentia nihil eorum investigare, nihil adsequi potuerit; cf. Zumpt ad h. l., and Gronov. Observ. 1, 12, 107; so also B. and K.

1. as-sĕro (ads-, K. and H., Müller), sēvi, situm, 3, v. a., to sow, plant, or set near something (very rare; not in Cic.), Agroet. de Orthogr. p. 2274 P.: vites, Cato, R. R. 32 fin.: vitis adsita ad olus, Varr. R. R. 1, 16 fin.: vites propter cupressos, id. ib. 1, 26: Lenta quin velut adsitas Vitis implicat arbores, * Cat. 61, 102: populus adsita certis Limitibus, * Hor. Ep. 2, 2, 170 (quippe quae vitibus maritaretur, Agroet. l. c.).

2. as-sĕro (ads-, Ritschl, Fleckeisen, Merk., Halm, Weissenb.), sĕrŭi, sertum, 3, v. a., to join some person or thing to one’s self; hence,

  1. I. As a jurid. t. t. (so this word is most freq. found; cf. assertor and assertio).
    1. A. Aliquem manu, in libertatem or liberali causā (also merely manu, and finally absol. adserere), to declare one (a slave) to be free by laying hands upon him, to set free, to liberate: adserere manu in libertatem … , Varr. L. L. 6, § 64 Müll.: qui in libertatem adserebant, Suet. Vit. 10: se adserit in libertatem, Dig. 47, 10, 11 fin.: in iis qui adserantur in libertatem, quia quivis lege agere possit, id juris esse, Liv. 3, 45; so, in ingenuitatem, Suet. Aug. 74: se ingenuitati, Dig. 40, 14, 2: manu eas adserat Suas populares liberali causā, Plaut. Poen. 4, 2, 83: manuque liberali causā ambas adseras, id. ib. 5, 2, 142: si quisquam hanc liberali adseruisset manu, id. Curc. 5, 2, 68: ego liberali illam adsero causā manu, Ter. Ad. 2, 1, 40: cum in causā liberali eum, qui adserebatur cognatum, suum esse diceret, * Cic. Fl. 17, 40: neminem venire, qui istas adsereret manu, Plaut. Poen. 5, 6, 11: illam a lenone adserito manu, id. Pers. 1, 3, 83; and transf.: pisces manu adserere, id. Rud. 4, 3, 34: adserui jam me fugique catenas, Ov. Am. 3, 11, 3 Merk.; Suet. Vesp. 3; id. Gram. 21.
    2. B. Aliquem in servitutem, to declare one to be a slave by laying the hand upon him, to claim as a slave: M. Claudio clienti negotium dedit (Ap. Claudius), ut virginem in servitutem adsereret, Liv. 3, 44; so Suet. Tib. 2; Liv. 34, 18; 35, 16 fin.
  2. II. After the poets of the Aug. per., transf. from the judicial sphere to common life.
    1. A. (Acc. to I. A.) To free from, to protect, defend, defend against (esp. freq. in Flor. and Suet.): habe ante oculos mortalitatem, a quā adserere te hoc uno munimento potes, Plin. Ep. 2, 10, 4: se ab injuriā oblivionis, id. ib. 3, 5, 9: liberatae Italiae adsertique imperii nuntius, Flor. 3, 3, 19: post adsertam a Manlio, restitutam a Camillo urbem, id. 1, 13, 19: Latini quoque Tarquinios adserebant, id. 1, 11, 1: Gracchanas leges, id. 3, 16, 1: easdem leges, id. 3, 17, 1; so id. 2, 18, 16; 3, 3, 19; 3, 17, 4: dignitatem, Suet. Caes. 16 (cf. Caes. B. C. 1, 7, and Suet. Caes. 33: defendere dignitatem, id. ib. 72: tueri dignitatem): senatus in adserendā libertate consensit, in the restoring of freedom, Suet. Calig. 60; id. Claud. 10: namque adserit urbes sola fames (liberas facit urbes contra dominos, Schol.), Luc. 3, 56: hoc focale tuas adserat auriculas, i. e. guard against the hearing of bad verses, Mart. 14, 142: non te cucullis adseret caput tectum (sc. a basiis), id. 11, 99.
    2. B. (Acc. to I. B.) Aliquid sibi, to appropriate something to one’s self, to claim, declare it one’s own possession: nec laudes adsere nostras, claim not for yourself, etc., Ov. M. 1, 462: haec (gaudia) utrāque manu complexuque adsere toto, Mart. 1, 16, 9; and (per hypallagen): me adsere caelo, appoint me to the skies, i. e. declare me to be of celestial origin, Ov. M. 1, 761.
      In prose, Vell. 2, 60 Runhk.; cf. Val. Max. 4, 4, 4: Unus hominum ad hoc aevi Felicis sibi cognomen adseruit L. Sulla, Plin. 7, 43, 44, § 137: sapientis sibi nomen adseruit, Quint. 12, 1, 20: sibi artem figurarum, id. 9, 3, 64: ipse te in alto isto pinguique secessu studiis adseris? are you devoting yourself? Plin. Ep. 1, 3, 3: dominationem sibi, Suet. Oth. 9: divinam majestatem sibi, id. Calig. 22: Gallaeci Graecam sibi originem adserunt, Just. 44, 3.
    3. C. In gen., to maintain, affirm, assert, declare; διαβεβαιοῦμαι, Gloss.: non haec Colchidos adserit furorem, Diri prandia nec refert Thyestae, Mart. 10, 35: Epicharmus testium malis hanc utilissime imponi adserit, Plin. 20, 9, 34, § 89, where Jan conjectures ait: mollissimum quemque beatum fore adserebant, Aur. Vict. Caes. 28, 8; so id. ib. 3, 5: non vacat adserere quae finxeris, Quint. Decl. 7, 6; Pall. 1, 19, 3; so Veg. 1, 17, 4; 1, 17, 5; 5, 25, 1 al.

