Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

fīnītor, ōris, m. [finio].

  1. I. One who determines boundaries, a surveyor (syn.: decempedator, metator): quaestori permittant, finitorem mittant: ratum sit, quod finitor uni illi, a quo missus erit, renuntiaverit, Cic. Agr. 2, 13, 34; 2, 17, 45; 2, 20, 53; Non. 1, 37.
    Comically: ejus (argumenti) nunc regiones, limites, confinia Determinabo: ei rei ego sum factus finitor, Plaut. Poen. prol. 49.
    1. B. Transf.: circulus, the horizon, Sen. Q. N. 5, 17, 2; Luc. 9, 496.
  2. * II. One who ends: o cunctis finitor maxime rerum (Pluto), Stat. Th. 8, 91.