Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

in-saepĭo, īre, saeptus, 4, v. a., to hedge in, enclose: ingenti muro, Sen. Ben. 4, 19, 1.

insaeptio, ōnis, f. [insaepio], a defined surface, facet, Sen. Q. N. 1, 7, 3.

1. insaeptus, Part. of insaepio.

2. in-saeptus, a, um, adj., not hedged in, not enclosed, Paul. ex Fest. 95, 111 Müll.

in-saevĭo, īre, 4, v. n., to fall into a passion, Ambros. de Jos. Patr. 3, 11; Cassiod. Var. 1, 37.

in-sălūbris, e, adj., unwholesome.

  1. I. Unhealthy, insalubrious: fundus, Plin. 18, 5, 6, § 27: in medicina alia salubria, alia insalubria, Quint. 3, 2, 3.
    Comp.: insalubrius, Gell. 19, 5, 7.
    Sup.: vinum insaluberrimum, Plin. 23, 1, 22, § 40.
  2. II. Unseruiceable, unprofitable, useless: meridiem vineas spectare colono insalubre est, Plin. 17, 2, 2, § 20.
    Adv.: insălūbrĭter, unwholesomely, unserviceably, unprofitably, Salv. ap. Avar. 3, p. 90: indulgere naturae, id. ib. p. 92.

in-sălūtāris, e, adj., not healthful; plur.: cogitationes, Hilar. in Psa. 118, 13, 14 (also a false read. for salutare, App. M. 2, p. 117, 25).

in-sălūtātus, a, um, adj., ungreeted, unsaluted: annis jam multis insalutatus, Sid. Ep. 4, 10; 9, 9; Hier. Ep. 3, 1; in tmesis: inque salutatam linquo, Verg. A. 9, 288.

in-sānābĭlis, e, adj., that cannot be cured or healed, incurable (class.).

  1. I. Lit.: morbus, Cic. Tusc. 5, 1, 3: vulnus, Col. 7, 5, 13: venenum, Plin. 7, 15, 13, § 64.
  2. II. Trop., irretrievable, without remedy, hopeless: contumeliae, Cic. Or. 26, 89: ingenium, Liv. 1, 28, 9: nihil insanabilius, id. 28, 25, 7: insanabili leto perire, Plin. 24, 17, 100, § 157: dolor, Quint. 6 prooem. § 6: caput insanabile tribus Anticyris, Hor. A. P. 300: scribendi cacoethes, Juv. 7, 51.
    Adv.: insānābĭlĭter, incurably, Cael. Aur. Tard. 5, 2, 45: aeger, Marcell. et Faust. ap. Libr. Prec. ad Imp. p. 19 Sirmond.

in-sanctus, a, um, adj., unholy: insanctus, ο μὴ ἅγιος, Gloss. Gr. Lat.

insānē, adv., v. insanus fin.

insānĭa, ae, f. [insanus],

  1. I. unsoundness of mind.
    1. A. As a disease, madness, insanity, Cels. 3, 18, 2 sqq.
    2. B. As a personal quality, madness, frenzy, folly, senselessness: nomen insaniae significat mentis aegrotationem et morbum, Cic. Tusc. 3, 4, 8: sanitatem animorum positam in tranquillitate quadam constantiaque censebant: his rebus mentem vacuam appellarunt insaniam, id. ib. 3, 4, 9: furorem esse rati sunt, mentis ad omnia caecitatem: quod cum majus esse videatur, quam insania, tamen ejusmodi est, ut furor in sapientem cadere possit, non possit insania, id. ib. 3, 4, 11: concupiscere aliquid ad insaniam, to madness, id. Verr. 2, 2, 35, § 87: favere alicui ad insaniam, Suet. Cal. 55: adigere ad insaniam, Ter. Ad. 1, 2, 31: scelerata belli, Verg. A. 7, 461: quae tanta insania, cives? id. ib. 2, 42: nudus agas, minus est insania turpis, Juv. 2, 71 al.
          1. (β) Plur.: hunc intem periae insaniaeque agitant senem, Plaut. Aul. 4, 4, 15: incideram in hominum pugnandi cupidorum insanias, Cic. Fam. 4, 1, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. Madness, i. e. excess, extravagance in any thing: villarum, Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 5: libidinum, id. Sull. 25, 70: ut appareret, quam ab sano initio res in hanc insaniam venerit, Liv 7, 2, 13: mensarum, Plin. 13, 15, 29, § 91.
    2. B. Of speech: orationis, Cic. Brut. 82, 284.
    3. C. Poetic enthusiasm, rapture, inspiration: auditis? an me ludit amabilis Insania? Hor. C. 3, 4, 6.

insānībĭlis, e, adj. [insanio], insane, raging: furor, Lact. 4, 19 dub.

insānĭo, īvi and ĭi, ītum (imperf.: insanibat, Ter. Phorm. 4, 3, 37), 4, v. n. [insanus], to be of unsound mind (syn.: furo, deliro, desipio).

