Lewis & Short

mănĕo, nsi, nsum (contr. perf. mansti for mansisti, Lucil. ap. Gell. 18, 8), 2, v. n. and a. [root man, to think; whence the notion of hesitating leads to that of waiting; cf. Gr. μένω, μένος, μιμνήσκω, μάντις; and Lat. memini, moneo, mens, etc.].

  1. I. Neutr., to stay, remain anywhere (class.).
    1. A. In gen.: ut ut erat, mansum tamen oportuit, Ter. Heaut. 1, 2, 26: facilem esse rem, seu maneant, seu proficiscantur, Caes. B. G. 5, 30: domi, id. ib. 4, 1: in loco, id. B. C. 2, 41: in patria, Cic. Off. 3, 26, 99: si consulem manere ad urbem senatui placuisset, Liv. 30, 27: ad exercitum, Caes. B. G. 5, 51: uno loco manens, Nep. Eum. 5, 4: unum manere diem, Prop. 2, 9, 20: decem dies, Vulg. Gen. 24, 55: diebus quindecim, id. Gal. 1, 18.
      Impers. pass.: omnia excogitantur, quare nec sine periculo maneatur, Caes. B. G. 5, 31: in Italia fortasse manebitur, Cic. Att. 8, 3, 7; Vell. 2, 16, 4: manendum eo loco, Caes. B. C. 3, 74: hic maneri diutius non potest, Cic. Att. 11, 15, 3.
    2. B. In partic.
      1. 1. To stay, tarry, stop, continue, abide, pass the night ( = pernoctare): apud aliquem, Cic. Att. 4, 18, 3: eo die mansit Venafri, id. ib. 7, 13, 7: in tabernaculo, id. ib. 5, 16, 3: sub Jove frigido, Hor. C. 1, 1, 25: extra domum patris, Liv. 3, 45, 7: ad decimum lapidem, id. 3, 69, 8: cum is Casilini eo die mansurum eum dixisset = Casilini, id. 22, 13, 8; cf.: triduom hoc, Ter. Phorm. 3, 2, 4: apud alium mansit, Sen. Ben. 3, 17, 3: mane apud me, Vulg. Gen. 29, 19: manebis clam, id. 1 Reg. 19, 2.
        In mal. part.: cum masculo mansione muliebri, Mos. et Rom. Leg. Coll. 5, 1, 1.
      2. 2. Pregn., to remain, last, endure, continue in any place or manner: si in eo manerent, quod convenisset, would adhere to, abide by that, Caes. B. G. 1, 36, 5: in vita, to remain alive, Cic. Fam. 4, 13, 2: in veritate, to adhere to the truth, id. Clu. 63, 176: in condicione, to fulfil a condition, id. Att. 7, 15, 3: in sententia, to adhere to, id. ib. 9, 2, 1: in voluntate, id. Fam. 5, 2, 10: in pristina mente, id. Sest. 27, 58: in officio, Hirt. B. G. 8, 47: tu modo promissis maneas, abide by, keep, Verg. A. 2, 160: in pactione, to abide by, Nep. Ages. 2, 4: an credi posse ullum populum in ea condicione mansurum? Liv. 8, 21, 6: mansit in condicione atque pacto, Cic. Verr. 1, 6, 16: plerique negant Caesarem in condicione mansurum, id. Att. 7, 15, 3.
        Of inanim. and abstr. subjects: nihil semper suo statu manet, Cic. N. D. 1, 12, 29: munitiones, Caes. B. G. 6, 31: monumenta, Nep. Them. 10: regna, Verg. A. 2, 22: adfinitas. Ter. Hec. 4, 4, 101: memoria, Cic. Off. 2, 12, 43: rerum omnium mutabilium immutabiles manent origines, Aug. Conf. 1, 2.
        With dat.: manent ingenia senibus, Cic. Sen. 7, 22: his bellum, to continue, not be at an end, Liv. 1, 53: cujus quidem tibi fatum manet, awaits, Cic. Phil. 2, 5, 11.
        Absol.: maneat ergo, quod turpe sit, id numquam esse utile, be it regarded as a settled principle, Cic. Off. 3, 12, 49; id. Mil. 4, 11: quamobrem illud maneat, et fixum sit, quod neque moveri, etc., id. Rab. Post. 9, 25.
        Part. act. fut.: mansurus, that which will abide or endure; lasting, permanent: urbs, Verg. A. 3, 86.
        So part. pres. manens: civitas, Vulg. Heb. 13, 14.
  2. II. Act., to wait for, await, expect a person or thing (not in Cic. or Cæs.; syn.: opperior, praestolor, expecto).
    1. A. In gen.: nunc te, nox, quae me mansisti, mitto ut concedas die, Plaut. Am. 1, 3, 48: sese, id. Aul. 4, 6, 14: non manebat aetas virginis meam neclegentiam, Ter. Phorm. 3, 1, 16: hostium adventum mansit, Liv. 42, 66; Ter. Phorm. 4, 1, 4.
    2. B. In partic., to await one (as his fate, portion, etc.), to be about to befall one: mors sua quemque manet, Prop. 2, 21, 58 (3, 26, 12): quis me manet exitus? Ov. M. 9, 725: qui si manet exitus urbem, id. ib. 8, 60: funera quos maneant, id. ib. 11, 540: quae (acerba) manent victos, Liv. 26, 13 fin.; Suet. Caes. 14; id. Dom. 18: maneat nostros ea cura nepotes, Verg. A. 3, 505: vincula et tribulationes me manent, Vulg. Act. 20, 23.