Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. līmō, adv., v. 1. limus fin.

2. līmo, āvi, ātum (arch. limassis, for limaveris, Caecil. Com. 140), 1, v. a. [lima], to file.

  1. I. Lit.: gemmis scalpendis atque limandis, Plin. 36, 7, 10, § 54.
    1. B. Transf.
      1. 1. To file off: plumbum limatum, lead-filings, Plin. 34, 18, 50, § 168: limata scobs, id. ib.: cornum limatum lima lignaria, Scrib. 141: acumen ossis, Cels. 8, 10, 7.
      2. 2. To rub, whet: cornu ad saxa limato, Plin. 8, 20, 29, § 71; hence, limare caput cum aliquo, to kiss, Plaut. Merc. 3, 1, 40; id. Poen. 1, 2, 82.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to file, polish, finish: quaedam institui, quae limantur a me politius, Cic. Ac. 1, 1, 2: stilus hoc maxime ornat ac limat, id. de Or. 3, 49, 190: ut ars aliquid limare non possit, id. ib. 1, 25, 115: vir nostrorum hominum urbanitate limatus, id. N. D. 2, 29, 74.
    2. B. In partic.
      1. 1. To investigate accurately, to clear of every thing superfluous: veritas ipsa limatur in disputatione, Cic. Off. 2, 10, 35: subtiliter mendacium, Phaedr. 3, 10, 49.
      2. 2. Cum se ipse consulto ad minutarum causarum genera limaverit, has prepared one’s self thoroughly for, Cic. Opt. Gen. Or. 3, 9.
      3. 3. To file off, take away from, diminish: tantum alteri affinxit, de altero limavit, Cic. de Or. 3, 9, 36: de tua prolixa beneficaque natura limavit aliquid posterior annus, id. Fam. 3, 8, 8: commoda alicujus, Hor. Ep. 1, 14, 38: multum inde decoquent anni, multum ratio limabit, Quint. 2, 4, 7.
        Hence, līmātus, a, um, P. a., polished, refined, elegant, fine, accurate: vir oratione maxime limatus, Cic. de Or. 1, 39, 180: jure madens, varioque togae limatus in usu, Mart. 7, 51, 5: pressum limatumque genus dicendi, Quint. 2, 8, 4; 11, 1, 3: Attici, id. 12, 10, 17.
        Comp.: limatius dicendi genus, Cic. Brut. 24, 93: comis et urbanus fuerit limatior idem, Hor. S. 1, 10, 65: limatius ingenium, Plin. Ep. 1, 20, 21.
        Hence, adv.: līmātē, finely, elegantly, accurately; comp.: limatius scriptum, Cic. Fin. 5, 5, 12: limatius quaerere, Amm. 15, 13, 2.

3. līmo, āre, v. a. [2. limus],

  1. I. to bemire, besmirch (in double sense, v. 2. limo, I. 2.): caput alicui, Plaut. Poen. 1, 2, 82.
      1. 4.Līmo, ōnis, m., = λειμών, the Meadow, the name of a writing of Cicero, Suet. Vit. Ter.
  2. II. A Roman surname: C. Apronius Limo, Ascon. ap. Cic. Or. pro Scauro.

1. līmus, a, um (līmis, e, Amm. 20, 9, 2; v. infra), adj. [Gr. λέχριος, λέχρις, λοξός; Lat. licinus, ob-liquus, luxus], sidelong, askew, aslant, askance.

  1. I. Lit.: limis oculis aspicere, to look sideways, look askance, Plaut. Mil. 4, 6, 2: limis subrisit ocellis, Ov. Am. 3, 1, 33: (leones) nec limis intuentur oculis aspicique simili modo nolunt, Plin. 8, 16, 19, § 52: limibus oculis eos contuens, Amm. 20, 9.
    So, limis aspicere (sc. oculis), Ter. Eun. 3, 5, 53: limi, et ut sic dicam venerei (sc. oculi), Quint. 11, 3, 76: oculi contuitu quoque multiformes, truces et limi, Plin. 11, 37, 54, § 145: limi Di, the guardian gods of obliquities, Arn. 4, 132.
  2. II. Transf., of persons, looking sideways: neque post respiciens, neque ante prospiciens, sed limus intra limites culinae, Varr. ap. Non. 133, 31; cf. id. ib. 442, 33.
    Hence, adv.: līmō, sideways, askance: leones numquam limo vident, Sol. 27, 20; for which: limis oculis in Plin. 8, 16, 19, § 52 (v. the passage above).