assertĭo (ads-), ōnis, f. [2. assero].

  1. I. Lit. (acc. to 2. assero, I. A.), a formal declaration that one is a freeman or a slave: adsertio tam a servitute in libertatem, quam a libertate in servitium trahi significat, Prisc. p. 1208 P.; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 72 fin.: perfusoriae adsertiones, unauthorized declarations of freedom, Suet. Dom. 8: sitne liber qui est in adsertione, Quint. 3, 6, 57: ut in reis deportatis et adsertione secundā (i. e. judicio secundo, in quo adsertor de libertate agit), id. 5, 2, 1; so also id. 11, 1, 78; cf. Cod. Just. 7, 17, 1.
  2. II. In gen., an assertion (late Lat.), Arn. 1, p. 18: deorum adsertio religiosa, an assertion of the existence of the gods, id. 4, p. 141.

assertor (ads-), ōris, m. [2. assero], one who formally asserts that another is free or a slave.

  1. I. A restorer of liberty.
    1. A. Lit.: adsertores dicuntur vindices alienae libertatis, Don. ad Ter. Ad. 2, 1, 40; cf. 2. assero, I. A.: populo detrectante dominationem atque adsertores flagitante, Suet. Caes. 80: Catoni gladium adsertorem libertatis extorque, Sen. Ep. 13.
    2. B. Trop., a defender, protector, deliverer, advocate: publicus adsertor dominis suppressa levabo Pectora, Ov. R. Am. 73: senatūs adsertor, Luc. 4, 214 (qui in libertatem defendis senatum, Schol.); Mart. 1, 53, 5: adsertores Camilli, id. 1, 25; Suet. Galb. 9: dignitatis ac potentiae patriciorum, id. Tib. 2: quaestionis, he who carries an inquiry entirely through, is master of the subject, Macr. S. 7, 4.
  2. II. He who claims or declares one to be a slave (cf. 2. assero, I. B.): cum instaret adsertor puellae, Liv. 3, 46, and besides only id. 3, 47.

* assertōrĭus (ads-), a, um, adj. [assertor], pertaining to a restoration of freedom: lites, Cod. Just. 7, 17, 1.

* assertum (ads-), i, n. [2. assero, II. C.], an assertion, Mart. Cap. 6, p. 195.

assertus (ads-), a, um, Part. of 2. assero.

* as-servĭo (ads-), īre, v. n., to serve, aid, assist: contentioni vocis adserviunt, Cic. Tusc. 2, 24, 56.

as -servo (ads-, Fleck., B. and K., Weissenb., Müller), āvi, ātum, 1, v. a., to watch over, keep, preserve, observe, guard (carefully) a person or thing (very freq. of things kept in custody; in the class. per. mostly in prose): adservatote haec, sultis, navales pedes (i. e. mercenarii), Plaut. Men. 2, 2, 75: tabulae neglegentius adservatae, Cic. Arch. 5: corpora (mortuorum) in conditorio, Plin. 7, 16, 16, § 75: ignem in ferulā, id. 7, 56, 57, § 198: thynni sale adservantur, id. 9, 15, 18, § 48; and, in sale adservari, id. 9, 25, 41, § 80: Hunc quoque adserva ipsum, ne quo abitat, watch, Plaut. Rud. 3, 4, 72: sinito ambulare, si foris, si intus volent, Sed uti adserventur magnā diligentiā, id. Capt. 1, 2, 6: acerrime adservabimus, we shall very closely watch, Cic. Att. 10, 16: portas murosque, Caes. B. C. 1, 21: arcem, Curt. 9, 7: ut vinctum te adservet domi, Plaut. Bacch. 4, 4, 98: cura adservandum vinctum, Ter. And. 5, 2, 24; so id. Heaut. 3, 3, 32; 4, 4, 12: imperat dum res judicetur, hominem ut adservent, Cic. Verr. 2, 3, 22; 2, 5, 30: ut domi meae te adservarem, rogāsti, id. Cat. 1, 8, 19: Vitrubium in carcerem adservari jussit, Liv. 8, 20; 40, 23; 27, 19 fin.; 6, 30: sacra fideli custodiā, id. 5, 40: puella Adservanda nigerrimis diligentius uvis, Cat. 17, 16.