  1. I. Lit.
    1. A. As a medic. t. t., to be mad, insane, of men, Cels. 3, 18, 66; 2, 7, 69 al.; of animals, Plin. 27, 11, 76, § 101.
    2. B. To be senseless, without reason, mad, insane: insanire ex amore, Plaut. Merc. 2, 2, 53: homo insanibat (for insaniebat), Ter. Phorm. 4, 3, 37: usque eo est commotus, ut insanire omnibus ac furere videretur, Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: insanire tibi videris, quod, etc., id. Fam. 9, 21, 1: nisi ego insanio, id. Att. 7, 10: ex injuria, Ter. Ad. 2, 1, 43; Liv. 7, 39: cum ratione, Ter. Eun. 1, 1, 18: certa ratione modoque, Hor. S. 2, 3, 271.
  2. II. Transf., to act like a madman, to rage, rave: quid opus fuit hoc, hospes, sumptu tanto, nostra gratia? Insanivisti hercle, Plaut. Mil. 3, 1, 160: amavi equidem olim in adulescentia: Verum ad hoc exemplum numquam ut nunc insanio, id. Merc. 2, 1, 40: insanire libet quoniam tibi, Verg. E. 3, 36: manu, i. e. in battle, Stat. Th. 3, 668.
    Of speech; dicendi genus. quodspecie libertatis insanit, Quint. 12, 10, 73.
    Of a rage for building, Auct. Her. 4, 50, 63.
          1. (β) With acc.: errorem. Hor. S. 2, 3, 63: sollemnia, id. Ep. 1, 1, 101: amores alicujus, to be madly in love with one, Prop. 2, 34, 25 (3, 32, 25 M.): hilarem insaniam insanire, Sen. Vit. Beat. 12.
          2. (γ) With in and acc.: in libertinas, Hor. S. 1, 2, 49.
          3. (δ) With abl.: qua me stultitia insanire putas? Hor. S. 2, 3, 302.
            (ε) Pass. impers.: insanitur a patre, Sen. Contr. 2, 9.

insānĭtas, ātis, f. [insanus], unsoundness, unhealthiness, disease: nomen insaniae significat mentis aegrotationem et morbum, id est insanitatem et aegrotum animum, Cic. Tusc. 3, 4, 8: sapientia sanitas sit animi, insipientia autem quasi insanitas quaedam, id. ib. 3, 5, 10; cf. Varr. ap. Non. 122, 28.

insānĭter, adv., v. insanus fin.

1. in-sānus, a, um, adj., unsound in mind.

  1. I. Lit., mad, insane (syn.: furiosus, fanaticus): quod idem contigit insanis, Cic. Ac. 2, 17, 52: si fecisset Juno maritum insanum, Juv. 6, 620.
  2. II. Transf., that acts like a madman, raging, raving, foolish, frantic.
    1. A. Ex stultis insanos facere, Ter. Eun. 2, 2, 23: acrior et insanior cupiditas, Cic. Verr. 2, 4, 18, § 39: insanissima concio, id. Mil. 17, 45: homo insanissimus, id. Rosc. Am. 12, 33: uter est insanior horum? Hor. S. 2, 3, 102.
      1. 2. Transf., of inanim. and abstr. things: caedis insana cupido, Verg. A. 9, 760: amor duri Martis, id. E. 10, 44: insano verba tonare foro, i. e. where there is a great bustle, Prop. 4 (5), 1, 134: omnis et insana semita nocte sonat, i. e. of women raving about, id. 4 (5), 8, 60: insani enses, Calp. Ecl. 1, 59: fluctus, Verg. E. 9, 43: venti, Tib. 2, 4, 9: vires Austri, Ov. M. 12, 510: insana Caprae sidera, Hor. C. 3, 7, 6.
    2. B. That causes madness (cf. "The insane root, that takes the reason prisoner," Shaks. Macb. 1, 3): laurum insanam vocant, quoniam si quid ex ea decerptum inferatur navibus, jurgia fiunt, donec abiciatur, Plin. 16, 44, 89, § 239: herba, that produces madness, Ser. Samm. 20: fames, that drives one to madness, Luc. 7, 413.
    3. C. Outrageous, monstrous, violent, extravagant, excessive: substructionum insanae moles, Cic. Mil. 31, 85: substructiones Capitolii insanae, Plin. 36, 14, 2, § 104: labor, Verg. A. 6, 135: trepidatio, Liv. 32, 17, 16: cum stupet insanis acies fulgoribus, Hor. S. 2, 2, 5: vites, that bear excessively, three times, Plin. 16, 27, 50, § 115; cf. adv., 3. insanum.
    4. D. Enthusiastic, enraptured, inspired: vates, Verg. A. 3, 443.
      Adv., in three forms.
      1. 1. insānē.
        1. a. Madly, insanely: amare, Plaut. Curc. 1, 3, 20.
          Comp.: in silvam non ligna feras insanius, Hor. S. 1, 10, 34.
          Sup.: insanissime desperare, Aug. Ep. 238.
        2. b. Outrageously, excessively: esuriens insane bene, Plaut. Mil. 1, 1, 24; cf. Varr. L. L. 7, § 86 Müll.
      2. 2. in-sānĭter, madly, violently, excessively: ludit nimium insaniter, Pomp. ap. Non. 509, 31; Prisc. p. 1010 P.
      3. 3. insānum, outrageously, vehemently, excessively: insanum malum = pessimum, Plaut. Trin. 3, 2, 47: porticus, insanum bona, id. Most. 3, 3, 5: magnum molior negotium, id. Bacch. 4, 5, 1: valde, id. Fragm. ap. Non. 127, 26.

