Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word abdicunt could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

abdĭcātĭo, ōnis, f. [abdĭco], a renouncing, disowning.

    1. 1. Jurid. t. t.: hereditatis, Cod. Just. 6, 31, 6: liberorum, disinheriting, ib. 6, 8, 47; Quint. 7, 4, 27; 3, 6, 77; 7, 1, 15; Plin. 7, 45, 46, § 150 al.; cf. Dirksen, Versuch., etc., Leipz. 1823, p. 62 sq.
    2. * 2. Polit. t. t., a renunciation of an office, abdication: dictaturae, Liv. 6, 16 fin.

abdĭcātīvē, adv., v. abdicativus.

abdĭcătīvus, a, um, adj. [abdĭco]. In later philos. lang. = negativus, negative (opp. to dedicativus, affirmative), Pseudo ysp. Dogm. Plat. p. 30 Elm. (266 Ord.); Mart. Cap. 4, p. 121.
Adv.: abdĭcātīvē, negatively: concludere, Mart. Cap. 4, p. 128.

abdĭcātrix, īcis, f. [abdĭco], she that renounces or disclaims any thing (eccl. Lat.): misericordiae (humanitas), Salv. adv. Avar. 11, p. 76.

1. ab-dĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (prop. to indicate, announce something as not belonging to one; hence),

  1. I. In gen., to deny, disown, refuse, reject.
    With acc. und inf.: mortem ostentant, regno expellunt, consanguineam esse abdicant, deny her to be, Pac. ap. Non. 450, 30 (Trag. Rel. p. 84 Rib.): abdicat enim voluptati inesse bonitatem, Pseudo Apul. de Dogm. Plat. 3 init.
    With acc. (so very freq. in the elder Pliny): naturam abdico, Pac. ap. Non. 306, 32 (Trag. p. 120 Rib.): ubi plus mali quam boni reperio, id totum abdico atque eicio, Cic. de Or. 2, 24, 102: legem agrariam, Plin. 7, 30, 31, § 116: corticem, id. 13, 22, 43, § 124: ea (signa) in totum, id. 10, 4, 5, § 16; cf.: utinam posset e vita in totum abdicari (aurum), be got rid of, id. 33, 1, 3, § 6: omni venere abdicata, id. 5, 17, 15, § 73 al.
  2. II. In partic.
    1. A. Jurid. t. t., to renounce one, partic. a son, to disinherit (post-Aug.): qui ex duobus legitlmis alterum in adoptionem dederat, alterum abdicaverat, Quint. 3, 6, 97; cf.: minus dicto audientem fllium, id. 7, 1, 14: ex meretrice natum, id. 11, 1, 82 al.: quae in scholis abdicatorum, haee in foro exheredatorum a parcntibus ratio cst, id. 7, 4, 11.
      Absol.: pater abdicans, Quint. 11, 1, 59; cf.: filius abdicantis, id. 4, 2, 95; and: abdicandi jus, id. 3, 6, 77.
      Hence, patrem, to disoun, Curt. 4, 10, 3.
    2. B. Polit. t. t.: abdicare se magistratu, or absol. (prop. to detach one’s self from an office, hence), to renounce an office, to resign, abdicate (syn.: deponere magistratum): consules magistratu se abdicaverunt, Cic. Div. 2, 35, 74; so, so magistrutu, id. Leg. 2, 12, 31; Liv. 4, 15, 4 al.: se dictatu. rā, Caes. B. C. 3, 2; Liv. 2, 31, 10; 9, 26, 18 al.: sc consulatu, id. 2, 2, 10; Vell. 2, 22, 2: se praeturā, Cic. Cat. 3, 6, 14: se aedilitate, Liv. 39, 39, 9 etc. Likewise: se tutelā, Cic. Att. 6, 1, 4; and fig.: se scriptu, Piso ap. Gell. 6, 9, 4; cf.: eo die (Antonius) se non modo consulatu, sed etiam libertate abdicavit, Cic. Phil. 3, 5, 12.
      Absol.: augures rem ad senatum; senatus, ut abdicarent consules: abdicaverunt, Cic. N. D. 2, 4, 11.
        1. b. With acc. a few times in the historians: (patres) abdicare consulatum jubentes et deponere imperium, Liv. 2, 28 fin.: abdicando dictaturam, id. 6, 18, 4.
          In pass.: abdicato magistratu, Sall. C. 47, 3; cf.: inter priorem dictaturam abdicatam novamque a Manlio initam, Liv. 6, 39: causa non abdicandae dictaturae, id. 5, 49 fin.

2. ab-dīco, xi, ctum, 3, v. a. A word peculiar to augural and judicial lang. (opp. addīco).

  1. * I. Of an unfavorable omen, nod to assent to: cum tres partes (vineae) aves abdixissent, Cic. Div. 1, 17, 31.
  2. II. In judicial lang.: abdicere vindicias ab aliquo, to take away by sentence (= abjudicare), Dig. 1, 2, 24 (cf. Liv. 3, 56, 4).