Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

1. sŏlum, i, (collat. form sŏlus, ūs, m., acc. to Varr. L. L. 6, 1, 2), n. [root sar-, to guard, make whole; Sanscr. Sarva, entire; cf.: solea, solidus, sollus], the lowest part of a thing, the bottom, ground, base, foundation.

  1. I. Lit., the floor or pavement of a room; the bottom of a ditch or trench; the foundation of a building or the ground, site, on which it stands, etc.; ground, earth, land, soil; the sole of the foot or of a shoe, etc.: aurata tecta in villis et sola marmorea, Cic. Par. 6, 3, 49: (templi) Marmoreum solum, Ov. M. 15, 672; Tib. 3, 3, 16: ut ejus (fossae) solum tantundem pateret, quantum summa labra distabant, Caes. B. G. 7, 72: imum stagni, Ov. M. 4, 298: maris, Sen. Agam. 475.
    Of a river-bed: puro solo excipitur, Curt. 3, 4, 8; 5, 3, 2; cf.: ubi mollius solum reperit, stagnat insulasque molitur, id. 8, 9, 7: trabes in solo collocantur, Caes. B. C. 7, 23: super pilas lapide quadrato solum stratum est, Curt. 5, 1, 33: tecta (porticus) solo jungens, Lucr. 4, 430: solo aequata omnia, Liv. 24, 47 fin.: clivus Publicius ad solum exustus est, id. 30, 26, 5: urbem ad solum diruere, Curt. 3, 10, 7; Eutr. 4, 17: solo exaequare, Flor. 1, 13, 4: solo aequare, Vell. 2, 4, 2: aedificia cuncta solo cohaerentia, Amm. 22, 11, 6: ISIDI TEMPLVM A SOLO POSVIT, Inscr. Orell. 457; cf. ib. 467; Inscr. Fabr. 10, 47: domo pignori data et area ejus tenebitur: est enim pars ejus; et contra jus soli sequitur aedificium, Dig. 13, 7, 21: solum proscindere terrae, Lucr. 5, 1295; so, terrae, id. 1, 212; 5, 211; 5, 1289.
    Plur.: recente terrae sola sanguine maculans, Cat. 63, 7: sola dura, id. 63, 40; Verg. G. 1, 80; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445: sibi praeter agri solum nihil esse reliqui, Caes. B. G. 1, 11: solum exile et macrum, Cic. Agr. 2, 25, 67: incultum et derelictum, id. Brut. 4, 16: densum, siccum, macrum, etc., Col. 2, 2, 5 sq.: duratae solo nives, Hor. C. 3, 24, 39: putre, Verg. G. 2, 204: cruentum, Ov. M. 4, 134: foecundum, id. ib. 7, 417: pulvereum, id. ib. 7, 113: triste, id. ib. 8, 789: vivax, id. ib. 1, 420: pingue, Verg. G. 1, 64: praepingue, id. A. 3, 698: mite, Hor. C. 1, 18, 2: exiguum, Tib. 1, 1, 22: cultum, id. 1, 1, 2: nudum, Curt. 3, 4, 3; 7, 5, 17: viride, Verg. A. 6, 192: presso exercere solum sub vomere, id. G. 2, 356: solo inmobilis haeret, id. A. 7, 250: ingreditur solo, id. ib. 4, 177: solo recubans, id. ib. 3, 392: reptans solo, Stat. S. 5, 5, 83.
    Plur.: saturare fimo pingui sola, Verg. G. 1, 80: ardent sola terrae, Lucr. 2, 592; Cat. 61, 7; 61, 40; Tib. 1, 5, 3; Stat. S. 1, 1, 56; id. Th. 4, 445; cf. Cic. Balb. 5, 13, B. 1. infra: solum hominis exitium herbae, the sole of the foot, Varr. R. R. 1, 47 fin.: mihi calciamentum solorum (est) callum, Cic. Tusc. 5, 32, 90: loca nullius ante Trita solo, Lucr. 1, 927; 4, 2: (canes) unguibus duris, solo nec ut corneo nec nimium duro, Varr. R. R. 2, 9, 4: qui auro soccis habeat suppactum solum, the sole of a shoe, Plaut. Bacch. 2, 3, 98; of a dog: solum corneum, Varr. R. R. 2, 9, 4: cereale solum pomis agrestibus augent, their wheaten board, Verg. A. 7, 111: vastis tremit ictibus aerea puppis, Subtrahiturque solum, i. e. the sea under the vessel, id. ib. 5, 199: omne ponti, Val. Fl. 4, 712: astra tenent caeleste solum, i. e. the vault of heaven, Ov. M. 1, 73: manibusque cruentis Pulsat inane solum, i. e. the sockets of the eyes, Stat. Th. 1, 55.
    Prov.: quodcumque or quod in solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes uppermost or occurs to the mind, = quod in buccam venit, Varr. ap. Non. 500, 11; Cic. N. D. 1, 23, 65; Afran. ap. Non. 124, 18 sq. (Com. Fragm. v. 41 Rib.).
    Also ellipt. (cf. bucca): convivio delector: ibi loquor, quod in solum ut dicitur, Cic. Fam. 9, 26, 2.
    1. B. Transf., in gen.
      1. 1. Soil, i. e. land, country, region, place (cf.: terra, tellus, humus): sola terrarum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 443 Vahl.): solum, in quo tu ortus et procreatus, Cic. Leg. 2, 2, 4; cf. patriae, id. Cat. 4, 7, 16; Liv. 5, 49: pro solo, in quo nati essent, id. 5, 30, 1: patrium, id. 21, 53: natale, i. e. native country, natal soil, Ov. M. 7, 52; 8, 184; id. P. 1, 3, 35; Sen. Med. 334; cf.: in gremio regni solique genitalis, Amm. 17, 12, 21: Miletus, genitale solum, Vell. 2, 7, 5 (7); Vop. Aur. 3, 2.
        Plur.: vos, mutae regiones, imploro, et sola terrarum ultimarum, etc., Cic. Balb. 5, 13: sola Romana, Capitol. Max. 13: vile solum Sparte est, Ov. M. 15, 428: Romani numen utrumque soli, id. F. 3, 292: maxima Fundani gloria soli, id. P. 2, 11, 28.
        Hence, solum vertere, to leave one’s country (generally said of going into exile): qui volunt poenam aliquam subterfugere, eo solum vertunt, hoc est, sedem ac locum mutant, Cic. Caecin. 34, 100; cf.: neque exsilii causā solum vertisse diceretur, id. Quint. 28, 26; id. Phil. 5, 5, 14; Liv. 3, 13; 43, 2 al.; so, solum civitatis mutatione vertere, Cic. Balb. 11, 28.
        Rarely, in this sense: solum mutare: exsules sunt, etiam si solum non mutarint, Cic. Par. 4, 2, 31; cf.: quo vertendi, hoc est mutandi, soli causā venerant, id. Dom. 30, 78.
      2. 2. In jurid. lang.: res soli, land, and all that stands upon it, real estate (opp. res mobiles, personal or movable property): omnes res, sive mobiles sint, sive soli, Dig. 13, 3, 1; so, res soli, ib. 43, 16, 1, § 32: tertia pars de agris, terris, arbustis, satis quaerit, et, ut jurisconsultorum verbo utar, de omnibus quae solo continentur, Sen. Q. N. 2, 1, 2; Plin. Ep. 6, 19, 4: ut feneratores duas patrimonii partes in solo collocarent, lay out in land, Suet. Tib. 48: in solo proprio, Vop. Flor. 2.
  2. II. Trop., a base, basis, foundation (very rare): auspicio regni stabilita scamna solumque, i. e. throne, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48 fin. (Ann. v. 99 Vahl.); cf.: Tarquinio dedit imperium simul et sola regni, Enn. ap. Fest. p. 298 Müll. (Ann. v. 151 Vahl.): solum quidem et quasi fundamentum oratoris vides locutionem emendatam et Latinam, Cic. Brut. 74, 258: solum quoddam atque fundamentum, id. de Or. 3, 37, 151: solo aequandae sunt dictaturae consulatusque, to be levelled with the ground, i. e. to be utterly abolished, Liv. 6, 18, 14; so, ad solum dirutum, Vulg. Nah. 2, 6.

1. sōlus, a, um (gen. regular. solius; dat. soli; gen. m. soli, Cato ap. Prisc. p. 694 P.; dat. m. SOLO, Inscr. Orell. 2627; f. solae, Plaut. Mil. 4, 2, 28; Ter. Eun. 5, 6, 3), adj. [orig. the same with sollus, q. v.; cf. salus. By Pott referred to sui, Kühn. Zeitschr. 5, 242].

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., alone, only, single, sole (syn.: unus, unicus, singularis): quod egomet solus feci, nec quisquam alius affuit, Plaut. Am. 1, 1, 269: cum omnibus potius quam soli perire voluerunt, Cic. Cat. 4, 7, 14: cum visum esset utilius solum quam cum altero regnare, id. Off. 3, 10, 41: licebit eum solus ames, id. Att. 6, 3, 7: tot mea Solius solliciti sint causa, ut, etc., Ter. Heaut. 1, 1, 77: nec mihi soli versantur ante oculossed, etc., Cic. Lael. 27, 102: non sibi se soli natum meminerit, id. Fin. 2, 14, 45 fin.: extra Peloponnesum Aenianes, etc. … soli absunt a mari, id. Rep. 2, 4, 8: quae sola divina sunt, id. Tusc. 1, 27, 66: ita sola errare videbar, Enn. Ann. 1, 45; cf. Plaut. Am. 1, 1, 2: Africanum solitum esse dicere, se numquam minus solum esse, quam cum solus esset, Cic. Rep. 1, 17, 27: rem narrabit sola soli, Ter. Hec. 3, 2, 15; 4, 1, 42; id. Eun. 3, 5, 31; Cato ap. Prisc. p. 694 P.: de viginti Restabam solus, Ov. M. 3, 688: solus ex plurimis servis, Plaut. Most. 4, 1, 23: solus ex toto illo collegio, Cic. Prov. Cons. 8, 18: Stoici soli ex omnibus, id. de Or. 3, 18, 65: tu ex omnibus, id. Fam. 2, 17, 6: ego meorum solus sum meus, Ter. Phorm. 4, 1, 21: coturnices solae animalium, Plin. 10, 23, 33, § 69: solus inter omnes, Mart. 4, 2, 1: quae (actio) sola per se ipsa quanta sit, histrionum ars declarat, Cic. de Or. 1, 5, 18; so, per se, id. Top. 15, 59; Liv. 1, 49; 10, 1 al.