2. Insāni montes, the insane mountains ( = τὰ μαινόμενα ὄρη), i. e. absurdly high, Weissenb. (acc. to others, the raging or stormy mountains), a range in the western part of Sardinia, Liv. 30, 39, 2; cf.: Sardiniam Gracchus arripuit. Nihil illi gentium feritas, Insanorumque, nam sic vocantur, immanitas montium profuere, Flor. 2, 6, 35; Claud. B. Gild. 513.

in-sarcĭo, īre, 4, v. a., to stuff in (late Lat.): nummos in calceos sibi, Porphyr. ad Hor. S. 1, 8, 39.

in-sătĭābĭlis, e, adj.

  1. I. That cannot be satisfied, insatiable: cupiditas, Cic. Tusc. 1, 19, 44: gaudium, id. ib. 5, 25, 70: crudelitas, id. Phil. 1, 3, 8: humanus animus, Liv. 4, 13, 4: acquirendi votum, Juv. 14, 125.
          1. (β) With gen.: sanguinis, Just. 1, 8, 13: laudis, Val. Max. 8, 14. 3: spectaculi, Sen. Cons. ad Helv. 9, 1.
  2. II. That cannot cloy or sate, that never produces satiety: varietas, Cic. N. D. 2, 39, 38: nulla est insatiabilior species, id. ib. 2, 62, 155.
    Adv.: insătĭābĭlĭter, insatiably: deflere, Lucr. 3, 907: in re inani desidere, Plin. Ep. 9, 6, 3: parare memoriam sui, Tac. A. 4, 38: opes congerere, Lact. Ep. 4.

insătĭābĭlĭtas, ātis, f. [insatiabilis], insatiableness, Amm. 31, 4, 11.

insătĭābĭlĭter, v. insatiabilis fin.

in-sătĭātus, a, um, adj., unsatisfied, insatiate: ardor eundi, Stat. Th. 6, 305; Prud. Psych. 478.

* in-sătĭĕtas, ātis, f., insatiateness, greedy disposition: quorum animis avidis atque insatietatibus neque lex est, etc., Plaut. Aul. 3, 5, 13.

(in-sătīvus, false reading for in sativis, Plin. 19, 12, 60, § 183.)

in-sătŭrābĭlis, e, adj., insatiable: abdomen, Cic. Sest. 51, 110; with gen.: sanguinis humani, Oros. 3, 18 fin.
Adv.: in-sătŭrābĭlĭter, insatiably: annis praeteritis expleri, Cic. N. D. 2, 25, 64.

in-sătŭrātus, a, um, adj., unsatisfied, insatiate: noverca insaturata odiis, Avien. Phaen. Arat. 183.

in-sătŭrus, a, um, adj., insatiable, Coripp. Joann. 3, 368.

in-saucĭātus, a, um, adj., not wounded, Ambros. Dign. Sacerd. 5.

inscalp-, v. insculp-.

inscalptĭo, v. insculptio.

inscendo, scendi, scensum, 3, v. n. and a. [in-scando], to step into or upon, to climb up, mount, ascend.

  1. I. Lit.: cum inscenderet in rogum ardentem, Cic. Div. 1, 23, 47: supra pilam inscendat, Cato, R. R. 127, 2: quadrigas Jovis, Plaut. Am. 1, 1, 294: in arborem, id. Aul. 4, 6, 12: in currum, id. Men. 5, 2, 10: equum, Suet. Ner. 48: haud se inscendi ab alio (Bucephalus) nisi a rege passus est, Gell. 5, 2, 3: grabatulo inscenso, App. M. 2, p. 122, 16.
    Absol.: ubi amicam avectam scio, Inscendo, I go on board ship, embark, Plaut. Mil. 2, 1, 37.
  2. II. Transf., in mal. part.: matronam, App. M. 7, p. 197, 21; 10, p. 249, 7.

inscensĭo, ōnis, f. [inscendo], a mounting, ascending: in navem inscensio, an embarking, Plaut. Rud. 2, 6, 19.

1. inscensus, a, um, Part., v. inscendo.

2. inscensus, ūs, m. [inscendo], a mounting, i. e. covering: equarum, App. M. 7, p. 194, 17.

inscĭē, adv., v. inscius fin.

in-scĭens, entis, adj., unknowing.

  1. I. Without knowledge, unaware: si peccavi, insciens feci, Ter. Heaut. 4, 1, 19: nihil me insciente esse factum, without my knowing it, Cic. Fam. 5, 2, 3: saepe jam Plus insciens quis fecit quam prudens boni, Plaut. Capt. prol. 45; cf. sq.: me apsente atque insciente, id. Trin. 1, 2, 130: utrum inscientem vultis contra foedera fecisse, an scientem? Cic. Balb. 5, 13.
    With de and abl.: de eorum verbis, Plaut. Trin. 1, 2, 178 al.
  2. II. Ignorant, stupid, silly: abi, sis, insciens, Ter. Phorm. 1, 2, 9.
    Hence, adv.: inscĭenter, unknowingly, ignorantly, stupidly: facere, Cic. Top. 8, 32: tuba inflata, Liv. 25, 10, 4.
    Sup.: interpretari, Hyg. Astr. 2, 12.

in-scĭentĭa, ae, f.

