Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

inquīro, sīvi, sītum, 3, v. a. [in-quaero], to seek after, search for, inquire into any thing (cf. anquirere).

  1. I. Lit.: vera illa honestas, quam natura maxime inquirit, Cic. Tusc. 3, 2, 3: omnia ordine, Liv. 22, 7, 11: sedes, Just. 3, 4: inquire in ea quae memoriae sunt prodita, Cic. Leg. 1, 1, 4: de opere, Quint. 3, 11, 21: verborum originem, id. 1, 6, 28: aliquibus inquirenda quaedam mandare, id. 10, 1, 128: vitia (alicujus), Hor. S. 1, 3, 28: quid sit furere, id. ib. 2, 3, 41.
  2. II. Trop.
    1. A. Jurid., to search for grounds of accusation against one: cum ego diem inquirendi in Siciliam perexiguam postulavissem, Cic. Verr. 1, 2, 6: in competitores, id. Mur. 21: de rebus capitalibus, Curt. 6, 8, 17: inquisitum missi de iis, quorum, etc., Liv. 40, 20, 3.
    2. B. To search, pry, examine, or inquire into any thing: si quis habet causam celebritatis, in eum quid agat inquiritur, etc., Cic. de Off. 2, 13, 44: nimium inquirens in se, atque ipse sese observans, Cic. Brut. 82, 283: filius ante diem patrios inquirit in annos, to inquire how long his father will live, Ov. M. 1, 148: totum in orbem, id. ib. 12, 63: obstitit oceanus in se simul et in Herculem inquiri, Tac. G. 34.
      Hence, inquīsītus, a, um, P. a., searched into or for: res, Liv. 10, 40, 10: corpus magna cum cura inquisitum, searched for, id. 22, 7, 5: istanc rem inquisitam certumst non amittere, not to neglect inquiry, Plaut. Am. 2, 2, 217.
      Hence, adv.: inquīsītē, with investigation, thoroughly, Gell. 1, 3, 9; comp., id. 1, 3, 21.

1. in-sĕro, sēvi, sĭtum, 3, v. a. [in-, 1. sero], to sow or plant in; to ingraft (class.).

  1. I. Lit.: frumentum, Col. 5, 7, 3: pirum bonam in pirum silvaticam, to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: vitem, Col. Arb. 8, 2: fissā modo cortice virgam Inserit, Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: inseritur et nucis arbutus horrida fetu, Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat, Plin. 15, 15, 17, § 57.
  2. II. Trop., to implant: num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura, Hor. S. 1, 3, 35: remedia herbis invisis, Plin. 22, 6, 7, § 15: animos corporibus, to unite, Cic. Univ. 12, 38.
    Hence, insĭtus, a, um, P.a., ingrafted, grafted.
    1. A. Lit.: arbor, Col. Arb. 20, 2: mala, Verg. G. 2, 33.
      1. 2. Transf., of animals: discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere, a hybrid, Col. 6, 36, 2.
        Subst.: insĭtum, i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.
  3. III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam, Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est, id. Verr. 2, 5, 53, § 139: Deorum cognitiones, id. N. D. 1, 17, 44: tam penitus insita opinio, id. Clu. 1, 4: notio quasi naturalis atque insita in animis nostris, id. Fin. 1, 9, 31: menti cognitionis amor, id. ib. 4, 7, 18: hoc naturā est insitum, ut, id. Sull. 30, 83: feritas, Liv. 34, 20, 2.
    In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus, Cic. Sest. 33, 72: insitus et adoptivus, Tac. A. 13, 14.

insĭtum, i, n., v. 1. insero fin.

1. insĭtus, a, um, P. a., v. 1. insero fin.

2. insĭtus, ūs (only in the abl. sing.), m. [1. insero], an ingrafting, Plin. 15, 14, 15, § 52.