      With subj. inf.: nam solum habere velle summa dementia est, Cic. Tusc. 4, 26, 56.
      Strengthened by unus: Ch. Quid, duasne is uxores habet? So. Obsecro: unam ille quidem hanc solam, Ter. Phorm. 5, 1, 27: solum unum hoc vitium affert senectus hominibus, id. Ad. 5, 3, 47: furta praetoris quae essent HS. duodecies, ex uno oppido solo exportata sunt, Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185: unam solam scitote esse civitatem, quae, etc., id. ib. 2, 2, 5, § 13: te unum solum suum depeculatorem venisse, id. Pis. 40, 96.
      With other numerals (freq. and class.), Plaut. Bacch. 4, 9, 51; Cic. Ac. 2, 45, 138; id. Att. 2, 1, 5; id. Phil. 11, 8, 18; id. Verr. 2, 2, 74, § 182: Ge. Quantum tibi opus est argenti? Ph. Solae triginta minae, Ter. Phorm. 3, 3, 24; Caes. B. G. 1, 40: qui solos novem menses Asiae praefuit, Cic. Att. 5, 17, 5; Liv. 1, 55, 8; 6, 36, 8; 37, 23, 10; and Suet. Aug. 97.
      In voc.: felix lectule talibus sole amoribus, Attic. ap. Prisc. p. 673 P.
    2. B. In partic., alone, lonely, solitary, forsaken, deserted; without relatives, friends, etc. (rare; syn. solitarius): sola sum: habeo hic neminem, Neque amicum neque cognatum, Ter. Eun. 1, 2, 67; cf. id. Ad. 3, 1, 4; id. And. 2, 3, 7: solus atque omnium honestarum rerum egens, Sall. J. 14, 17; id. H. 3, 61, 3 Dietsch: gaudet me vacuo solam tabescere lecto, Prop. 3, 5 (4, 6), 23.
  2. II. Transf., of places, lonely, solitary, unfrequented, desert, = desertus (class.): hic solis locis composita sum, Hic saxa sunt, hic mare sonat, nec quisquam Homo mihi obviam venit, Plaut. Rud. 1, 3, 22; cf.: cum in locis solis moestus errares, Cic. Div. 1, 28, 59: loca, Lucr. 6, 396; Cic. Fragm. ap. Quint. 5, 13, 28; Nep. Eum. 8, 6 (for which shortly before: loca deserta); Sall. J. 103, 1: locus, Plaut. Aul. 4, 6, 7; Ter. And. 2, 4, 3: terrae, Plaut. Rud. 1, 4, 8; id. Most. 4, 3, 3; Ter. Phorm. 5, 7 (8), 86: Libyae agri, Verg. G. 3, 249: insula, Cat. 64, 184: in harena, id. 64, 57: solā sub rupe, Verg. E. 10, 14; Cat. 64, 154: in monte, Tib. 1, 2, 72 (Müll. solito) et saep.
    Hence, adv.: sōlum, alone, only, merely, barely.
    1. A. Affirmatively (rare but class.; syn. tantum, but never with numerals, except unus; cf. solus, A. supra): de re unā solum dissident, de ceteris mirifice congruunt. Aintandem? unā de re solum est dissensio? Cic. Leg. 1, 20, 53: nos nuntiationem solum habemus: consules etiam spectionem, id. Phil. 2, 32, 81; id. Or. 48, 160: quasi vero atrā bili solum mens ac non saepe vel iracundia graviore vel timore moveatur, id. Tusc. 3, 5, 11: quae hominum solum auribus judicantur, id. N. D. 2, 58, 146: quasi vero perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit, id. Fin. 2, 6, 17.
      1. 2. Strengthened by modo, and joined with it in one word, sōlummŏdo (only late Lat., for the true reading, Plin. 34, 8, 19, § 92, is unam tantum, Jan. Detlef.; whereas tantummodo is class.): de exercitore solummodo Praetor sentit, Dig. 4, 9, 1, § 2: pretii solummodo fieri aestimationem, ib. 9, 2, 23, § 1; 11, 5, 1, § 3; 28, 5, 1, § 1; Quint. Decl. 247; Tert. Res. Carn. 26; Hier. Ep. 12.
    2. B. Negatively: non solum, nec (neque) solumsed (verum) etiam (et), etc., not only (not merely, not barely)but also, etc. (class. and freq.): non solum publicas, sed etiam privatas injurias ultus est, Caes. B. G. 1, 12 fin.: urbes non solum multis periculis oppositae, sed etiam caecis, Cic. Rep. 2, 3, 6: importantur non merces solum adventiciae, sed etiam mores, id. ib. 2, 4, 7: neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum, id. ib. 2, 15, 28: te non solum naturā et moribus, verum etiam studio et doctrinā esse sapientem, id. Lael. 2, 6: non nobis solum nati sumus, id. Off. 1, 7, 22: ut sapiens solum contentus possit vivere, id. Fin. 1, 13, 44 Madv. ad loc.: bestiae sibi solum natae sunt, id. ib. 3, 19, 63: nec vero solum hanc libidinem laudant, id. Tusc. 4, 19, 44: servavit ab omni Non solum facto verum opprobrio quoque turpi, Hor. S. 1, 6, 84: non enim jus illud solum superbius populo, sed violentius videri necesse erat, Cic. Leg. 3, 7, 17; id. Cat. 3, 10, 24: non solum ortum novum populum, sed adultum jam, etc., id. Rep. 2, 11, 21: quibus opibus ac nervis non solum ad minuendam gratiam, sed paene ad perniciem suam uteretur, Caes. B. G. 1, 20: quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus, Cic. Rep. 2, 15, 28: bene meriti de rebus communibus, ut genere etiam putarentur non solum ingenio esse divino, id. ib. 2, 2, 4: neque solum civis, set cujusmodi genus hominum, Sall. C. 39, 6; v. non and sed.

2. Sŏlūs, untis, f., = Σολοῦς, a town on the northern coast of Sicily, now Castello di Solanto, Plin. 3, 8, 14, § 90.
Hence, Sŏ-luntīni, ōrum, m., the inhabitants of Solus, Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103; sing., id. ib. 2, 2, 42, § 102.

3. sŏlus, ūs, m., v. solum init.

solvo, solvi, solūtum, 3, v. a. (perf. soluit, trisyll., Cat. 2, 13: soluisse, Tib. 4, 5, 16) [for se-luo; cf. socors for se-cords], to loosen an object from any thing, to release or to loose, remove any thing which binds or restrains another.

  1. I. To loose an object bound, to release, set free, disengage, dissolve, take apart.
    1. A. In a corporeal sense.
      1. 1. Outwardly, to release.
        1. a. From fetters or custody, to free, set free, release; absol.: solvite istas, i. e. from fetters, Plaut. Truc. 4, 3, 64: solvite istum, id. Mil. 5, 32: numquam, nisi me orassis, solves, id. Ep. 5, 2, 62: jube solvi (eum), Ter. And. 5, 4, 52: ad palum adligati repente soluti sunt, Cic. Verr. 2, 5, 5, § 11: ut vincti solvantur, id. ib. 2, 5, 6, § 12: qui in compedibus corporis semper fuerunt, etiam cum soluti sunt, tardius ingrediuntur, id. Tusc. 1, 31, 75: ita nexi soluti (sunt), Liv. 8, 28, 9: solvite me, pueri, Verg. E. 6, 24: fore ut brevi solveretur, Suet. Vesp. 5; id. Tib. 65; id. Vit. 12.
          With abl.: canis solutus catenā, Phaedr. 3, 7, 20.
          Transf., from the fetter of frost: solutis amnibus (i. e. frigoris vinculo), Stat. Th. 5, 15: terrae quem (florem) ferunt solutae, Hor. C. 1, 4, 10.
        2. b. From reins, ties, bands, etc.: solve senescentem equum, from the rein, i. e. dismiss him from service, Hor. Ep. 1, 1, 8: solverat sol equos, unhitched, Stat. Th. 3, 407: currum solvere (i. e. ab equis, poet. for equos a curru), Sen. Thyest. 794: solvere epistulam, i. e. from the string by which it was tied (= to open), Nep. Hann. 11, 3: et tibi sollicitā solvitur illa (epistula) manu, Ov. Tr. 5, 2, 2: et jacet in gremio charta soluta meo, id. H. 11, 4: praecepit suis ne sarcinas solverent, aut onera deponerent, Front. Strat. 1, 5, 3.
          So of garments and sails, to unfurl, unfold: cum tunicā solutā inambularet, Asin. ap. Cic. Fam. 10, 32, 3; Front. Strat. 4, 1, 26: solutā togā, Quint. 11, 3, 147: vela solvere, Verg. A. 4, 574.
        3. c. From any fastening (mostly poet. and post-Aug. prose), to detach from; constr. absol., or with ab or de, and abl.: Caucasiā solvet de rupe Promethei bracchia, Prop. 2, 1, 69: fraxinus solvitur, from the ground, Stat. Th. 9, 498: ceciditque soluta pinus, id. ib. 9, 409; cf.: pinus radice solutā, deficit, id. S. 5, 1, 152: solutis radicibus arbusta procumbunt, Sen. Q. N. 3, 27, 5: accepi epistulam quam, ut scribis, ancorā solutā de phaselo dedisti, i. e. a litore, detached, Cic. Att. 1, 13, 1 B. and K. (al. sublatā; but soluta is perh. an error of Cic. in the use of a technical term, v Orell. ad loc.).
          In the same sense: solvere retinacula classis, Ov. M. 15, 696; 8, 102: querno solvunt de stipite funem, id. F. 4, 333: fune soluto Currit in immensum carina, id. Am. 2, 11, 23: curvo solves viscera cultro (i. e. de corpore ferarum), Sen. Hippol. 53.
          Of rain disengaged from the clouds: imber caelesti nube solutus, Ov. A. A. 2, 237: (Lunam) imperfectā vi solvere tantum umorem, disengage only the moisture, i. e. from the earth: cum solis radii absumant, Plin. 2, 9, 6, § 45: solutum a latere pugionem, detached from his side, Suet. Vit. 15.