  1. I. Want of knowledge, ignorance, inexperience (cf. inscitia init.): in tantis tenebris erroris et inscientiae, Cic. Sull. 14, 40: mea, id. de Or. 1, 46, 203: alicujus, id. ib. 3, 35, 142; id. Ac. 2, 47, 146.
    With gen.
          1. (α) Subj.: vulgi, Caes. B. G. 7, 43, 3: hostium, id. ib. 3, 19, 3: temeritas et inscientia ducum, Liv. 22, 25, 12.
          2. (β) Obj.: locorum, Caes. B. G. 3, 9, 3: belli, Nep. Epam. 7: dicendi, Cic. de Or. 1, 54, 233.
  2. II. Ignorance, philosophically speaking; opp. fundamental knowledge: de qua (natura Deorum) tam variae sunt doctissimorum hominum tamque discrepantes sententiae, ut magno argumento esse debeat, causam, i. e. principium philosophiae esse inscientiam, Cic. N. D. 1, 1, 1; id. Ac. 1, 11, 41.
  3. III. Blameworthy ignorance, neglect (only in Tac.; cf. inscitia): praecipientium, Tac. Or. 28: desidia ac inscientia, id. ib. 33.

inscītē, adv., v. inscitus fin.

inscītĭa, ae, f. [inscitus],

  1. I. ignorance, inexperience, unskilfulness, awkwardness, stupidity, stolidity in any thing (usu. with suggestion of blame; while inscientia is simply the absence of knowledge; but the distinction is neglected by Tacitus; v. infra).
    With gen., rarely with erga (class.): rerum, Cic. de Or. 1, 22, 49: temporis, id. Off. 1, 40, 144: belli, Nep. Epam. 7, 4: rei publicae ut alienae, Tac. H. 1, 1: rerum verborumque, Quint. 5, 13, 38: veri, Hor. S. 2, 3, 43: artis, Suet. Ner. 41: temporum, Plin. 7, 48, 49, § 155: aedificandi, Tac. G. 16: inscitiam potius legionum quam audaciam increpans, Tac. H. 1, 90.
    Absol., ignorance, stupidily (ante-class.): male mereri de immerente inscitia est, Plaut. Curc. 1, 3, 29: sex talenta magna dotis demam pro ista inscitia, id. Truc. 4, 3, 71: temeritate atque inscitia exercitum in locum praecipitem perducere, Liv. 26, 2, 7; 8, 33, 17.
    In plur.: Pannoniorum inscitiae, Front. Princip. Hist. 319.
  2. II. Ignorance, absence of knowledge, = inscientia (only in Tac.): fore ut acerrimi militum per tenebras et inscitiam ceterorum occiderentur, Tac. H. 1, 54: quo fidem inscitiae pararet, to induce confidence in his ignorance of the crime, id. A. 15, 58: isque illi finis inscitiae erga domum suam fuit, id. ib. 11, 25: inscitia litterarum, id. Or. 19.

* inscītŭlus, a, um, adj. dim. [inscitus], ignorant, awkward, unmannerly: ancillula, Afran. ap. Non. 12, 21 (Com. Fragm. v. 386 Rib.).

in-scītus, a, um, adj.

  1. I. Ignorant, inexperienced, unskilful, silly, simple, stupid; freq. coupled with stultus (rare in Cic.; a favorite word of Plaut.), Plaut. Most. 1, 3, 51: inscita atque stulta mulier, id. ib. 2, 3, 85; id. Mil. 3, 1, 141.
    Of inanim. and abstr. things: mirum atque inscitum somniavi somnium, Plaut. Rud. 3, 1, 5.
    Comp.: quid est inscitius, Cic. N. D. 2, 13. 36; id. Div. 2, 62.
    Sup.: inscitissimus, Plaut. Most. 5, 2, 14.
  2. * II. Pass., unknown: nescio quid aliud indictum inscitumque dicit, Gell. 1, 22, 11.
    Adv.: inscītē, unskilfully, clumsily, awkwardly (class.): comparari, Cic. Fin. 3, 7, 25: non inscite nugatur, id. Div. 2, 13, 30: facta navis, Liv. 36, 43, 6.
    Sup.: inscitissime petit, Hyg. ap. Gell. 10, 16, 5.

