Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

fortūno, āvi, ātum, 1 (archaic form of the perf. subj. fortunassint, Afran. ap. Non. 109, 18), v. a. [fortuna, II. A. 1.], to make prosperous or fortunate, to make happy, to prosper, bless: prosperare, omnibus bonis augere, Non. l. l. (class.; most freq. in the P. a.); constr. usually (alicui) aliquid: St. Di fortunabunt vostra consilia! Ph. Ita volo, Plaut. Trin. 2, 4, 175: tibi patrimonium dei fortunent, Cic. Fam. 2, 2: eumque honorem tibi deos fortunare volo, id. ib. 15, 7; Liv. 34, 4 fin.: quod faxitis, deos velim fortunare, id. 6, 41, 12: quamcumque deus tibi fortunaverit horam, whatever happy hour Providence has allotted you, Hor. Ep. 1, 11, 22.
Absol.: deos ego omnes, ut fortunassint, precor, Afran. ap. Non. 1. 1.
Hence, fortūnātus, a, um, P. a., prospered, prosperous, lucky, happy, fortunate (syn.: beatus, felix).

  1. A. In gen.: salvus atque fortunatus semper sies, Plaut. Aul. 2, 2, 5: et miser sum et fortunatus, id. Capt. 5, 3, 16: qui me in terra aeque Fortunatus erit, si illa ad me bitet? id. Curc. 1, 2, 52: quam est hic fortunatus putandus, cui, etc., Cic. Rep. 1, 17: nec quicquam insipiente fortunato intolerabilius fieri potest, id. Lael. 15, 54: laudat senem et fortunatum esse dicit, id. Tusc. 3, 24, 57: mihi vero Cn. et P. Scipiones comitatu nobilium juvenum fortunati videbantur, id. de Sen. 9, 29: o hominem fortunatum! id. Quint. 25, 80: fortunate senex! Verg. E. 1, 47: fortunatus et ille deos qui novit agrestes, id. G. 2, 493: c fortunatam rem publicam! Cic. Cat. 2, 4, 7; cf.: o fortunatam natam me consule Romam, id. poët Fragm. ap. Quint. 9, 4, 41; 11, 1, 24; cf. also Juv. 10, 122: fortunatus illius exitus, Cic. Brut. 96, 329: vita, Hor. Ep. 1, 11, 14: ut nobis haec habitatio Bona, fausta, felix fortunataque eveniat, Plaut. Trin. 1, 2, 3 (v. felix).
    Comp.: ecquis me hodie vivit fortunatior? Ter. Eun. 5, 8, 1: Carneades dicere solitus est, nusquam se fortunatiorem quam Praeneste vidisse Fortunam, Cic. Div. 2, 41 fin.; Hor. A. P. 295.
    Sup.: Archelaüs, qui tum fortunatissimus haberetur, Cic. Tusc. 5, 12, 34: fortunatissimo proelio decertare, Vell. 2, 12, 5.
        1. (β) Poet., with gen.: fortunatus laborum, happy in his sufferings, Verg. A. 11, 416: fortunate animi! Stat. Th. 1, 638.
  2. B. In partic.
    1. 1. (Acc. to fortuna, II. B. 2.) In good circumstances, well off, wealthy, rich: gratia fortunati et potentis, Cic. Off. 2, 20, 69: apud Scopam, fortunatum hominem et nobilem, id. de Or. 2, 86, 352: quid vos hanc miseram ac tenuem sectamini praedam, quibus licet jam esse fortunatissimis? Caes. B. G. 6, 35, 8.
    2. 2. Fortūnātae Insŭlae, Gr. τῶν Μακάρων νιῆσοι, the fabulous isles of the Western Ocean, the abodes of the blessed; acc. to some, the Canary Isles, Plin. 4, 22, 36, § 119; 6, 32, 37, § 202; also called Fortunatorum insulae, Plaut. Trin. 2, 4, 148; and transf.: amoena virecta fortunatorum nemorum, Verg. A. 6, 639.
      Adv.: fortūnāte, fortunately, prosperously: nunc bene vivo et fortunate atque ut volo, Plaut. Mil. 3, 1, 112: facile et fortunate evenit, id. Ep. 2, 2, 61: feliciter, absolute, fortunate vivere, Cic. Fin. 3, 7, 26: scite aut fortunate gestum, Liv. 10, 18, 5.