Lewis & Short

ălĭēnĭgĕna, ae, m. (also, ălĭēnĭgĕ-nus, a, um, adj.; cf. Prisc. p. 677 P., and advena) [alienus-gigno], born in a foreign land; hence,

  1. I. In gen., foreign, alien; and subst., a stranger, a foreigner, an alien.
    1. A. Of persons (very freq. in Cic., esp. in his orations): homo longinquus et alienigena, Cic. Deiot. 3: alienigenae hostes, id. Cat. 4, 10; cf. Liv. 26, 13: testes, Cic. Font. 10: dii, id. Leg. 2, 10: mulieres, Vulg. 3 Reg. 11, 1.
      Subst.: quid alienigenae de vobis loqui soleant, Cic. Fl. 27: si ipse alienigena summi imperii potiretur, Nep. Eum. 7, 1; Curt. 5, 11; 6, 3; Vulg. Lev. 22, 10; ib. Luc. 17, 18.
    2. B. Of things: vino alienigenā utere, Gell. 2, 24; and with the adj. form: ălĭēnĭgĕnus, a, um: pisces alienigeni, Col. 8, 16, 9: fetus, id. 8, 5, 10: semina, id. 3, 4, 1: ALIENIGENVM CORPVS, Inscr. Orell. 5048: ne alienigenae justitiae obliti videamur, Val. Max. 6, 5, 1 ext.: exempla, id. 1, 5, 1 ext.: studia, id. 2, 1 fin.: sanguis, id. 6, 2, 1 ext.: conversationis, Vulg. 2 Macc. 4, 13.
  2. II. In Lucr., produced from different materials, heterogeneous: scire licet nobis venas et sanguen et ossa [et nervos alienigenis ex partibus esse], Lucr. 1, 860; 1, 865; 1, 869; 1, 874; 5, 880.