in-scĭus, a, um, adj.,

  1. I. not knowing, ignorant of a thing (not used by Plaut. or Ter.; v. Ritschl, Proleg. p. 64 sq.; and cf. insciens); constr., absol., with gen., rarely with de, an acc., an inf., or a rel. clause (class.).
          1. (α) Absol.: distinguere artificem ab inscio, Cic. Ac. 2, 7, 22: is, quem vos ad mortem inscii misistis, ignorantly, id. Planc. 16, 40: inscios inopinantesque Menapios oppresserunt, Caes. B. G. 4, 4: omnibus insciis, neque suspicantibus, Hirt. B. Afr. 37.
          2. (β) With gen.: omnium rerum, Cic. Brut. 85, 292: haedulus inscius herbae, Juv. 11, 66.
          3. (γ) With de aliqua re: de malitia, Dig. 16, 3, 31.
          4. * (δ) With acc.: at enim scies ea, quae fuisti inscius, Turp. ap. Non. 501, 18.
            * (ε) With inf.: imperii flectere molem haud inscius, Stat. Th. 3, 387 sq.: sutrinas facere inscius, Varr. ap. Non. 168, 17.
            (ζ) With rel. clause: inscii quid in Aeduis gereretur, not knowing, Caes. B. G. 7, 77: unde vitam sumeret inscius, Hor. C. 3, 5, 37.
            (η) With subj., Verg. A. 1, 718.
    1. B. Special phrase: non sum inscius, I am by no means unaware, I know very well: nec vero sum inscius, esse utilitatem in historia, Cic. Fin. 5, 19, 51.
  2. * II. Pass., unknown: trames, App. M. 5, p. 170, 12; cf. nescius.
    Adv.: inscĭē, ignorantly, App. de Deo Socr. p. 43, 7.

in-scrībo, psi, ptum, 3, v. a., to write in or upon any thing, to inscribe (class.).

  1. I. Lit.: aliquid in basi tropaeorum, Cic. Pis. 38, 92: in statua inscripsit, Parenti optime merito, id. Fam. 12, 3, 1: nomen suum monumentis, id. Har. Resp. 27: ea inscribam brevi, quae, etc., id. Att. 4, 1, 4: sit inscriptum in fronte unius cujusque civis, quid de re publica sentiat, id. Cat. 1, 13, 32: orationes in animo, id. de Or. 2, 87, 355: ut, si quae essent incisae aut inscriptae litterae, tollerentur, id. Dom. 53, 137: senarioli in ejus monumento inscripti, id. Tusc. 5, 23, 64: in illis libellis, id. Arch. 11, 26 B. and K. (Klotz omits in): Panvix ulla inscribens terrae vestigia cornu, Sil. 13, 328.
    Pass. with Gr. acc.: inscripti nomina regum flores, Verg. E. 3, 106.
    1. B. Transf., to furnish with an inscription: statuae, quas tu inscribi jussisti, Cic. Verr. 2, 2, 69, § 167: aedes, to write on a house that it is for sale: aedes venales hasce inscribit litteris, Plaut. Trin. 1, 2, 131; cf.: aedes mercede, Ter. Heaut. 1, 1, 92: librum, to inscribe, give a title to a book: eos (libellos) rhetoricos inscribunt, Cic. de Or. 3, 31, 122: in eo libro, qui Oeconomicus inscribitur, is entitled, id. Off. 2, 24, 87: inscripta lintea, i. e. curtains used as signs, Juv. 8, 168.
      Hence, subst.: inscriptum, i, n., an inscription, title: alia inscripta nimis lepida, Gell. praef. 3.
  2. II. Trop.
    1. A. In g e n.: vitiis suis sapientiam inscribit, gives to his vices the name of wisdom, Sen. Vit. Beat. 12.
    2. B. In partic.
      1. 1. To ascribe, assign, attribute: Epicurus, quia tantummodo induit personam philosophi, et sibi ipse hoc nomen inscripsit, has assigned, appropriated to himself, Cic. Tusc. 5, 26, 73: deos sceleri, to ascribe crimes to the gods, Ov. M. 15, 128: mea dextera leto Inscribenda tuo est, thy death is to be ascribed to my hand, id. ib. 10, 199.
      2. 2. To make known, mark, as if by an inscription: sua quemque deorum inscribit facies, Ov. M. 6, 74: versā pulvis inscribitur hastā, Verg. A. 1, 478; cf.: sua quemque deorum Inscribit facies, makes known, characterizes, Ov. M. 6, 74.
      3. 3. To brand, place a brand upon: vultus. Plin. 18, 3, 4, § 21: naufrago stigmata, Sen. Ben. 4, 37, 3: inscripta ergastula, Juv. 14, 24.
      4. 4. To subscribe an accusation (post-class.), Cod. 9, 35, 11.
      5. 5. To write something over an old writing, so that the latter is no longer legible (post-class.): de his, quae in testamento delentur, inducuntur, inscribuntur, Dig. 28, 4.

* in-scriptĭlis, e, adj., that cannot be written, Diom. p. 413 P.

inscriptĭo, ōnis, f. [inscribo], a writing upon, inscribing; an inscription, title (class.): nominis inscriptio, Cic. Dom. 20, 51: quod de inscriptione quaeris, non dubito, quin καθῆκον officium sit; sed inscriptio plenior, de officiis, id. Att. 16, 11, 4.
An inscription on monuments: hinc illa infelicis monumenti inscriptio, turba se medicorum periisse, Plin. 29, 1, 5, § 11: frontis, a branding on the forehead, Petr. 106; 103; so plur., Sen. de Ira, 3, 3, 6: servi, quibus stigmata inscripta sint, Gai. Inst. 1, 13.
An accusation (post-class.): libellos inscriptionis deponere, Dig. 48, 5, 2.

inscriptum, v. inscribo, I. B. fin.

* inscriptūra, ae, f. [inscribo], an inscription (al. in scriptura), Tert. adv. Val. 30.

