Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

cor (ŏ, e. g. Ov. Tr. 5, 8, 28; id. P. 1, 3, 32), cordis (gen. plur. cordium, Vulg. Jer. 4, 4, and 1 Cor. 4, 5; acc. to Fragm. Bob. Nom. et Pron. p. 132, also cordum, but without example), n. [kindr. with Sanscr. hrid; Gr. καρδία; Germ. Herz; Engl. heart], the heart (very freq. in all periods and species of composition).

  1. I. Lit., the heart, as the chief source of the circulation of the blood, and so of life, Cels. 4, 1; cf. Plin. 11, 37, 69. §§ 181 and 182: cor tineosum, opinor, habeo, Plaut. Cas. 2, 6, 62: num igitur censes, ullum animal, quod sanguinem habeat, sine corde esse posse? Cic. Div. 1, 52, 119: cordis globus aut oculi, Lucr. 4, 119 et saep.
    Also for the Greek καρδία, the cardiac extremity of the stomach, Lucr. 6, 1150; Hor. S. 2, 3, 28; cf. id. ib. 2, 3, 161.
    1. B. Meton. (pars pro toto; cf. caput, II.), a person: lecti juvenes, fortissima corda, Verg. A. 5, 729: aspera, id. ib. 10, 87.
      Of animals: canum, Lucr. 5, 864.
      A term of endearment, Plaut. Poen. 1, 2, 154 (cf. corculum).
  2. II. Trop.
    1. A. The heart, as the seat of feeling, emotion, etc., heart, soul, feeling (poet.): videas corde amare inter se, from the heart, cordially, Plaut. Capt. 2, 3, 60: aliquem amare corde atque animo suo, id. Truc. 1, 2, 75: facinus magnum timido cordi credere, id. Ps. 2, 1, 3: neque meo Cordi quomquam esse cariorem hoc Phaedriā, Ter. Eun. 1, 2, 121: corde tremit, Hor. C. 1, 23, 8: cura ex corde excessit, Ter. Hec. 3, 2, 12: cor meum spes laudis percussit, Lucr. 1, 922: spectantis tangere querelā, Hor. A. P. 98: nequeunt expleri corda tuendo Terribilis oculos, Verg. A. 8, 265; cf. id. ib. 9, 55: curis acuere mortalia corda, id. G. 1, 123; 1, 330; id. A. 1, 302.
        1. b. Cordi est alicui, it lies at one’s heart, it pleases, is pleasing, agreeable, or dear: quod tibi magnopere cordi est, mihi vehementer displicet, Lucil. ap. Non. p. 88, 32; 89, 1: utut erga me est meritus, mihi cordi est tamen, Plaut. Cist. 1, 1, 110; Ter. And. 2, 1, 28: uterque utriquest cordi, id. Phorm. 5, 3, 17: idque eo mihi magis est cordi, quod, etc., Cic. Lael. 4, 15; id. Quint. 30, 93; id. Or. 16, 53; Liv. 1, 39, 4; 8, 7, 6; Hor. C. 1, 17, 14 al.; Cato ap. Macr. S. 3, 5 fin.
          With inf.: facere aliquid, Plaut. Most. 1, 4, 10: exstinguere vestigia urbis, etc., Liv. 28, 20, 7: subigi nos, id. 9, 1, 4 al.
        2. c. Cordi habere aliquid, to have at heart, to lay great stress upon, to value (post-class.), Gell. 2, 29, 20; 17, 19, 6; 18, 7, 3.