        4. d. Esp., of ships: navem solvere, to free a ship from the land, i. e. to set sail, weigh anchor, leave land, depart.
          1. (α) With acc. alone: eisce confectis navem solvimus, Plaut. Merc. 1, 1, 91: navim cupimus solvere, id. Mil. 4, 7, 17: naves solvit, Caes. B. G. 4, 36; 5, 8; id. B. C. 1, 28; 3, 14; 3, 26; 3, 102: primis tenebris solvit navem, Liv. 45, 6: postero die solvere naves (jussi), id. 29, 25 fin.; Nep. Hann. 8, 2: classem solvere, Liv. 45, 41; Prop. 3, 7 (4, 6), 23.
          2. (β) With ab and abl.: navis a terrā solverunt, Caes. B. C. 3, 101: quinto inde die quam ab Corintho solverit naves, Liv. 31, 7 med.: solvunt a litore puppes, Luc. 2, 649.
          3. (γ) With ex and abl.: nam noctu hac soluta est navis nostra e portu Persico, Plaut. Am. 1, 1, 259: interea e portu nostra navis solvitur, id. Bacch. 2, 3, 54.
          4. (δ) With abl.: complures mercatores Alexandriā solvisse, Cic. Off. 3, 12, 50: portu solventibus, id. Mur. 2, 4.
            (ε) Absol. (sc. navem or naves): tertiā fere vigiliā solvit, Caes. B. G. 4, 23: nos eo die cenati solvimus, Cic. Fam. 16, 9, 2: altero die quam a Brundusio solvit, Liv. 31, 14 init.: qui inde solverant, Val. Max. 1, 7, 3: solvi mare languido, Sen. Ep. 53, 1: fortasse etiam ventis minantibus solves, id. Ben. 2, 35, 5: non eadem est his et illis causa solvendi, making sea-voyages, id. Q. N. 5, 18, 16.
            (ζ) With navis, etc., as subj., to leave the land (sc. se a litore): naves XVIII. ex superiore portu solverunt, Caes. B. G. 4, 28; and by another change of construction: solvimus oram, we freed the shore, i.e. from the ship, Quint. 4, 2, 41; id. Ep. ad Tryph. 3.
            (η) Poet. usages: de litore puppis solvit iter, clears the voyage, Stat. S. 5, 1, 243: nec tibi Tyrrhenā solvatur funis harenā, Prop. 1, 8, 11 (cf.: retinacula solvere, c. supra).
        5. e. Of secretions from the body (poet. and in post-Aug. prose): tempore eo quo menstrua solvit, Lucr. 6, 706: cruor solvitur, Stat. Th. 9, 530: lacrimas solvere, id. Achill. 2, 256: solutis lacrimis, Claud. Ruf. 2, 258; so, partūs solvere, to bear, bring forth, be delivered of offspring, Ov. F. 3, 258; Stat. Th. 5, 461; Plin. 28, 3, 6, § 33; 32, 1, 1, § 6.
      2. 2. To loosen an object from that which holds it together, to break up, part, dissolve, disperse, divide, take apart, scatter.
        1. a. In gen.: omne colligatum solvi potest, Cic. Fin. 11.
        2. b. Of structures (poet. and in post-Aug. prose): solvere naves et rursus conjungere, Curt. 8, 10, 3: solvere quassatae parcite membra ratis, Ov. Tr. 1, 2, 2: dubitavit an solveret pontem, Curt. 4, 16, 8: solvere pontem, Tac. A. 1, 69: si pons solutus sit, Dig. 2, 11, 2, § 7: solutus pons tempestatibus, Just. 2, 13, 9: currum (solis) solutum, Manil. 1, 740.
        3. c. Of woven stuff: solvens texta, Prop. 2, 9, 6.
        4. d. Of mountains: utrimque montes solvit (Hercules), Sen. Herc. Fur. 237: tridente Neptunus montem solvit, id. Agam. 553.
        5. e. Of the neck: soluta cervix silicis impulsu, broken, Sen. Troad. 1119.
        6. f. Of a comet: momentum quo cometes solutus et in duas partes redactus est, Sen. Q. N. 7, 16, 3.
        7. g. Of the hair, to loosen, untie, let fall: solve capillos, Ov. Am. 3, 9, 3: crinem, id. A. A. 3, 784; id. M. 11, 682; 13, 584; Prop. 2, 15 (3, 7), 46: comas casside, Ov. F. 3, 2; cf. id. ib. 4, 854.
        8. h. Of the earth (so mostly P. a., q. v. infra; post-Aug.): ita in terrae corpore evenit ut partes ejus vetustate solvantur, solutae cadant, Sen. Q. N. 6, 10, 2: ubi montis latus nova ventis solvit hiems, Stat. Th. 7, 745.
      3. 3. To dissolve; pass., to be dissolved, changed, to pass over into (poet. and postclass. for dissolvere, or transire in); constr. absol., or with in and acc.
          1. (α) Of a change into air or gas: calor mobiliter solvens, differt primordia vini, dissolving, parts the molecules of the wine, Lucr. 6, 235: nam materiai copia ferretur per inane soluta, id. 1, 1018; so id. 1, 1103: ita fatus in aëra rursus solvitur, Stat. Th. 5, 285; nec in aëra solvi Passa, recentem animam caelestibus intulit astris, Ov. M. 15, 845.
          2. (β) Into a liquid, to melt: saepe terra in tabem solvitur, Sen. Q. N. 3, 15, 7: terram quam diximus esse mutabilem et solvi in umorem, id. ib. 3, 29, 4: nullum tellus se solvit in amnem, Luc. 2, 408; ipsum in conubia terrae Aethera, cum pluviis rarescunt nubila, solvo, dissolve into the embrace of the earth, i. e. change into rain, Stat. S. 1, 2, 186: ex Aethiopiae jugis solutas nives ad Nilum decurrere, Sen. Q. N. 4, 2, 17; so, nivem solvere, id. ib. 4, 5, 2; Ov. Am. 3, 6, 93; Sen. Herc. Oet. 729: rigor auri solvitur aestu, Lucr. 1, 493: ferrum calidi solvant camini, Manil. 4, 250: cerae igne solutae, Ov. A. A. 2, 47: Iris cum vino triduo non solvitur, Plin. 21, 20, 83, § 142: (herba) quinto die solvitur, id. 26, 14, 88, § 148.
          3. (γ) Of putrefaction: (vitulo) per integram solvuntur viscera pellem, Verg. G. 4, 302.
          4. (δ) Of change in general: inque novas abiit massa soluta domos, Ov. F. 1, 108: repentino crementur incendio, atque ex tantā varietate solvantur atque eant in unum omnia (sc. all the heavenly bodies), Sen. Ben. 6, 22.
            (ε) Of expansion by heat: (uva) cum modo frigoribus premitur, modo solvitur aestu, Ov. A. A. 2, 317.
            (ζ) Hence, solvere, absol., to rarefy: gravitas aëris solvitur, Sen. Q. N. 5, 5, 1.
            (η) Solvi in, to pass into, become: in cacumine (herbae) capitula purpurea quae solvantur in lanugines, Plin. 27, 8, 39, § 61.
            Of a wave: donec in planitiem immotarum aquarum solvatur, disappears in, Sen. Q. N. 1, 2, 2: postremi (equi) solvuntur in aequora pisces (= solvuntur in pisces), Stat. Th. 2, 47: lumina in lacrimas solventur, stream with tears.
            Hence, solvere, causative, to make pass over, to make vanish in: circulum in pulverem, in quo descriptus est, solvere, Sen. Ep. 74, 27: soluti agri, the boundaries of which are effaced, Sic. Fl. Cond. Agr. p. 3 Goes.
      4. 4. To consume, to destroy, dissolve: solvere orbes, Manil. 1, 497: ni calor et ventusinteremant sensum diductaque solvant (i.e. sensum), Lucr. 3, 287: (Cato) ferrei prope corporis animique, quem ne senectus quidem, quae solvit omnia, fregerit, Liv. 39, 40, 11: si (cometae) sunt purus ignisnec illos conversio mundi solvit, Sen. Q. N. 7, 2, 2: (turbo) ab eo motu, qui universum trahit, solveretur, id. ib. 7, 9, 4: tabes solvit corpora, Luc. 6, 18; 7, 809: nec solum silvas, sed saxa ingentia solvit (ignis), id. 3, 506: ne tegat functos humus, ne solvat ignis, Sen. Thyest. 750.
        So, vitam solvere, to extinguish life, esp. of gradual or easy death: solvas potius (vitam), quam abrumpas, dummodo, si alia solvendi ratio non erit, vel abrumpas, Sen. Ep. 22, 3: hanc mihi solvite vitam, Prop. 2, 9, 39.
    2. B. Trop.
      1. 1. To free, release, loose, emancipate, set free; constr. absol., with abl. or ab and abl.; rarely with gen.
        1. a. From the body, etc.: teque isto corpore solvo, Verg. A. 4, 703: solutā corpore animā, Quint. 5, 14, 13: qui solutas vinculis animas recipit, Sen. Cons. 28, 8: si animus somno relaxatus solute (i. e. free from the shackles of the body) moveatur ac libere, Cic. Div. 2, 48, 100: vocem solvere, to set free the voice, to speak, Stat. S. 3, 1; Sen. Thyest. 682; so, responsa solve (pregn. = utter and disclose), Sen. Oedip. 292: suspiria solvit, Stat. Th. 11, 604: solvat turba jocos, Sen. Med. 114: solutos Qui captat risus hominum (= quem juvat risus hominum solvere), Hor. S. 1, 4, 83: Ausoniiversibus incomptis ludunt risuque soluto, unrestrained, free, Verg. G. 2, 386.
        2. b. Of members or parts of the body: linguam solvere, to unfetter the tongue (sc. vinculis oris), to give flow to words: linguam (Juno) ad jurgia solvit, Ov. M. 3, 261: lingua devincta nec in motus varios soluta, Sen. Ira, 1, 3, 7: ut quisque contemptissimus est, ita linguae solutissimae est, id. Const. 11, 3: (fama) innumeras solvit in praeconia linguas, Luc. 1, 472.