1. inscriptus, a, um, Part., from inscribo.

2. in-scriptus, a, um, adj.

  1. I. Unwritten: unde et illa divisio est, alia esse scripta, alia inscripta, Quint. 3, 6, 36; 7, 4, 36.
  2. II. Not marked or entered at the custom-house, contraband: inscriptum pecus, Varr. R. R. 2, 1, 16.
  3. III. Concerning which nothing is written (in the statutes): maleficium, Sen. praef. 3 Excerpt. Controv.

in-scrūtābĭlis, e, adj. [2. in-scrutor], inscrutable (eccl. Lat.): Dei judicia, Aug. Ep. 106, 4; Hilar. Trin. 8, 38.

* in-scrūtor, āri, v. dep., to search or examine into: si Homeri latentem prudentiam inscruteris altius (al. scruteris), Macr. S. 7, 1.

in-sculpo (inscalp-), psi, ptum, 3, v. a., to cut or carve in or upon, to engrave.

  1. I. Lit.
          1. (α) With dat. (poet. and in postAug. prose): summam patrimonii saxo (shortly before, incidere), Hor. S. 2, 3, 90: litteras tabellae, Quint. 1, 1, 27: elogium tumulo, Suet. Claud. 1: incisa et insculpta sunt publicis aeternisque monumentis praetoria ornamenta Pallantis, Plin. Ep. 8, 6, 14: usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, Macr. S. 7, 13, 11.
          2. (β) With abl. (very rare): columna aenea insculptum, Liv. 2, 33, 9.
          3. (γ) Absol. (with abl. of manner): ara cum ingenti titulo Punicis Graecisque litteris insculpto, Liv. 28, 46, 16.
  2. II. Trop., to engrave, imprint: natura insculpsit in mentibus, ut deos aeternos et beatos haberemus, Cic. N. D. 1, 17, 45: omnibus enim innatum est et in animo quasi insculptum, esse deos, id. ib. 1, 4, 12: in animo, id. Ac. 2, 1, 2.

insculptĭo, ōnis, f. [insculpo], a cutting, carving (late Lat.), Jul. Val. 2, 28.

insculptus, a, um, Part., from insculpo.

in-sĕcābĭlis, e, adj., that cannot be cut up or divided, inseparable, indivisible (post-Aug.), Sen. Ep. 118: corpora, i. e. atoms, Quint. 2, 17, 38; 3, 3, 13.

1. in-sĕco, cŭi, ctum, 1, v. a., to cut into, cut up (class.): aliquid dentibus, Auct. Her. 4, 49, 62: olivam acuta harundine, Col. 12, 47: corpora mortuorum ad scrutandos morbos, to dissect, Plin. 19, 5, 26, § 86: insecandi sunt favi, Col. 9, 15, 9: quod (subtemen) insecti pectine dentes, cut in, notched, Ov. M. 6, 58.
Hence, insectum, i, n. (sc. animale), an insect; plur., Plin. 11, 1, 1, § 1; 11, 28, 33, § 96 al.

2. insĕco or insĕquo, insexi, old form for insĕquor, to pursue the narration, to proceed, relate, declare; so imper.: insece, Musa, Enn. ap. Gell. 18, 9, 3 (Ann. v. 332 Vahl.): virum mihi, Camena, insece versutum, Liv. Andr. ap. Gell. 18, 9, 5; perf. subj.: insexit, dixerit, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 111 Müll.; gerund.: insecenda, Cato ap. Gell. 1. 1.

insecta, v. 1. inseco fin.

* insectanter, adv. [insector], harshly, bitterly (with graviter): vituperari, Gell. 19, 3, 1.

in-sectātĭo, ōnis, f. [insector], a pursuing, pursuit (class., but not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Lit.: hostis, Liv. 21, 47, 2.
  2. II. Trop., a pursuing with words, a censuring, railing at, deriding, insulting: tanta est hominum insolentia et nostri insectatio, Brut. ap. Ep. Cic. Fam. 11, 1, 2: principum, Liv. 22, 34, 2: studiorum et morum alicujus, Suet. Gramm. 19: insectationibus petere aliquem, Tac. A. 2, 55: fortunae, Quint. 6, 3, 28; 11, 1, 86: quod insectationis genus, id. 5, 7, 6.

in-sectātor, ōris, m. [insector], a persecutor (very rare; not in Cic. or Cæs.).

  1. I. Lit.: plebis, Liv. 3, 33, 7.
  2. II. Trop., a censurer: vitiorum, Quint. 10, 1, 129.

insectĭo, ōnis, f. [2. inseco], a narration, i. q. narratio, acc. to a remark of Gell. 18, 9, 4; 11.

insecto, āvi, ātum, 1, v. a., a rare form for insector, to pursue (ante- and postclass.): nos insectabit lapidibus, Plaut. Capt. 3, 4, 61.
Hence, pass.: insectatus, pursued, Auct. B. Afr. 71, 4.

insector, ātus, 1, v. dep. a. freq. [insequor], to pursue (class.).

