Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

in-scĭus, a, um, adj.,

  1. I. not knowing, ignorant of a thing (not used by Plaut. or Ter.; v. Ritschl, Proleg. p. 64 sq.; and cf. insciens); constr., absol., with gen., rarely with de, an acc., an inf., or a rel. clause (class.).
          1. (α) Absol.: distinguere artificem ab inscio, Cic. Ac. 2, 7, 22: is, quem vos ad mortem inscii misistis, ignorantly, id. Planc. 16, 40: inscios inopinantesque Menapios oppresserunt, Caes. B. G. 4, 4: omnibus insciis, neque suspicantibus, Hirt. B. Afr. 37.
          2. (β) With gen.: omnium rerum, Cic. Brut. 85, 292: haedulus inscius herbae, Juv. 11, 66.
          3. (γ) With de aliqua re: de malitia, Dig. 16, 3, 31.
          4. * (δ) With acc.: at enim scies ea, quae fuisti inscius, Turp. ap. Non. 501, 18.
            * (ε) With inf.: imperii flectere molem haud inscius, Stat. Th. 3, 387 sq.: sutrinas facere inscius, Varr. ap. Non. 168, 17.
            (ζ) With rel. clause: inscii quid in Aeduis gereretur, not knowing, Caes. B. G. 7, 77: unde vitam sumeret inscius, Hor. C. 3, 5, 37.
            (η) With subj., Verg. A. 1, 718.
    1. B. Special phrase: non sum inscius, I am by no means unaware, I know very well: nec vero sum inscius, esse utilitatem in historia, Cic. Fin. 5, 19, 51.
  2. * II. Pass., unknown: trames, App. M. 5, p. 170, 12; cf. nescius.
    Adv.: inscĭē, ignorantly, App. de Deo Socr. p. 43, 7.