          Solvere bracchia, poet., to unfetter the arms, i. e. to move them: magna difficili solventem bracchia motu, Stat. Achill. 1, 604; cf. of the free motions of animals: columbae soluto volatu multum velociores, unrestrained flight, Plin. 10, 36, 52, § 108.
        3. c. From obligations and debts: solvit me debito, Sen. Ben. 6, 4, 1: an nos debito solverit, id. Ep. 81, 3: ut religione civitas solvatur, Cic. Caecin. 34, 98; Liv. 7, 3, 9: te decem tauriMe tener solvet vitulus (sc. religione), Hor. C. 4, 2, 54.
          So from a military oath: hoc si impetro, solvo vos jurejurando, Just. 14, 4, 7.
          Sacramento or militiā solvere, to dismiss a soldier from service: sacramento solvi, Tac. A. 16, 13: cum quis propter delictum sacramento solvitur, Dig. 49, 16, 13: militiā solvere, Tac. A. 1, 44.
          Munere (publico) solvere, to exempt from public duties: ut Ilienses publico munere solverentur, Tac. A. 12, 58.
          With obj. inf.: ut manere solveretur, that he should be excused from the duty of remaining, Tac. A. 3, 29.
        4. d. From guilt and sin, to acquit, absolve, cleanse (cf. absolvere, to acquit of crime): si ille huic (insidias fecerit), ut scelere solvamur, be held guiltless, Cic. Mil. 12, 31: atque hunc ille summus vir scelere solutum periculo liberavit, id. ib. 4, 9: sit capitis damno Roma soluta mei, Ov. F. 6, 452: ipsum quoque Pelea Phoci Caede per Haemonias solvit Acastus aquas, id. ib. 2, 40: Helenen ego crimine solvo, id. A. A. 2, 371: quid crimine solvis Germanum? Stat. Th. 11, 379: solutam caede Gradivus manum restituit armis, Sen. Herc. Fur. 1342.
        5. e. From feelings, etc.: quae eos qui quaesissent curā et negotio solverent, Cic. Rep. 1, 18, 30: cum ego vos solvi curis ceteris, Ter. Hec. 2, 1, 33: senatus curā belli solutus, Plin. 22, 3, 4, § 7: pectus linquunt curā solutum, Lucr. 2, 45: his terroribus ab Epicuro soluti et in libertatem vindicati, Cic. N. D. 1, 20, 56: soluti metu, Liv. 41, 14 init.; 27, 51: solvent formidine terras, Verg. E. 4, 14: solve metu patriam, Prop. 4 (5), 6, 41: metu belli Scythas solvit, Just. 9, 2, 2; so id. 14, 2, 5: haec est Vita solutorum miserā ambitione, Hor. S. 1, 6, 129: soluti a cupiditatibus, Cic. Agr. 1, 9, 27: his concitationibus quem vacuum, solutum, liberum videris, id. Tusc. 5, 15, 43: et tu solve me dementiā, Hor. Epod. 17, 43: longo luctu, Verg. A. 2, 26: tristem juventam solve (i. e. juventam tristitiā), Sen. Hippol. 450: solvite tantis animum monstris, solvite, superi, id. Herc. Fur. 1063: Quis te solvere Thessalis Magus venenis poterit? Hor. C. 1, 27, 21.
          Poet.: solvit animis miracula (for animos miraculis), the soul from superstition, Manil. 1, 103.
          And of animals: rabie tigrim, Manil. 5, 707.
          Absol.: ut ad praecepta quae damus possit ire animus, solvendus est (i. e. perturbationibus), Sen. Ep. 95, 38: calices, quem non fecere contractā in paupertate solutum? i. e. from cares, Hor. Ep. 1, 5, 20: solvite animos, Manil. 4, 12.
          With in: vix haec in munera solvo animum, i. e. free it from passions and so make it fit for these duties, Stat. S. 5, 3, 33.
        6. f. From sleep, very rare: ego somno solutus sum, awoke, Cic. Rep. 6, 26, 29 (cf.: somno solvi, to be overwhelmed by sleep, 2. β, γ infra).
        7. g. From labor, business, etc.: volucres videmussolutas opere volitare, Cic. Or. 2, 6, 23: solutus onere regio, regni bonis fruor, Sen. Oedip. 685.
          Poet.: Romulus excubias decrevit in otia solvi, to be relieved from guard and enjoy leisure, Prop. 4 (5), 4, 79.
        8. h. From rigidity, austerity, stiffness, etc., to relax, smooth, unbend, quiet, soothe (poet. and in post-Aug. prose): frontem solvere disce, Mart. 14, 183: saltem ora trucesque solve genas, Stat. Th. 11, 373: solvit feros tunc ipse rictus, Sen. Herc. Fur. 797.
          Poet.: solvatur fronte senectus = frons senectute (i. e. rugis), solvatur, be cleared, Hor. Epod. 13, 5: vultum risu solvit, relieves, Val. Max. 4, 3, 5: risum judicis movendo, et illos tristes affectus solvit, et animum renovat, Quint. 6, 3, 1; so, solvere judicem, unbend, excite his laughter, id. 11, 3, 3: solvere qui (potui) Curios Fabriciosque graves (sc. risu), Mart. 9, 28 (29), 4: ut tamen arctum Solveret hospitiis animum, Hor. S. 2, 6, 83: cujus non contractum sollicitudine animum illius argutiae solvant? Sen. Cons. Helv. 18, 5.
          Transf., pregn.: solventur risu tabulae, i. e. the austerity of the judge will be relaxed by laughter, and the complaint dismissed, Hor. S. 2, 1, 86.
          Imitated: quia si aliquid omiserimus, cum risu quoque tota res solvitur, Quint. 5, 10, 67.
        9. k. From any cause of restraint.
          1. (α) To release from siege: Bassanitas obsidione solvere, Liv. 44, 30: patriam obsidione solvere, Val. Max. 3, 2, 2.
          2. (β) From moral restraints: hic palam cupiditates suas solvit, gave vent to, Curt. 6, 6, 1; v. also P. a., B. 7. infra.
        10. l. From laws and rules: legibus solvere.
          1. (α) To exempt from laws, i. e. by privilege: Vopiscus, qui ex aedilitate consulatum petit, solvatur legibus, Cic. Phil. 11, 5, 11: cur M. Brutus legibus est solutus, si, etc., id. ib. 2, 13, 31: ut interea magistratus reliquos, legibus omnibus soluti, petere possetis, id. Agr. 2, 36, 99: Lurco, tribunus plebis, solutus est (et lege Aeliā et Furiā), id. Att. 1, 16, 13: solvatne legibus Scipionem, Auct. Her. 3, 2, 2: petente Flacco ut legibus solverentur, Liv. 31, 50, 8: Scipio legibus solutus est, id. Epit. 56: Licet enim, inquiunt, legibus soluti sumus, attamen legibus vivimus, Just. Inst. 2, 17, 8; cf.: ut munere vigintiviratūs solveretur, Tac. A. 3, 29.
            Transf., of the laws of nature, etc.: (aestus) illo tempore, solutus legibus, sine modo fertur, Sen. Q. N. 3, 28, 6: solus (sapiens) generis humani legibus solvitur, id. Brev. Vit. 15, 5: nec leti lege solutas, Lucr. 3, 687: nec solvo Rutulos (i. e. legibus fati), Verg. A. 10, 111.
            With gen. (cf. libero), perh. only in phrase testamenti solvere, to release from a testamentary disposition: et is per aes et libram heredes testamenti solveret, Cic. Leg. 2, 20, 51; 2, 21, 53 (less prop. testamenti is taken as attribute of heredes); cf. Gai. Inst. 3, 175, and Hor. C. 3, 17, 16, P. a., B. 5. fin. infra.
          2. (β) Legibus solutus, not subject to, released from: reus Postumus est legesolutus ac liber, i. e. the law does not apply to him, Cic. Rab. Post. 5, 12: soluti (lege Juliā) huc convenistis, ne constricti discedatis cavete, id. ib. 7, 18.
            Of other laws: solutus Legibus insanis, Hor. S. 2, 6, 68: quae sedes expectent animam solutam legibus servitutis humanae, Sen. Ep. 65, 20.
            Transf., of things: soluta legibus scelera sunt, unrestrained by the laws, i. e. crimes are committed with impunity, Sen. Ben. 7, 27, 1.
            Of the laws of versification: numerisque fertur Lege solutis, referring to dithyrambic measures, Hor. C. 4, 2, 12 (cf. P. a., B. 11. infra).
      2. 2. To dissolve, separate objects which are united, to break up, dismiss.
          1. (α) Of troops, ranks, etc.: ubi ordines procursando solvissent, Liv. 42, 65, 8: incomposito agmine, solutis ordinibus, Curt. 8, 1, 5; so id. 8, 4, 6: agmina Diductis solvere choris, Verg. A. 5, 581: solvit maniplos, Juv. 8, 154: solvuntur laudata cohors, Stat. Achill. 2, 167.
            Hence, to separate armies engaged in battle: commissas acies ego possum solvere, Prop. 4 (5), 4, 59.
          2. (β) Of banquets, assemblies, etc.: convivio soluto, Liv. 40, 14 fin.: convivium solvit, Curt. 8, 5, 24; 8, 6, 16: Quid cessas convivia solvere? Ov. F. 6, 675: coetuque soluto Discedunt, id. M. 13, 898.
            Hence, urbem (Capuam) solutam ac debilitatam reliquerunt, disfranchised, Cic. Agr. 2, 33, 91.
          3. (γ) Of the words in discourse, orationem or versum solvere, to break up a sentence or verse: (discant) versus primo solvere, mox mutatis verbis interpretari, Quint. 1, 9, 2: quod cuique visum erit vehementer, dulciter, speciose dictum, solvat ac turbet, id. 9, 4, 14: ut partes orationis sibi soluto versu desideret et pedum proprietates, id. 1, 8, 13: non, ut si solvas Postquam discordia tetra, etc., invenias etiam disjecti membra poëtae, Hor. S. 1, 4, 60.
      3. 3. Implying a change for the worse.
        1. a. To relax, make effeminate, weaken, by ease, luxury, dissipation, etc. (post-Aug.): Hannibalem hiberna solverunt, Sen. Ep. 51, 5: usque eo nimio delicati animi languore solvuntur, Sen. Brev. Vit. 12, 6: infantiam statim deliciis solvimus, Quint. 1, 2, 6: solutus luxu, id. 3, 8, 28; so Tac. A. 11, 31.