    2. B. Acc. to the ancients (cf. Cic. Tusc. 1, 9, 18) as the seat of wisdom, understanding, heart, mind, judgment, etc. (most freq. in ante-class. poets): quem (Hannibalem) esse meum cor Suasorem summum et studiosum robore belli, Enn. ap. Gell. 7, 2, 9 (Ann. 374 Vahl.): Ego atque in meo corde, si est quod mihi cor, Eam rem volutavi, Plaut. Most. 1, 2, 3 dub. (bracketed by Ritschl): quantum ego nunc corde conspicio meo, id. Ps. 3, 1, 3: quicquam sapere corde, id. Mil. 2, 3, 65; Ter. Phorm. 2, 2, 7; Lucr. 1, 737; 5, 1107: nec enim sequitur, ut cui cor sapiat, ei non sapiat palatus, Cic. Fin. 2, 8, 24 Madv.; cf. id. ib. 2, 28, 91: stupor cordis, id. Phil. 3, 6, 16: cor Zenodoti, Fur. Bib. ap. Suet. Gram. 11; cf.: cor Enni, Pers. 6, 10; cf., in a play on the meaning, I. A.: si pecudi cor defuisset, Caes. ap. Suet. Caes. 77 fin.

cūr (old orthog. quor; cf. Vel. Long. p. 2236 P.; and in MSS. sometimes cor, v. Lachm. ad Lucr. II. p. 171 sq.), adv. [contr. from quare; cf. Vel. Long. p. 2231 P. and the letter C; acc. to Voss, Etym. s. h. v.; Analog. 4, 21, and Hand, Turs. II. p. 175, from cui rei; cf.: quoi rei, Plaut. Poen. 2, 33], = quam ob rem, for what reason, wherefore, why, to what purpose, from what motive.

  1. I. Rel.: duae causae sunt, cur tu frequentior in isto officio esse debeas quam nos, Cic. Fam. 15, 20, 2; so, causae, cur, Quint. 11, 3, 16; and: ea causa, cur, id. 2, 3, 11: non fuit causa, cur, Cic. Rosc. Com. 16, 49; cf. id. Clu. 61, 169; so, causa non esset, cur, id. N. D. 3, 4, 9: causa nulla est, cur, id. Rosc. Am. 50, 146; id. de Or. 2, 45, 189: nihil est causae, cur, Quint. 11, 3, 59: quae causa est, cur? etc., Cic. Lael. 13, 48: quid est causae, cur, etc., id. Fl. 2, 5; id. de Or. 3, 48, 185; id. Fam. 2, 13, 2: negare et adferre rationem cur negarent, id. ib. 6, 8, 1: id satis magnum esse argumentum dixisti, cur esse deos confiteremur, id. N. D. 1, 23, 62; so after argumenta, id. ib. 3, 4, 10; id. Div. 1, 3, 5: est vero cur quis Junonem laedere nolit, Ov. M. 2, 518; and with a negative: neque est, cur, etc., Plaut. Stich. 1, 1, 51: non tamen est, cur, Ov. H. 10, 144.- -And in dependent questions: quid est, cur tu in isto loco sedeas? Cic. Clu. 53, 147; id. Fin. 1, 10, 34; Liv. 21, 43, 12 et saep.: ne cui sit vestrum mirum, cur, etc., Ter. Heaut. prol. 1 al.: miror, cur me accusas, Cic. Fam. 7, 27, 1; 5, 12, 30; id. Phil. 2, 20, 49 (v. miror, admiror, etc.): quā in re primum illud reprehendo et accuso, cur, etc., Cic. Verr. 2, 3, 7, § 16: quod me saepe accusas, cur hunc meum casum tam graviter feram, id. Att. 3, 13, 2; 3, 12, 1; id. Sest. 37, 80; Hor. C. 1, 33, 3: consules invasit, cur silerent, Tac. A. 6, 4.
    1. B. Pregn., = cujus causā, propter quod, on account of which, by reason of which: quid ergo accidit, cur consilium mutarem? Cic. Fam. 2, 16, 10: quid obstat, cur non verae fiant, Ter. And. 1, 1, 76: fecerit aliquid Philippus, cur adversus eumhoc decerneremus: quid Perseus meruitcur soli omnium hostes ei simus? Liv. 41, 24, 11 Weissenb. ad loc.: Caedicius negare, se commissurum, cur sibiquisquam imperium finiret, id. 5, 46, 6; 10, 18, 14; Suet. Calig. 15; Ov. Am. 1, 3, 2: quid Aristides commisisset, cur tantā poenā dignus duceretur, Nep. Arist. 1, 3: multa quidem dixi, cur excusatus abirem, Hor. Ep. 1, 9, 7.
