Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [concilium].

  1. I. To bring together several objects into one whole, to unite, connect (class. in prose and poetry, not in Hor.).
    1. A. Prop. (thus several times in Lucr. of the union of atoms): primordia Non ex illarum conventu conciliata, not formed by the union of separate parts, Lucr. 1, 612; 2, 901: dispersa, id. 6, 890: omnia in alto, id. 5, 466; cf. also id. 1, 1042; 2, 552.
      Of physical union of other kinds: traduces bini inter se obvii miscentur alliganturque unā conciliati, Plin. 17, 23, 35, § 211; of medic. mixtures: gramen hyoscyami cerae, to mix, Ser. Samm. 40, 754.
      1. 2. Of the fulling of cloth: vestimentum, Varr. L. L. 6, § 43 Müll.
    2. B. Trop.
      1. 1. To unite in thought or feeling, to make friendly, to procure the favor of, to make inclined to, to gain, win over; constr. aliquos inter se, aliquem alicui or absol. (in this sense very freq.).
          1. (α) Aliquos inter se: quin res publica nos inter nos conciliatura conjuncturaque sit, Cic. Fam. 5, 7, 2; so, conciliare et conjungere homines inter se, id. Off. 1, 16, 50: feras inter sese, id. Rosc. Am. 22, 63.
          2. (β) Aliquem (aliquid) alicui: conciliare sibi, avertere ab adversario judicem, Quint. 6, 1, 11: quas (legiones) sibi conciliare pecuniā cogitabat, Cic. Fam. 12, 23, 2: Pammenem sibi similitudine fortunae, Tac. A. 16, 14: homines sibi, Nep. Ages. 2 fin.; id. Them. 10, 1: simulatque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum, Cic. Fin. 3, 5, 16: eam civitatem Arvernis, Caes. B. G. 7, 7; cf.: reliquas civitates amicitia Caesari, id. B. C. 3, 55 fin.: per quam (causam) cum universo ordini tum primoribus se patrum concilient, Liv. 4, 48, 9: arma sibi, Verg. A. 10, 151: deos homini, Ov. F. 1, 337: audientem exordio, Quint. 8, prooem. 11: judicem probationibus nostris, id. 4, 3, 9: Maurorum animos Vitellio, Tac. H. 2, 58; cf.: quas res quosque homines quibus rebus aut quibus hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura, Quint. 5, 10, 17: omne animal primum constitutioni suae conciliari, i. e. governs itself in accordance with, etc., Sen. Ep. 124, 14; cf. id. ib. § 15 sqq.: primum sibi ipsum conciliatur animal, id. ib. § 17: frui iis rebus, quas primas homini natura conciliet, Cic. Ac. 2, 42, 131; cf. conciliatio, I. B. 2.
            Without dat.: conciliabat ceteros reges, Nep. Hann. 10, 2; so, accusatorem, Quint. 6, 1, 12: conciliare, docere, movere judicem, id. 11, 1, 61; cf. id. 2, 5, 7; 3, 9, 7: plures, Tac. A. 15, 51: animos hominum, Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. de Or. 3, 53, 204: animum judicis, Quint. 4, 1, 25; cf.: animos judicum (opp. alienare), id. 11, 1, 8: animos plebis, Liv. 1, 35, 2: animos militum pollicitationibus, Suet. Oth. 6; cf. Tac. H. 1, 18,
          3. (γ) (Aliquem) ad aliquid: Labienum praefecit togatae, quo majore commendatione conciliaretur ad consulatūs petitionem, Auct. B. G. 8, 52.
          4. (δ) Absol.: nihil est ad conciliandum gratius verecundiā, Quint. 11, 3, 161: conciliare, narrare, id. 3, 4, 15.
      2. 2. = commendo, to represent something to one as agreeable, pleasant, etc., i. e. to recommend: et dictis artes conciliasse suas, Ov. Tr. 3, 11, 42.
  2. II. With acc. and dat. (aliquid alicui) or absol., to procure, provide, prepare, produce something for one.
    1. A. With physical objects.
      1. 1. Of the procuring of a maiden, an object of love, in an honorable and (more freq.) in a dishonorable sense, to unite, procure, couple (cf. Lucr. 5, 961): tute ad eum adeas, tute concilies, tute poscas, Plaut. Trin. 2, 2, 111: num me nupsisti conciliante seni? Ov. Am. 1, 13, 42: conciliata viro, Cat. 68, 130: existimabatur Servilia etiam filiam suam Tertiam Caesari conciliare, to give as a mistress, Suet. Caes. 50: cum ei dignatio Juliā genitam Atiam conciliasset uxorem, Vell. 2, 59, 2.
        Once with ad: a tuā me uxore dicam delatum, ut sese ad eum conciliarem, Plaut. Mil. 3, 1, 206.
      2. 2. To procure, obtain by purchase or otherwise, to purchase, acquire, win, gain: illum mihi, Plaut. Poen. 3, 5, 25; cf.: male habiti et male conciliati, i. e. at a bad bargain, id. Ps. 1, 2, 1: prodi, male conciliate, Ter. Eun. 4, 4, 2: Mi. Estne empta mihi haec? Pe. His legibus habeas licet, Conciliavisti pulcre, Plaut. Ep. 3, 4, 39 sq.: ut tibi recte conciliandi primo facerem copiam, a chance for a good bargain, id. Pers. 4, 3, 69: si ullo pacto ille (filius) huc conciliari potest, can be brought here, Plaut. Capt. 1, 2, 22 (cf. id. ib. prol. 33): HS. viciens ex hoc uno genere, to extort, Cic. Verr. 2, 2, 58, § 142; cf. pecunias, id. ib. 2, 2, 55, § 137; 2, 3, 30, § 71; 2, 3, 84, § 194; and, in a more gen. sense: summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset, id. Ac. 2, 42, 131.
    2. B. With abstr. objects, to cause, bring about, procure, acquire, make, produce, etc.: affinitatem et gratiam, Plaut. Trin. 2, 4, 42; cf. gratiam, Suet. Calig. 3: pacem inter cives, Cic. Fam. 10, 27, 1; cf. Ter. Heaut. 5, 5, 2: amorem sibi, Cic. Arch. 8, 17; cf. id. de Or. 2, 51, 206: favorem ad vulgum, Liv. 29, 22, 8; cf.: favorem populi, Suet. Caes. 11: amicitiam cum aliquo, Cic. Deiot. 14, 39: gloriam, id. Mur. 20, 41: laudem, Quint. 2, 7, 4: dignitatem auctoribus suis, Tac. Or. 9: famam clementiae, Liv. 21, 60, 4: majestatem nomini Romano, id. 29, 11, 4: odium, Quint. 5, 13, 38; 6, 2, 16: risus, to cause, id. 6, 3, 35: otium, Nep. Timol. 3, 2: otii nomine servitutem, id. Epam. 5, 3: nuptias, to bring about, id. Att. 5, 3; Just. 7, 6, 10; cf.: jugales toros, Stat. S. 3, 5, 70.
      Hence, concĭlĭātus, a, um, P. a. (in acc. with I. B.), friendly; in partic. in a pass. sense.
    1. A. Beloved: (Hasdrubal) flore aetatis primo Hamilcari conciliatus, Liv. 21, 2, 3: juvenis aetatis flore conciliatus sibi, Curt. 7, 9, 19; cf. Suet. Vit. Ter. 1; id. Vit. 7.
      In sup.: est nobis conciliatissimus, Symm. Ep. 9, 37.
    2. B. In an act. sense, favorably inclined, devoted, favorable to something; comp.: ut judex ad rem accipiendam fiat conciliatior, Quint. 4, 2, 24: (homo) voluptati a naturā conciliatus, a dolore autem abjunctus alienatusque est, Gell. 12, 5, 18.
      Adv. not in use.