          With in and acc.: soluti in luxum, Tac. H. 2, 99: in lasciviam, id. ib. 3, 38.
          Transf.: versum solvere, to deprive a verse of its proper rhythm: si quinque continuos dactylos confundas solveris versum, Quint. 9, 4, 49.
        2. b. To make torpid by removing sensation.
          1. (α) To relax, benumb the limbs or body; as by narcotics, terror, sickness, exhaustion: multaque praeterea languentia membra per artus solvunt, Lucr. 6, 798: ima Solvuntur latera, Verg. G. 3, 523: solvi debilitate corporis, paralyzed, Val. Max. 1, 7, 4: ut soluto labitur moriens gradu, Sen. Hippol. 368.
            In mal. part., Hor. Epod. 12, 8; cf. Verg. G. 3, 523.
            Poet.: illum aget, penna metuente solvi, Fama superstes, Hor. C. 2, 2, 7.
            Of the mind: segnitia (oratoris) solvit animos, wearies, Quint. 11, 3, 52: mentes solvere, to make insane, Plin. 25, 3, 7, § 25.
          2. (β) By frost (poet.): solvuntur illi frigore membra, Verg. A. 12, 951; 1, 92.
          3. (γ) By sleep (poet. for sopio): homines volucresque ferasque Solverat alta quies, Ov. M. 7, 186: corpora somnus Solverat, id. ib. 10, 369: molli languore solutus, id. ib. 11, 648; 11, 612: altoque sopore solutum, id. ib. 8, 817: somno vinoque solutos, id. F. 2, 333; Verg. A. 9, 236: ut membra solvit sopor, id. ib. 12, 867: non solvit pectora somnus, Sen. Agam. 76.
            With in: solvitur in somnos, Verg. A. 4, 530.
            Transf., of the sea: aequor longā ventorum pace solutum, lulled to sleep, Stat. Th. 3, 255.
          4. (δ) By death: solvi, to die (poet. and in post-Aug. prose): ipse deus, simulatque volam, me solvet, Hor. Ep. 1, 16, 78: corporibus quae senectus solvit, Curt. 89, 32 (cf. A. 4. supra): (corpus) quam nullo negotio solvitur, Sen. Q. N. 3, 27, 2: alius inter cenandum solutus est, id. Ep. 66, 43: ubicumque arietaveris, solveris, id. Cons. Marc. 11, 3: me fata maturo exitu facilique solvant, Sen. Troad. 605: solvi inediā, Petr. 111: sic morte quasi somno soluta est, Flor. 2, 21, 11.
            Hence,
      4. 4. Of logical dissolution, to refute: non tradit Epicurus quomodo captiosa solvantur, how fallacies are refuted, Cic. Fin. 1, 7, 22: argumentum solvere, Quint. 2, 17, 34: solutum scies quod nobis opponitur, Sen. Const. 12, 3.
        1. b. To disperse, dispel, as of a cloud: deorum beneficia tempestiva ingentes minas interventu suo solventia, Sen. Ben. 4, 4, 2.
  2. II. To loose, remove, cancel that which binds any thing.
    1. A. In a corporeal sense.
      1. 1. In gen., to loose (weaker than rumpo; post-Aug.): effringere quam aperire, rumpere quam solvere putant robustius, Quint. 2, 12, 1: quā convulsā tota operis colligatio solveretur, Val. Max. 8, 14, 6: superā compage solutā, Stat. Th. 8, 31.
      2. 2. To remove a fetter, bridle, etc.: nullo solvente catenas, Ov. M. 3, 700: vincla jugis boum, Tib. 2, 1, 7: solvere frenum, Phaedr. 1, 2, 3: loris solutis, Ov. A. A. 1, 41.
        Transf., of prisons: qui, solutis ergastulis, exercitus numerum implevit, Liv. Ep. 56; Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 13; 11, 13, 2.
        Of frost: gelu solvitur, it thaws, Tac. H. 1, 79: solvitur acris hiems, Hor. C. 1, 4, 1.
        Of clouds: facit igitur ventum resoluta nubes, quae plurimis modis solvitur, Sen. Q. N. 5, 12, 5; 5, 12, 1.
        Of the grasp of hands, fingers, etc.: Aeacides a corpore bracchia solvit, looses his hold, Ov. M. 11, 246: indigno non solvit bracchia collo, Stat. Th. 5, 217: digitis solutis abjecit jaculum, id. ib. 8, 585.
      3. 3. To untie a string, cord, necklace, etc., slacken or unlock an enclosure, open a box, trunk, etc.: solve vidulum ergo, Plaut. Rud. 4, 4, 98: eam solve cistulam, id. Am. 2, 2, 151: solve zonam, untie, id. Truc. 5, 62: solvisse jugalem ceston fertur, Stat. Th. 5, 62: animai nodos a corpore solvit, Lucr. 2, 950: nihil interest quomodo (nodi) solvantur, Curt. 3, 1, 18: quid boni est, nodos operose solvere, quos ipse ut solveres feceris? Sen. Ben. 5, 12, 2: solvere nodum, Stat. Th. 11, 646: laqueum quem nec solvere possis, nec abrumpere, Sen. Tranq. 10, 1: vix solvi duros a pectore nexus, Ov. M. 9, 58: fasciam solve, Sen. Ep. 80, 10: solutis fasciis, Curt. 7, 6, 5: solvi fasciculum, Cic. Att. 11, 9, 2: crinales vittas, Verg. A. 7, 403: Parmenion vinculum epistulae solvens, Curt. 7, 2, 25: equum empturus solvi jubes stratum, Sen. Ep. 80, 9: redimicula solvite collo, Ov. F. 4, 135: corollas de fronte, Prop. 1, 3, 21: solvere portas, Stat. Th. 3, 492: munimina valli, id. ib. 12, 10: ille pharetram Solvit, Ov. M. 5, 380.
        Transf., of the veins as enclosures of the blood: solutis ac patefactis venis, Sen. Q. N. 3, 15, 5: venam cultello solvere, Col. 6, 14; cf. also: lychnis alvum solvit, looses the bowels, Plin. 21, 26, 98, § 171; 21, 20, 83, § 140; Suet. Vesp. 24; Tac. A. 12, 67: ventrem, Plin. 20, 8, 30, § 74.
        Absol. (sc. alvum), Mart. 13, 29: stomachus solutus = venter solutus, loose bowels, Petr. 117; Scrib. Comp. 92.
    2. B. Trop., to slacken or remove a bond.
      1. 1. Solvere aliquid (aliquod vinculum; cf. I. B. 1. supra).
        1. a. Of the mouth, etc., to open: talibus ora solvit verbis, Ov. M. 15, 74; so id. ib. 1, 181; Tib. 4, 5, 14: ternis ululatibus ora Solvit, Ov. M. 7, 191; 9, 427; id. Tr. 3, 11, 20; Stat. Achill. 1, 525: vix ora solvi patitur etiamnum timor, Sen. Herc. Oet. 725; so, os promptius ac solutius, Val. Max. 8, 7, ext. 1.
          Transf., of an abyss: hic ora solvit Ditis invisi domus, Sen. Herc. Fur. 664.
        2. b. To remove, cancel; to destroy the force of a legal or moral obligation by expiration, death, etc.: si mors alterutrius interveniat, solvitur mandatum, Gai. Inst. 3, 160: cum aliquis renunciaverit societati, societas solvitur, id. ib. 3, 151; so id. ib. 3, 152: morte solvetur compromissum, Dig. 4, 8, 27: soluto matrimonio, ib. 24, 3, 2: solutum conjugium, Juv. 9, 79: quiconjugalia solvit, Sen. Med. 144: nec conjugiale solutum Foedus in alitibus, Ov. M. 11, 743: (sapiens) invitus beneficium per compensationem injuriae solvet, cancel the obligation of a favor by the set-off of a wrong, Sen. Ep. 81, 17.
        3. c. To efface guilt or wrong: magnis injuria poenis Solvitur, Ov. F. 5, 304: solve nefas, dixit: solvit et ille nefas, id. ib. 2, 44: culpa soluta mea est, id. Tr. 4, 4, 10: neque tu verbis solves unquam quod mi re male feceris (i. e. injuriam), Ter. Ad. 2, 1, 10.
        4. d. Poenam solvere, to suffer punishment, i. e. to cancel the obligation of suffering, etc. (cf. 3. infra; less freq. than poenam persolvere, exsolvere): serae, sed justae tamen et debitae poenae solutae sunt, Cic. Mil. 31, 85: capite poenas solvit, Sall. J. 69, 4: meritas poenas solventem, Curt. 6, 3, 14: poenarum solvendi tempus, Lucr. 5, 1224: nunc solvo poenas, Sen. Phoen. 172: hac manu poenas tibi solvam, id. Hippol. 1177.
        5. e. To remove, relieve, soothe affections, passions, etc.: atque animi curas e pectore solvat, Lucr. 4, 908: curam metumque juvat Dulci Lyaeo solvere, Hor. Epod. 9, 38: patrimonii cura solvatur, Sen. Q. N. 3, praef. § 2: Pyrrhus impetus sui terrore soluto, Val. Max. 4, 3, 14: solvite corde metum, Verg. A. 1, 562; so id. ib. 9, 90: solve metus animo, Stat. Th. 2, 356: solvi pericula et metus narrant, Plin. 11, 37, 52, § 140: neque adhuc Stheneleius iras Solverat Eurystheus, Ov. M. 9, 274: hoc uno solvitur ira modo, id. A. A. 2, 460: solvitque pudorem, Verg. A. 4, 55.
        6. f. Of sleep: quasi clamore solutus Sit sopor, Ov. M. 3, 6, 30: nec verba, nec herbae audebunt longae somnum tibi solvere Lethes, Luc. 6, 768; cf.: lassitudinem solvere, Plin. 37, 10, 54, § 143.
        7. g. Of any checks and barriers to motion, to remove.
          1. (α) To raise a siege: solutam cernebat obsidionem, Liv. 36, 10, 14: solutā obsidione, id. 36, 31, 7: ad Locrorum solvendam obsidionem, id. 27, 28, 17; cf. id. 37, 7, 7; 38, 5, 6; 42, 56 init.; 44, 13, 7; Curt. 4, 4, 1; Tac. A. 4, 24; 4, 73; Just. 9, 2, 10.