* assessĭo (ads-), ōnis, f. [assideo], a sitting by or near one (to console him): oblitum me putas, quae tua fuerit adsessio, oratio, confirmatio animi mei fracti? Cic. Fam. 11, 27, 4.

assessor (ads-), ōris, m. [assideo], he that sits by one, an assessor, aid: Lacedaemonii regibus suis augurem adsessorem dederunt, Cic. Div. 1, 43, 95.
In judic. lang., the assistant of a judge, assessor (cf. Zimm. Rechtsgesch. 3, p. 21 sq.; Hugo, Rechtsgesch. p. 685), Dig. 1, 22; Suet. Galb. 14; Sen. Tranq. 1, 3.

* assessōrĭus (ads-), a, um, adj. [assessor], pertaining to an assessor: Sabinus in adsessorio (sc. libro de adsessoris officio) ait, etc., Dig. 47, 10, 5, § 8.

assessūra (ads-), ae, f. [assessor], the office of assessor, assessorship, Dig. 50, 14, 3.

1. assessus (ads-), a, um, Part. of assideo.

* 2. assessus (ads-), ūs, m. [assideo], a sitting by one: Turpior adsessu non erit ulla meo, for sitting by me, Prop. 5, 11, 49.

* assestrix (ads-), īcis, f. [assessor], she that sits by, a female assistant, Afran. ap. Non. p. 73, 29.

assĕvēranter (ads-) and assĕvē-rātē (ads-), advv., v. assevero fin.

assĕvērātĭo (ads-), ōnis, f. [assevero].

  1. I. An earnest pursuit of any thing; hence,
    1. A. Of discourse, a vehement assertion, affirmation, asseveration: omni tibi adseveratione affirmo, Cic. Att. 13, 23: confirmatio est nostrorum argumentorum expositio cum adseveratione, Auct. ad Her. 1, 3; so Quint. 4, 2, 94; 11, 3, 2; Plin. Pan. 67; Tac. A. 6, 2; 4, 42; 4, 52.
    2. B. In Tac., of actions, a persevering earnestness, vehemence, rigor: igitur multā adseverationecoguntur patres, etc., Tac. A. 4, 19: accusatio tamen apud patres adseveratione eādem peracta, id. ib. 2, 31.
  2. * II. In the old gram. lang., a strengthening part of speech, a word of emphasis: adiciebant et adseverationem, ut heu, Quint. 1, 4, 20: (adseverat heu, dum miserabili orationi ipsius, qui dicit dolorem, adjungit, Spald.).

as-sĕvēro (ads-, Ritschl, B. and K., Halm), āvi, ātum, 1, v. a. [severus].

  1. I.
    1. A. Lit., to do any thing with earnestness, to do or pursue earnestly (opp. jocari, Cic. Brut. 85, 293; rare in early Latin; syn.: affirmo, confirmo, assero, dico): quae est ista defensio? utrum adseveratur in hoc an tentatur? is this matter conducted in earnest? Cic. Verr. 2, 2, 10.
      Hence, of discourse, to assert strongly or firmly, to declare positively, to affirm (in the class. per. only in prose; with this word in this sense, cf. the Engl. to assure; the Germ. versichern; the Gr. ἰσχυρίζομαι, βεβαιόω; and the Lat. confirmo, adfirmo): neminem eorum haec adseverare audias, * Plaut. Mil. 3, 1, 164: pulchre adseverat sese ab Oppianico destitutum, Cic. Clu. 26, 72: unum illud firmissime adseverabat in exsilium se iturum, id. Att. 10, 14: periti rerum adseverant non ferre (Arabiam) tantum, etc., Plin. 12, 18, 41, § 83 Jan (others adstruxerunt, v. astruo fin.): Halicarnasii mille et ducentos per annos nullo motu terrae nutavisse sedes suas adseveraverant, Tac. A. 4, 55; 6, 28; 12, 42; 14, 16; id. H. 2, 80: constantissime adseveravit fore, ut etc., Suet. Vesp. 5.
      Also, de aliquā re: neque hoc meum, de quo tanto opere hoc libro adseveravi, umquam adfirmabo esse verius quam tuum, Cic. Or. 71, 237: quem ad modum adversarius de quāque re adseveret, id. Brut. 57, 208: neminem ullā de re posse contendere neque adseverare, id. Ac. 2, 11, 35.
      Of inanimate things, to make known, to show, prove, demonstrate: adseverant magni artus Germanicam originem, Tac. Agr. 11.
    2. B. In Tac., of conduct (cf. asseveratio): viri gravitatem adseverantes, assuming an air of gravity, Tac. A. 13, 18.
  2. II. In App., to make grave or serious: frontem, App. M. 3, p. 135, 10, and 8, p. 203, 24.
    Advv.: adsĕvēranter and adsĕ-vērātē, with asseveration, earnestly, emphatically.
    1. A. Form adsĕvēranter: loqui valde adseveranter, Cic. Att. 15, 19, 2.
      Comp.: Haec Antiochus fere multo etiam adseverantius (dixit), Cic. Ac. 2, 19, 61.
    2. B. Form adsĕvērātē: tragoedias scite atque adseverate actitavit, earnestly, Gell. 6, 5, 2.