Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word desederint could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

dēsĕcātĭo, ōnis, f., a cutting off: ramorum, Cassiod. in Psa. 130: unus ensis, sed duas desecationes habet, edges, id. ib. 149, 7. From

dē-sĕco, cŭi, ctum, 1,

  1. I. v. a., to cut off, cut away (class.): vitem, Varr. R. R. 1, 41, 3: partes ex toto, Cic. Univ. 7: uvas a vite, Col. 12, 43, 1: segetes et prata, id. 11, 1, 8: spicas fascibus, Liv. 42, 64: particulam undique, * Hor. Od. 1, 16, 15; and poet.: saxa metallis, to carve out, Stat. S. 2, 2, 85: hordeum, pabulum, herbas, Caes. B. C. 3, 58, 5; cf. segetem, Liv. 2, 5: aures, Caes. B. G. 7, 4 fin.; cf. cervicem, Liv. 31, 34: spicas fascibus, id. 31, 34: collum, *Verg. A. 8, 438.
  2. II. Transf.: tu illud (prooemium) desecabis, hos agglutinabis, Cic. Att. 16, 6 fin.

dēsē̆cro, āre, v. desacro.

dēsectĭo, ōnis, f. [deseco], a cutting off: stramentorum, Col. 6, 3, 1.

* dē-sĕnesco, nŭi, 3, v. n., to diminish by age, to die away: ira belli desenuit, Sall. ap. Prisc. p. 887 P. (Hist. 1, 93 Dietsch).

dēseps, sĭpis, adj. [de-sapio], out of one’s mind, insane, Schol. Juv. 10, 233.

1. dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant: desitis seminibus, Varr. R. R. 1, 23, 6.

2. dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one’s connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros, Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7: deseritur a suis Varus, id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.: pignus, Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.: te amantem non deseram, id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.: cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint, Cic. Q. Fr. 1, 3, 5: me deseruisti ac dereliquisti, id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.: Avaricum, Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.: cunctis oppidis castellisque desertis, id. ib. 2, 29: fratrem ne desere frater, Verg. A. 10, 600: thalamos ne desere pactos, id. ib. 10, 649: bellum, Just. 5, 2, 10: victoriam, id. 14, 3, 6: milites insepultos, Curt. 5, 13, 3: metu locum, Tac. A. 1, 65 et saep.
    2. B. Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.
  2. II. Trop., to leave, desert, abandon: Petreius non deserit sese, armat familiam, etc., Caes. B. C. 1, 75, 2: suum jus, Cic. Caecin. 35 fin.; cf.: desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere, id. N. D. 1, 5, 11: preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus, id. Att. 3, 19, 2: causam, id. Sull. 20, 58; cf.: desertam ac proditam causam queri, Liv. 2, 54: ullam officii partem, Cic. Fin. 1, 7, 24; cf. officium (with praetermittere defensionem), id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18: vitam, Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72: deditionem, Sall. J. 70, 1: studia sapientiae, Quint. 12, 2, 8: viam virtutis, Hor. Od. 3, 24, 44: vestigia Graeca, id. A. P. 287: fastidiosam copiam, id. Od. 3, 29, 9.
      1. 2. Esp., leg. t. t.: vadimonia deserere, to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.
        So absol.: deserui, tempestatibus impeditus, Quint. 3, 6, 78.
    1. B. Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.: genua hunc cursorem deserunt, Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.: aliquem corpus, vires, Tac. A. 6, 50: donec te deseret aetas, Hor. Ep. 1, 20, 10: me lucerna, Cic. Att. 7, 7 fin.: fama Curium Fabricium, id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.: nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo, Hor. A. P. 41 et saep.
      Poet.: mensa deserit toros, is removed from, Ov. H. 12, 52.
      Pass.: deseremur potius a re familiari, quam a republica, Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15: a tribunitia voce, id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.: deseror conjuge, Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17: desertus viribus leo, Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf. suis, Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.
      With gen.: deserta natorum, Stat. Th. 5, 608.
      Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    1. A. Adj. (cf.: vastus, inanis, solitarius): in locis desertis, Caes. B. G. 5, 53, 4: urbes dirutae ac pene desertae, Cic. Q. Fr. 1, 1, 8: deserta via et inculta, id. Cael. 18: frequens an desertus locus, Quint. 5, 10, 37: terra, Vulg. Lev. 26, 33 et saep.
      Of objects in solitary places: stipes, Tib. 1, 1, 12 (21 M.): arbores, Prop. 1, 20, 36.
      Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife: multi filii desertae, Vulg. Gal. 4, 27.
      Comp.: reditus desertior, Cic. Pis. 23, 55: nihil turpius ac desertius, id. Q. Fr. 3, 1, 5.
      Sup.: orae desertissimae, id. Sest. 22, 50: solitudo, id. Verr. 2, 5, 67 al.
    2. B. Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.
      With gen.: Libyae deserta, Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.
      In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.): in deserto, Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