          2. (β) Of passions, etc., to remove restraint: cujus si talis animus est, solvamus nos ejus vincula, et claustra (i. e. irae) refringamus, Liv. 36, 7, 13.
          3. (γ) To overthrow, subvert a higher authority, etc.: quos (milites), soluto imperio, licentia corruperat, Sall. J. 39, 5: imperia solvit qui tacet, jussus loqui, Sen. Oedip. 525: sonipedes imperia solvunt, id. Hippol. 1084; cf.: sanctitas fori ludis solvitur, Quint. 11, 3, 58.
        8. h. Of laws and customs, to abolish, violate: solvendarum legum id principium esse censebant (post-Aug. for dissolvendarum), Curt. 10, 2, 5: solutae a se legis monitus, Val. Max. 6, 5, ext. 4: cum plus quam ducentorum annorum morem solveremus, Liv. 8, 4, 7: (Tarquinius) morem de omnibus senatum consulendi solvit, id. 1, 49, 7: oportebat istum morem solvi, Curt. 8, 8, 18.
      2. 2. Esp. with acc. of the bond, etc. (taking the place of the constr. I. B. 1. 2. 3. supra, when the abl. of separation is not admissible).
        1. a. To subvert discipline: disciplinam militarem solvisti, Liv. 8, 7, 16: luxuria solutam disciplinam militarem esse, id. 40, 1, 4: quod cum, ne disciplina solveretur, fecisset, Front. Strat. 2, 12, 2.
        2. b. Of strength, energy, attention, etc., to loosen, impair, weaken, scatter, disperse: nobilitas factione magis pollebat, plebis vis soluta atque dispersa, Sall. J. 41, 6: patrios nervos externarum deliciarum contagione solvi et hebetari noluerunt, Val. Max. 2, 6, 1: vires solvere, Quint. 9, 4, 7: vis illa dicendi solvitur, et frigescit affectus, Quint. 11, 3, 133.
        3. c. Of affection, etc., to sever, dissolve, destroy: segnes nodum (amicitiae) solvere Gratiae, Hor. C. 3, 21, 22; similarly: solvit (ille deus) amicos, Prop. 2, 34 (3, 32), 5; so id. 2, 15 (3, 7), 26: hoc firmos solvit amores, Ov. A. A. 2, 385: amores cantibus et herbis solvere, Tib. 1, 2, 60.
        4. d. Of sickness and hunger, to end, remove: vitex dicitur febres solvere, Plin. 24, 9, 38, § 60: solvit jejunia granis, Ov. F. 4, 607: quoniam jejunia virgo Solverat, id. M. 5, 535; cf. Luc. 3, 282; so, famem, Sen. Thyest. 64.
        5. e. To delay: hi classis moras hac morte solvi rentur, Sen. Troad. 1131.
        6. f. Of darkness, to dispel: lux solverat umbras, Stat. Th. 10, 390.
        7. g. Of war, strife, etc., to compose, settle: aut solve bellum, mater, aut prima excipe, Sen. Phoen. 406: electus formae certamina solvere pastor, Stat. Achill. 2, 337: jurgia solvere, Manil. 3, 115: contradictiones solvere, Quint. 7, 1, 38.
        8. h. Of difficulties, riddles, questions, ambiguities, etc., to solve, explain, remove: quia quaestionem solvere non posset, Val. Max. 9, 12, ext. 3: aenigmata, Quint. 8, 6, 53: omnes solvere posse quaestiones, Suet. Gram. 11: haec ipsa, quae volvuntur ab illis, solvere malim et expandere, Sen. Ep. 82, 20; id. Q. N. 7, 14, 1: unum tantum hoc solvendum est, that one question, id. ib. 1, 7, 3: puta nunc me istuc non posse solvere, id. Ep. 48, 6: carmina non intellecta Solverat, Ov. M. 7, 760: triste carmen alitis solvi ferae, Sen. Oedip. 102: nodos juris, Juv. 8, 50: proponere aliquid quod solvat quaestionem, Quint. 5, 10, 96: plurimas quaestiones illis probationibus solvi solere, id. 1, 10, 49: quo solvitur quaestio supra tractata, id. 3, 7, 3: ambiguitatem or amphiboliam, id. 7, 2, 49; 7, 9, 10.
      3. 3. In partic., of obligations, to fulfil.
        1. a. To pay.
          1. (α) Originally, rem solvere, to free one’s property and person (rem familiarem) from debts (solutio per aes et libram), according to the ancient formula: quod ego tibi tot millibus condemnatus sum, me eo nomine … a te solvo liberoque hoc aere aeneāque librā, Gai. Inst. 3, 174 Huschke; cf.: inde rem creditori palam populo solvit (i. e. per aes et libram), Liv. 6, 14, 5: quas res dari, fieri, solvi oportuit, id. 1, 32, 11.
            Hence, rem solvere, to pay; often with dat. of person: pro vecturā rem solvit? paid the freight, Plaut. As. 2, 4, 27: ubi nugivendis res soluta’st omnibus, id. Aul. 3, 5, 51: tibi res soluta est recte, id. Curc. 4, 3, 21: ego quidem pro istac rem solvo ab tarpessitā meo, id. ib. 5, 2, 20: rem solvo omnibus quibus dehibeo, id. ib. 5, 3, 45: dum te strenuas, res erit soluta, id. Ps. 2, 2, 35: res soluta’st, Gripe, ego habeo, id. Rud. 5, 3, 57.
            Trop.: saepe edunt (aves); semel si captae sunt, rem solvont aucupi, they repay him, pay for his expenses, Plaut. As. 1, 3, 66.
            And to pay by other things than money: si tergo res solvonda’st, by a whipping, Plaut. As. 2, 2, 54: habent hunc morem ut pugnis rem solvant si quis poscat clarius, id. Curc. 3, 9: tibi quidem copia’st, dum lingua vivet, qui rem solvas omnibus, id. Rud. 2, 6, 74.
            Hence,
          2. (β) Absol. (sc. rem), to pay; with or without dat. of person: cujus bona, quod populo non solvebat, publice venierunt, Cic. Fl. 18, 43: ei cum solveret, sumpsit a C. M. Fufiis, id. ib. 20, 46: misimus qui pro vecturā solveret, id. Att. 1, 3, 2: qui nimis cito cupit solvere, invitus debet, Sen. Ben. 4, 40, 5: ut creditori solvat, Dig. 30, 1, 49, § 7.
            Pass. impers.: si dare vis mihi, Magis solutum erit quam ipsi dederis, it will be a more valid payment, Plaut. Ps. 2, 2, 46: numquam vehementius actum est quam me consule, ne solveretur, to stop payments, Cic. Off. 2, 24, 84: fraudandi spe sublatā solvendi necessitas consecuta est, id. ib. 2, 24, 84: cum eo ipso quod necesse erat solvi, facultas solvendi impediretur, Liv. 6, 34, 1.
            Cf. in the two senses, to free from debt, and to pay, in the same sentence: non succurrere vis illi, sed solvere. Qui sic properat, ipse solvi vult, non solvere, Sen. Ben. 6, 27, 1.
          3. (γ) With acc. of the debt, to discharge, to pay: postquam Fundanio debitum solutum esset, Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10: hoc quod debeo peto a te utsolutum relinquas, settled, id. Att. 16, 6, 3: solverat Castricio pecuniam jam diu debitam, id. Fl. 23, 54: ex quā (pensione) major pars est ei soluta, id. Att. 16, 2, 1: solvi aes alienum Pompejus ex suo fisco jussit, Val. Max. 6, 2, 11: aes alienum solvere, Sen. Ep. 36, 5: quae jactatio est, solvisse quod debebas? id. Ben. 4, 17, 1; so, debitum solvere, id. ib. 6, 30, 2: ne pecunias creditas solverent, Cic. Pis. 35, 86: ut creditae pecuniae solvantur, Caes. B. C. 3, 20; 3, 1: ex thensauris Gallicis creditum solvi posse, Liv. 6, 15, 5: ita bona veneant ut solidum suum cuique solvatur, Cic. Rab. Post. 17, 46.
            And of moral debts: cum patriae quod debes solveris, Cic. Marcell. 9, 27: debet vero, solvitque praeclare, id. Phil. 13, 11, 25: aliter beneficium, aliter creditum solvitur, Sen. Ben. 2, 34, 1: qui grate beneficium accipit, primam ejus pensionem solvit, id. ib. 2, 22 fin.
          4. (δ) By a confusion of construction, solvere pecuniam, etc., to pay money, etc. (for pecuniā rem or debitum solvere); constr. with dat. or absol.: emi: pecuniam solvi, Cic. Verr. 2, 4, 20, § 43: pro frumento nihil solvit, id. ib. 2, 3, 72, § 169: legatis pecuniam pro frumento solvit, Liv. 44, 16: hanc pecuniam cum solvere in praesenti non posset, Nep. Milt. 7, 6: nisi pecuniam solvisset, id. Cim. 1, 1: condiciones pacis dictae ut decem millia talentum argentisolverent, Liv. 30, 37 med.: pro quo (frumento) pretium solveret populus Romanus, id. 36, 3, 1: pretium servorum ex aerario solutum est dominis, id. 32, 26, 14: pretium pro libris domino esse solvendum, id. 40, 39 fin.: meritam mercedem, id. 8, 22, 3; so id. 8, 11, 4: sorte creditum solvere, by paying the principal (i. e. without interest), id. 6, 36, 12: quae praemia senatus militibus ante constituit, ea solvantur, Cic. Phil. 14, 14, 38: stipendium, Liv. 28, 32, 1: dotem mulieri, Dig. 24, 3, 2: litem aestimatam, the amount of a fine, Nep. Cim. 5, 18 fin.: arbitria funeris, the expenses of the funeral, Cic. Red. Sen. 7, 18: solvere dodrantem, to pay seventy-five per cent., Mart. 8, 9, 1: dona puer solvit, paid the promised gifts, Ov. M. 9, 794; so, munera, id. ib. 11, 104.
            Transf., of the dedication of a book, in return for favors: et exspectabo ea (munera) quae polliceris, et erunt mihi pergrata si solverisNon solvam nisi prius a te cavero, etc., Cic. Brut. 4, 17 sq.