  1. I. Lit.: impios agitant insectanturque furiae, Cic. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Div. 2, 70, 144: aliquem hastis, Plaut. Capt. 3, 4, 17: aliquem verberibus, to pursue with blows, Tac. A. 1, 20.
    1. B. Transf.: assiduis herbam insectabere rastris, pursue the weeds with diligent hoes, i. e. diligently extirpate them, Verg. G. 1, 155.
  2. II. Trop., to pursue with words, to censure, blame, rail at, inveigh against, speak ill of (with exagitare): indices, Cic. Att. 1, 16, 8: insector ultro, atque insto accusatori: insector, inquam, et flagito testes, id. Font. 1; cf. id. Planc. 19, 48: aliquem maledictis, id. Fin. 2, 25, 80: acerbius in aliquem invehi insectarique vehementius, id. Lael. 16, 57: aliquem inimice, id. N. D. 1, 3, 5: audaciam improborum, id. Att. 10, 1, 4: injuriam alicujus, id. ib. 5, 17: librariorum inscientiam, Quint. 9, 4, 39: vitia, id. 10, 1, 65: praetextam demissam ad talos, id. 5, 13, 39 al.: damnum amissi corporis, to reproach, upbraid with, Phaedr. 3, 11, 3: de legitima insectandi alicujus causa composita oratione, Paul. Sent. 5, 4, 15: obsceno nomine, id. ib. 5, 4, 21.

insectum, i, n., v. 1. inseco fin.

* in-sectūra, ae, f. [1. inseco), an incision, Sen. Q. N. 1, 7.

1. insectus, a, um, Part., from 1. inseco.

2. in-sectus, a, um, adj. [2. in-seco], for non sectus, Paul. ex Fest. p. 111 Müll.

in-sĕcundus, a, um, adj., not following, unyielding, uncomplying: secundus, insecundus, Not. Tir. 95.

* insĕcūtĭo, ōnis, f. [insequor], a pursuing: incerta, App. M. 8, p. 208, 23.

insĕcūtor, ōris, m. [insequor], a pursuer, persecutor (post-class.), Tert. Mag. 5: frustratis insecutoribus, App. M. 7 init.

in-sēdābĭlis, e, adj. [2. in-sedo], that cannot be stayed or stilled, incessant: insedabilis, ἀκατάπαυστος, Gloss. Philox.
* Adv.: insēdābĭlĭter, unquenchably, incessantly: sitis arida, Lucr. 6, 1175.

insēdūcĭbĭlis, e, adj. [2. in-seduco], not to be drawn away (eccl. Lat.), Anon. (Hilar.) in Job, 2, p. 188.

in-sēdŭlus, a, um, adj., not zealous: insedulus, ασπούδαστος, Gloss. Philox.

in-segnis, e, adj., inactive, indolent: insegnis, ἀδρανής, Gloss. Philox.

in-sĕmĕl, adv., at once, Flor. prooem. § 3; id. 2, 20, 1; Dig. 18, 1, 35, § 7.

in-sēmĭno, 1, v. a., to sow or plant in, to implant (post-Aug.): tabem et morbos visceribus, Gell. 19, 5, 3: terra ex caelestium imbrium conceptionibus inseminata, impregnated, fertilized, Vitr. 8 praef. init.: ex conventu Jovis inseminati et nati sunt, Arn. 2, 93; Macr. S. 1, 17, 35; 68.

insēmĭtātĭo, ōnis, f. (2. in-semita], pathlessness, impassableness: insemitatio, ἀνοδία, Gloss. Philox.

insĕnescĭbĭlis, e, adj. [2. in-senesco], not growing old, undecaying: insenescibilis, ἀγήραος, ἀγήρατος, Gloss. Philox.

in-sĕnesco, nui, 3, v. inch. n., to grow old in or at a thing; constr. with dat. (poet. and post-Aug. prose): insenuit Libris et curis, Hor. Ep. 2, 2, 82: malis, Ov. P. 1, 4, 48: singulis actionum partibus, Quint. 10, 3, 11: iisdem negotiis, Tac. A. 4, 6.

in-sensātus, a, um, adj., irrational (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 4, 43 al.
Adv.: insensātē, foolishly, Vulg. Sap. Sir. 12, 23.

in-sensĭbĭlis, e, adj., that cannot be felt, insensible, imperceptible (post-class.).

  1. I. Pass.: morbus, Ser. Samm. 3, 2.
    As subst.: insensĭbĭlĭa, ium, n., things of no account, Lact. 2, 2, 17; 2, 5, 1.
          1. (β) Things imperceptible, Apul. Asclep. 19, p. 87.
    1. B. Trop., incomprehensible: inenarrabile esse ait, et propemodum insensibile, Gell. 17, 10, 17.
  2. II. Act., that cannot feel, insensible, senseless: simulacra, Lact. 6, 13 fin.: deus, id. 7, 3, 7; 4, 1, 2 al.
    Adv.: insensĭbĭlĭter, insensibly, Cassiod.

insensĭbĭlĭtas, ātis, f. [insensibilis], insensibility, Claud. Mam. Stat. An. 1, 3; Ambros. de Bono Mort. 7, 26.

in-sensĭlis, e, adj., insensible, imperceptible, = insensibilis: principia, Lucr. 2, 866; 888.