dē -serpo, ĕre, v. n., to creep down (post-Aug. and very rare): genis lanugo, Stat. Th. 6, 586; cf. Ap. Mag. p. 315.

dēsertĭo, ōnis, f. [2. desero], a forsaking, deserting (rare; perh. not ante-Aug.).
Milit. t. t. (acc. to 2. desero, no. I. B.), desertion: peccatum desertionis, Dig. 49, 16, 3, § 6; 5, § 2 al.

dēsertor, ōris, m. [2. desero], one who forsakes, abandons, deserts any one.

  1. I. Prop.
    1. A. In gen.: amicorum (opp. conservator inimicorum), Cic. Att. 8, 9, 3: communis utilitatis aut salutis, id. Fin. 3, 19, 64.
      Esp. freq.,
    2. B. Milit. t. t., a runaway, deserter (opp. transfuga, one who joins the enemy, Dig. 48, 16, 5, § 8), * Caes. B. G. 6, 23, 8 (with proditor, as in Tac. H. 1, 72); Liv. 3, 69, 7; 23, 18, 16; Tac. A. 1, 21; Vell. 2, 85; 119; Flor. 4, 2, 52; Suet. Caes. 68; Front. Strat. 4, 1, 29; Dig. 48, 16, 3 init. al. et saep.
      1. 2. Transf. beyond the milit. sphere, a deserter, one who abandons: Amoris, Ov. H. 19, 157: Asiae, *Verg. A. 12, 15.
  2. II. Trop.: usus corporis desertor animi, a forsaker, Stat. Th. 8, 739.

* dēsertrix, īcis, f. [desertor], she that forsakes, neglects: divinae legis, Tert. de hab. mulier. 1.

dēsertum, i, v. desero, P. a. B.

dēsertus, a, um, Part. and P. a., from desero.

dē-servĭo, īre, v. n., to serve zealously, be devoted to, subject to (rare, but class.): valetudini tuae, dum mihi deservis, servisti non satis, Cic. Fam. 16, 18: cuivis, id. Off. 1, 30, 109: amicis, id. Sull. 9: grammatico soli deserviamus, deinde geometrae? Quint. 1, 12, 6: (Epicurei) sibi indulgentes et corpori deservientes, Cic. Leg. 1, 13, 39: studiis, Plin. Ep. 7, 7, 3: honoribus, id. Pan. 77, 6: Deo meo, Vulg. Act. 24, 14.

  1. B. Of subjects not personal: si officia, si operae, si vigiliae deserviunt amicis, praesto sunt omnibus, Cic. Sull. 9: nec unius oculis flumina, fontes, maria deserviunt, Plin. Pan. 50, 1; cf.: quoddam deserviens his (sc. oculis) ministerium, Quint. 11, 3, 77.

dēses, ĭdis (nom. sing. appears not to occur), adj. [desideo], inactive, indolent, idle (syn.: iners, segnis, piger, ignavus, socors, tardusrare, perh. not ante-Aug., nor in Aug. poets).

  1. I. Prop.: sedemus desides domi, Liv. 3, 68; so of persons, id. 1, 32; 3, 7; Col. 12, 1, 2: longa pace desides, Tac. H. 1, 88; 2, 21; Gell. 13, 8 fin. (with ignavus); with ab: desidem ab opere suo, Col. 7, 12, 2.
  2. II. Transf. of inanimate things: nec rem Romanam tam desidem umquam fuisse atque imbellem, Liv. 21, 16: naturā deside torpet orbis, Luc. 9, 436: desidis otia vitae, Stat. S. 3, 5, 85: causae desidis anni, id. ib. 3, 1, 2: deside passu Ire, id. ib. 5, 2, 61: deside cura, id. Th. 6, 147; 10, 87.