            Of the delivery of slaves: si quis duos homines promise rit et Stichum solverit, Dig. 46, 3, 67; 46, 3, 38, § 3.
            Transf., poet.: dolorem solvisti, you have paid your grief, i. e. have duly mourned, Stat. S. 2, 6, 98.
            Pass. with personal subject: si (actor) solutus fuisset, Dig. 12, 1, 31 (cf.: solvere militem, β supra).
            (ε) Esp., in certain phrases, to pay: aliquid praesens solvere, to pay in cash, Cic. Att. 16, 2, 1; so, aliquid de praesentibus solvere, Sen. Ep. 97, 16: solvere grates (= referre gratiam muneribus): Sulla solvit grates Dianae, Vell. 2, 25: quas solvere grates sufficiam? Stat. S. 4, 2, 7: cum homo avarus, ut ea (beneficia) solveret sibi imperare non posset, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 1; cf.: non dicimus reposuit beneficium aut solvit; nullum nobis placuit quod aeri alieno convenit verbum, Sen. Ep. 81, 9; but v. id. Ben. 2, 18, 5: in debitum solvere, to make a partial payment: unum haec epistula in debitum solvet, id. Ep. 7, 10: aliquid solvere ab aliquo (de aliquā re), to pay out of funds supplied by any one (out of any fund): Quintus laborat ut tibi quod debet ab Egnatio solvat, Cic. Att. 7, 18, 4: homines dicere, se a me solvere, id. ib. 5, 21, 11: (summa) erat solvenda de meo, Plin. Ep. 2, 4, 2: operas solvere alicui, to work for somebody, Dig. 40, 7, 39: solvo operam Dianae, I work for Diana, i. e. offer a sacrifice to her, Afran. ap. Non. 12, 21: judicatum solvere, to pay the amount adjudged by the court, for which security (satisdatio) was required: stipulatio quae appellatur judicatum solvi, Gai. Inst. 4, 90: iste postulat ut procurator judicatum solvi satisdaret, Cic. Quint. 7, 29; so Dig. 3, 2, 28; 3, 3, 15; 2, 8, 8; 2, 8, 14 et saep.: auctio solvendis nummis, a cash auction, Mart. 14, 35.
            Gerund.: solvendo esse, to be solvent; jurid. t. t., to be able to pay, i. e. one’s debts; cf. in full: nec tamen solvendo aeri alieno respublica esset, Liv. 31, 13: nemo dubitat solvendo esse eum qui defenditur, Dig. 50, 17, 105: qui modo solvendo sint, Gai. Inst. 1, 3, 121: si solvendo sint, Paul. Sent. 1, 20, 1: nec interest, solvendo sit, necne, Dig. 30, 1, 49, § 5; so ib. 46, 1, 10; 46, 1, 27, § 2; 46, 1, 51, §§ 1 and 4; 46, 1, 52, § 1; 46, 1, 28; 50, 17, 198 et saep.: non solvendo esse, to be insolvent: solvendo non erat, Cic. Att. 13, 10, 3: cum solvendo civitates non essent, id. Fam. 3, 8, 2: tu nec solvendo eras, nec, etc., id. Phil. 2, 2, 4: ne videatur non fuisse solvendo, id. Off. 2, 22, 79; and very freq. in the jurists.
            So, trop.: quid matri, quid flebili patriae dabis? Solvendo non es, Sen. Oedip. 941; cf.: *non esse ad solvendum (i. e. able to pay), Vitr. 10, 6 fin.
        2. b. To fulfil the duty of burial.
          1. (α) Justa solvere; with dat. of the person: qui nondum omnia paterno funeri justa solvisset, who had not yet finished the burial ceremonies of his father, Cic. Rosc. Am. 8, 23: justis defunctorum corporibus solutis, Curt. 3, 12, 15: proinde corpori quam primum justa solvamus, id. 10, 6, 7: ut justa soluta Remo, Ov. F. 5, 452: nunc justa nato solve, Sen. Hippol. 1245.
          2. (β) Exsequias, inferias or suprema solvere: exsequiis rite solutis, Verg. A. 7, 5: cruor sancto solvit inferias viro, Sen. Hippol. 1198: solvere suprema militibus, Tac. A. 1, 61.
        3. c. Votum solvere, to fulfil a vow to the gods.
          1. (α) Alone: vota ea quae numquam solveret nuncupavit, Cic. Phil. 3, 4, 11: quod si factum esset, votum rite solvi non posse, Liv. 31, 9 fin.: liberare et se et rempublicam religione votis solvendis, id. 40, 44, 8: placatis diis votis rite solvendis, id. 36, 37 fin.: petiit ut votum sibi solvere liceret, id. 45, 44: animosius a mercatore quam a vectore solvitur votum, Sen. Ep. 73, 5: vota pro incolumitate solvebantur, Tac. A. 2, 69: vota pater solvit, Ov. M. 9, 707: ne votum solvat, Mart. 12, 91, 6; 8, 4, 2; Val. Max. 6, 9, 5 ext.; 1, 1, 8 ext.
            Poet.: voti debita solvere, Ov. F. 5, 596; cf. the abbrev. formula V. S. L. M. (voTVM SOLVIT LIBENS MERITO), Inscr. Orell. 186; 1296 sq.: V.S.A.L. (ANIMO LIBENTI), ib. 2022 et saep.: sacra solvere (= votum solvere), Manil. 1, 427.
          2. (β) With dat.: ait sese Veneri velle votum solvere, Plaut. Rud. prol. 60: vota Jovi solvo, Ov. M. 7, 652; 8, 153: sunt vota soluta deae, id. F. 6, 248: dis vota solvis, Sen. Ben. 5, 19, 4: libamenta Veneri solvere (= votum per libamenta), Just. 18, 5, 4.
        4. d. Fidem solvere, to fulfil a promise (post-class. for fidem praestare, exsolvere; cf.: fidem obligatam liberare, Suet. Claud. 9): illi, ut fidem solverent, clipeis obruere, Flor. 1, 1, 12; similarly: et voti solverat ille fidem (= votum solverat), Ov. F. 1, 642; but cf.: itane imprudens? tandem inventa’st causa: solvisti fidem, you have found a pretext to evade your promise (cf. II. A. 3.), Ter. And. 4, 1, 18: esset, quam dederas, morte soluta fides, by my death your promise to marry me would have been cancelled (cf. II. B. 1. 6.), Ov. H. 10, 78; similarly: suam fidem (i. e. quam Lepido habuerit) solutam esse, that his faith in Lepidus was broken, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 3.
          With a different construction: se depositi fide solvere, to acquit one’s self of the duty to return property intrusted to him (cf. I. B. 1. c.), Val. Max. 7, 3, 5 ext.: factique fide data munera solvit, he freed the gift already given from the obligation of an accomplished fact, i. e. he revoked the gifts, although already made, Ov. M. 11, 135.
        5. e. Promissum solvere, to fulfil a promise (very rare): perinde quasi promissum solvens, Val. Max. 9, 6, 1: solvitur quod cuique promissum est, Sen. Cons. Marc. 20 fin.; similarly: solutum, quod juraverant, rebantur, what they had promised under oath, Liv. 24, 18, 5.
          Hence, sŏlūtus, a, um, P. a., free, loose, at large, unfettered, unbandaged.
    1. A. Lit.
      1. 1. (Acc. to I.A. 1. supra.) Pigeat nostrum erum si eximat aut solutos sinat, Plaut. Capt. 2, 1, 11: tibi moram facis quom ego solutus sto, id. Ep. 5, 2, 25: reus solutus causam dicis, testes vinctos attines, id. Truc. 4, 3, 63: cum eos vinciret quos secum habebat, te solutum Romam mittebat? Cic. Deiot. 7, 22: nec quisquam ante Marium solutus dicitur esse sectus, unbandaged, id. Tusc. 2, 22, 53: duos (captivos) solutos ire ad Hannibalem jussit, Liv. 27, 51: eum interdiu solutum custodes sequebantur, nocte clausum asservabant, id. 24, 45, 10: non efficiatis ut solutos verear quos alligatos adduxit, Val. Max. 6, 2, 3.
      2. 2. (Acc. to I. A. 2.) Of texture, etc.; esp. of soil, loose, friable (opp spissus; postAug.): quo solutior terra facilius pateat radicibus, Sen. Ep. 90, 21; ordeum nisi solutum et siccum locum non patitur, Col. 2, 9: soluta et facilis terra, id. 3, 14; solum solutum vel spissum, id. 2, 2 init.; seri vult raphanus terrā solutā, umidā, Plin. 19, 5, 26, § 83: hordeum seri non vult, nisi in siccā et solutā terrā, id. 18, 7, 18, § 79: solutiores ripae, Front. Aquaed. 15.
        Of plants: mas spissior, femina solutior, Plin. 25, 9, 57, § 103.
        Hence, subst.: sŏlūtum, i, n., a state of looseness: dum vult describere, quem ad modum alia torqueantur fila, alia ex molli solutoque ducantur, Sen. Ep. 90, 20.
      3. 3. (Acc. to I. A. 3.) Rarefied, thin, diffused: turbo, quo celsior eo solutior laxiorque est, et ob hoc diffunditur, Sen. Q. N. 7, 9, 3: aër agitatus a sole calefactusque solutior est, id. ib. 1, 2, 10: debet aër nec tam spissus esse, nec tam tenuis et solutus, ut, etc., id. ib. 1, 2, 11.
    2. B. Trop.
      1. 1. (Acc. to I. B. 1.) Of speech, unfettered, fluent, ready: (orator) solutus in explicandis sententiis, Cic. Or. 47, 173: verbis solutus satis, id. ib. 47, 174: solutissimus in dicendo, id. ib. 48, 180.
      2. 2. Exempt, free from duties, obligations, etc.: quam ob rem viderer maximis beneficii vinculis obstrictus, cum liber essem et solutus? Cic. Planc. 30, 72: soluta (praedia) meliore in causā sunt quam obligata, unmortgaged, id. Agr. 3, 2, 9: si reddidi (debitum), solutus sum ac liber, Sen. Ben. 2, 18, 5; non ut gratus, sed ut solutus sim, id. ib. 4, 21, 3; solutus omni fenore, Hor. Epod. 2, 4; nam (religione) magister equitum solutus ac liber potuerit esse, Liv. 8, 32, 5: Mamertini soli in omni orbe terrarum vacui, expertes soluti ac liberi fuerunt ab omni sumptu, molestiā, munere, Cic. Verr. 2, 4, 10, § 23.
