Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

inquīro, sīvi, sītum, 3, v. a. [in-quaero], to seek after, search for, inquire into any thing (cf. anquirere).

  1. I. Lit.: vera illa honestas, quam natura maxime inquirit, Cic. Tusc. 3, 2, 3: omnia ordine, Liv. 22, 7, 11: sedes, Just. 3, 4: inquire in ea quae memoriae sunt prodita, Cic. Leg. 1, 1, 4: de opere, Quint. 3, 11, 21: verborum originem, id. 1, 6, 28: aliquibus inquirenda quaedam mandare, id. 10, 1, 128: vitia (alicujus), Hor. S. 1, 3, 28: quid sit furere, id. ib. 2, 3, 41.
  2. II. Trop.
    1. A. Jurid., to search for grounds of accusation against one: cum ego diem inquirendi in Siciliam perexiguam postulavissem, Cic. Verr. 1, 2, 6: in competitores, id. Mur. 21: de rebus capitalibus, Curt. 6, 8, 17: inquisitum missi de iis, quorum, etc., Liv. 40, 20, 3.
    2. B. To search, pry, examine, or inquire into any thing: si quis habet causam celebritatis, in eum quid agat inquiritur, etc., Cic. de Off. 2, 13, 44: nimium inquirens in se, atque ipse sese observans, Cic. Brut. 82, 283: filius ante diem patrios inquirit in annos, to inquire how long his father will live, Ov. M. 1, 148: totum in orbem, id. ib. 12, 63: obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Tac. G. 34.
      Hence, inquīsītus, a, um, P. a., searched into or for: res, Liv. 10, 40, 10: corpus magna cum cura inquisitum, searched for, id. 22, 7, 5: istanc rem inquisitam certumst non amittere, not to neglect inquiry, Plaut. Am. 2, 2, 217.
      Hence, adv.: inquīsītē, with investigation, thoroughly, Gell. 1, 3, 9; comp., id. 1, 3, 21.

1. in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).

  1. I. Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57.
  2. II. Trop., to implant: num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite, Cic. Univ. 12, 38.
    Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    1. A. Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.
      1. 2. Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid, Col. 6, 36, 2.
        Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.
  3. III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.
    In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.

1. insĭtus, a, um, P. a., v. 1. insero fin.

2. insĭtus, ūs (only in the abl. sing.), m. [1. insero], an ingrafting, Plin. 15, 14, 15, § 52.