* in-sensŭālis, e, adj., insensible: res, Cassiod. Var. 2, 40.

insensŭālĭtas, ātis, f. [insensualis], insensibility (eccl. Lat.), Aug. contr. Faust. 15, 4.

in-sēpărābĭlis, e, adj., that cannot be separated, inseparable (post-Aug.): quaedam inter se, Sen. Ep. 118, 85: societas, Gell. 1, 9, 12.
Comp.: trinitas inseparabilior, Aug. Trin. 15, 23.
Adv.: insēpărā-bĭlĭter, inseparably (post-class.), Macr. Somn. Scip. 1, 22: conexa, Lact. 3, 11.

insēpărābĭlĭtas, ātis, f. [inseparabilis], inseparableness, inseparability (eccl. Lat.), Aug. Trin. 15, 23: virtutum, id. Ep. 29, 2.

in-sēpărātus, a, um, adj., not separate (eccl. Lat.), Tert. adv. Prax. 9.

in-septus, v. insaeptus.

in-sĕpultus, a, um, adj. [2. in-sepultus],

  1. I. unburied (class.): acervi civium, Cic. Cat. 4, 6, 11: membra, Hor. Epod. 5, 99: insepultos projecit, Liv. 29, 9, 10.
  2. II. Transf., without burial: mors, Sen. Tranq. 14: sepultura, a burial without the customary funeral rites, and therefore undeserving the name of a burial (imitation of the Gr. τάφος ἄταφος), Cic. Phil. 1, 2, 5 (but sepulta is the true reading, id. ib. 14, 12, 33 B. and K.).

insĕque, v. 2. inseco.

insĕquens, entis, Part. and P. a., from insequor.

* 1. insĕquenter, adv., v. insequor, P. a. fin.

* 2. in-sĕquenter, adv. [2. in-sequor], not in the proper order of succession, without connection, unconnectedly: particula posita, Gell. 10, 29, 4.

in-sĕquor, cūtus (quūtus), 3, v. dep. n. and a., to follow, to follow after or upon a person or thing (class.).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: proximus huic, longo sed proximus intervallo Insequitur Salius, Verg. A. 5, 321: fugientem lumine pinum, with her eyes follows the flying ship, Ov. M. 11, 468.
    2. B. In partic., to pursue, follow up, press upon: gens eadem quae te bello Insequitur, Verg. A. 8, 146: hostem, Curt. 4, 9, 13; 7, 9, 13; Suet. Claud. 1: ad hostem insequendum, Liv. 26, 6, 7: reliquias Troiae cineres atque ossa peremptae, Verg. A. 5, 786: aliquem gladio stricto, Cic. Phil. 2, 9, 21; so Caes. B. G. 1, 15; 1, 23 fin. al.
    3. C. Of time, to follow, succeed (in verb. fin. rare; cf. P. a. infra): hunc proximo saeculo Themistocles insecutus est, Cic. Brut. 10, 41; Quint. 3, 1, 8.
  2. II. Trop.
    1. A. In gen.: improborum facta suspicie insequitur, Cic. Fin. 1, 16, 50.
    2. B. In partic.
      1. 1. To strive after, endeavor: nec vero te rhetoricis quibusdam libris insequor, ut erudiam, Cic. de Or. 2, 3, 10.
      2. 2. To proceed: pergam atque insequar longius, Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.
        Poet. with inf.: rursus et alterius lentum convellere vimen Insequor, Verg. A. 3, 32.
      3. 3. To overtake: at mors insecuta est Gracchum, Cic. Div. 2, 29, 62.
      4. 4. To pursue in a hostile manner with words, to censure, reproach, etc.: homines benevolos contumeliā, Cic. Att. 14, 14, 5: irridendo, id. Sest. 11, 25: clamore ac minis, id. Clu. 8, 24: turpitudinem vitae, Cic. Sull. 29, 81: dissimiles, Plin. Pan. 53, 2.
      5. 5. Of order or succession, to follow, come next: postremam litteram detrahebant, nisi vocalis insequebatur, Cic. Or. 48, 161: praesagium insequentis casus, Suet. Galb. 6.
        Hence, insĕquens, entis, P. a., of time, following: annus, Hirt. B. G. 8, 48, 10; Liv. 2, 18, 1: diei insequentis pars, id. 26, 14, 5: nocte insequenti, Hirt. B. G. 8, 23, 1: anno, Plin. 18, 28, 67, § 259: tempore, Vell. 1, 6: insequentium aetatum principes, Suet. Aug. 31.
      6. 2. Of logical order: ex prioribus geometria probat insequentia, Quint. 1, 10, 37; cf. id. 8, 4, 17 al.
        * Adv.: insĕquenter, i. q. protinus, deinceps, thereupon, immediately, Non. 376, 19.

* in-sĕrābĭlĭter, adv. [2. in-sera], so as not to be unlocked: obstruere, Auct. Itin. Alex. M. 100 Mai.

* in-sĕrēnus, a, um, adj., not clear or serene, overcast: Hyas, Stat. S. 1, 6, 21.

1. in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).

  1. I. Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57.
  2. II. Trop., to implant: num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite, Cic. Univ. 12, 38.
    Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    1. A. Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.
      1. 2. Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid, Col. 6, 36, 2.
        Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.
  3. III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.
    In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.

A maximum of 100 entries are shown.