Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

irrīdĕo (inr-), rīsi, rīsu , 2, v. n. and a. [1. in-rideo] (collat. form irrīdo, ĕre, M. Brutus ap. Diom. p. 378 P.).

  1. I. Neutr., to laugh at a person or thing, to joke, jeer: irrides in re tanta, Ter. Heaut. 5, 2, 29; id. And. 1, 2, 33: tam aperte, id. Phorm. 5, 7, 63: Caesar mihi irridere visus est, Cic. Att. 12, 6, 3: Lemnii irridentes responderunt, Nep. Milt. 1, 5; cf.: multum irridentibus, Tac. A. 1, 8: qui irrident, quod, etc., Cic. Off. 1, 35, 128: et ille irridensinquit, Suet. Galb. 4: irridens respondit, id. Tib. 52.
  2. II. Act., to mock, ridicule, laugh to scorn: bonis tuis rebus meas res irrides malas, Plaut. Trin. 2, 4, 45: venis ultro irrisum dominum, id. Am. 2, 1, 40: nos, Ter. Eun. 5, 7, 17: per jocum deos irridens, Cic. N. D. 2, 3, 7: Romam atque contemnere, id. Agr. 2, 35, 96: vos ab illo irridemini, id. Ac. 2, 39, 123: semel irrisus, Hor. Ep. 1, 17, 58: perpessus es non irridendam moram, Plin. Pan. 63, 2: quae irrideri ab imperitis solent, Cic. Fin. 3, 22, 75: irrisam sine honore ratem Sergestus agebat, Verg. A. 5, 272: vox praeconis irrisa est, Suet. Claud. 21: tantam irridendi sui facultatem dare, Cic. Div. 2, 17, 39.
    Aliquem irrisum habere, to make a laughing-stock: me impune irrisum esse habitum, Plaut. Ep. 3, 4, 83.
    Hence, irrī-denter, adv., jeeringly, scoffingly (anteand post-class.): petit, Laber. ap. Charis. p. 181 P. (Com. Fragm. v. 93 Rib.): admonere, Aug. Ep. 5 med.