Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mănĕo, nsi, nsum (contr. perf. mansti for mansisti, Lucil. ap. Gell. 18, 8), 2, v. n. and a. [root man, to think; whence the notion of hesitating leads to that of waiting; cf. Gr. μένω, μένος, μιμνήσκω, μάντις; and Lat. memini, moneo, mens, etc.].

  1. I. Neutr., to stay, remain anywhere (class.).
    1. A. In gen.: ut ut erat, mansum tamen oportuit, Ter. Heaut. 1, 2, 26: facilem esse rem, seu maneant, seu proficiscantur, Caes. B. G. 5, 30: domi, id. ib. 4, 1: in loco, id. B. C. 2, 41: in patria, Cic. Off. 3, 26, 99: si consulem manere ad urbem senatui placuisset, Liv. 30, 27: ad exercitum, Caes. B. G. 5, 51: uno loco manens, Nep. Eum. 5, 4: unum manere diem, Prop. 2, 9, 20: decem dies, Vulg. Gen. 24, 55: diebus quindecim, id. Gal. 1, 18.
      Impers. pass.: omnia excogitantur, quare nec sine periculo maneatur, Caes. B. G. 5, 31: in Italia fortasse manebitur, Cic. Att. 8, 3, 7; Vell. 2, 16, 4: manendum eo loco, Caes. B. C. 3, 74: hic maneri diutius non potest, Cic. Att. 11, 15, 3.
    2. B. In partic.
      1. 1. To stay, tarry, stop, continue, abide, pass the night ( = pernoctare): apud aliquem, Cic. Att. 4, 18, 3: eo die mansit Venafri, id. ib. 7, 13, 7: in tabernaculo, id. ib. 5, 16, 3: sub Jove frigido, Hor. C. 1, 1, 25: extra domum patris, Liv. 3, 45, 7: ad decimum lapidem, id. 3, 69, 8: cum is Casilini eo die mansurum eum dixisset = Casilini, id. 22, 13, 8; cf.: triduom hoc, Ter. Phorm. 3, 2, 4: apud alium mansit, Sen. Ben. 3, 17, 3: mane apud me, Vulg. Gen. 29, 19: manebis clam, id. 1 Reg. 19, 2.
        In mal. part.: cum masculo mansione muliebri, Mos. et Rom. Leg. Coll. 5, 1, 1.
      2. 2. Pregn., to remain, last, endure, continue in any place or manner: si in eo manerent, quod convenisset, would adhere to, abide by that, Caes. B. G. 1, 36, 5: in vita, to remain alive, Cic. Fam. 4, 13, 2: in veritate, to adhere to the truth, id. Clu. 63, 176: in condicione, to fulfil a condition, id. Att. 7, 15, 3: in sententia, to adhere to, id. ib. 9, 2, 1: in voluntate, id. Fam. 5, 2, 10: in pristina mente, id. Sest. 27, 58: in officio, Hirt. B. G. 8, 47: tu modo promissis maneas, abide by, keep, Verg. A. 2, 160: in pactione, to abide by, Nep. Ages. 2, 4: an credi posse ullum populum in ea condicione mansurum? Liv. 8, 21, 6: mansit in condicione atque pacto, Cic. Verr. 1, 6, 16: plerique negant Caesarem in condicione mansurum, id. Att. 7, 15, 3.
        Of inanim. and abstr. subjects: nihil semper suo statu manet, Cic. N. D. 1, 12, 29: munitiones, Caes. B. G. 6, 31: monumenta, Nep. Them. 10: regna, Verg. A. 2, 22: adfinitas. Ter. Hec. 4, 4, 101: memoria, Cic. Off. 2, 12, 43: rerum omnium mutabilium immutabiles manent origines, Aug. Conf. 1, 2.
        With dat.: manent ingenia senibus, Cic. Sen. 7, 22: his bellum, to continue, not be at an end, Liv. 1, 53: cujus quidem tibi fatum manet, awaits, Cic. Phil. 2, 5, 11.
        Absol.: maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile, be it regarded as a settled principle, Cic. Off. 3, 12, 49; id. Mil. 4, 11: quamobrem illud maneat, et fixum sit, quod neque moveri, etc., id. Rab. Post. 9, 25.
        Part. act. fut.: mansurus, that which will abide or endure; lasting, permanent: urbs, Verg. A. 3, 86.
        So part. pres. manens: civitas, Vulg. Heb. 13, 14.
  2. II. Act., to wait for, await, expect a person or thing (not in Cic. or Cæs.; syn.: opperior, praestolor, expecto).
    1. A. In gen.: nunc te, nox, quae me mansisti, mitto ut concedas die, Plaut. Am. 1, 3, 48: sese, id. Aul. 4, 6, 14: non manebat aetas virginis meam neclegentiam, Ter. Phorm. 3, 1, 16: hostium adventum mansit, Liv. 42, 66; Ter. Phorm. 4, 1, 4.
    2. B. In partic., to await one (as his fate, portion, etc.), to be about to befall one: mors sua quemque manet, Prop. 2, 21, 58 (3, 26, 12): quis me manet exitus? Ov. M. 9, 725: qui si manet exitus urbem, id. ib. 8, 60: funera quos maneant, id. ib. 11, 540: quae (acerba) manent victos, Liv. 26, 13 fin.; Suet. Caes. 14; id. Dom. 18: maneat nostros ea cura nepotes, Verg. A. 3, 505: vincula et tribulationes me manent, Vulg. Act. 20, 23.

