Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word appetente could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

appĕtenter (adp-), adv., v. appeto, P. a. fin.

1. ap-pĕto (adp-, Lachm., Baiter, Weissenb., Halm; app-, Ritschl, Kayser), īvi or ii, ītum, 3, v. a. and n. (class.; in poetry rare); act., to strive after a thing, to try to get, to grasp after (syn.: adfecto, nitor in aliquid).

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: solem manibus adpetere, Cic. Div. 1, 23, 46; so id. ib. 2, 41: placentam, Plin. 7, 53, 54, § 183; so, adpetere manum osculis, to seize upon the hand with kisses, i. e. in order to kiss it, Plin. 11, 45, 103, § 250; hence, appeti, of old men whose hands one seizes and kisses: haec enim ipsa sunt honorabilia, salutari, adpeti, decedi, adsurgi, etc., Cic. Sen. 18, 63; hence (like accedere), to go or come somewhere, to approach, arrive at: urbem, Suet. Caes. 42.
      Of things without life: mare terram adpetens, pressing or rushing on, Cic. N. D. 2, 39, 100: crescebat interim urbs, munitionibus alia atque alia adpetendo loca, by continually advancing farther, Liv. 1, 8: Thule, quam hactenus nix et hiems adpetebat, only snow and frost had approached, Tac. Agr. 10.
    2. B. Esp., to attack, to fall or seize upon, assault, assail (syn.: peto, adgredior, adorior, invado): lapidibus appetere, Cic. Dom. 5, 13: ferro atque insidiis, id. Rosc. Am. 11, 30; id. Planc. 29 fin.: umerum gladio, Caes. B. C. 2, 35; Liv. 7, 26: aquila aquaticas aves adpetit, Plin. 10, 3, 3, § 9: morsu, Tac. H. 4, 42; Dig. 38, 2, 14; 48, 5, 27 al.
      Trop.: ignominiis omnibus appetitis, Cic. Quint. 31: me amor appetit, Plaut. Cist. 2, 1, 8: (uxor) falsā suspitione appetitur, Vulg. Num. 5, 14.
    3. C. Trop., to strive after earnestly, to desire eagerly, to long for (syn.: peto, cupio, expeto; opp. declino, aspernor; v. infra): aliut in dies magis adpetitur, * Lucr. 5, 1279: ut bona naturā adpetimus, sic a malis naturā declinamus, Cic. Tusc. 4, 6, 13; cf. id. N. D. 3, 13, 33: idem non modo non recusem, sed appetam etiam atque deposcam, id. Phil. 3, 14: inimicitias potentium appetere, id. Mil. 36; so id. Rosc. Am. 18; id. Verr. 2, 5, 2; id. Agr. 2, 23: alterum esse adpetendum, alterum aspernandum, id. Fin. 1, 9, 31 al.: amicitiam, Caes. B. G. 1, 40: adulescentium familiaritates, Sall. C. 14, 5: hereditates, Suet. Aug. 60: divitias, Vulg. Sap. 8, 5; ib. 1 Tim. 6, 10: nihil ornamentorum, Suet. Vesp. 12 al.: alienum, Phaedr. 1, 4, 1: nec abnuendum imperium nec adpetendum, Sen. Thyest. 472 et saep.
      Also of food, to have an appetite for (cf. appetitio, II. B.): appetitur vilis oliva, Mart. 9, 27: pisciculos minutos, caseum, Suet. Aug. 76.
      Constr. with inf. as object: ut adpetat animus agere semper aliquid, Cic. Fin. 5, 20, 55; Stat. Th. 1, 234; Pall. 10, 13, 2.
  2. II. Neutr., to draw on or nigh, to approach, be at hand (only of time and things having relation to it; syn.: venio, advenio, adpropinquo, adsum): cum appetit meridies, Plaut. Most. 3, 1, 116: dies adpetebat, Caes. B. G. 6, 35: nox jam adpetebat, Liv. 8, 38; so id. 5, 44; 10, 42: tempus anni, id. 34, 13; so id. 22, 1; 29, 10 al.: lux, Tac. A. 4, 51 al.: partitudo cui appetit, Plaut. Aul. 1, 1, 36: consularia comitia adpetebant, Liv. 41, 28: adpetit finis, Sen. Cons. ad Marc. 23 fin.
    Hence, appĕtens (adp-), entis, P. a. (acc. to II.); pr. striving passionately after something; hence,
    1. A. In gen., desirous of, eager for; constr. with gen.: appetens gloriae atque avidus laudis, Cic. Imp. Pomp. 3: nihil est adpetentius similium sui, id. Lael. 14, 50: studiosissimi adpetentissimique honestatis, id. Tusc. 2, 24, 58; so Sall. C. 5, 4; id. J. 7, 1; Plin. 31, 6, 36, § 69: turbidi et negotiorum adpetentes, Tac. A. 14, 57; id. H. 1, 49; 3, 39; 4, 6; 4, 83; Gell. 16, 3.
    2. B. Esp., eager for money (cf. abundans), avaricious: homo non cupidus neque appetens, Cic. Agr. 2, 8: grati animi, non appetentis, non avidi signa, id. de Or. 2, 43, 182.
      Adv.: appĕtenter (adp-), eagerly, in a grasping spirit or manner: ne cupide quid agerent, ne adpetenter, Cic. Off. 1, 10, 33; App. M. 7, p. 192, 40 Elm.
      Comp. and sup. not used.