      3. 3. Free from punishment, not punishable, not liable, etc.: qui mancipia vendunt, certiores faciunt emptores quis fugitivus sit, noxave solutus, Edict. Aedil. ap. Dig. 21, 1, 1, § 1; Gell. 4, 2, 1; cf.: quod aiunt aediles noxae solutus non sit sic intellegendum estnoxali judicio subjectum non esse, Dig. 21, 1, 17, § 17: apud quos libido etiam permissam habet et solutam licentiam, Cic. Rep. 4, 4, 4: omne illud tempus habeat per me solutum ac liberum, i. e. let the crimes then committed be unpunished, id. Verr. 2, 1, 12, § 33: antea vacuum id solutumque poenā fuerat, Tac. A. 14, 28.
        With subj. inf.: maxime solutum fuit, prodere de iis, etc., Tac. A. 4, 35: solutum existimatur esse, alteri male dicere, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7, 3.
      4. 4. Free from cares, undistracted: animo soluto liberoque, Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185: sed paulo solutiore tamen animo, id. ib. 2, 5, 31, § 82.
      5. 5. At leisure, free from labor, business, etc.: te rogo ut eum solutum, liberum, confectis ejus negotiis a te, quamprimum ad me remittas, Cic. Fam. 13, 63, 2: quo mea ratio facilior et solutior esse possit, id. ib. 3, 5, 1.
        With gen.: Genium Curabis Cum famulis operum solutis, Hor. C. 3, 17, 16.
      6. 6. Unbound, relaxed, merry, jovial: quam homines soluti ridere non desinant, tristiores autem, etc., Cic. Dom. 39, 104: an tu existimas quemquam soluto vultu et hilari oculo mortem contemnere? Sen. Ep. 23, 4: vultus, Stat. Th. 5, 355: (mores) naturam sequentium faciles sunt, soluti sunt, unembarrassed, Sen. Ep. 122, 17.
      7. 7. Free from the rule of others, uncontrolled, independent: cum videas civitatis voluntatem solutam, virtutem alligatam, Cic. Att. 2, 18, 1: ab omni imperio externo soluta in perpetuum Hispania, Liv. 29, 1 fin.: Masinissae ab imperio Romano solutam libertatem tribuit, Val. Max. 7, 2, 6: incerti, solutique, et magis sine domino quam in libertate, Vononem in regnum accipiunt, Tac. A. 2, 4: quorum (militum) libertas solutior erat, Just. 13, 2, 2.
        Of animals: rectore solutos (solis) equos, Stat. Th. 1, 219.
      8. 8. Free from influence or restraint; hence, independent, unbiassed, unprejudiced: nec vero deus ipse alio modo intellegi potest, nisi mens soluta quaedam et libera, Cic. Tusc. 1, 27, 66; cum animi sine ratione motu ipsi suo soluto ac libero incitarentur, id. Div. 1, 2, 4: judicio senatus soluto et libero, id. Phil. 5, 15, 41: sum enim ad dignitatem in re publicā solutus, id. Att. 1, 13, 2: libero tempore cum soluta vobis est eligendi optio, id. Fin. 1, 10, 33: si omnia mihi essent solutissima, tamen in re publicā non alius essem atque nunc sum, id. Fam. 1, 9, 21: liberi enim ad causas solutique veniebant, uncommitted, id. Verr. 2, 2, 78, § 192.
      9. 9. Free from moral restraint; hence, unbridled, insolent, loose: amores soluti et liberi, Cic. Rep. 4, 4, 4: licentia, id. ib. 4, 4, 4: populi quamvis soluti ecfrenatique sint, id. ib. 1, 34, 53: quis erat qui sibi solutam P. Clodii praeturam sine maximo metu proponeret? Solutam autem fore videbatis, nisi esset is consul qui eam auderet possetque constringere, id. Mil. 13, 34: quominus conspectus, eo solutior erat, Liv. 27, 31 fin.: adulescentes aliquot quorum, in regno, libido solutior fuerat, id. 2, 1, 2: solutioris vitae primos adulescentiae annos egisse fertur, a licentious life, Val. Max. 2, 6, 1: spectandi solutissimum morem corrigere, Suet. Aug. 44: mores soluti, licentious habits, Just. 3, 3, 10.
      10. 10. Regardless of rules, careless, loose: orator tam solutus et mollis in gestu, Cic. Brut. 62, 225: dicta factaque ejus solutiora, et quandam sui neglegentiam praeferentia, Tac. A. 16, 18.
      11. 11. Esp., of style, etc., free from rules of composition.
          1. (α) Oratio soluta, verba soluta, a free style, conversational or epistolary style: est oratio aliqua vincta atque contexta, soluta alia, qualis in sermone et epistulis, Quint. 9, 4, 19; 9, 4, 20; 9, 4, 69; 9, 4, 77.
          2. (β) More freq.: verba soluta, oratio soluta, prose (opp. to verse); in full: scribere conabar verba soluta modis, Ov Tr. 4, 10, 24: quod (Isocrates) verbis solutis numeros primus adjunxerit, Cic. Or. 52, 174: mollis est enim oratio philosophorumnec vincta numeris, sed soluta liberius, id. ib. 19, 64; 71, 234; 68, 228: si omnes solutā oratione scripserunt, Varr. R. R. 4, 1; de heisce rebus treis libros ad te mittere institui; de oratione solutā duos, de poëticā unum, id. L. L. 6, 11 fin.: ut in solutā oratione, sic in poëmateis, id. ib. 7, 1: primus (Isocrates) intellexit. etiam in solutā oratione, dum versum effugeres modum et numerum quemdam debere servari, Cic. Brut. 8, 32: Aristoteles judicat heroum numerum grandiorem quam desideret soluta oratio, id. Or. 57, 192: et creticus et paeon quam commodissume putatur in solutam orationem illigari, id. ib. 64, 215: a modis quibusdam, cantu remoto, soluta esse videatur oratio, id. ib. 55, 183; 55, 184; id. de Or. 3, 48, 184: historia est quodammodo carmen solutum, Quint. 10, 1, 31.
          3. (γ) Also in reference to a prose rhythm, loose, unrhythmical, inharmonious: ut verba neque inligata sint, quasiversus, neque ita soluta ut vagentur, Cic. de Or. 3, 44, 176; 3, 48, 186: nec vero haec (Callidii verba) soluta nec diffluentia, sed astricta numeris, id. Brut. 79, 274: orator sic illigat sententiam verbis ut eam numero quodam complectatur et astricto et soluto, id. de Or. 3, 44, 175; but: verba soluta suis figuris, words freed from their proper meaning, i.e. metaphors, Manil. 1, 24.
          4. (δ) Rarely with reference to the thought: soluta oratio, a fragmentary, disconnected style: soluta oratio, et e singulis non membris, sed frustis, collata, structurā caret, Quint. 8, 5, 27; cf. id. 9, 4, 69: solutiora componere, id. 10, 4, 1; 9, 4, 15.
      12. 12. Effeminate, luxurious (acc. to I. B. 3.): sinum togae in dextrum umerum reicere, solutum ac delicatum est, Quint. 11, 3, 146.
      13. 13. Undisciplined, disorderly: omnia soluta apud hostes esse, Liv. 8, 30, 3: nihil temeritate solutum, Tac. A. 13, 40: apud Achaeos neglecta omnia ac soluta fuere, Just. 34, 2, 2.
      14. 14. Lax, remiss, weak: mea lenitas adhuc si cui solutior visa erat, Cic. Cat. 2, 12, 27: Ciceronem male audivisse, tamquam solutum et enervem, Tac. Or. 18: soluti ac fluentes, Quint. 1, 2, 8.
        Hence: solutum genus orationis, a lifeless, dull style, Val. Max. 8, 10, 3: quanto longius abscederent, eo solutiore curā, laxer attention, Liv. 3, 8, 8.
    3. C. (Acc. to II. B. 3. ε supra.) Paid, discharged, only as subst.: sŏlūtum, i, n., that which is paid, a discharged debt, in certain phrases: aliquid in solutum dare, to give something in payment, Dig. 46, 3, 45; 46, 3, 46; 46, 3, 60: in solutum accipere, to accept in payment: qui voluntatem bonam in solutum accipit, Sen. Ben. 7, 16, 4: qui rem in solutum accipit, Dig. 42, 4, 15; 12, 1, 19; in solutum imputare, to charge as payment, Sen. Ep. 8, 10; aliquid pro soluto est, is considered as paid or cancelled: pro soluto id in quo creditor accipiendo moram fecit, oportet esse, Dig. 46, 3, 72: pro soluto usucapere, to acquire by prescription something given in payment by the debtor, but not belonging to him: pro soluto usucapit qui rem debiti causā recepit, Dig. 41, 3, 46.
      Adv.: sŏlūtē.
      1. 1. Thinly: corpora diffusa solute, Lucr. 4, 53.
      2. 2. Of speech, fluently: non refert videre quid dicendum est, nisi id queas solute ac suaviter dicere, Cic. Brut. 29, 110: ita facile soluteque volvebat sententias, id. ib. 81, 280: quid ipse compositus alias, et velut eluctantium verborum, solutius promptiusque eloquebatur, Tac. A. 4, 31.
      3. 3. Irregularly, loosely: a fabris neglegentius solutiusque composita, Sen. Q. N. 6, 30, 4.
      4. 4. Freely, without restraint: generaliter puto judicem justumsolutius aequitatem sequi, i. e. without strictly regarding the letter of the law, Dig. 11, 7, 14, § 13.
      5. 5. Of style, without connection, loosely: enuntiare, Quint. 11, 2, 47.
      6. 6. Of manners and discipline, disorderly, negligently: praecipue sub imperio Cn. Manlii solute ac neglegenter habiti sunt (exercitus), Liv. 39, 1, 4: in stationibus solute ac neglegenter agentes, id. 23, 37, 6.
      7. 7. Weakly, tamely, without vigor: quod ille tam solute egisset, tam leniter, tam oscitanter, Cic. Brut. 80, 277.
      8. 8. Of morals, loosely, without restraint: ventitabat illuc Nero, quo solutius urbem extra lasciviret, Tac. A. 13, 47.