māno, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [prob. for mad-no; Sanscr. madas, drunkenness; Gr. μαδαρός, flowing; cf.: madeo, madidus; also Gr. μᾶνός], to flow, run, trickle, drop, distil, etc.

  1. I. Lit.
          1. (α) Neutr.: manat omni corpore sudor, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 399); cf.: manat item nobis e toto corpore sudor, Lucr. 6, 944: gelidus toto manabat corpore sudor, Verg. A. 3, 175: tepidae manant ex arbore guttae, Ov. M. 10, 500: fons manat, id. ib. 9, 664: cruor, id. ib. 13, 887: lacrima, Hor. Ep. 1, 17, 59: sanies, id. C. 3, 11, 19: Herculis simulacrum multo sudore manavit, dripped with much sweat, Cic. Div. 1, 34, 74: signa Lanuvii cruore manavere, dripped with gore, Liv. 23, 31, 15: cultrum ex volnere extractum manante cruore prae se tenens, Liv. 1, 59, 1: alvei manantes per latera et fluctu superurgente, leaking through the joints of the side, Tac. A. 2, 23: longā manantia labra salivā, Juv. 6, 623.
          2. (β) Act., to give out, shed, pour forth: Indica gemma in attritu sudorem purpureum manat, gives out, Plin. 37, 10, 61, § 170: lacrimas marmora manant, Ov. M. 6, 312.
            Poet.: fidis enim manare poëtica mella Te solum, to distil poetic honey, i. e. to be a poet, Hor. Ep. 1, 19, 44.
    1. B. Transf., of things not fluid, to flow, diffuse or extend itself, to spread: aër, qui per maria manat, Cic. N. D. 1, 15, 40: sonitus per aures, Lucr. 6, 927: multa a luna manant, et fluunt, Cic. N. D. 2, 19, 50: manat dies ab oriente, Varr. L. L. 6, § 4 Müll.: manare solem antiqui dicebant, cum solis orientis radii splendorem jacere coepissent, Paul. ex Fest. p. 158 Müll.
  2. II. Trop., to diffuse or extend itself, to spread, get abroad: cum malum manaret in dies latius, daily spreads farther, Cic. Phil. 1, 2, 5; cf.: malum manavit per Italiam, id. Cat. 4, 3, 6: manat tota urbe rumor, Liv. 2, 49: manat et funditur disserendi ratio per omnes partis sapientiae, Cic. Tusc. 5, 25, 72: cum tristis a Mutina fama manaret, id. Phil. 4, 6, 15: nomen usque ad Pythagorae manavit aetatem, id. ib. 5, 3, 8: fidei bonae nomen manat latissime, id. Off. 3, 17, 70: manavit ea benignitas ex urbe etiam in castra, Liv. 24, 18.
    1. B. Esp., to flow, spring, arise, proceed, emanate, have its origin, originate from any thing: peccata ex vitiis manant, Cic. Par. 3, 1, 22: omnis honestas manat a partibus quattuor, id. Off. 1, 43, 152: ab Aristippo Cyrenaica philosophia manavit, id. de Or. 3, 17, 62: unde omnia manant, videre, id. ib. 3, 2, 27.
    2. C. To escape, be forgotten: omne supervacuum pleno de pectore manat, Hor. A. P. 337.