concĭlĭum, ii, n. [con- and root cal- of calo; Gr. καλέω; cf. clamo], a collection of people, an association, gathering, union, meeting, assembly, = coetus (class.).

  1. I. In gen.: videre ambas in uno concilio, Plaut. Mil. 2, 2, 96; id. Clst. 4, 2, 33: Camenarum cum Egeria, Liv. 1, 21, 3: ab sede piorum, coetu concilioque abigi, id. 2, 38, 4: pastorum, Cic. Off. 3, 9, 38: deorum, id. Tusc. 1, 30, 72; id. Div. 1, 24, 49; cf. caelestium, id. Off. 3, 5, 25: divinum animorum, id. Sen. 23, 84: concilia coetusque hominum jure sociati, quae civitates appellantur, id. Rep. 6, 13, 13: (Cyclopum) Concilium horrendum, Verg. A. 3, 679: amoena piorum Concilia, id. ib. 5, 735: Musarum, Stat. Th. 6, 355: mulierum, id. ib. 3, 178.
    Poet. of animals: inque ferarum Concilio medius sedebat, Ov. M. 10, 144; and trop.: tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere, id. Fin. 2, 4, 12.
  2. II. Esp.
    1. A. An assembly for consultation, a council (in concreto; on the contrary consilium signifies the counsel in abstracto that is taken in such an assembly. The meanings, however, often pass over to each other; hence in MSS. and edd. a freq. confusion of the two words; cf. consilium), Caes. B. G. 1, 30 fin.; cf. id. ib. 7, 1: (opiniones), quae in senatu, quae apud populum, quae in omni coetu concilioque proferendae sunt, Cic. Fin. 2, 24, 77: inire, Plaut. Capt. 3, 1, 33: habere, id. Mil. 3, 1, 3: convocare, Caes. B. G. 1, 40; 2, 10; 3, 3: vocare, Verg. A. 10, 2: cogere, id. ib. 11, 304: dimittere, Caes. B. G. 1, 18; 1, 33 al.; Cic. Leg. 2, 12, 31 al.: transferre Lutetiam, Caes. B. G. 6, 3: in posterum diem differre, Curt. 6, 11, 9: dare legatis, Liv. 43, 17, 7: indicere, id. 1, 50, 4: constituere diem concilio, Caes. B. G. 1, 30: Messene ab Achaeis, quod concilii eorum recusaret esse, oppugnari coepta est, i. e. a member of the Achaian league, Liv. 36, 31, 1: concilio excesserunt, id. 32, 22, 12: sanctum Patrum, * Hor. C. 4, 5, 4 et saep.
    2. B. A close conjunction, i. e. union, connection (esp. freq. in Lucr.): coetu concilioque Nil facient (primordia rerum), etc., Lucr. 2, 920: materiaï concilium, id. 1, 518: in concilium coire, id. 2, 564 sq.; cf. id. 1, 772; 1, 1081; 2, 565.
      Transf., a bond of union, tie: hoc mihi tecum concilium manebit, Ov. M. 1, 710.
      1. 2. A sexual union, coition: corporalia, Arn. 2, 54; cf.: primordia quae genitali Concilio possent arceri, Lucr. 1, 183.
          1. (β) (As an incentive to this.) The blossom of the plant iasione, Plin. 22, 22, 39, § 82.