  2. II. Interrog.: Ag. Quor mi haec irata est? Mi. Quor haec irata est tibi? Quor ego id curem? Plaut. Poen. 1, 2, 143 sq.: quor perdis adulescentem nobis? quor amat? Quor potat? Ter. Ad. 1, 1, 36 sq.; cf.: quid agis? quor te is perditum? id. And. 1, 1, 107: quor non introëo in nostram domum? Plaut. Am. 1, 1, 253; Cic. Fam. 2, 18, 3: quorsum tan dem, aut cur ista quaeris? id. Leg. 1, 1, 4: Er. Jube tibi agnum huc adferri propere pinguem. He. Quor? Er. Ut sacrufices, Plaut. Capt. 4, 2, 82: Me. Non possum. Ch. Quor non? Ter. Heaut. 1, 1, 111: cur ego plebeios magistratusvideo, etc., Liv. 2, 34, 9; 6, 15, 12.
    In the poets sometimes placed after one or more words of a clause: stratege noster, quor hic cessat cantharus? Plaut. Stich. 5, 4, 28: obsequium ventris mihi perniciosius est cur? Hor. S. 2, 7, 104; 2, 3, 187.
    1. B. Esp.
      1. 1. Pregn.
        1. a. Implying censure, indignation, remonstrance, etc.: quor id aussu’s facere? Plaut. Ps. 1, 3, 114: cur es ausus subigitare, etc., id. Mil. 5, 9; id. Men. 3, 2, 28: sed quid ego? quor me excrucio? quor me macero? Ter. And. 5, 3, 15: cur imperium illi, aut cur illo modo prorogatum est, Cic. Att. 7, 3, 4; id. Div. 2, 30, 65: cur me querelis exanimas tuis? Hor. C. 2, 17, 1.
        2. b. Implying grief, sorrow, and, with negatives, desire, etc.: eheu me miserum, quor non aut istaec mihi Aetas et formast, etc., Ter. Hec. 1, 1, 17: heu me miserum, cur senatum cogor reprehendere? Cic. Phil. 7, 4, 14; id. Fam. 2, 7, 5; id. Att. 2, 19, 1: cur ego tecum non sum? id. ib. 16, 6, 2.
        3. c. With potential subj., in excusing, deprecating censure, etc.: quor ego apud te mentiar? Plaut. Poen. 1, 1, 24; id. Most. 2, 2, 24: cur hunc tam temere quisquam ab officio discessurum judicaret? Caes. B. G. 1, 40: pro urbis salute, cur non omnibus facultatibus, quas habemus, utamur, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 15; Cic. Cael. 29, 68 al.
      2. 2. Emphatic after si, cum, etc., implying a logical conclusion: tum id si falsum fuerat, filius quor non refellit? Ter. Phorm. 2, 3, 53: nam, si res publica defenditur, cur ea consule isto ipso defensa non est? Cic. Att. 7, 3, 4; cf.: fac esse distentamcur tam multos deos nihil agere patitur? id. N. D. 3, 39, 93: cur autem quidquam ignoraret animus hominis, si esset deus? id. ib. 1, 11, 28; Nep. Eum. 11, 4; Ov. F. 1, 257.
      3. 3. Strengthened by particles of inference: nam, enim, igitur, etc.: Am. Pestis te tenet. So. Nam quor istuc Dicis? Plaut. Am. 2, 1, 31: nam cur me miseram verberas? id. Aul. 1, 1, 3: quor simulas igitur? Ter. And. 1, 1, 21: cur enim, inquies, etc., Cic. Ac. 2, 17, 55; Suet. Calig. 34; id. Claud. 4; v. Hand, Turs. II. pp. 175- 183.